Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia SO Paweł Mądry

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 801/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 września 2024 r., sygn. akt II K 283/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. P.

S. P. (1) został uznany za winnego przypisanych mu czynów, pozostających w związku z czynami zarzucanymi oskarżonemu w przedmiotowej sprawie

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 17 października 2024 r., sygn. akt II K 50/24

k. 660-661

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

--------------

------------------------------------------------------

--------------------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 17 października 2024 r., sygn. akt II K 50/24

dowód wiarygodny jako dokument urzędowy. Jak wynika z treści wyroku, S. P. (1) został uznany za winnego przypisanych mu czynów. Przeprowadzenie dowodu z dokumentu dało podstawę do orzeczenia wobec oskarżonego M. P. obowiązku naprawienia szkody poprzez solidarną zapłatę wspólnie z S. P. (1) określonej w wyroku kwoty na rzecz pokrzywdzonej Spółdzielni.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 405 § 2 kpk w zw. z art. 405 § 3 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez oparcie wydanego w sprawie wyroku na podstawie dowodu nieprawidłowo uznanego za ujawniony bez odczytywania w postaci protokołu wyjaśnień podejrzanego S. P. (1), co do którego brak było wniosku o jego przeprowadzenie zgodnie z treścią art. 405 § 3 kpk, skutkiem czego wydanie orzeczenia w oparciu o dowody nieujawnione w toku postępowania sądowego;

2. obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 186 § 1 kpk poprzez nieuprawnione odtworzenie zeznań świadka S. P. (1), który złożył oświadczenie o odmowie składania zeznań w toku postępowania sądowego i wykorzystaniu ich jako dowód w sprawie;

3. obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, mającej wpływ na treść orzeczenia, a polegającej na dokonaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy i dowolny, z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym poprzez:

a. pominięcie części wyjaśnień oskarżonego, części zeznań świadków A. T., zeznań funkcjonariuszy Policji M. C. (1) i S. K., świadków K. P. (1), K. P. (2), M. F., E. G., K. R. - mimo obdarzenia ich w całości walorem wiarygodności, a także zapisu monitoringu, gdzie uwidoczniono jedną osobę chodzącą po placu w zakresie zarzutu usiłowania kradzieży z włamaniem, zgodnie z którymi to dowodami oskarżonego M. P. nie zastano na miejscu zdarzenia, a nadto w czasie zarzucanego oskarżonemu czynu miał on znacznie ograniczoną sprawność fizyczną zgodnie z przedłożonym do akt postępowania zaświadczeniem lekarskim, co skutkowało bezpodstawnym przyjęciem, jedynie na podstawie pomówień S. P. (1) i faktu zaparkowania przez oskarżonego samochodu w pobliżu miejsca zdarzenia oraz udania się do domu (brak możliwości prowadzenia samochodu po spożyciu alkoholu), iż M. P. dopuścił się tak zarzucanego mu czynu w sytuacji, w której brak jest dowodów pośrednich jak i bezpośrednich wskazujących na sprawstwo M. P. postawionego mu zarzutu usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem, w czasie objętym zarzutem oskarżony był niesprawny fizycznie, nie miał możliwości przeskakiwać przez 3 metrowe ogrodzenie, czego naocznymi świadkami byli funkcjonariusze Policji, zaś zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego wrócił na zamieszkiwaną przez siebie posesję i nie miał wiedzy, co dalej robili spotkani przez niego mężczyźni;

b. pominięcie części wyjaśnień oskarżonego M. P., części zeznań świadków A. T., E. G., K. R., K. P. (1), M. Ś., M. F. mimo obdarzenia ich w całości walorem wiarygodności, a także częściowo zeznań świadków D. M., M. C. (2), dowodów w postaci protokołów przeszukania oskarżonego i zamieszkiwanych przez niego pomieszczeń, jak też faktur przedstawionych przez A. T., w zakresie zarzutu kradzieży trzech polerek samochodowych, dwóch dużych diaksów, dwóch małych diaksów, przedłużacza, kompletu kluczy płaskich oraz metali kolorowych - miedzi i mosiądzu o wadze 200 kg w sytuacji, w której przedmiotów tych nie ujawniono przy przeszukaniu oskarżonego, jego pomieszczeń mieszkalnych i samochodu marki B., brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, iż oskarżony miał mieć związek z zarzucanym mu czynem a także, aby z posesji Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) z/s w W. faktycznie zaginęły wspomniane przedmioty, w tym zwłaszcza metale kolorowe o łącznej wadze 200 kg wobec faktu, iż świadek A. T. - zarządzający mieniem Spółdzielni składowanym w W. zeznał, iż doszło do kradzieży metali w formie lagów - grubych i krótkich prętów, których zdjęcie poglądowe załączył do protokołu swojego przesłuchania z dnia 18 marca 2022 r., zaś na dowód posiadania tych metali na etapie postępowania sądowego przedłożył faktury zakupu metali, z których wynika, iż Spółdzielnia skupowała metale wyłącznie w formie wiórów, w tym mosiądz, który miał zaginąć, był wielokrotnie po 21 października 2021 r. sprzedawany, zaś dodatkowo Spółdzielnia nie zajmowała się przetwórstwem metali, co przeczy w całości twierdzeniom tego świadka o utraceniu wskutek kradzieży przez Spółdzielnię metali - mosiądzu w okresie od 14 do 16 marca 2022 r. w formie lagów i prętów o długości 40 cm i średnicy 3 cm, które świadek opisywał, uzupełniając w dniu 18 marca 2022 r. swoje zawiadomienie o kradzieży z dnia 16 marca 2022 r., nadto świadek na rozprawie zeznał, że po ujawnieniu kradzieży elektronarzędzi dokładnie obejrzał teren Spółdzielni, a dodatkowo wykonano oględziny miejsca kradzieży w dniu 16 marca 2022 r., które to okoliczności przeczą w zupełności twierdzeniom świadka, iż dopiero w dniu 17 marca 2022 r. zauważył, iż na terenie Spółdzielni brakuje 200 kg metali - miedzi i mosiądzu i zostały one skradzione, a nadto przeczy zeznaniom świadka, iż 50 kg wiórów mosiężnych, zakupionych zgodnie z fakturą z dnia 26 października 2021 r., została przekształcona na wałki mosiężne, brak jest zatem jakichkolwiek dowodów, na podstawie których możliwym było uznanie, iż oskarżony M. P. dopuścił się kradzieży, w tym kradzieży metali kolorowych, a nadto mimo przeprowadzenia przez Sąd dowodu z wyjaśnień złożonych przez S. P. (1), w których stwierdził on, iż czynu polegającego na kradzieży dokonał on sam i uznaniu tych wyjaśnień jako pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy w zakresie czynu dotyczącego usiłowania, zaś zupełnym pominięciu w zakresie zarzutu kradzieży - a następnie uznaniu, iż oskarżony M. P. jest winnym czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia;

4. błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na:

a) przyjęciu, iż oskarżony M. P. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem w sytuacji, w której wbrew ustaleniom Sądu z materiału dowodowego nie sposób wysnuć wniosku, iż oskarżony był na miejscu zdarzenia, w trakcie którego zatrzymano S. P. (1) i aby wraz z innymi osobami usiłował dokonać kradzieży;

b) błędne przyjęcie, iż oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia ruchomości i metali kolorowych na szkodę Spółdzielni Kółek Rolniczych w sytuacji, w której brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, aby M. P. był w posiadaniu przedmiotowych przedmiotów i aby kiedykolwiek dokonał ich zaboru, wykonane przez funkcjonariuszy Policji czynności przeszukania nie ujawniły, aby oskarżony był w posiadaniu tych przedmiotów, zaś zabezpieczone narzędzia w czasie przeszukania zostały mu wydane w dniu 18 marca 2022 r. jako stanowiące jego własność, skutkiem czego brak było możliwości przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia, do którego dokonania samodzielnie przyznał się S. P. (1), a nadto poczynienia ustaleń, iż utracony przez Spółkę metal stanowił ilość 200 kg w sytuacji, w której określona przez świadka T. waga to łącznie 140kg i taką wagę poddano opinii biegłego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego zasługiwały na uwzględnienie jedynie w części, w której odnosiły się do kwestionowania rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV pierwszoinstancyjnego wyroku, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Natomiast w pozostałym, przeważającym zakresie, jako niezasadne należało odrzucić.

- w pierwszej kolejności należało usystematyzować sformułowane przez skarżącą zarzuty, które pomimo ich mnogości, w swej istocie odnosiły się do kilku kluczowych kwestii, a okoliczności w nich wskazane stanowiły niejako powielenie. Z uwagi na obszerną treść wniesionego środka odwoławczego zważyć należało, że w takich przypadkach sąd odwoławczy nie jest zobligowany do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii tam zasygnalizowanej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r. II KK 276/08). Ponadto, przy merytorycznym rozważaniu apelacji i sporządzaniu uzasadnienia przez sąd odwoławczy, w większości przypadków wystarczające jest zwykle wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu I instancji. Wprawdzie na sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Jeżeli sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2020 r., II KK 58/20). Sąd II instancji co do zasady zaaprobował ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd meriti, jak również przychylił się do użytej przy tym argumentacji, natomiast zmiany w przedmiotowym orzeczeniu wynikają z błędu w ustaleniach faktycznych, który jest przedmiotem dalszych rozważań. Skarżąca podnosząc szereg zarzutów związanych z obrazą przepisów postępowania i pochodnym do nich błędem w ustaleniach faktycznych, co do zasady kwestionowała wiarygodność ustaleń, że oskarżony M. P. dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt I skarżonego orzeczenia z uwagi na jego ograniczoną sprawność fizyczną w dacie czynu, natomiast w zakresie czynu przypisanego mu w pkt IV skarżonego wyroku, skarżąca kwestionuje ustalenie, iż oskarżony dopuścił się kradzieży, bowiem przedmiotów zaboru nie ujawniono przy przeszukaniu oskarżonego, jego pomieszczeń mieszkalnych i samochodu marki B., a ponadto brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, iż oskarżony miał mieć związek z zarzucanym mu czynem a także, aby z posesji Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) z/s w W. faktycznie zaginęły przedmioty objęte zarzutem.

- zarzucając pierwszoinstancyjnemu wyrokowi uchybienia w zakresie przepisów postępowania karnego, tj. art. 405 § 2 kpk w zw. 405 § 3 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk (zarzut 1) oraz art. 186 § 1 kpk (zarzut 2) skarżąca w swoich wywodach kwestionowała wykorzystanie zeznań świadka S. P. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego jako dowodu w sprawie z powodu złożenia przez świadka oświadczenia w postępowaniu sądowym o skorzystaniu z prawa do odmowy składania zeznań (k. 498v). Formułując w art. 186 § 1 in fine kpk bezwzględny zakaz dowodowy ustawodawca wprowadził zakaz wykorzystania jako dowodu w sprawie poprzednio złożonych zeznań przez osobę, która skorzystała z przysługującego jej prawa odmowy ich złożenia, natomiast unormowanie przyjęte w art. 391 § 2 kpk oznacza, że w sytuacji określonej w art. 182 § 3 kpk możliwe jest odczytanie świadkowi na rozprawie tego, co uprzednio wyjaśnił jako oskarżony czy podejrzany (zob. postanowienie SN z 20 kwietnia 2005 r., I KZP 8/05, OSNKW 2005/4, poz. 40). Wynika to jednoznacznie z treści art. 391 § 2 kpk, w którym expressis verbis wskazano, że w wypadku określonym w art. 182 § 3 kpk wolno odczytywać na rozprawie protokoły złożonych poprzednio przez świadka wyjaśnień w charakterze oskarżonego. Ustawodawca, przyznając prawo odmowy zeznań świadkowi, który jest oskarżonym w innej toczącej się sprawie o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem, spełnił wymagania gwarancyjne wynikające z reguły nemo se ipsum accusare tenetur, gdyż art. 391 § 2 kpk opiera się na założeniu, że jeśli świadek nie odmówił złożenia wyjaśnień w postępowaniu, w którym był przesłuchiwany w charakterze oskarżonego (podejrzanego), to nie ma przeszkód dla dowodowego wykorzystania tych wyjaśnień w innym toczącym się postępowaniu (zob. R. A. Stefański, S. Zabłocki (w:) R. A. Stefański, S. Zabłocki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz do art. 167-296, Warszawa 2019, art. 186, teza 12). Oparcie się przez Sąd I instancji na wypowiedziach S. P. (1) składanych przez niego w charakterze podejrzanego było zatem możliwe i nie naruszało zakazu dowodowego z art. 186 § 1 kpk.

- słusznie natomiast wskazała skarżąca, że ujawnienie w trybie art. 405 § 2 kpk protokołów bez odczytywania z chwilą zamknięcia przewodu sądowego może nastąpić tylko w stosunku do takich, które zostały wskazane w art. 405 § 3 kpk. W wypadku protokołów przesłuchania oskarżonego oraz świadka, o których mowa w art. 389 § 1 kpk, art. 391 § 1 i 2 kpk i art. 392 § 1 kpk, ujawnienie tych dokumentów na rozprawie jest dopuszczalne pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w tych przepisach. W razie odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania świadka, ujawnienie protokołów przesłuchania przez odczytanie następuje tylko wtedy, gdy wystąpi jedna z podstaw wskazanych w art. 394 § 2 kpk. Jeżeli żadna z nich nie zachodzi, to objęcie tych protokołów mechanizmem ujawnienia bez odczytywania przewidzianym w art. 405 § 2 kpk, wymaga z kolei spełnienia warunków zawartych w art. 405 § 3 kpk. W przedmiotowej sprawie, oskarżyciel w akcie oskarżenia żądał bezpośredniego przesłuchania świadka S. P. (1), dlatego protokoły jego przesłuchania nie są dowodami, których przeprowadzenia na rozprawie głównej się on domagał (art. 405 § 3 pkt 1 kpk). Wobec powyższego koniecznym było wydanie z urzędu decyzji o dopuszczeniu dowodu z protokołu zamiast bezpośredniego przesłuchania świadka, która to decyzja pozwala dopiero na zastosowanie trybu uregulowanego w art. 405 § 2 kpk w zw. z art. 405 § 3 pkt 3 kpk. Jak wynika z protokołów rozprawy głównej, decyzja ta nie została podjęta przez Sąd meriti, dlatego uchybienie to należało konwalidować na etapie postępowania odwoławczego. Jednocześnie, w ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom skarżącej, uchybienie to nie miało zasadniczego wpływu na treść orzeczenia, bowiem Sąd meriti ostatecznie dokonał ustaleń faktycznych opierając się jedynie częściowo na relacji S. P. (1) w zakresie, w którym jego lakoniczne wyjaśnienia korespondowały z pozostałym, uznanym za wiarygodny, materiałem dowodowym świadczącym o dokonaniu przez oskarżonego usiłowania kradzieży na szkodę Spółdzielni.

- przechodząc do zarzutu obrazy art. 4 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skarżącej, ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd meriti nie jawi się jako wybiórcza i dowolna. W toku kontroli instancyjnej nie stwierdzono, aby ocena ta została dokonana z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Odnosząc się do czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia, skarżąca ograniczyła swoją argumentacje do stwierdzenia, że Sąd pominął część wyjaśnień oskarżonego, część zeznań świadków A. T., zeznań funkcjonariuszy Policji M. C. (1) i S. K., świadków K. P. (1), K. P. (2), M. F., E. G., K. R. - mimo obdarzenia ich w całości walorem wiarygodności, nie precyzując jakie okoliczności wynikające z wyjaśnień oskarżonego i zeznań tych właśnie osób zostały pominięte. Skarżąca w toku argumentacji nie wykazała, jakich konkretnie błędów w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen dopuścił się Sąd meriti, które to błędy przemawiały w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Jak wynika z treści apelacji, w ocenie obrońcy oskarżonego, M. P. nie mógł dopuścić się zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia czynu ze względu na swój stan zdrowia. Twierdzenia te są jedynie gołosłowną polemiką z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, wynikającymi z poprawnie ocenionego materiału dowodowego w tym zakresie. Prawdą jest, że oskarżony w dacie czynu przebywał na zwolnieniu lekarskim i miał problemy zdrowotne. W toku zeznań, członkowie jego najbliższej rodziny potwierdzają, że oskarżony ma torbiel pod kolanem i czeka na operację, jednak mając na względzie całokształt okoliczności nie sposób uznać, że sprawność fizyczna oskarżonego była tak dalece ograniczona, że nie mógł on brać udziału w usiłowaniu kradzieży i ucieczce. Sam oskarżony w toku wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym ani słowem nie wspomina o swoim stanie zdrowia. Jedynymi osobami, które w swoich zeznaniach wskazują na fakt przebywania oskarżonego na zwolnieniu lekarskim i jego problemie z kolanem są jego żona – świadek K. P. (1) i matka – K. P. (2). Jednocześnie żona oskarżonego zeznała, że w nocy z 16 na 17 marca 2022 roku nie było go w domu i nie wie, gdzie pojechał. Zgodnie z relacją, świadek zobaczyła go dopiero rano, gdy przebywał w garażu i rąbał drewno na opał (k. 44). Wobec powyższego, nielogiczne są twierdzenia obrońcy oskarżonego sugerujące, że uraz kolana jest na tyle poważny, że nie pozwalałby mu chodzić po posesji Spółdzielni i uciekać przed policją, skoro sam oskarżony o tym nie wspomina, a jego żona zeznaje, że oskarżony wieczorem w dniu 16 marca 2022 r. wyszedł z domu i pojechał gdzieś samochodem, wracając dopiero nad ranem, a gdy wrócił był w stanie rąbać drewno. Odnosząc się do kwestii tego, że oskarżonego nie zastano na miejscu zdarzenia, należy wskazać, że o jego obecności w tym miejscu w nocy z 16 na 17 marca 2022 r. świadczy ujawnienie należącego do niego samochodu w odległości 30-40 metrów od miejsca zdarzenia. Oskarżony wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego twierdził, że w nocy 16 marca 2022 r. ok 22:00 zostawił samochód w miejscu ujawnienia i udał się pieszo do domu, do którego wszedł ok. 22:30. Wersja ta jest oczywiście niewiarygodna, bowiem żadna z osób będących wtedy w miejscu zamieszkania oskarżonego, tj. ani jego żona, ani jej koleżanki – świadkowie E. G., K. R. i M. F. nie potwierdzają jego obecności.

- nie ulega wątpliwości, że obrońca oskarżonego - prowadząc polemikę z ustaleniami i wnioskami sądu pierwszej instancji - nie musi kierować się zasadą obiektywizmu. Może bowiem całkowicie pomijać, bagatelizować, czy też spychać na dalszy plan te dowody, które są niewygodne z punktu widzenia realizacji linii obrony oraz równocześnie podkreślać i nadawać szczególne znaczenie tym, które są z tego punktu widzenia wygodne. Obrońca może również w odmienny od sądu sposób interpretować różne okoliczności i nadawać im inne znaczenia. I taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie w kontekście stanu zdrowia oskarżonego i powodów pozostawienia samochodu w bliskiej odległości od miejsca włamania. Obrońca we wniesionej apelacji próbuje podkreślać i nadawać szczególne znaczenie okoliczności, że oskarżony w dacie czynu przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z problemem z kolanem przedstawiając przy tym własną ocenę jego możliwości dokonania czynu przypisanego mu w pkt I skarżonego wyroku, odmienną od tej dokonanej przez Sąd meriti. Jednakże ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest w ocenie Sądu odwoławczego prawidłowa, dokonana zgodnie z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania i brak jest jakichkolwiek podstaw do jej podważenia.

- w ocenie Sądu Okręgowego, to samo tyczy się czynu przypisanego oskarżonemu w pkt IV skarżonego wyroku. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd meriti jest zgodna z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk, natomiast należy zgodzić się ze skarżącym, że Sąd meriti dokonał błędnych ustaleń faktycznych, które są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów. Jak wynika z materiału dowodowego, w szczególności z zeznań A. T., M. Ś., D. M. i M. C. (2) jedyną okolicznością łączącą oskarżonego z czynem zarzuconym mu w pkt II akt oskarżenia jest fakt, iż w dniu 15 marca 2022 r. około południa udał się wraz z S. P. (1), D. M. i M. C. (2) do punktu skupu w K. celem sprzedaży złomu – mosiądzu i miedzi o łącznej wadze 140 kg, które przywiózł na przyczepce ciągnionej własnym samochodem osobowym. Faktem jest, że z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony dopuścił się kradzieży przedmiotów, które następnie pomógł zbyć, bowiem nie udowodniono, aby M. P. osobiście wyjął 140 kg metali spod władztwa A. T. jako prezesa Spółdzielni Kółek Rolniczych, a następnie wszedł w ich posiadanie. Okoliczność, że oskarżony w zakresie czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia jedynie pomagał zbyć przedmioty pochodzące z przestępstwa wynika jednoznacznie z zeznań D. M., który wskazał, że „ S. P. (2) wziął P. z samochodem (…) i mieli ze sobą przyczepkę. (…) Pojechaliśmy na złom i S. P. (2) chciał sprzedać złom, ale nie przyjęli.” Jednocześnie, nie ulega wątpliwości, że oskarżony M. P. miał świadomość, że proceder w którym pomagał nie był przypadkowy, miał sformalizowany charakter, w którym udział brała większa liczba osób. Ponadto z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że oskarżony wiedział, że metale które wiezie na złom pochodzą z przestępstwa popełnionego między 14 a 15 marca 2022 r. i godził się na pomoc w zbyciu tych przedmiotów poprzez udostępnienie samochodu i przewiezienie skradzionych metali na przyczepie. O wiedzy oskarżonego co do źródła pochodzenia przedmiotów świadczy również fakt, że już następnego dnia, tj. w nocy między 16 a 17 marca 2022 r. oskarżony usiłował dokonać kradzieży z włamaniem na posesji należącej do tego samego pokrzywdzonego. Taki zbieg okoliczności nie można być uznany za przypadkowy.

- mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy uznał M. P. za winnego tego, że w dniu 15 marca 2022 r. w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomagał do zbycia metali kolorowych o łącznej wadze 140 kg, na którą składa się 40 kg miedzi i 100 kg mosiądzu o łącznej wartości 4.851,12 złotych brutto w ten sposób, że metale kolorowe zawiózł własnym samochodem osobowym do punktu skupu w K. wiedząc, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa kradzieży dokonanego w nieustalonym czasie pomiędzy 14 a 15 marca 2022 r. w W. na szkodę Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. z/s w W., tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 kk;

- w toku postępowania przygotowawczego, świadek A. T. wskazał, że zostały mu skradzione metale o wadze ok. 200 kg, jednak dokładna waga jest możliwa do ustalenia jedynie po zważeniu, a podana przez niego waga 200 kg została przez niego oszacowana. Następnie, w toku postępowania sądowego, świadek sprecyzował, że na posesji w momencie kradzieży znajdowało się 40 kg miedzi – tj. dwa duże plastikowe worki wałków miedzianych oraz ok. 100 kg mosiądzu. Wobec powyższego, kierując się zasadą określoną w art. 5 § 2 kpk, wątpliwość co do dokładnej wagi metali, które pomagał sprzedać oskarżony w dniu 15 marca 2022 r. należało rozstrzygnąć na jego korzyść i przyjąć, że wynosiła ona 140 kg. Wartość metali została określona na podstawie dowodu z opinii biegłego przeprowadzonego przed Sądem I instancji. W treści wywołanej opinii biegły wskazał, że w dacie popełnienia czynu 1 kg mosiądzu według cennika złomu kosztowała 25 złotych netto, a 1 kg miedzi – 36,10 złotych netto. Wobec powyższego, wartość brutto (wartość netto pomnożona przez 1,23) wycenianych metali kolorowych wynosiła w dacie czynu łącznie 4.851,12 złotych.

- uznając oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 kk Sąd wymierzył mu za ten czyn na podstawie art. 292 § 1 kk w zw. z art. 37a § 1 kk karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, obciążające i łagodzące oraz kierując się tym, aby dostosować jej wymiar do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd doszedł w tym względzie do przekonania, iż w realiach tej sprawy karą spełniającą wymogi prewencji indywidualnej i generalnej będzie kara grzywny orzeczona na podstawie regulacji z art. 37a § 1 kk. Określając stawkę dzienną grzywny, Sąd Okręgowy wziął pod uwagę stosunki majątkowe oskarżonego, jego możliwości zarobkowe, a także warunki osobiste oraz rodzinne. W ocenie Sądu, orzeczona kara jest najbardziej adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, wagi czynu oraz do stopnia jego społecznej szkodliwości. Z uwagi na to, że oskarżony popełnił zarzucone mu czyny w warunkach określonych w art. 85 § 1 kk, Sąd Okręgowy połączył orzeczone kary grzywny i wymierzył M. P. karę łączną grzywny w wysokości 400 stawek dziennych, zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 86 § 1 kk, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

- z uwagi na to, że w wyniku czynu popełnionego przez oskarżonego, Spółdzielnia Kółek Rolniczych w L. poniosła szkodę w wysokości 4.851,12 złotych, Sąd Okręgowy na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. P. obowiązek jej naprawienia poprzez solidarną zapłatę wspólnie z S. P. (1). Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody poprzez solidarną zapłatę wynikało z treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 17 października 2024 r., sygn. akt II K 50/24, w którym ustalono, że S. P. (1) ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną Spółdzielni na zasadzie współsprawstwa. W tym przypadku zastosowanie ma art. 441 § 1 kc, zgodnie z którym, jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od obu czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty podniesione przez skarżącą nie uzasadniały uwzględnienia tak sformułowanego wniosku apelacyjnego, jednakże zostały uwzględnione w zakresie, w jakim przemawiały za dokonaniem zmiany opisanej w części 5.2 niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 września 2024 r., sygn. akt II K 283/22 w części niewymienionej w pkt 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok w tym zakresie jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 września 2024 r., sygn. akt II K 283/22 został zmieniony w ten sposób, że Sąd Okręgowy:

1. w zakresie czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia uznał M. P. za winnego popełnienia tego, że w dniu 15 marca 2022r. w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomagał do zbycia metali kolorowych o łącznej wadze 140 kg (40 kg miedzi i 100 kg mosiądzu) i łącznej wartości 4.851,12 zł brutto w ten sposób, że metale kolorowe zawiózł własnym samochodem osobowym do punktu skupu w K. wiedząc że przedmioty te pochodzą z przestępstwa kradzieży dokonanego w nieustalonym czasie pomiędzy 14 a 15 marca 2022r. w W. na szkodę Spółdzielni Kółek Rolniczych w L. z/s w W., tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 291 § 1 kk w zw. z art. 37a § 1 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł;

2. za popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk orzekł na podstawie art. 46 § 1 kk wobec oskarżonego M. P. obowiązek naprawienia szkody poprzez solidarną zapłatę wspólnie z S. P. (1) kwoty 4.851,12 zł na rzecz pokrzywdzonej Spółdzielni Kółek Rolniczych w L.,

3. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone kary grzywny i wymierzył M. P. karę łączną grzywny w wysokości 400 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

częściowa zasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę spowodowała konieczność dokonania zmian w przedmiotowym wyroku we wskazanym powyżej zakresie, co zostało szczegółowo rozważone we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 kpk w zw. z 634 kpk zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa:

- kwotę 180 zł tytułem opłaty za II instancję dotyczącej kary pozbawienia wolności wymierzonej za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku (art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych),

- kwotę 800 zł tytułem opłaty za obie instancje dotyczącej wymierzonej kary łącznej grzywny (art. 10 ust. 2 w zw. z ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych)

oraz kwotę 20 zł tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana