Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SSO Agata Kowalska

SSR del. Paweł Mądry

Protokolant:

stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 858/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 4 września 2024 r. w sprawie II K 404/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego:

I. Zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 57b k.k., poprzez jego niezastosowanie i wymierzenie oskarżonemu K. D. kary roku pozbawienia wolności w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., podczas gdy przypisanie oskarżonemu przestępstwa popełnionego w warunkach czynu ciągłego pociąga za sobą obowiązek wymierzenia kary w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego jako zasadna, w całości zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy skazując oskarżonego za czyn wskazany w pkt V aktu oskarżenia, tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., przy ustalaniu wymiaru kary jednostkowej nie zastosował przepisu art. 57b k.k., który winien zastosować z uwagi na to, że przypisany czyn był popełniony w warunkach czynu ciągłego. Zgodnie z brzmieniem art. 57b k.k. - skazując za przestępstwo z zastosowaniem art. 12 § 1, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w wypadku grzywny lub kary ograniczenia wolności nie niższą od podwójnej dolnej granicy ustawowego zagrożenia - do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia. Czyn z art. 282 k.k. zagrożony zaś jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od roku do lat 10. Sąd wymierzając karę jednostkową za przedmiotowy czyn, błędnie ustalił ją w wymiarze 1 roku, podczas gdy zgodnie z przytaczanym przepisem z art. 57b k.k., wymiar musiał być ustalony powyżej dolnej granicy, a więc na co najmniej 1 rok i 1 miesiąc pozbawienia wolności. Z uwagi na powyższe, zasadnym było uwzględnienie zarzutu oskarżyciela publicznego, jak i sformułowanego co do tego wniosku i tym samym podwyższenie wymierzonej kary jednostkowej pozbawienia wolności za czyn z pkt V do 1 roku i 1 miesiąca. W związku z czym konieczne było rozwiązanie kary łącznej obejmującej wszystkie przypisane oskarżonemu czyny i na nowo połączenie jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt 2 wyroku oraz w zaskarżonym wyroku za czyny z pkt I-IV aktu oskarżenia i orzeczenie kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wymiar był aprobowany przez oskarżyciela publicznego i nie stanowił przedmiotu zarzutu w jego apelacji ( brak było zarzutu dotyczącego czynu z pkt I aktu oskarżenia, choć sytuacja w zakresie zastosowania art. 57b kk była tożsama, pomimo zaistnienia omyłki pisarskiej co do art. 12 kk).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia wobec oskarżonego K. D. w związku ze skazaniem za czyn z pkt V aktu oskarżenia - kary 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności - na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz art. 57b k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na zasadność zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego, wniosek apelacyjny należało uwzględnić.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji obrońcy:

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, w postaci art. 7 k.p.k., poprzez nienależytą ocenę zeznań M. K., W. Ź., A. P., K. W., a w rezultacie poczynienie błędnych ustaleń jakoby zachowania oskarżonego objętego zarzutem z pkt III aktu oskarżenia nie można było rozpatrywać w kategorii przekroczenia granic obrony koniecznej, przy jednoczesnym błędnym przyjęciu, że oskarżony czyn ten popełnił bez powodu albo z oczywiście błahego powodu;

2. Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, będącej skutkiem nieprawidłowej oceny okoliczności wpływających na wymiar kary, a w rezultacie błędne niezastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu akt postępowania w świetle wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego uznał sformułowane w niej zarzuty za niezasadne i tym samym niepodlegające uwzględnieniu.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti właściwie ocenił materiał dowodowy, który posłużył do trafnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, a tym samym nie dał podstaw do przychylenia się ku stanowisku obrony. Na aprobatę zasługiwała nie tylko sama ocena materiału dowodowego, lecz również przytoczona na jej poparcie argumentacja Sądu Rejonowego. Oceniany materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, na których wskazuje skarżący, nie mógł uzyskać miana wartościowego materiału dowodowego, albowiem miał w swym założeniu jedynie uwiarygodnić linię obrony przyjętą przez oskarżonego, a polegającą na twierdzeniu, że to pokrzywdzony J. W. był inicjatorem zdarzenia czy też to, że jego przyczyną było rzekome wcześniejsze niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonego wobec świadka A. P.. Depozycje powyższych świadków nie wytrzymały konfrontacji z wiarygodnym materiałem dowodowym, a przede wszystkim ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, o których mowa w art. 7 k.p.k. Analizując zeznania M. K., W. Ź., A. P. oraz K. W. nie można było nie doznać wrażenia, że ich treść w kluczowym zakresie, a więc mającym świadczyć o tym kto zainicjował przedmiotowe zdarzenie, kto był stroną atakującą i jakie były ogólne motywy zajścia, są niejako kalką i mogą świadczyć o możliwości wcześniejszego uzgadniania treści tych zeznań. Sam świadek M. K. na rozprawie zeznała, że przed rozprawą rozmawiała z koleżankami na temat zeznań, a „A. przypomniała mi jeszcze kilka rzeczy, które ja już zapomniałam i mówiła, co ona zeznawała”. Z zeznań tego świadka wywnioskować można, że także wcześniej były prowadzone dyskusje pomiędzy świadkami na temat samego zeznawania, a brat oskarżonego – I. - miał kontaktować się z tego powodu z A. P., czemu on sam później jednak zaprzeczył. Zwrócić należy uwagę, że ci świadkowie zeznawali zgodnie o takich szczegółach, jak rzekomym skierowaniu przez pokrzywdzonego do oskarżonego słów o „panoszeniu się”, chwytaniu przez pokrzywdzonego oskarżonego za nogę, gdy był już on od pokrzywdzonego odciągany, czy też wygrażaniu się na koniec, że „(pokrzywdzony) jeszcze z nim (z oskarżonym) nie skończył”, przy czym pomimo zapamiętania takich szczegółów zdarzenia o jakich wspomniano powyżej, świadkowie w istocie w ogóle nie nawiązywali do wyjaśnień oskarżonego, w których to konsekwentnie powtarzał o tym, że pokrzywdzony miał wielokrotnie kierować wobec niego wulgaryzmy dotyczące jego matki, religii czy pochodzenia. O niewiarygodności świadków wskazywały także ich zeznania w zakresie, w jakim świadkowie opisywali obrażenia pokrzywdzonego i oskarżonego, próbując i w tej części forsować wersję korzystną dla oskarżonego, co jednak nie miało pokrycia w wiarygodnym materiale dowodowym – zeznaniach pokrzywdzonego J. W., świadków: P. W., A. K., M. M., Ł. C., A. S. oraz dokumentacji medycznej, dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonego. Zeznania świadków w zakresie przebiegu zdarzenia, w tym wzajemnie wymierzanych sobie przez strony uderzeń, były ponadto sprzeczne także między sobą, przy czym świadkowie zasłaniali się przy szczegółach dotyczących tej relacji również niepamięcią i dynamizmem sytuacji. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, nielogiczną jawiła się sama wersja wydarzeń, w której to pokrzywdzony miał w miejscu publicznym sprowokować bójkę po tym, jak został zawołany przez jednego ze świadków i przeprowadzeniu wymiany zdań między nimi. Pokrzywdzony szczerze wypowiedział się co do tego, że nie cieszył się sympatią w środowisku szkolnym i dlatego mógł zostać pomówiony przez A. P., co stało się jedynie pretekstem do pobicia pokrzywdzonego, a następnie jeszcze późniejszego prześmiewania się z niego przez pozostałych świadków w szkole, co także zasługuje na wyraz krytyki. Taką wersję uwiarygodnia dodatkowo to, że pokrzywdzony nie próbował bezpodstawnie obciążać oskarżonego, gdyż wskazał, że oskarżony już po tym zdarzeniu nie kontaktował się z nim więcej i nie zaczepiał go. Zeznania świadków, o których wspomina skarżący, są sprzeczne z zeznaniami M. M., Ł. C. i A. S., z których to jednoznacznie wynika, że to oskarżony był inicjatorem bójki, on do niej dążył i był stroną wyraźnie dominującą. Na uwagę zasługuje fakt, że nawet jeśli to pokrzywdzony jako pierwszy popchnąłby oskarżonego, to też nie dawałoby to podstaw do uznania późniejszego zachowania oskarżonego jako działania w warunkach obrony koniecznej. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie - działania podjęte w obronie koniecznej muszą mieć charakter obronny, muszą więc być motywowane wolą obrony. Ocena ich nie może sprowadzać się tylko do ustalenia, kto pierwszy zadał cios, lecz musi uwzględniać całokształt okoliczności zdarzenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 marca 2020 r. II AKa 243/19). W związku z powyższym i rozważonymi dotychczas okolicznościami, bezzasadnym byłoby uznanie, że zachowanie oskarżonego miało charakter obronny i tym samym, że w ogóle działał w ramach kontratypu obrony koniecznej, nawet jeśli miałby przekroczyć jej granice. Z uwagi na nie obdarzenie wiarą twierdzeń skarżącego, opartych na zeznaniach M. K., W. Ź., A. P. oraz K. W., o czym wspomniano powyżej, uznać należało, że oskarżony dopuścił się czynu publicznie z błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Zgodnie ze stanowiskiem powszechnym w orzecznictwie - znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2019 r. II AKa 159/19). Zdaniem Sądu Okręgowego, oskarżony działał bez racjonalnego motywu, bo za taki nie mogło być przyjęte podawane przez nich wcześniejsze niestosowne zachowanie pokrzywdzonego względem świadka A. P., które to jawiło się jedynie w depozycjach oskarżonego i świadków zauważalnie zeznających na jego korzyść, które to z powodów opisanych powyżej, nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Na marginesie zwrócić uwagę można na to, że oskarżony na rozprawie przyznał się do wszystkich czynów w takim brzmieniu, w jakim zostały mu zarzucone.

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Na wstępie podkreślić trzeba, że ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2024 r. VIII AKa 60/24). W zakresie orzeczonej kary Sąd Okręgowy uznał, że zarówno kary jednostkowe za poszczególny czyny (za wyjątkiem zmiany, o której mowa w części 3.1 i 5.2), jak i kara łączna, odpowiadają prawu, są słuszne i adekwatne do okoliczności sprawy, na które złożyły się zarówno okoliczności łagodzące oraz obciążające. Sąd Rejonowy dostatecznie i trafnie wskazał jakimi przesłankami kierował się przy tym rozstrzygnięciu, m.in. uzasadniając także dlaczego brak było podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary bądź odstąpienia od jej wymierzenia, natomiast okoliczności, o których wspomina skarżący, nie mogły w sposób wymierny wpłynąć na jego postać. Szczególną uwagę należało zwrócić na wielość czynów, lekceważący stosunek do porządku prawnego i norm społecznych, a także zdemoralizowanie oskarżonego pomimo tak młodego wieku. Czyny oskarżonego były rozciągnięte w czasie, toteż mógł on wcześniej zreflektować się co do swego nagannego zachowania, zwłaszcza gdy był już tymczasowo aresztowany, przy czym na krótko po opuszczeniu aresztu dopuścił się czynu z pkt III wyroku. Dotychczasowa niekaralność nie mogła stanowić okoliczności wymiernie wpływającej na wymiar kary, skoro oskarżony dopiero co osiągnął pełnoletność, toteż okres, od którego podlega odpowiedzialności karnej na gruncie k.k., jest krótki. Z przeprowadzonego wywiadu wynika, że oskarżony ma opinię osoby, która nie przestrzega obowiązującego w Polsce porządku prawnego Kara łączna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy, jak i kary jednostkowe za poszczególne czyny, nie mogły być poczytywane za surowe, albowiem stanowiły kary minimalne, jakie mógł orzec Sąd, bądź do takich były zbliżone. Podsumowując powyższe stwierdzić należało, że Sąd Rejonowy przy przedmiotowym rozstrzygnięciu kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., dostosowując wymiar kar jednostkowych i kary łącznej do stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz stopnia zawinienia sprawcy, bacząc w szczególności na jej funkcję prewencyjną i wychowawczą z uwagi na młody wiek sprawcy. Wnioskowana przez skarżącego kara 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności nie mogłaby zostać zawieszona wobec treści art. 69 § 1 kk.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- zmianę kwalifikacji prawnej czynu z pkt III aktu oskarżenia poprzez wyeliminowanie z jego podstawy prawnej art. 57a § 1 k.k., przyjęcie, iż do popełnienia czynu doszło przy przekroczeniu granic obrony koniecznej i wymierzenia za ten czyn kary nadzwyczajnie złagodzonej w postaci jak najłagodniejszej kary ograniczenia wolności, ewentualnie kary 1 miesiąca pozbawienia wolności;

- wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt I aktu oskarżenia kary nadzwyczajnie złagodzonej w postaci jak najłagodniejszej kary ograniczenia wolności, ewentualnie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt II kary nadzwyczajnie złagodzonej w postaci jak najłagodniejszej kary ograniczenia wolności, ewentualnie kary 1 roku pozbawienia wolności; - wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt IV kary nadzwyczajnie złagodzonej w postaci jak najłagodniejszej kary ograniczenia wolności, ewentualnie kary 1 roku pozbawienia wolności; - wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt V aktu oskarżenia kary nadzwyczajnie złagodzonej w postaci jak najłagodniejszej kary ograniczenia wolności, ewentualnie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- wymierzenie oskarżonemu jak najłagodniejszej kary łącznej ograniczenia wolności, ewentualnie kary łącznej 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres próby wynoszący 3 lata z jednoczesnym zobowiązaniem oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby oraz oddaniem oskarżonego pod dozór kuratora w okresie próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek niezasadności podniesionych zarzutów, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 4 września 2024 r. w sprawie II K 404/23, za wyjątkiem rozstrzygnięcia wskazanego w części 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego jako niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 4 września 2024 r. w sprawie II K 404/23 w zakresie:

1. rozwiązania kary łącznej pobawienia wolności,

2. uzupełnienia podstawy wymiaru kary za czyn z pkt V aktu oskarżenia o art. 57b k.k. i podwyższenia wymierzonej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 1 miesiąca,

3. połączenia na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt 2 wyroku oraz w zaskarżonym wyroku za czyny z pkt I-IV aktu oskarżenia i orzeczenia kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Apelację oskarżyciela publicznego jako zasadną należało uwzględnić, wskutek czego zaskarżony wyrok podlegał zmianie we wskazanym powyżej zakresie, z powodów jakie wskazano w części 3.1 niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

W niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy uwzględnił apelację oskarżyciela publicznego, natomiast apelacja obrońcy na uwzględnienie nie zasługiwała, toteż na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 400 złotych opłaty za obie instancje i 20 złotych wydatków za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 10 ust 1 i 2 w zw. z art. 6 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do czynu zarzuconego w pkt III aktu oskarżenia oraz wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana