Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

s. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 835/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 14 października 2024 r. w sprawie II K 963/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego K. H.:

I. Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego wyroku, tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych polegającej z jednej strony na tym, że Sąd obdarzył te wyjaśnienia atrybutem wiarygodności w zasadniczej części tj. co do faktu zaistnienia przedmiotowego zdarzenia oraz jego przebiegu, z drugiej zaś dokonał w ich oparciu ustaleń całkowicie sprzecznych z treścią tych wyjaśnień co do przypisania oskarżonym zamiaru spowodowania zaistnienia szkody a co za tym idzie usiłowania doprowadzenia poszkodowanego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na całkowitym pominięciu przez Sąd konkluzji wynikających z treści opinii biegłego sądowego J. S., który na s. 13 opinii wyartykułował wprost pogląd, iż mechanizm ich powstania, charakter uszkodzeń, zgodność ze wskazanym położeniem pojazdów w trakcie kolizji wskazuje, że najprawdopodobniej doszło do przedmiotowego zdarzenia w tym miejscu i czasie w deklarowanych okolicznościach przez oskarżonych uczestników zdarzenia i dokonanie w tym zakresie ustaleń całkowicie odmiennych;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprawy, polegającego na błędnym uznaniu, iż działając w ramach realizacji z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oskarżeni wspólnie i w porozumieniu usiłowali doprowadzić poszkodowanego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.908,56 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do okoliczności powstania szkody komunikacyjnej z dnia 30.10.2021 r. , podczas gdy ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynika by oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru w sposób celowy spowodowali szkodę komunikacyjną z dnia 30.10.2021 r. i to w celu wyłudzenia odszkodowania od poszkodowanego;

III. zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k., wyrażającego się w błędnym uznaniu, że zachowanie oskarżonych wyczerpuje znamiona czynu zabronionego stypizowanego w tym przepisie, w sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż brak jest podstaw dla przypisania obu oskarżonym sprawstwa zarzucanego im czynu, w tym w szczególności brak jest jakiegokolwiek dowodu przemawiającego za przypisaniem oskarżonym wypełnienia znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zakresie strony podmiotowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po rozpoznaniu obydwu wniesionych w sprawie apelacji, Sąd Okręgowy nie dostrzegł zasadności sformułowanych w nich zarzutów. Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti procedował właściwie, prawidłowo oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i ustalając na jego podstawie rzeczywisty stan faktyczny, który doprowadził do słusznego uznania oskarżonych za winnych przypisanych im czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Sąd prowadził postępowanie w sposób bezstronny, obiektywny, uwzględniając przy wyrokowaniu wszystkie okoliczności sprawy, zarówno przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonych.

Poczynając rozważania zarzutów związanych ze wskazywaną przez skarżących obrazą przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 i 410 k.p.k. na wstępie podkreślić należy, że kwestia naruszenia art. 410 k.p.k. może zaistnieć, kiedy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Nie oznacza to jednak, że można rozumieć art. 410 k.p.k. w ten sposób, iż każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można bowiem formułować zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji, gdy niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2023 r. I KK 228/23). Przenosząc przedstawione stanowisko Sądu Najwyższego na kanwę niniejszego postępowania wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do podnoszonych przez skarżących naruszeń, bowiem Sąd meriti orzekając o winie oskarżonych, wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, które miały swoją podstawę w wiarygodnym materiale dowodowym. Sąd Rejonowy oceniając zaś materiał dowodowy, słusznie nie uznał wyjaśnień oskarżonych w zakresie wskazującym na nieumyślność spowodowanej kolizji pojazdów, o czym dostatecznie i trafnie wypowiedział się w sporządzonym uzasadnieniu, a co uzyskało aprobatę Sądu Okręgowego.

Odpowiadając na pierwszy zarzut skarżących w tym miejscu zaznaczyć trzeba, że zasada swobodnej oceny dowodów, wyrażona w art. 7 k.p.k., nie wyklucza przyznania wiarygodności jedynie części depozycji danego osobowego źródła dowodowego oraz dyskwalifikacji pozostałego zakresu jego wypowiedzi, pod warunkiem, że wyprowadzone wnioskowanie będzie uwzględniało treść dowodu, tak w aspekcie jego cech wewnętrznych, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów, a zarazem będzie logiczne, oparte na wiedzy oraz wskazaniach doświadczenia życiowego i w rezultacie zamykając pole dla ocen alternatywnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 kwietnia 2018 r. II AKa 30/18). W związku z powyższym, trudno dopatrzeć się nieprawidłowości przy ocenie wyjaśnień oskarżonych, na jakie wskazują skarżący, bowiem fakt samego zdarzenia, jak i opisanych jego okoliczności (za wyjątkiem nieumyślności w działaniu oskarżonych), co do zasady miał potwierdzenie w opinii biegłego J. S.. Biegły w opinii wypowiadał się także jasno i logicznie co do wniosków płynących z opinii rzeczoznawcy M. O., sporządzonej w ramach postępowania likwidacyjnego szkody uznając, że z powodu słabej jakości dokumentacji fotograficznej niemożliwe jest jednoznaczne i kategoryczne potwierdzenie braku korelacji uszkodzeń, z czym Sąd Rejonowy słusznie się zgodził. Natomiast w świetle rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonych, o których wypowiedział się Sąd I instancji, nie sposób było przyjąć nieumyślności w działaniu oskarżonych w spowodowaniu przedmiotowej kolizji, co też nie przeczy w żadnym stopniu ustaleniom płynącym z opinii biegłego J. S., na co z kolei błędnie powołują się skarżący. Skarżący argumentując swoje stanowisko, w istocie polemizują ze słusznymi ustaleniami Sądu Rejonowego, bowiem nie wykazują dostatecznie, że Sąd uchybił przy ocenianiu materiału dowodowego wskazaniom wiedzy czy doświadczenia życiowego, bądź przeprowadził ocenę niezgodnie z zasadami logiki i w oderwaniu od całokształtu materiału dowodowego. W pierwszej kolejności należało zauważyć, że skarżący zarzucając Sądowi dywagacje w kwestii wiarygodności zgłaszanego przez S. C. wadliwego działania ciągnika i „lewych obrotów” silnika jako przyczyny zderzenia, w istocie sami przedstawiają niczym nie popartą tezę, odnosząc się jedynie do daty produkcji pojazdu, co w niniejszej sytuacji jest niewątpliwie niewystarczające. W aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek innego dowodu za wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego, który ów fakt by uprawdopodabniał.
W wyjaśnieniach oskarżonego co do bezpośredniej przyczyny kolizji przejawia się pewna niekonsekwencja, która ma wpływ na podważenie wiarygodności jego wersji wydarzeń. I tak w oświadczeniu sprawcy kolizji z dnia 30 października 2021 r. nie wspomniano nic o usterce technicznej ciągnika, a jako przyczynę wjechania ciągnika w zaparkowany samochód wskazano jedynie niezachowanie ostrożności, natomiast w późniejszej dokumentacji likwidacji szkody, podpisanej przez S. C. 16 listopada 2021 r., widnieje już wzmianka w opisie okoliczności o „dziwnym zakresie obrotów”, co byłoby przecież istotną okolicznością i wymagającą odnotowania w sporządzonym pierwotnie oświadczeniu. Przywoływana przez oskarżonego pierwotnie okoliczność niezauważenia zaparkowanego samochodu nie jawi się jako wiarygodna. W tym miejscu odnieść się należy do opisywanego przez oskarżonych usytuowania obydwu pojazdów na tle układu posesji, a zwłaszcza wjazdu na nią i umiejscowienia zabudowań, które są uwidocznione na materiale fotograficznym załączonym do akt sprawy czy też szkicu sporządzonego w postępowaniu likwidacyjnym. Wjeżdżając na posesję ciągnikiem, nie sposób było nie zauważyć zaparkowanego samochodu, nawet w przypadku niespodziewanego wcześniejszego przyjazdu i zaparkowania samochodu. Na tle tych faktów, pozostałe rozbieżności, na które wskazuje Sąd Rejonowy, jak m.in. ile razy S. C. miał prowadzić ciągnik, nie są znaczące, jak również nie jest kluczowym to, że oskarżeni są ze sobą spokrewnieni, choć okoliczności te niejako dopełniają stanowisko Sądu. Ponadto, na marginesie zwrócić uwagę można, oczywiście nie kwestionując uprawnienia oskarżonych w zakresie swobodnego kształtowania strategii obrony, że mając to w swym interesie, nie przejawili żadnej inicjatywy co do przeprowadzenia czynności procesowej w postaci przesłuchania babci K. H., o której on wspomina w swych wyjaśnieniach, a która mogła znajdować się wówczas w domu na posesji i mogłaby ewentualnie potwierdzić okoliczności wizyty oskarżonego czy samego zdarzenia, ojca drugiego z oskarżonych, do którego miał zostać przetransportowany uszkodzony samochód, jak również przesłuchania znajomego, od którego mieliby pożyczyć lawetę, nie ujawniając nawet jego tożsamości Podkreślić jeszcze raz należy, że nie może to przemawiać na ich niekorzyść, albowiem podsądny nie jest zobowiązany do wykazywania swojej niewinności, jednakże przy opisanych już powyżej okolicznościach jest to wyraźnie zastanawiające i dopełnia jedynie ogólny obraz poczynionych przez Sąd ustaleń.

Odnosząc się do zarzutów związanych z błędem w ustaleniach faktycznych zwrócić uwagę należało na to, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2024 r. III KK 198/24). Aprobując zatem ocenę materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd meriti w zakresie będącym podstawą do przypisania oskarżonym sprawstwa przedmiotowych czynów, nie zostały stwierdzone również błędy w ustaleniach faktycznych, które były na tych dowodach poczynione, przy czym Sąd II instancji wypowiedział się co do wniosków płynących z ocenionych dowodów, wskazując jednocześnie na fakty, za którymi te dowody przemawiały.

Wobec przeprowadzonych powyżej rozważań niezasadnym był także zarzut obrazy prawa materialnego, przy czym zwrócić uwagę należy, że obraza prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 marca 2021 r. IV KK 85/21). Argumentacja skarżących nawiązująca do znamienia osiągnięcia korzyści majątkowej także pozostaje polemiczna i gołosłowna, bowiem opiera się na arbitralnym określeniu wartości rynkowej pojazdu przed kolizją czy ewentualnej wartości pojazdu po przeprowadzeniu koniecznych napraw. Zauważyć należy, że w przypadku przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując określone zachowanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która ma stanowić rezultat jego zachowania. Jak również sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowanego sposobu działania, oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem ( M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, art. 286). W niniejszym przypadku, z uwagi na okoliczności wykazane przez Sąd Rejonowy, jak i omówione w niniejszym uzasadnieniu, zachowanie oskarżonych niewątpliwie wypełniło znamiona przypisanych im czynów, o czym świadczy zebrany w sprawie materiał dowodowy, wskazujący na bezpośredni ich zamiar wprowadzenia w błąd towarzystwa ubezpieczeniowego, co do faktycznej przyczyny powstania kolizji, zamiar zmierzający do osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci wypłaty nienależnego odszkodowania na rzecz K. H., które finalnie zaś nie nastąpiło, toteż zasadnym było zakwalifikowanie ich czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty okazały się niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem wniosku.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzut z apelacji oskarżonego S. C.:

I. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego wyroku, tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonych polegającej z jednej strony na tym, że Sąd obdarzył te wyjaśnienia atrybutem wiarygodności w zasadniczej części tj. co do faktu zaistnienia przedmiotowego zdarzenia oraz jego przebiegu, z drugiej zaś dokonał w ich oparciu ustaleń całkowicie sprzecznych z treścią tych wyjaśnień co do przypisania oskarżonym zamiaru spowodowania zaistnienia szkody a co za tym idzie usiłowania doprowadzenia poszkodowanego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie pominięcie przez Sąd konkluzji wynikających z treści opinii biegłego sądowego J. S., który na s. 13 opinii wyartykułował wprost pogląd, iż mechanizm ich powstania, charakter uszkodzeń, zgodność ze wskazanym położeniem pojazdów w trakcie kolizji wskazuje, że najprawdopodobniej doszło do przedmiotowego zdarzenia w tym miejscu i czasie w deklarowanych okolicznościach przez oskarżonych uczestników zdarzenia i dokonanie w tym zakresie ustaleń całkowicie odmiennych;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprawy, polegającego na błędnym uznaniu, iż działając w ramach realizacji z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oskarżeni wspólnie i w porozumieniu usiłowali doprowadzić poszkodowanego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.908,56 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do okoliczności powstania szkody komunikacyjnej z dnia 30.10.2021 r., podczas gdy ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynika by oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu oraz w realizacji z góry powziętego zamiaru w sposób celowy spowodowali szkodę komunikacyjną z dnia 30.10.2021 r. i to w celu wyłudzenia odszkodowania od poszkodowanego;

III. zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 286 § 1 k.k., wyrażającego się w błędnym uznaniu, że zachowanie oskarżonych wyczerpuje znamiona czynu zabronionego stypizowanego w tym przepisie, w sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż brak jest podstaw dla przypisania obu oskarżonym sprawstwa zarzucanemu im czynu, w tym w szczególności brak jest jakiegokolwiek dowodu przemawiającego za przypisaniem oskarżonym wypełnienia znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zakresie strony podmiotowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że kierunek zaskarżenia jest tożsamy z apelacją obrońcy oskarżonego K. H., a istota podniesionych zarzutów w obydwu apelacjach jest wspólna, w celu zapewnienie czytelności uzasadnienia, zostały one łącznie rozważone w części 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty okazały się niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesione w sprawie apelacje nie były zasadne i nie podlegały uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie obydwu apelacji, mając na względzie treść art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję od S. C. 400 złotych oraz K. H. 800 złotych, wg stawki wskazanej w art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz obciążył ich wydatkami postępowania odwoławczego po 10 złotych, zgodnie ze stawką z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. H.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony S. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana