Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 834/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 września 2019r., sygn. II K 1541/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

----------------------

--------------------------------------------------------------

-------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 kpk, a to:

1 .art. 107 § 1 i 3 kks w zw. z art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie w ogóle mogło dojść do popełnienia czynu zabronionego i tym samym błędne przyjęcie, że oskarżony I. D. (2) swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego, zarówno od strony przedmiotowej, jak i podmiotowej, podczas gdy Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie, wiedząc, że za tego typu zachowanie grozi odpowiedzialność karna, tj. że chciał albo godził się na urządzanie gier na automatach niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, podczas gdy z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że takiego zamiaru po stronie oskarżonego nie było; Sąd I instancji pominął przy tym w szczególności okoliczności, że oskarżony, będący obywatelem Ukrainy, nie jest prawnikiem, nie potrafi dokonywać wykładni przepisów prawa, a mając na uwadze rozbieżności w poglądach teoretyków i praktyków prawa oraz w orzecznictwie sądów powszechnych wydanych w przedmiocie obowiązywania, w kontekście brzmienia art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych ( Dz.U.2015.1201) zakazu urządzania gier na automatach poza kasynem gry w okresie od 3.09.2015r. do 30.06.2016r., w tym wydanych wobec samego oskarżonego oraz dowodów rzeczowych - automatów do gier będących we władaniu spółki (...) sp. z o.o., nie można wymagać od samego oskarżonego, aby potrafił interpretować przepisy prawa skoro nawet prawnicy i sądy powszechne mają w tym przedmiocie rozbieżne poglądy, zważywszy w tym kontekście również na prowadzone przeciwko oskarżonemu liczne postępowania karnoskarbowe, które kończyły się uniewinnieniem oskarżonego oraz umorzeniem wobec niego postępowań i to niekiedy jeszcze na etapie postępowań przygotowawczych z uwagi na brak znamion czynu zabronionego w podejmowanym działaniu, stąd nie można uznać, ażeby I. D. (1), jako przeciętny odbiorca norm prawnych, działający w zaufaniu do orzecznictwa sądów powszechnych, z którego wynikała przeciwna względem dokonanej przez Sąd meriti ocena zachowania oskarżonego, miał świadomość niezgodności z prawem przedmiotowego działania, skoro dotychczas, z wyżej wspomnianych orzeczeń wynika, że nie nosi ono cech bezprawności, zatem uznać należy, że zaistniało realne przekonanie oskarżonego o legalności podjętego zachowania, które uniemożliwia przypisanie mu sprawstwa i winy za ten czyn

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazania wymaga, iż w obecnie rozpoznawanej sprawie oskarżonemu postawiono aż 5 zarzutów z art. 107 § 1 kks. Sądowi z urzędu wiadome jest, iż zasięg działania oskarżonego był o wiele szerszy niż miał miejsce w niniejszym wypadku. Na przestrzeni ostatnich lat służby celne zajmowały automaty wstawione do lokali niebędących kasynami gry, należące do spółki, której prezesem był I. D. (1), a na tle tych zatrzymań wszczynane były kolejne postępowania przygotowawcze. Oskarżony był w pełni świadomy tego stanu rzeczy, a mimo tego nie zaprzestał prowadzenia tego typu działalności, czerpiąc z niej stały dochód. Z tej okoliczności Sąd Rejonowy słusznie wyprowadził racjonalne wnioski.

Notyfikacja przepisu art. 14 ust. 1 ugh oraz brak technicznego charakteru przepisu art. 6 ust. 1 tej ustawy oznaczały jednak, że oba te przepisy mogły stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks (por. post. SN z dnia 25.10.2018r., sygn. II KK 379/18, Legalis Nr 1836028). W przedmiotowej sprawie kluczowe były daty czynów z a/o, które miały miejsce już po wejściu w życie nowelizacji z dnia 3 września 2015r. Art. 6 ust. 1 stanowi, iż działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry – jego istotą jest zatem uzależnienie możliwości urządzania takich gier od posiadania koncesji, tj. konkretnego dokumentu, wydanego przez konkretny, właściwy, uprawniony do tego organ państwowy. Oskarżony nigdy takiego dokumentu nie posiadał i nawet nie starał się go uzyskać. Z kolei, przepis art. 6 ust. 1 ugh nie zawiera żadnych wymagań co do miejsca, w którym mają być urządzane takie gry, co z kolei wprost reguluje art. 14 ust. 1. Zatem gdyby nie istniał art. 14 ust. 1 ugh, to osoba posiadająca koncesję mogłaby urządzać gry hazardowe w dowolnie obranych przez siebie miejscach – kioskach, sklepach, barach itp. Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 ugh urządzanie gier cyklicznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustaw, z wyjątkiem art. 4 i 5, a zatem szczegółowo wskazuje miejsce (rozumiane jako konkretny lokal, spełniający określone wymogi) i warunki urządzania gier hazardowych. Zakresy powyższych przepisów choć się uzupełniają, bynajmniej nie są tożsame i nie sposób uznać, że są one niezrozumiałe dla przeciętnego obywatela, a tym bardziej dla przedsiębiorcy, który zawodowo trudnił się tego rodzaju działalnością, mimo, iż nie posiadał ani koncesji wydanej przez uprawniony organ na prowadzenie gier hazardowych, ani nie prowadził lokalu w postaci kasyna gier, wstawiając automaty do prowadzonych przez inne osoby barów, sklepów, stacji paliw, moteli, kontenerów, itp.

Okoliczność, iż inne sądy rejonowe i okręgowe na terenie Polski w podobnych sprawach oskarżonego wydawały wyroki uniewinniające, czy umarzające postępowanie nie mogą bezpośrednio wpływać na rozstrzygnięcie tej sprawy. Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego z art. 8 kpk stanowi podstawową zasadę działania organu wymiaru sprawiedliwości w Polsce, gdzie nie obowiązuje system prawa oparty na precedensach. Problematyka odpowiedzialności danej osoby stojącej pod konkretnym zarzutem popełnienia przestępstwa podlega badaniu ściśle w oparciu o przepisy ustaw karnych, a nie orzeczenia innych sądów.

W przedmiotowej sprawie nie mają żadnego znaczenia spory doktrynalne i orzecznicze dotyczące obowiązywania zawartych w ustawie o grach hazardowych przepisów technicznych, jakie toczyły się na gruncie stanu prawnego obowiązującego do 3 września 2015r. Wszelkie twierdzenia obrońcy oskarżonego o pozostawaniu oskarżonego w błędzie, jak również problematyki wykładni przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych słusznie zostały skonfrontowane z czasookresem czynów zarzucanych oskarżonemu. Ma to o tyle doniosłe znaczenie , że po dniu 3 września 2015r., wobec wejścia w życie przepisów nowelizujących ustawę o grach hazardowych i notyfikacji przepisów technicznych, ewentualne, wcześniejsze wątpliwości odnośnie legalności prowadzenia gier na automatach bez posiadania koncesji na prowadzenie tego typu działalności w kasynach, zostały kategorycznie i stanowczo rozstrzygnięte. W demokratycznym państwie prawa elementarnym warunkiem wymagania przestrzegania ustanowionych norm prawnych i pociągania do odpowiedzialności za ich przekroczenie jest ich prawidłowe ich ustanowienie, w tym publikacja tych przepisów. Nowelizacja przepisów ustawy o grach hazardowych została w sposób prawidłowy ogłoszona w dniu 19 sierpnia 2015r. (Dz. U. z 2015r., poz. 1201), a oskarżony mógł bez trudu zapoznać się z treścią tychże przepisów.Prowadzących profesjonalną działalność gospodarczą obowiązuje podwyższony wzorzec staranności w działaniu. Zachowanie zasad należytej staranności w zakresie zapoznania się z regulacjami prawnymi dotyczącymi danej dziedziny działalności gospodarczej wymaga zapoznania się sprawcy z przepisami, a w razie jakichkolwiek wątpliwości co do ich treści zwrócenia się do właściwego organu co do zakresu stosowania prawa w jego indywidualnej sprawie.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 w/w ustawy o grach hazardowych prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry objęte jest monopolem państwa. Przepis ten nie zmienił swojego brzmienia na przestrzeni ostatnich lat i nie wymagał od oskarżonego jakiegokolwiek wysiłku interpretacyjnego, czy też szczegółowego zagłębiania się w orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Należy zauważyć, że same przepisy blankietowe ustawy o grach hazardowych były jasne, a już sama literalna treść art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ugh wskazywała jakie konkretnie obowiązki nakłada państwo na podmiot, który chciał wykonywać działalność w zakresie gier na automatach tj., że może ona być prowadzona wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, w miejscu do tego przeznaczonym, tj. w kasynie gier. Reasumując, przepis art. 107 §1 kks przewidywał w dacie czynów z a/o i przewiduje nadal odpowiedzialność karnoskarbową za urządzanie lub prowadzenie gier hazardowych wbrew przepisom ustawy, a w omawianym przypadku dotyczyło to urządzania gier wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych , a dokładnie wbrew art. 6 ust. 1 ugh i art. 14 ugh.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut

2.

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 kpk, a to:

2.art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z treści tego przepisu ewidentnie wynika, że podmioty prowadzące m. in. gry na automatach do gier hazardowych miały tzw. okres przejściowy – dostosowawczy do wprowadzanych zmian przez tę ustawę, tj. uzyskania stosownej koncesji lub zezwolenia na prowadzenie tego typu działalności i okres ten upływał z dniem 1 lipca 2016r. i też z tym dniem (...) sp. z o.o. uwagi na nieuzyskanie takich zezwoleń zaprzestała swojej działalności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca w swojej apelacji poruszył kwestię „okresu przejściowego”, jaki zaistniał między dniem 3 września 2015r. (wejście w życie nowelizacji ustawy o grach hazardowych) a dniem 01 lipca 2016r., który ocenić należy jako bezzasadny. Przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, na który powołuje się obrońca oskarżonego, stanowi, że podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (3 września 2015r.) mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016r. Przepis ten dotyczy zatem podmiotów, o których mowa w art. 6 ust. 1 ugh., w myśl którego działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Odnosi się zatem wyłącznie do tych podmiotów, które legalnie działały przed dniem 3 września 2015r. Z normy zawartej w tymże przepisie nie mógł zatem skorzystać oskarżony w tej sprawie I. D. (1), który wymogu uzyskania stosowanej koncesji nigdy nie wypełnił. Gdyby nawet hipotetycznie przyjąć, że ustawodawca chciałby umożliwić podmiotom nielegalnie urządzającym gry hazardowe legalizację ich działalności w ściśle określonym terminie, tj. między 3 września 2015r. a 1 lipca 2016r., to w ustawie nowelizującej powinien zamieścić przepisy przewidujące zawieszenie stosowania m.in. art. 3 i art. 6 ust. 1 - 3 oraz art. 89 ustawy o grach hazardowych wobec podmiotów, które urządzały gry hazardowe bez koncesji lub zezwolenia. W ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. brak jest jednak takich przepisów. W przekonaniu Sąd Okręgowego, zapoznanie się przez oskarżonego z art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. rozwiałoby wątpliwości, na które się powoływał w apelacji jego obrońca, gdyż oskarżony i jego spółka działał uprzednio bez stosownych koncesji przewidzianych w ustawie i grach hazardowych. W ich przypadku zatem nie posiadając takiej koncesji nie mógł wnosić o ich przedłużenie, a fakt iż nie starał się on o pozyskanie nowych koncesji, tym bardziej przemawia za świadomością bezprawności jego dotychczasowego działania. Tego rodzaju interpretacja przepisów możliwa jest przez osobę nawet nie dysponującą specjalistyczną wiedzą prawniczą.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut

3.

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 kpk, a to:

3.art. 10 § 1 i 4 w zw. z art. 107 § 1 kks poprzez niezastosowanie w niniejszej sprawie, podczas gdy z całokształtu okoliczności, w tym w szczególności rozbieżności w doktrynie i orzecznictwie co do możliwości stosowania poszczególnych przepisów ustawy o grach hazardowych, w tym art. 4 ustawy ją zmieniającej w sprawie o przestępstwo skarbowe oraz orzeczeń wydawanych przez sądy powszechne w sprawach dotyczących samego oskarżonego oraz zatrzymań automatów do gier po dniu 3.09.2015r. wynika jednoznacznie, że oskarżony zapoznając się tymi orzeczeniami nie mógł choćby przypuszczać, że jego działalność może być nielegalna, a zatem należy niewątpliwie uznać, że co najmniej działał w usprawiedliwionym błędzie co do okoliczności stanowiących znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych (tj. błędzie co do znamienia „wbrew przepisom ustawy”) lub działał w usprawiedliwionej nieświadomości ich karalności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dopiero po pozytywnym przesądzeniu, iż sprawca zrealizował znamiona czynu zabronionego otwiera się droga do prowadzenia rozważań na temat tego, czy działał on w warunkach błędu, a jeśli tak to jakiego rodzaju.

Istnienie w świadomości sprawcy wątpliwości co do charakteru norm określonych w art. 6 i art. 14 ugh to fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa (art. 10 § 4 kks), to mylne przekonanie (pewność) o istniejącym stanie prawnym.

W przedmiotowej sprawie oskarżony nie kwestionował tego, iż zdawał sobie sprawę z istnienia w obrocie prawnym przepisów art. 6 ugh i art. 14 ugh, nie mógł zatem skutecznie powoływać się na błąd co do prawa.

W orzecznictwie SN wprost wskazuje się, iż chociaż art. 10 § 4 kks stawia mniejsze wymagania w związku z wyłączeniem odpowiedzialności w oparciu o przesłankę błędu co do prawa, to nie można jako usprawiedliwionej nieświadomości zakwalifikować zachowania polegającego na wykorzystywaniu rozbieżności orzecznictwa sądowego (por. wyrok SN z dnia 28.11.2018r., sygn. II KK 97/18, Legalis Nr 1855638). Do przestępstw z kategorii male prohibitia (taki charakter ma przepis art. 107 § 1 kks), które obejmują zakresem kryminalizacji nowe zachowania, które nie mają penalistycznej tradycji i nie mają – lub też mają luźny – związku z moralnymi lub obyczajowymi normami, może być stosowana konstrukcja błędu z art. 30 kk (odpowiednik art. 10 § 4 kks), ale w zakresie nowych zachowań uznawanych za przestępstwa. O ile zatem może się zdarzyć, że na skutek zmiany dotychczas stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej, określone zachowanie zostanie zakwalifikowane jako czyn karalny w rozumieniu prawa karnego skarbowego, i wówczas sprawca takiego zachowania, który był przeświadczony na podstawie poprzednio wydawanych orzeczeń o tym, iż nie popełnia przestępstwa, może w sposób zasadny powołać się na konstrukcję błędu co do prawa, to nie sposób takiej konstrukcji przyjąć jako prawidłowej wtedy, gdy takiej stabilnej i jednolitej linii orzeczniczej nie ma (wyrok SN z dnia 5.12.2018r., sygn. V KK 516/17, Legalis Nr 1855597). Od strony podmiotowej przestępstwo penalizowane przez przepis art. 107 § 1 kks jest karalne w razie jego umyślnego popełnienia w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym. W tym stanie sprawy uprawionym i zgodnym z art. 7 kpk jest rozumowanie, iż oskarżony liczył się z możliwością zapadnięcia przeciwko niemu kolejnego wyroku skazującego i wymierzenia mu kary przez sąd i taką możliwość akceptował, niejako wpisując to ryzyko w koszty prowadzonej nielegalnie działalności.

Taka kalkulacja wyłącza przyjęcie błędu (w każdej jego postaci, a więc z art. 10 § 1 i § 3 i § 4 kks ). Nie działa bowiem w błędzie, kto świadomie kalkuluje ryzyko odpowiedzialności karnej i z góry podejmuje kroki mające zabezpieczyć go przed taką odpowiedzialnością w przyszłości (będzie to m.in. powoływanie się na wyroki innych sądów i opinii prawnych itp.). Osoba, która rzeczywiście pozostaje w błędzie w ogóle nie zdaje sobie sprawy z możliwości pociągnięcia jej do odpowiedzialności karnej, oskarżony zaś taką możliwość dopuszczał, chociażby przez tożsamość charakteru jego działania w niniejszej sprawie z działaniami, za które był uprzednio skazany

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut

4..

Rażąca niewspółmierność kary, zarówno odnośnie do kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny, albowiem kary te nie odpowiadają stopniowi zawinienia oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynu, a dodatkowo odnośnie co do kary pozbawienia wolności , nie może ona zostać zrealizowana, jako że oskarżony nie ma możliwości przebywać na terytorium naszego kraju, a ponadto negatywnie odbije się na realizacji przez oskarżonego grzywien orzeczonych na mocy innych wyroków karnych, które wobec niego zapadły, a które to grzywny oskarżony sumienne opłaca wobec rozłożenia ich na raty, co również skutkować będzie naruszeniem interesu Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przestępstwo z art. 107 § 1 kks zagrożone jest grzywną do 720 stawek dziennych, a popełnienie 5 przestępstw w warunkach art. 37 § 1 pkt 3 kks skutkowało nadzwyczajnym obostrzeniem kary i orzeczeniem jej w wymiarze przewidzianym w art. 38 § 1 pkt 3 kks. Przepis ten stanowi, że sąd wymierza karę pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 1 miesiąc do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie wyłącza wymierzenia z takim samym obostrzeniem także kary grzywny grożącej za to przestępstwo obok kary pozbawienia wolności.

Okoliczności i sposób popełnienia czynów opisanych w niniejszej sprawie dowodzą świadomego nieposłuszeństwa oskarżonego względem prawa, do przestrzegania którego był on zobowiązany. Powiązane to było z dążeniem przez niego do uzyskania korzyści majątkowej i czerpania stałego dochodu z nielegalnej działalności, wbrew obowiązującej reglamentacji państwa. Nielegalny hazard po pierwsze godzi w interesy fiskalne państwa, zaś po drugie szkodzi szeroko pojętemu porządkowi publicznemu, albowiem stanowi czynnik kryminogenny, stając się przyczyną licznych patologii, nadużyć, konfliktów i uzależnień, itd. Iluzoryczne ukaranie sprawcy jedynie najłagodniejszą rodzajowo karą grzywny, przyczyniłoby się do przekonania (samego sprawcy i ogółu społeczeństwa), iż sprawcy czynów z art. 107 § 1 kks pozostają bezkarni, a sankcję karną w postaci stosunkowo niewysokiej kary grzywny można wkalkulować w koszty prowadzonej działalności. Przeciwdziałanie powyższemu tokowi rozumowania, słusznie doprowadziło Sąd I instancji do pozbawionego wątpliwości przekonania o konieczności zastosowania dolegliwości, adekwatnej do okoliczności tej konkretnej sprawy, a więc sankcji karnej, kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy.

W oparciu o uregulowanie zawarte w treści art. 38 § 1 pkt 1 kks Sąd Rejonowy uprawniony był wymierzyć karę grzywny obok w/w kary pozbawienia wolności, z której na gruncie niniejszej sprawy słusznie skorzystał, uznając tym samym dolegliwość finansową, jaką poniesie oskarżony w związku z niniejszym skazaniem za nieodzowną przez pryzmat prewencji indywidualnej i generalnej oraz chociażby częściowej rekompensacji szkód, jakie działanie oskarżonego wywarło w kontekście interesów fiskalnych państwa. Liczba 200 stawek dziennych została dostosowana do dyrektyw wymiaru kary z art. 12 i 13 kks. Wysokość jednej stawki dziennej kary grzywny oscylowała niewiele powyżej dolnej granicy, określonej przez ustawodawcę w art. 23 § 3 kks (co najmniej 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, z zaniechaniem wymierzania kary pozbawienia wolności oraz poprzez nieobciążanie oskarżonego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu i niewymierzanie mu opłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 113§1 kks oraz art. 2 ust. 1 pkt 1 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.060 złotych tytułem opłaty za II instancję i 20 złotych wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS