Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 841/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 27 września 2022 r., sygn. II K 449/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym ustaleniu prognozy na przyszłość wobec oskarżonego w sytuacji, gdy postawa oskarżonego oraz okoliczności, w których doszło do popełnienia przestępstwa, powinny skłaniać do przyjęcia, że będzie on przestrzegał porządku prawnego;

2) rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności, przy której orzeczeniu Sąd w sposób ujemny i niekorzystny dla oskarżonego ocenił dyrektywy sądowego wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wprawdzie oskarżony postawił w swej apelacji dwa odrębne zarzuty, jednakże oba sprowadzają się do tego, że Sąd nie docenił należycie okoliczności czynu i zachowania oskarżonego po jego dokonaniu, nie wyciągnął z nich wniosków o tym, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa, nie przełożył ich też na ustalenia faktyczne w zakresie istnienia po stronie oskarżonego szczególnej sytuacji, uzasadniającej zastosowanie art. 37a kk lub art. 69 § 4 kk, przez co orzeczona kara jest rażąco surowa. W pierwszej kolejności skarżący przekonuje, że przedmiotowe zdarzenie, choć nie pierwsze w przestępczej karierze oskarżonego, jest jednak ostatnim, bowiem nie ma on natury przestępcy, przyznał się do zarzutu, a przypisanego mu czynu dopuścił się tak naprawdę z troski obawy o bezpieczeństwo swojej partnerki. Tymczasem słusznie Sąd I instancji nie uznał tych okoliczności za przekonujące. Przyznanie się do zarzutu w sytuacji, gdy istnieli naoczni świadkowie czynu, nie jest szczególną zasługą ani nie przekonuje, że oskarżony rzeczywiście żałuje i chce ponieść odpowiedzialność za popełniony czyn. Co więcej, bezpośrednio po zdarzeniu postawa oskarżonego wyglądała zdecydowanie odmiennie – oddalił się z miejsca zdarzenia, szarpiąc się z osobami, które usiłowały go tam zatrzymać, a wobec kontrolujących go policjantów wypowiadał się, negując swój w nim udział. Zatem nie tyle wewnętrzna konstrukcja psychiczna oskarżonego, jego postawa obywatelska, ale chłodna kalkulacja, wywołana świadomością istnienia dowodów obciążających doprowadziła go do przyjęcia postawy skruszonej i pokornej. Trudno też mówić o usprawiedliwionej okolicznościami przyczynie jego działania. Oskarżony usiłował przekonać, że to troska o partnerkę, jej bezpieczeństwo i zdrowie doprowadziły do tego, że mimo świadomości swej nietrzeźwości i obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów uznał, że ważniejsza jest rodzina i dla niej musi poświęcić obowiązek/zakaz, wynikający z wyroku Sądu i powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Tymczasem – choć to kłótnia z nim na tle nadużywania alkoholu skłoniła M. G. do udania się do matki – zdjęcie, które tak go poruszyło wraz z informacją, że matka spowodowała u niej pewne obrażenia ciała, konkubina wysłała mu już z wnętrza samochodu, a więc w drodze powrotnej, zresztą rozmawiali o tym przez telefon. Nie istniał więc żaden stan dalszego zagrożenia, nie istniała żadna potrzeba, by oskarżony udał się jej na pomoc, by musiał interweniować i kogokolwiek ratować. Wręcz przeciwnie – w tych okolicznościach oskarżony mógł jechać do miejsca zamieszania matki konkubiny tylko po to, by konflikt eskalować lub by się za nią zemścić. W najmniej niekorzystnym dla oskarżonego przypadku jego działanie było nieprzemyślane, spontaniczne i porywcze, nie mające żadnego uchwytnego celu, a motywowane były jedynie silnym wzburzeniem, wywołanym informacją o krzywdzie osoby bliskiej. Fakty te nie mogą jednak ani całkowicie usprawiedliwiać działania oskarżonego, ani stanowić okoliczności szczególnych, przemawiających za potrzebą jego wyjątkowo łagodnego potraktowania. Oskarżony przyznawał przecież, że miał świadomość swej nietrzeźwości i obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów, a mimo to po pewnym procesie myślowym podjął decyzję, że powinien jechać. Okoliczności te w żadnym stopniu nie przekonują, że odstąpienie od podstawowej kary, przewidzianej za jego czyn w ustawie, wystarczy, by oskarżony w przyszłości nie popełnił podobnego czynu, skoro tak naprawdę bez żadnego logicznego uzasadnienia, w pełni świadomie zdecydował się złamać dwa zakazy – jazdy w ogóle oraz dodatkowo w stanie znacznej nietrzeźwości.

Nieistnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej nie jest przy tym jedyną okolicznością, której błędne ustalenie zrzucił sądowi I instancji skarżący. Zakwestionował on nadto ogólnie fakt, że w ocenie Sądu nie zachodzą okoliczności, uzasadniające zastosowanie dobrodziejstwa art. 37a kk czy że nie zachodzi szczególny wypadek, uzasadniony okolicznościami w rozumieniu art. 69 § 4 kk. Wprawdzie art. 37a kk nie zawiera przesłanek jego stosowania ani wskazówek, w jakich przypadkach należy i można go stosować, niewątpliwie jednak nie można go stosować bez żadnego powodu, niezależnie od czegokolwiek – muszą istnieć okoliczności, uzasadniające zastosowanie tego przepisu jako wyjątku od zasady, że sprawca przestępstwa podlega karze, przewidzianej przez ustawę jako zasadnicza za popełniony czyn. Również w tym zakresie skarżący chciałby, by decydującą rolę odgrywały przyznanie się do winy, pozytywna prognoza kryminologiczna, okoliczności czynu, w szczególności jego ówczesny stan emocjonalny. Poza zarzutami Sąd uwzględnił jego sytuację rodzinną, wynikającą z przeprowadzonych przed Sądem I instancji dowodów. Ponownie jednak stwierdzić należało, że zarzuty apelacji są bezzasadne. Jak wspomniano, zasadą przy popełnieniu przestępstwa z art. 178a § 4 kk jest wymierzenie sprawcy kary pozbawienia wolności, nadto bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w pełni słusznie uznał, że dotyczące oskarżonego okoliczności osobiste nie odcinają go znacząco i szczególnie korzystnie od sytuacji większości sprawców przestępstw ponownego kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Większość sprawców tego typu przestępstw, zwłaszcza w sytuacji schwytania na gorącym uczynku, przyznaje się do zarzutu, większość też ma jakąś pracę, wielu rodzinę na utrzymaniu, wielu całkiem prawidłowo funkcjonuje w społeczeństwie i jest przez otoczenie postrzeganych jako wartościowi jego członkowie, którzy angażują się w życie lokalnych społeczności, nawet pomagają jako wolontariusze w organizacji uroczystości lokalnych, religijnych, szkolnych czy jako strażacy ochotnicy. Większość sprawców ma jakieś uzasadniane nagłymi potrzebami powody, by wsiąść do samochodu mimo stanu nietrzeźwości i obowiązującego zakazu – chorujące dzieci, bliskich, którym uciekł ostatni autobus, nagłe zdarzenia w pracy, na której utratę nie można sobie pozwolić wobec kredytów i innych zobowiązań, kłótnie ze współmałżonkiem, wynikające z nagłego uzyskania informacji o zdradzie małżeńskiej itd. Niewielu jest (co buduje) sprawców, którzy jadą bez żadnego powodu, dla przyjemności przejażdżki, w wyniku rażącego lekceważenia porządku prawnego. Tym niemniej wyjątkowość sytuacji, uzasadniającej wyjątkowe traktowanie, nie może polegać na okolicznościach powszechnych, typowych, powtarzalnych, bowiem wówczas wyjątek stałby się regułą, a reguła musiałaby stracić swój charakter. Również zwyczajnym, powszechnym skutkiem kary pozbawienia wolności są następstwa, jakie wykonanie tej kary pociąga dla osób dla sprawcy najbliższych, którym nie może on czasowo zaspokajać ich potrzeb materialnych, emocjonalnych i innych. Wszystkie te uwagi prowadzą o wniosku, że słusznie Sąd I instancji nie uznał sytuacji S. C. za na tyle szczególną, zwłaszcza na tle innych sprawców podobnych czynów, by zastosować do niego reguły inne niż przewidziane przez ustawodawcę jako podstawowe, typowe dla większości takich sprawców i zastosował sankcję podstawową, przewidzianą w art. 178a § 4 kk.

Przesłanka rażącej niewspółmierności kary z art. 438 pkt 4 kpk jest spełniona wyłącznie wtedy, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona w I instancji kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Sąd Odwoławczy może oczywiście zmienić wymiar czy też rodzaj orzeczonej wobec sprawcy kary, ale jedynie wówczas gdy stwierdzi, że kara ta jest „rażąco surowa”, nie zaś „surowa”. Tego rodzaju uchybienia nie stwierdził Sąd Okręgowy w rozstrzygnięciu o karze w niniejszej sprawie.

Sprawca przestępstwa z art. 178a § 4 kk podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W tychże ustawowych „widełkach” należało rozważać współmierność pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze wymierzonej oskarżonemu. Sąd Rejonowy w rubryce 4 tabelarycznego uzasadnienia (k. 117-119) obszernie i wyczerpującą wskazał komplet okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia o karze w sytuacji oskarżonego, przeprowadzając ich wzorowy bilans i każdej z nich przypisując właściwe znaczenie. Sąd Okręgowy nie widział konieczności powielania wyczerpującego wywodu Sądu Rejonowego w tym względzie.

Sąd Okręgowy w pełni zgodził się z Sądem Rejonowym, iż stopień społecznej szkodowości konkretnego czynu oskarżonego S. C. przypisanego mu w zaskarżonym wyroku był wysoki. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 115 § 2 kpk). Rozważenie ich po kolei, w skonkretyzowanej sytuacji oskarżonego, wypadało dla niego raczej niekorzystnie. Ustawodawca wymienił w art. 115 § 2 kk tak liczne i zróżnicowane przesłanki podlegające ocenie przy ustalaniu społecznej szkodliwości czynu, by nie istniało zagrożenie, że sądy będą stosować tylko automatycznie zagrożenie karą jako najważniejszy wyznacznik tej oceny. Przecież wręcz nie ma w tym katalogu przesłanki "zagrożenia karą" (por. postanowienie SN z 17.11.2020 r., IV KK 83/20, LEX nr 3080550). W przekonaniu Sądu Okręgowego, wagi faktu przyznania się przez oskarżonego do winy w kontekście charakteru zarzucanego czynu nie należało przeceniać w sposób, w jaki czynił to on w apelacji, albowiem okoliczność ta nie zawsze ma ten sam ciężar gatunkowy. Oskarżony został złapany „na gorącym uczynku”, przy czym nawet nie podczas rutynowej kontroli Policji, ale po spowodowaniu bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W tym stanie sprawy zaprzeczanie winie mijałoby się zatem z logiką sytuacji.

Dla osiągniecia efektu wymierzenia oskarżonemu kary „współmiernej” koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary – prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy. Stopień społecznej szkodliwości jest zwiększony m.in. przez skutek czynu oskarżonego, mianowicie zdarzenie drogowe, przez niego spowodowane. Z kolei stopień winy w odniesieniu do osoby oskarżonego jest każdorazowo uzależniony od okoliczności, które decydowały o jego swobodzie w wyborze realizacji zachowania zgodnego z prawem. W sprawie niniejszej ani skarżący nie wykazał, ani Sąd Okręgowy nie stwierdził przesłanek, które umniejszyłyby stopień winy oskarżonego, który zdawał sobie sprawę z możliwych konsekwencji prawnych swojego czynu i jego rangi w kontekście naruszonego porządku prawnego. Stopień jego nietrzeźwości, wynikający z deklarowanego spożycia ok. 600 ml wódki na około 4 godziny przed czynem, był znaczny. Wcześniejszej karalności oskarżonego przypisano właściwe znaczenie, albowiem dotychczas stosowane wobec oskarżonego kara i środki karne bynajmniej nie wdrożyły go do przestrzegania porządku prawnego. Wpływ wcześniejszej karalności na wymiar kary za nowe przestępstwo (niezależnie od tego, że stanowi znamię kwalifikujące przestępstwa) powinien być tym mniejszy, im odleglejsze jest podobieństwo i odstęp czasowy popełnionych przez sprawcę przestępstw. A zatem a contrario – tym większy, im owe więzi są bliższe. W przedmiotowej sprawie bliskie były i odstęp czasowy (niespełna dwa lata) między kolejnymi przestępstwami oskarżonego i praktycznie tożsama była ich kwalifikacja prawna (oba dotyczyły kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości).

Odnosząc się również do okoliczności łagodzących, wykazywanych i podkreślanych w toku postępowania - warunki rodzinne i źródło jej utrzymania były mu doskonale znane w dacie popełnienia przez niego czynu, przypisanego mu w zaskarżonym wyroku. Możliwość pogorszenia się sytuacji majątkowej wskutek osadzenia w zakładzie karnym i braku możliwości wspierania konkubiny w procesie wychowawczym małoletnich dzieci stanowią naturalną konsekwencję przestępczego działania oskarżonego i nie mogły w takim stopniu, jak chciałby tego oskarżony, wpłynąć na rozstrzygnięcie o karze. Sytuacja oskarżonego w tym względzie, jak już wskazano, nie jest odosobniona, wyróżniająca się na tle innych skazanych.

Wszystkie wskazane wyżej okoliczności prowadzą do konstatacji, że kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji nie jest rażąco surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Pozostaje surowa, aczkolwiek zdaniem Sądu Okręgowego nie rażąco, a tylko ów przymiot uprawniałby Sąd Odwoławczy do ingerencji w treść wyroku pierwszoinstancyjnego.

W tym miejscu można też stwierdzić, że Sąd nie stwierdził żadnej okoliczności, nie objętej zarzutami, a powodującej, że utrzymanie w mocy wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe (co mogłoby uzasadniać wzruszenie wyroku w trybie art. 440 kpk). W przedmiotowej sprawie nie mogło być także mowy o rażącej niewspółmierności orzeczonego przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci obligatoryjnego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Wniosek

1.  zmianę skarżonego wyroku w pkt I poprzez orzeczenie kary ograniczenia wolności bądź kary grzywny na zasadzie art. 37a § 1 k.k.;

ewentualnie w przypadku nie podbielenia powyższego:

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonywania zgodnie z art. 69 § 4 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów skutkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zaskarżonej części wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, mogących wywrzeć wpływ na wyrok Sądu I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późn. zm.), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 140 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (tj. 120 zł opłaty od kary i 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w sprawie).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana