Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 803/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 17 września 2024 r., sygn. akt II K 571/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

--

----------------------

-------------------------------------------------------------

-----------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. zarzut obrazy przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 7 kpk poprzez:

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego poprzez nieobdarzenie ich walorem wiarygodności w zakresie opisu przebiegu zdarzenia, a w szczególności działań podjętych przez M. D. po wjechaniu do rowu, w sytuacji gdy w sposób spójny i logiczny opisał on przebieg zdarzenia i okoliczności, które doprowadziły do znajdowania się przez niego w stanie nietrzeźwości w momencie przyjazdu funkcjonariuszy Policji;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków K. M. i G. M. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania tych świadków są nieobiektywne, a świadkowie nie chcieli wprost wskazywać na okoliczności obciążające oskarżonego, ze względu na znajomość z nim, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, iż zeznania te są stanowcze, konsekwentne i nie zawierają żadnych wewnętrznych sprzeczności;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków K. B. i A. B. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że ich treść potwierdza to, iż oskarżony znajdował się pod działaniem alkoholu w trakcie prowadzenia pojazdu mechanicznego w sytuacji, gdy pierwszy z ww. świadków odnosząc się do stanu trzeźwości M. D. stwierdził jedynie, iż „ coś mu nie pasowało", a drugi z nich wysnuł wniosek, że oskarżony znajduje się w stanie nietrzeźwości na podstawie tego, iż zwrócił się do niego w wulgarny sposób, przy tym świadek ten jak sam stwierdził był na miejscu zdarzenia przez ok. 30 sekund i nawet nie wysiadł ze swojego pojazdu;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka D. Z. poprzez nieobdarzenie ich walorem wiarygodności w zakresie w jakim świadek wskazywał, iż oskarżony w dniu 25 października 2023 r. nie spożywał alkoholu w pracy, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, iż zeznania te są stanowcze, konsekwentne i nie zawierają żadnych wewnętrznych sprzeczności;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu chemii i toksykologii wraz z opinią ustną złożoną na rozprawie, polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że opinia to jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna podczas gdy, analiza jej treści wskazuje na to, iż biegły nie był w stanie przeprowadzić rachunku prospektywnego, ani retrospektywnego z uwagi na etap wyrównania stężenia alkoholowego, co wynikało z tego, że biegły przyjął, że oskarżony ma problemy w metabolizmie alkoholu, stąd długi okres wyrównywania stężeń, nadto biegły konsekwentnie przyjmował, iż oskarżony wypił 0,7 l, w sytuacji gdy oskarżony nie wskazał dokładnie określonej ilości wypitego alkoholu, a jedynie to że nalewka znajdowała się w butelce 0,7 l co nie oznacza, że butelka ta była pełna;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, iż M. D. popełnił czyn zarzucany mu a/o, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on czynu z art. 178a § 1 kk.

3. zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej M. D. polegającej na orzeczeniu w stosunku do niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat, w sytuacji gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, cele zapobiegawcze kary, jak również te w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, a także sytuacja osobista oskarżonego uzasadniały, przy uznaniu go winnym sprawstwa zarzucanego mu czynu, orzeczenie wobec M. D. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, z wyłączeniem kategorii „C”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- wniesiony środek odwoławczy był bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z argumentów przytoczonych przez obrońcę oskarżonego w uzasadnieniu zarzutów podnoszonych w apelacji.

- należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy w Węgrowie rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych. Wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji dotyczące winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk, której to wyniki w sposób wyczerpujący zostały wyeksponowane w uzasadnieniu tegoż wyroku. Taki stan rzeczy pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy za zarzucony mu czyn oraz wymierzenie współmiernej i adekwatnej do okoliczności sprawy kary i przewidzianych przepisami środków karnych.

- apelacja obrońcy opiera się na negowaniu wiarygodności zeznań świadków K. B. i A. B., które posłużyły Sądowi Rejonowemu na przypisanie oskarżonemu winy, przy jednoczesnej próbie uwiarygodnienia wyjaśnień oskarżonego wraz z depozycjami D. Z. (przemawiającymi na korzyść oskarżonego). Jednocześnie obrońca zarzuca Sądowi meriti dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków K. M. i G. M. w zakresie, w którym Sąd Rejonowy ocenił depozycje ww. świadków jako nieobiektywne. Stosując się do dyrektyw wynikających z treści art. 7 kpk w aspekcie oceny osobowego materiału dowodowego na względzie mieć należy, że świadectwo procesowe pochodzące od osoby, by uznane zostało za wiarygodne, cechować musi przede wszystkich stałość relacji, logika narracji i możliwość potwierdzenia w innych dowodach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2012 r., II AKa 172/12). Takich cech słusznie nie dopatrzył się Sąd I instancji w wymienionych powyżej korzystnych dla oskarżonego źródłach dowodowych. Do takiej konstatacji niewątpliwie prowadzi treść depozycji oskarżonego, w których wskazywał, że kierował samochodem będąc trzeźwym, a alkohol spożywał po zdarzeniu. Jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, twierdzenia oskarżonego stoją w jaskrawej sprzeczności z nagraniem monitoringu, na którym widoczne jest, jak mężczyźni znajdujący się w pomieszczeniu służbowym diagnosty po godzinie 20:00 wykonują kilkukrotnie gesty wprowadzania płynu do ust przy użyciu niewielkiego naczynia, ewidentnie przypominające spożywanie alkoholu. Ponadto, na nagraniu widoczne jest również, jak M. D. chwiejnym krokiem pokonuje po godz. 21:00 parking od wyjścia ze stacji diagnostycznej do swojego samochodu, siada na miejscu kierowcy i odjeżdża z parkingu. Wobec dowodu w postaci nagrania monitoringu, Sąd I instancji prawidłowo ocenił również zeznania świadka D. Z., który wskazywał, iż w dniu 25 października 2023 r. oskarżony nie spożywał alkoholu w pracy. Nie ulega wątpliwości, że również twierdzenia tego świadka stoją w sprzeczności z dowodem w postaci nagrania z monitoringu, na którym uwidoczniono, jak około godz. 19:25 mężczyzna odpowiadający wyglądowi świadka D. Z. otwiera tylne drzwi pojazdu, którym przyjechał, i wyjmuje z niego przedmiot przypominający butelkę alkoholu, którą następnie wkłada pod kurtkę i idzie za diagnostą do pomieszczenia służbowego. Wobec wniosków płynących z nagrania monitoringu, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie odmówił nadania waloru wiarygodności relacji świadka w zakresie w jakim wskazywał, że ani on, ani oskarżony nie spożywali alkoholu na stacji diagnostycznej w dniu 25 października 2023 r.

- jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, jedyną osobą podnoszącą, że alkohol był spożywany już po utknięciu samochodu w rowie jest oskarżony. Pozostałe osoby, które przybyły na miejsce zdarzenia kategorycznie stwierdzają, że oskarżony w ich obecności, stojąc na ulicy nie spożywał alkoholu. Wersji oskarżonego nie potwierdza także protokół przeszukania pojazdu, w którym nie znaleziono butelki po alkoholu opisywanej przez oskarżonego w toku postępowania sądowego. Sądowi Rejonowemu nie umknęło również, że wersja ze spożyciem alkoholu po zakończeniu jazdy pojawiła się dopiero w toku postępowania sądowego. Oskarżony przy pierwszym kontakcie z policjantami, nie tłumaczył się w ten sposób z zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, a wręcz zmieniał wersję i zaprzeczał temu, że w ogóle kierował znajdującym się w rowie pojazdem. Ponadto, oskarżony w toku postępowania sądowego zmieniał swoje wyjaśnienia odnośnie ilości i „mocy” spożytego alkoholu niejako dostosowując je do wniosków opinii biegłego, która przy przyjęciu każdego z wariantów przedstawionych przez oskarżonego, w połączeniu z pozostałym, wskazanym wyżej materiałem dowodowym bezsprzecznie świadczy o niewiarygodności jego depozycji.

- w tym miejscu należy wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodu z opinii biegłego. Również w ocenie Sądu Okręgowego opinia ta jest jasna i pełna w rozumieniu art. 201 kpk. Nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowa opinia sporządzona została przez uprawniony do tego podmiot, posiadający specjalistyczną wiedzę w opiniowanej dziedzinie, zaś wyprowadzenie wniosków końcowych pozwoliło Sądowi meriti na czynienie ustaleń pośrednich, tj. weryfikacji wyjaśnień oskarżonego w kontekście ilości spożytego alkoholu i czasu jego spożycia.

- przechodząc do rozważań na temat materiału dowodowego uznanego za wiarygodny, którego prób zdeprecjonowania podjął się skarżący, należy zwrócić uwagę, że świadkowie K. B. i A. B. są osobami całkowicie obcymi dla oskarżonego, które na miejscu zdarzenia znalazły się przypadkiem i chciały pomóc widząc samochód w rowie. Obydwaj świadkowie zaprzeczyli, aby w ich obecności oskarżony cokolwiek jadł albo pił. W ocenie Sądu Okręgowego, ocena zeznań tych świadków dokonana przez Sąd Rejonowy była prawidłowa. Oczywistym jest, że osoby trzecie nie miały żadnego powodu aby swoimi depozycjami z premedytacją obciążać oskarżonego zeznając niezgodnie z rzeczywistością.

- w przeciwieństwie do świadków K. B. i A. B., świadkowie K. M. i G. M. znali oskarżonego, dlatego Sąd Rejonowy słusznie podszedł do tych depozycji z ostrożnością i uznał, że relacje te są niewiarygodne w części, w której stwierdzili, iż w zachowaniu oskarżonego nic nie wskazywało, aby był pod wpływem alkoholu. Jednocześnie świadkowie ci wskazali, że w ich obecności oskarżony nic nie jadł ani nie pił. Jak wynika z uważnej lektury uzasadnienia pierwszoinstancyjnego, sam fakt znajomości oskarżonego ze świadkami nie przesądzał o uznaniu ich depozycji za częściowo niewiarygodne. Jak prawidłowo ocenił Sąd Rejonowy, twierdzenia świadków o braku fizycznych objawów upojenia alkoholowego stoją w sprzeczności z nieosobowym materiałem dowodowym w postaci wielokrotnie przywoływanego w niniejszym uzasadnieniu nagrania z monitoringu, na którym bardzo wyraźnie widać, jak oskarżony idzie do swojego samochodu chwiejnym krokiem. Ponadto, świadkowie K. B. i A. B. będący osobami całkowicie obcymi dla oskarżonego nie mieli problemu z nabraniem przekonania, że jego zachowanie ewidentnie odbiega od normy.

- wobec powyższych rozważań należy podkreślić, że podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy art. 7 kpk nie ma swego odbicia w zgromadzonym materiale dowodowym. Ocena dowodów przeprowadzona w sposób na jaki wskazuje skarżący, byłaby sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Tezy zawarte w środku odwoławczym nie zostały wiarygodnie uargumentowane i nie zasłużyły na ich uwzględnienie, bowiem mają one jedynie za zadanie wykreować i poprzeć przyjętą przez oskarżonego linię obrony.

- odnosząc się do zarzutu z pkt 2 apelacji należy wskazać, że w doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

- po dokonaniu analizy akt sprawy związanej z rozpoznaniem wniesionego środka odwoławczego Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż wymierzony w pierwszoinstancyjnym wyroku środek karny nie cechuje się rażącą niewspółmiernością. W ocenie Sądu Odwoławczego, reakcja prawnokarna względem oskarżonego była odpowiednia do okoliczności. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony M. D. kierował samochodem osobowym w ruchu lądowym po drodze publicznej, stwarzając realne zagrożenie dla uczestników ruchu drogowego, znajdując się w stanie nietrzeźwości z wysokim wynikiem prowadzącym do stężenia 1,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W tych okolicznościach nie zasługuje on zatem na daleko idącą łagodność, jaką niewątpliwie byłoby orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na krótszy, minimalny, okres 3 lat i to jeszcze z wyłączeniem prawa jazdy kategorii „C”. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż surowe karanie sprawców przestępstw jest czytelnym sygnałem wysyłanym w stronę społeczeństwa. Oznacza to, że państwo nie toleruje żadnych przestępstw, a w szczególności tych, które w sposób nagminny godzą w dobro powszechne jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, a pośrednio również w dobra jakimi są życie i zdrowie uczestników ruchu drogowego, a ich popełnienie spotyka się zawsze z surową i bezwzględną represją. Skarżący motywując wniosek o zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym wskazuje, iż oskarżony poniósł daleko idące konsekwencje w postaci zwolnienia z pracy diagnosty bez wypowiedzenia, co pozbawiło go możliwości zarobkowania. W tym miejscu należy wskazać, iż M. D. jest osobą dorosłą i w pełni świadomą podejmowanych zachowań, wobec tego nie ulega wątpliwości, iż podejmując decyzję o spożywaniu alkoholu w miejscu pracy przewidywał płynące z tego konsekwencje i się na nie godził. Ze względu na powyższe rozważania, zarzut rażącej niewspółmierności kary należało uznać za niezasadny.

Wniosek

wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego M. D.,

ewentualnie

- o zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobec M. D. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, z wyłączeniem kategorii „C”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 460 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (440 złotych opłaty od kary grzywny oraz 20 złotych ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana