Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 847/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 19 września 2024 r. w sprawie
II K 209/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

W zakresie czynu z pkt I części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim II Wydział Karny z dnia 19 września 2024 roku, sygn. akt: II K 209/23:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegająca na:

1. odmowie dania wiary wyjaśnieniom Oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on, że zawierając w dniu 7 grudnia 2021 roku ze Z. G. umowę miał zamiar wywiązać się z niej, wobec uznania przez Sąd, że „prawdziwości tych twierdzeń przeczy analiza ówczesnej, trudnej sytuacji finansowej oskarżonego”, w sytuacji gdy:

a) z treści umowy zawartej z pokrzywdzonym (k.5 i 5v) wynikało, że na jej przedmiot (określony w treści §2 ust. 2 umowy) składały się czynności m.in. takie jak: audyt techniczny, projekt instalacji, zgłoszenie instalacji do odpowiedniego zakładu energetycznego oraz sporządzenie wszelkich dokumentów niezbędnych do zgłoszenia,

b) z zeznań w/w Pokrzywdzonego złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku (objętych protokołem i uznanych jako całkowicie wiarygodne) oraz ze znajdującego się w aktach sprawy wydruku wiadomości e-mail i załączonego do niej wniosku (k. 646-647) wynika, że Oskarżony przystąpił do wykonania czynności składających się na przedmiot zawartej umowy,

c) z treści zeznań Pokrzywdzonego złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku (objętych protokołem i uznanych jako całkowicie wiarygodne) wynika, że w wyniku wykonanych przez Oskarżonego czynności dokonane zostało zgłoszenie instalacji do zakładu energetycznego,

d) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań E. J. złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku i objętych protokołem wynika, że po dniu 7 grudnia 2021 roku Oskarżony dokonywał zakupów w hurtowni należącej do w/w E. J. w celu prowadzenia działalności gospodarczej i regulował należności z tego tytułu,

2. odmowie uznania jako wiarygodny dowodu z dokumentu wydruku z artykułu prasowego autorstwa R. B. (2), opublikowanego dnia 1 grudnia 2021 roku na portalu internetowym www.gramwzielone.pl. (k. 673-679) i uznanie, że na fakt niewywiązania się przez Oskarżonego z umowy nie miała wpływu okoliczność trudności z dostępnością paneli fotowoltaicznych na rynku krajowym a Oskarżony w przypadku istnienia takiej okoliczności winien był o niej poinformować klienta, w sytuacji gdy:

a) z treści w/w artykułu opublikowanego na specjalistycznym portalu branżowym wynikało, że trudności te będą się dopiero pogłębiały w trakcie kolejnych miesięcy,

b) z treści umowy zawartej z pokrzywdzonym (k.5 i 5v) wynikało, że jej przedmiot miał zostać wykonany do dnia 30 marca 2022 roku,

c) prawidłowo przeprowadzona analiza w/w materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, iż w chwili zawierania umowy Oskarżony nie mógł poinformować Pokrzywdzonego o trudnościach z dostępnością elementów instalacji,

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 170 §1 pkt 3 i 5 oraz §la kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy Oskarżonego zawartego w treści pisma z dnia 19 czerwca 2024 roku (k. 605) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego KPP w S. RSD- 40/23, wobec uznania go jako nieprzydatnego do stwierdzenia danej okoliczności oraz zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wniosek ten został zgłoszony przez obrońcę na okoliczność udowodnienia braku po stronie Oskarżonego bezpośredniego kierunkowego zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu tj w zakresie ustalenia istnienia znamion zarzucanego Oskarżonemu przestępstwa,

a w konsekwencji w/w naruszeń:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż Oskarżony zawierając w dniu 7 grudnia 2021 roku umowę ze Z. G. wykorzystał błąd pokrzywdzonego co do jego rzeczywistej sytuacji finansowej działając przy tym z bezpośrednim zamiarem kierunkowym popełnienia zarzucanego mu w treści pkt I części wstępnej wyroku czynu.

W zakresie czynu z pkt II części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim II Wydział Karny z dnia 19 września 2024 roku, sygn. akt: II K 209/23:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na odmowie dania wiary wyjaśnieniom Oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on, że zawierając w dniu 14 czerwca 2022 roku umowę miał zamiar wywiązać się z niej a do jej niezrealizowania doszło na skutek trudności finansowych wywołanych pandemią,

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 170 §1 pkt 3 i 5 oraz §la kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy Oskarżonego zawartego w treści pisma z dnia 19 czerwca 2024 roku (k. 605) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego KPP w S. RSD- 40/23, wobec uznania go jako nieprzydatnego do stwierdzenia danej okoliczności oraz zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wniosek ten został zgłoszony przez obrońcę na okoliczność udowodnienia braku po stronie Oskarżonego bezpośredniego kierunkowego zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu tj w zakresie ustalenia istnienia znamion zarzucanego Oskarżonemu przestępstwa,

a w konsekwencji w/w naruszeń:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż Oskarżony zawierając w dniu 14 czerwca 2022 roku umowę wykorzystał błąd pokrzywdzonego co do jego rzeczywistej sytuacji finansowej działając przy tym z bezpośrednim zamiarem kierunkowym popełnienia zarzucanego mu w treści pkt II części wstępnej wyroku czynu.

W zakresie czynu z pkt III części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim II Wydział Karny z dnia 19 września 2024 roku, sygn. akt: II K 209/23:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegająca na:

1. odmowie dania wiary wyjaśnieniom Oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on, że zawierając w okresie od dnia 16 czerwca 2021 roku do dnia 30 września 2021 roku sześć umów z R. i M. B. miał zamiar wywiązać się z nich, wobec uznania przez Sąd, że „prawdziwości tych twierdzeń przeczy analiza ówczesnej, trudnej sytuacji finansowej oskarżonego”, w sytuacji gdy:

a) w okresie od dnia 16 czerwca 2021 roku do dnia 30 września 2021 roku strony zawarły w sumie osiem umów dotyczących dostawy paliwa a dwie spośród nich zostały przez Oskarżonego wykonane w zakresie zapłaty ceny zakupu,

b) po dniu 30 września 2021 roku strony zawarły jeszcze trzy umowy dotyczące dostawy paliw na łączną kwotę 4.384,86 PLN, z których to umów Oskarżony wywiązał się w zakresie obowiązku zapłaty ceny zakupu,

c) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań R. B. (1) złożonych na rozprawie z dnia 5 września 2024 roku i objętych protokołem wynika, że Oskarżony już przed dniem 16 czerwca 2021 roku opłacał faktury za dostarczone paliwo z opóźnieniem, czyniąc to często - co w opinii obrońcy Oskarżonego wyłącza istnienie po stronie w/w pokrzywdzonych jakiegokolwiek błędu co do sytuacji finansowej Oskarżonego,

d) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań E. J. złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku i objętych protokołem wynika, że po dniu 29 grudnia 2021 roku (tj. w okresie zbliżonym do dat zawarcia ostatniej z umów z R. i M. B.) Oskarżony dokonywał zakupów w hurtowni należącej do w/w E. J. i regulował należności z tego tytułu,

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 410 kpk poprzez pominięcie w toku dokonywania analizy i oceny całokształtu zgromadzonych w sprawie okoliczności i dowodów zmierzających do ustalenia stanu faktycznego dowodu z dokumentu wydruku z systemu informatycznego WAPRO Mag (k. 680), który został przeprowadzony w toku postępowania zaś Sąd nie wypowiedział się czy dowód ten jest wiarygodny czy niewiarygodny,

3. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 170 §1 pkt 3 i 5 oraz §la kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy Oskarżonego zawartego w treści pisma z dnia 19 czerwca 2024 roku (k. 605) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego KPP w S. RSD-40/23, wobec uznania go jako nieprzydatnego do stwierdzenia danej okoliczności oraz zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wniosek ten został zgłoszony przez obrońcę na okoliczność udowodnienia braku po stronie Oskarżonego bezpośredniego kierunkowego zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu, tj w zakresie ustalenia istnienia znamion zarzucanego Oskarżonemu przestępstwa,

a w konsekwencji w/w naruszeń:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż Oskarżony zawierając w okresie od dnia 16 czerwca 2021 roku do dnia 30 września

2021 roku sześć umów z R. i M. B. wykorzystał błąd pokrzywdzonych co do jego rzeczywistej sytuacji finansowej, działając przy tym z bezpośrednim zamiarem kierunkowym popełnienia zarzucanego mu w treści pkt III części wstępnej wyroku czynu.

W zakresie czynu z pkt IV części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim II Wydział Karny z dnia 19 września 2024 roku, sygn. akt: II K 209/23:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dokonanie nierównej, wybiórczej i dowolnej (a nie swobodnej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegająca na:

1. odmowie dania wiary wyjaśnieniom Oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on, że zawierając w okresie od dnia 21 czerwca 2021 roku do dnia 29 grudnia 2021 roku szereg umów dotyczących dostaw materiałów i narzędzi miał zamiar wywiązać się z nich, wobec uznania przez Sąd, że „prawdziwości tych twierdzeń przeczy analiza ówczesnej, trudnej sytuacji finansowej oskarżonego”, w sytuacji gdy:

a) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań E. J. złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku i objętych protokołem wynika, że od początku jego współpracy z oskarżonym (tj. od 2018 roku) M. K. „zawsze płacił z poślizgiem” - co w opinii obrońcy Oskarżonego wyłącza istnienie po stronie w/w pokrzywdzonego jakiegokolwiek błędu co do sytuacji finansowej Oskarżonego,

b) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań E. J. złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku i objętych protokołem wynika, że po dniu 29 grudnia 2021 roku Oskarżony w dalszym ciągu dokonywał zakupów w hurtowni w/w pokrzywdzonego i regulował należności z tego tytułu,

c) z treści uznanych jako wiarygodne zeznań E. J. złożonych na rozprawie z dnia 21 czerwca 2024 roku i objętych protokołem oraz uznanego jako wiarygodny dowodu z dokumentu porozumienia w sprawie spłaty zadłużenia z dnia 26 maja 2022 roku (k. 162-163 akt. sygn. II K 365/23) wynika, że Oskarżony zawarł z pokrzywdzonymi porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia i częściowo się z niego wywiązał poprzez zapłatę części należności,

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 170 §1 pkt 3 i 5 oraz §la kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy Oskarżonego zawartego w treści pisma z dnia 19 czerwca 2024 roku (k. 605) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przygotowawczego KPP w S. RSD-40/23, wobec uznania go jako nieprzydatnego do stwierdzenia danej okoliczności oraz zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wniosek ten został zgłoszony przez obrońcę na okoliczność udowodnienia braku po stronie Oskarżonego bezpośredniego kierunkowego zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu, tj w zakresie ustalenia istnienia znamion zarzucanego Oskarżonemu przestępstwa,

a w konsekwencji w/w naruszeń:

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż Oskarżony zawierając w okresie 21 czerwca 2021 roku do dnia 29 grudnia 2021 roku szereg umów wykorzystał błąd pokrzywdzonych co do jego rzeczywistej sytuacji finansowej działając przy tym z bezpośrednim zamiarem kierunkowym popełnienia zarzucanego mu w treści pkt IV części wstępnej wyroku czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego okazały się niezasadne. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd meriti przeprowadził postępowanie w sposób właściwy, z poszanowaniem przepisów proceduralnych, poddając zebrany w sprawie wyczerpujący materiał dowodowy trafnej ocenie z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 k.p.k. Na jego podstawie Sąd ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, co skutkowało słusznym przypisaniem oskarżonemu winy w zakresie wszystkich czynów zarzucanych przez oskarżyciela publicznego, wypełniających dyspozycję art. 286 § 1 k.k., w kształcie ujętym w zaskarżonym wyroku.

Skarżący, podnosząc szereg zarzutów opartych na art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., zmierzał do przeforsowania przyjętej przez oskarżonego linii obrony, opierającej się na stwierdzeniu, że jego zachowanie, podjęte w ramach przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów, nie wypełniło znamion przestępstwa oszustwa, albowiem w dacie zawierania umów z pokrzywdzonymi miał on zamiar z nich się wywiązać, przywołując okoliczności, które miałyby to uzasadnić. Zarzuty te należało uznać za bezpodstawne, a przytoczoną na ich poparcie argumentację za chybioną. Wyjaśnieniom oskarżonego w tej części słusznie odmówiono przymiotu wiarygodności, gdyż taki stan rzeczy nie znalazł odzwierciedlenia w wiarygodnym materiale dowodowym sprawy. Konsekwentne, rzeczowe, a przede wszystkich logiczne zeznania świadków Z. G., L. S., R. B. (1) oraz E. J., korespondujące ze sobą wzajemnie, wespół ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami, w których znajdowały oparcie, m.in. informacjami z ZUS-u, Urzędu Skarbowego, od komornika sądowego, pozwoliły na jednoznaczne ustalenie sytuacji finansowej oskarżonego na datę zawierania umów z pokrzywdzonymi, przebiegu wydarzeń i sposobu działania oskarżonego. Z akt sprawy bezspornie wynika, że oskarżony w chwili podpisywania umów ze wszystkimi pokrzywdzonymi nie miał faktycznej możliwości realizacji przyjętych na siebie zobowiązań i był tego w pełni świadomy. Świadczą o tym nie tylko dokumenty, które wymienił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, ale również wyjaśnienia samego oskarżonego, który przyznał chociażby, że pieniądze z zaliczki, otrzymanej od Z. G., przeznaczył m.in. na uregulowanie „innego zadłużenia” (k. 656). Nadto wskazał on, że w 2021 r. kondycja finansowa jego firmy nie była dobra, był zadłużony na kilkadziesiąt tysięcy złotych, a w 2022 r. kwota ta jeszcze wzrosła. Posiadał także zobowiązanie w banku na znaczną kwotę, ok. 200 tyś. zł, którego notabene nie spłacił nawet na dzień 21 czerwca 2024 r. Z dokumentacji uzyskanej od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 lutego 2023 r. wynika, że oskarżony nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne swoich pracowników od kwietnia
2021 r. do grudnia 2022 r., a zatrudniał ich tylko dziewięciu. Przypomnienia wymaga również, że pod koniec 2022 r. nie zatrudniał już żadnego pracownika.
Należy podkreślić również, że w okresie poprzedzającym zawarcie umów z pokrzywdzonymi prowadzonych było przeciwko niemu kilka postępowań egzekucyjnych (lub o wykonanie zabezpieczenia). Żadne z nich nie zakończyło się wyegzekwowaniem pełnej należności. Zatem argument o tym, że dokonywał zakupów w sklepie należącym do E. J., mający świadczyć o dobrej kondycji finansowej oskarżonego, był bezpodstawny. Wprawdzie kontrahent w transakcji obustronnej nie ma obowiązku ujawniania sytuacji materialnej swojej firmy, niemniej jednak tylko wtedy nie będzie to miało charakteru wprowadzenia w błąd w rozumieniu przepisu art. 286 § 1 k.k., gdy podmiot taki przy zachowaniu reguł kupieckich, którym druga strona ma prawo ufać, będzie miał rzeczywistą możliwość realizacji przyjętego na siebie umownie zobowiązania w dacie jego powstania, bez świadomego powodowania szkody w majątku swojego wierzyciela. Zaciąganie przez bankruta zobowiązań, bez informowania kontrahenta o swojej sytuacji, wypełnia znamiona art. 286 § 1 k.k. (wyrok SA w Warszawie z 2.03.2016 r., II AKa 21/16, LEX nr 2162884, wyrok SA w Białymstoku z 30.05.2018 r., II AKa 44/18, LEX nr 3207883.). Jednocześnie Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że w chwili rozporządzenia mieniem pokrzywdzeni nie mieli świadomości, że oskarżony nie wywiąże się z umowy, nie zrealizuje usługi bądź będą mieli trudności z otrzymaniem zapłaty. Posiadanie przez oskarżonego sklepu w S. oraz osobisty z nim kontakt w siedzibie firmy przed podpisaniem umowy sprawiły, że Z. G. postrzegał go jako rzetelnego przedsiębiorcę. Z tych też powodów zdecydował się zawrzeć z nim umowę. Przy podpisywaniu umowy oskarżony nie przekazał mu, że mogą wystąpić problemy z uzyskaniem elementów do montażu instalacji. M. K. odwiedzając Z. G. w jego miejscu zamieszkania zapewniał go, że prace zostaną wykonane w terminie, a więc do dnia 30 marca 2022 r. Z kolei R. B. (1) współpracował z oskarżonym przed 2021 r. i wówczas oskarżony regulował wystawiane przez jego firmę faktury. Nie było problemów z płatnościami z jego strony. R. B. (1) mógł zatem przewidywać, że oskarżony ureguluje faktury wskazane w opisie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Z uwagi na to, że oskarżony opłacał uprzednio faktury, z reguły z miesięcznym opóźnieniem, toteż świadek, będąc przedsiębiorcą, a więc zdając sobie sprawę z tego, że firma może radzić sobie raz lepiej, raz gorzej, przypuszczał, że ureguluje także te wystawione od 16 czerwca 2021 r. do 30 września 2021 r., tym bardziej, że oskarżony częściowo wpłacił należność za fakturę nr (...) z dnia 16 czerwca 2021 r. Zeznania R. B. (1) zostały ocenione w sposób prawidłowy przez Sąd orzekający, który na ich podstawie poczynił słuszne ustalenia w zakresie zamiaru towarzyszącego oskarżonemu przy zawieraniu umów sprzedaży z pokrzywdzonym. R. B. (1) odniósł się w swoich zeznaniach do dołączonego do akt sprawy wydruku z systemu Wapro Mag i szczegółów współpracy z oskarżonym. Wobec powyższego, brak bezpośredniego odniesienia się przez Sąd Rejonowy do tego dokumentu przy ocenie dowodów, nie miał, zdaniem Sądu odwoławczego wpływu na treść orzeczenia. Współpracę z oskarżonym podobnie opisał również świadek E. J., który podnosił, że oskarżony do czerwca 2021 r., choć jak to określił „z poślizgiem”, to jednak płacił. Częściowo również uregulował należność za fakturę nr (...) z dnia 28 czerwca 2021 r. Nadto oskarżony zapewniał go, kiedy świadek przyjechał do jego miejsca zamieszkania, że spłaci zadłużenie, lecz potrzebuje na to od miesiąca do pół roku. W świetle tych okoliczności, E. J. nie mógł być świadomy tego, że oskarżony nie opłaci pozostałych faktur wystawionych przez przedsiębiorstwo
(...) w okresie od dnia 21 czerwca 2021 r. do 29 grudnia 2021 r. z uwagi na brak możliwości płatniczych. Z zeznań L. S. wynika zaś, że oskarżony dokonał pierwszego zakupu w prowadzonym przez nią sklepie komputerowym. O zadłużeniu oskarżonego dowiedziała się dopiero kiedy złożyła wniosek o wszczęcie przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Przechodząc do okoliczności, dotyczących obrazu kontaktów pokrzywdzonych z oskarżonym po zawarciu z nim umów, należy wskazać, że w zasadzie wyglądał on jednolicie w stosunku do nich wszystkich. M. K. unikał kontaktu. Nie można było go zastać w siedzibie firmy, nie odbierał korespondencji, ani telefonów. Należy również podkreślić, że nie był chętny na zawarcie porozumienia w zakresie spłaty zadłużenia jakie proponował mu E. J.. Z umowy zawartej ze Z. G. (k. 5-5v) wynika, że w cenie usługi zostały zawarte nie tylko zgłoszenie instalacji do odpowiedniego zakładu energetycznego oraz wszelkie dokumenty niezbędne do zgłoszenia, ale także transport i montaż oraz uruchomienie i odbiór techniczny. Tymczasem, jak wynika z akt sprawy, oskarżony nie podejmując się wykonania usługi zleconej mu przez Z. G., przeznaczył pieniądze uzyskane od pokrzywdzonego na spłatę innego zadłużenia. O ile z treści załączonego do akt sprawy artykułu prasowego można wywieść, że rzeczywiście w okresie zarzucanych mu czynów były problemy z dostępnością komponentów do montażu instalacji fotowoltaicznej, to nie można jednoznacznie stwierdzić, że był to powód niewywiązania się przez oskarżonego z umowy zawartej z pokrzywdzonym. Jak wskazał świadek E. J., na przełomie 2021 i 2022 roku nie było żadnego problemu z zakupem paneli fotowoltaicznej. Co więcej, nawet z w/w artykułu prasowego, choć wynika, że realizacja zamówień mogła się wydłużyć,
to nie na tyle, aby nie nastąpiła ona w terminie przewidzianym w umowach. Z tych względów Sąd I instancji słusznie przyjął, że oskarżony nie wywiązał się ze wszystkich umów na skutek złej sytuacji finansowej, w której znajdował się w chwili ich zawierania. Należy podkreślić, że z uwagi na podnoszone przez oskarżonego trudności w realizacji usługi w grudniu 2021 r. termin montażu instalacji fotowoltaicznej został ustalony wspólnie przez oskarżonego i Z. G. na marzec 2022 r. W nawiązaniu kontaktu ze Z. G. w zakresie linku, pozwalającego na skuteczne złożenie wniosku o przyłączenie do sieci energetycznej, nie można upatrywać braku winy oskarżonego, bowiem termin zrealizowania prac minął, zaś on nie podjął do tego czasu żadnych działań koniecznych do ich wykonania. Po rozmowie telefonicznej z pokrzywdzonym w dniu 10 kwietnia 2022 r., pomimo zapewnień, że stawi się w jego miejscu zamieszkania, nie uczynił tego, nadto nie odbierał od niego telefonu. Warto zaznaczyć, że oskarżony nie zapłacił należności pokrzywdzonym, nawet po wydaniu względem niego nakazów zapłaty w postępowaniach upominawczych. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, jednoznacznie można stwierdzić, iż oskarżony działał umyślnie, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Zauważyć również można, że taki sposób postępowania jest charakterystyczny dla tego typu przestępstw. Reasumując niniejsze rozważania wskazać należy, że twierdzenia oskarżonego, że miał on zamiar wywiązać się z umów zawartych z pokrzywdzonymi nie są szczere, a całokształt materiału dowodowego, słusznie uwzględnionego przez Sąd Rejonowy, jednoznacznie świadczył o przestępczym działaniu oskarżonego, wypełniającym znamiona czynu spenalizowanego w art. 286 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także zasadności zarzutów związanych ze wskazanym przez obronę naruszeniem przepisu art. 170 § 1 pkt 3 i 5 oraz § 1a k.p.k. Sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r., V KK 164/22). Sąd Okręgowy uznał, że decyzja podjęta przez Sąd I instancji w zakresie wniosku o dołączenie do akt sprawy akt postępowania przygotowawczego prowadzonego w innej sprawie była prawidłowa. Sąd należycie uargumentował powody swojej decyzji, zaś Sąd Okręgowy w pełni je podziela. Postępowanie przygotowawcze o sygnaturze RSD 40/23 dotyczyło aktów wandalizmu na szkodę oskarżonego, zaś obrońca nie wskazał które dokumenty z akt sprawy i w jakim zakresie mogą mieć znaczenie w sprawie niniejszej, twierdząc wręcz, iż nie wie co się w nich znajduje. Zaznaczenia wymaga, że wniosek dowodowy musi zmierzać do ustalenia określonej, konkretnej okoliczności, która ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a nie celem ustalenia, czy przypadkiem nie okażą się przydatne w postępowaniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy jest zupełny, został poddany prawidłowej ocenie przez Sąd meriti i pozwolił na przypisanie oskarżonemu winy w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 286 § 1 k.k., niezależnie od twierdzeń obrońcy, wpisujących się jedynie w linię obrony przyjętą przez oskarżonego M. K..

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów z pkt I-IV części wstępnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego skutkowała nieuwzględnieniem wniosku z którym wystąpił.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 19 września 2024 r. w sprawie II K 209/23 – w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu