Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 865/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 30 października 2024 r. sygn. akt II K 737/23

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca wyrokowi zarzucił:

I. Naruszenie przepisów postępowania zawartych w treści art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, w postaci:

a) Wyjaśnień oskarżonego A. P. złożonych na rozprawie w zakresie w którym wskazał on, iż spożywał alkohol po nieudanej próbie zatrzymania go do kontroli drogowej, a przed faktycznym zatrzymaniem jego osoby nieopodal miejsca jego zamieszkania, mimo, iż wyjaśnienia oskarżonego korespondują w powyższym zakresie z treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności notatką urzędową z dnia 08.10.2023 r., wskazanym wyżej okolicznościom, wbrew konstatacji Sądu I instancji, nie sprzeciwia się treść protokołu badania trzeźwości, ponieważ godziny przeprowadzenia pomiarów oraz rozkład wykazanego nim stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu wskazują na to, iż oskarżony co do zasady mógł spożywać alkohol w dniu poprzedzającym dzień zdarzenia, a dodatkowo spożyć również alkohol po nieudanej próbie zatrzymania go do kontroli drogowej, a przed faktycznym zatrzymaniem jego osoby nieopodal miejsca zamieszkania.

b) Wyjaśnień oskarżonego A. P. w zakresie dotyczącym wieloletniego problemu ze spożywaniem alkoholu, poprzez nie nadanie im odpowiedniego waloru, bowiem wskazują one na możliwość występowania po stronie oskarżonego uzależnienia od alkoholu, które mogło wpływać na poczytalność sprawcy w momencie popełnienia czynu zabronionego.

c) Zeznań świadków w osobach J. D. i M. J., poprzez nieuzasadnione pominięcie faktu, iż oskarżony na miejscu jego zatrzymania informował policjantów, iż spożywał alkohol w dniu poprzedzającym dzień zdarzenia, a dodatkowo poprzez pominięcie wynikających z zeznań informacji odnośnie godziny w której doszło do faktycznego zatrzymania oskarżonego, w tym czasu jaki upłynął od momentu nieudanej próby jego zatrzymania do faktycznego zatrzymania nieopodal miejsca jego zamieszkania, który to upływ czasu dawał oskarżonemu możliwość spożycia alkoholu przed faktycznym zatrzymaniem jego osoby, co ma istotne znaczenie w kontekście konstatacji Sądu I instancji jakoby, wyniki badania trzeźwości oskarżonego wykluczały możliwość spożywania przez niego alkoholu w czasie pomiędzy nieudaną próbą jego zatrzymania, a faktycznym zatrzymaniem nieopodal miejsca jego zamieszkania.

d) Dokumentów w postaci notatki urzędowej z dnia 08.10.2023 roku oraz protokołu badania stanu trzeźwości z dnia 08.10.2023 roku, poprzez nieuzasadnione pominięcie płynących wzajemnie z powyższych dokumentów wniosków, iż około godziny 12:00 w miejscu zatrzymania oskarżonego zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu wynosiła 0,36 mg/1, zaś przy pierwszym badaniu na komendzie o godz. 12:32-12:33 zawartość ta wynosiła 0,86 mg/1, zaś o godzinie 13:04-13:05 zawartość ta wynosiła już 0,77 mg/1 (faza dynamicznego wytracania), co świadczy o tym, iż w rzeczywistości oskarżony musiał spożywać alkohol w niedługim odstępie czasu od jego faktycznego zatrzymania, co w pełni koresponduje z treścią jego wyjaśnień w powyższym zakresie.

e) Sprawozdania z wywiadu środowiskowego sporządzonego przez uprawnionego kuratora sądowego, poprzez nie nadanie odpowiedniego waloru płynącym z dokumentu wnioskom odnośnie właściwości i warunków osobistych oskarżonego, pozytywnej opinii w środowisku sąsiedzkim.

II. Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, zawartych w treści art. 170 §1 pkt 2 kpk w zw. z art. 193 §1 kpk, polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu toksykologii, celem ustalenia stężenia alkoholu we krwi oskarżonego w momencie kierowania przez niego pojazdem mechanicznym w dniu 08.10.2023 roku około godziny 11:00, tudzież ustalenia czy oskarżony spożywał alkohol w czasie pomiędzy nieudaną próbą jego zatrzymania do kontroli drogowej, a faktycznym zatrzymaniem nieopodal miejsca jego zamieszkania, mimo, iż okoliczność ta ma istotne znaczenie dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony oraz czy stanowi on przestępstwo i jakie, zaś treść całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, budzi w powyższym zakresie uzasadnione wątpliwości.

III. Naruszenie przepisów, które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, zawartych w treści art. 170 §1 pkt 2 i 3 kpk w zw. z art. 193 §1 kpk w zw. z art. 202 kpk, polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczność poczytalności oskarżonego w świetle ewentualnego uzależnienia od alkoholu, wpływu przedmiotowej choroby na stan zdrowia oskarżonego oraz możliwości rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, mimo, iż całokształt okoliczności niniejszej sprawy, w tym treść wyjaśnień oskarżonego oraz fakt i okoliczności popełnienia podobnych czynów zabronionych w przeszłości, bezpośrednio związanych ze stanem nietrzeźwości, mogą wskazywać na istnienie po stronie oskarżonego ciężkiej choroby alkoholowej rzutującej na jego poczytalność.

IV. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treści, a mianowicie uznanie, iż oskarżony w dniu 8 października 2023 roku około godziny 11:00 jechał jako kierujący po uprzednim spożyciu alkoholu pojazdem mechanicznym (...) nr rej. (...) przez miejscowość H. znajdując się w stanie nietrzeźwości, przyjmując, iż badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu dały wyniki 0,86 mg/1, 0,79 mg/1, 0,77 mg/1 oraz 0,73 mg/1, podczas gdy w rzeczywistości, oskarżony spożywał alkoholu zarówno w dniu poprzedzającym dzień zdarzenia, jak również w czasie pomiędzy nieudaną próbą zatrzymania go do kontroli drogowej a faktycznym zatrzymaniem nieopodal miejsca jego zamieszkania, co w istocie czyni niemożliwym przyjęcie w sposób niebudzący wątpliwości, iż w momencie zarzucanego czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości wyczerpując swoim zachowaniem dyspozycję art. 179a §4kk, gdyż w rzeczywistości w momencie kierowania pojazdem mógł on być już całkowicie trzeźwy (wskutek pełnego wytracenia zawartości alkoholu we krwi, spożywanego w dniu poprzedzającym dzień zdarzenia), tudzież ewentualnie stężenie alkoholu mogło być niższe niżeli sankcjonowane zarzucanym oskarżonemu przepisem ustawy karnej.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nie uwzględnienia wskazanych wyżej zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:

V. Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego A. P. kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, wobec nienadania właściwego waloru wnioskom płynącym z treści dokumentu w postaci Sprawozdania z wywiadu środowiskowego i wymierzenie oskarżonemu kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a także całokształt okoliczności związanych z popełnieniem przestępstwa, winny skutkować orzeczeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w 4 (czterech) miesięcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacji obrońcy oskarżonego nie sposób było uznać za trafną. Skarżący zarzucił sądowi przede wszystkim błędną ocenę wyjaśnień oskarżonego, w których twierdził on, że alkohol spożył w zasadzie tylko po zaprzestaniu jazdy, bo wcześniej pił go poprzedniego dnia i nie powinien go już mieć w organizmie, pominął jednak milczeniem treści, płynące z innych dowodów, mianowicie z dowodu w postaci protokołu badania stanu trzeźwości, gdzie oskarżony nie wskazał na spożywanie alkoholu już po zatrzymaniu się, tylko nadal nieudolnie usiłował uniknąć konsekwencji swoich czynów twierdząc, że w tym dniu w ogóle nic nie pił, ale również z wyjaśnień oskarżonego, z tym że złożonych bezpośrednio (następnego dnia) po zdarzeniach, gdzie szczerze wskazywał, że jego wina jest oczywista i nie ma potrzeby czegokolwiek wyjaśniać, bo jechał pijany, a nie zatrzymał się na sygnał policjantów, bo bał się konsekwencji. Słusznie więc Sąd ustalając, że wersja, zaprezentowana przez oskarżonego dopiero na rozprawie, ponad pół roku po zdarzeniach, gdy korzystał już z pomocy obrońcy i znając cały zebrany materiał dowodowy mógł zacząć dopasowywać treść wyjaśnień do innych dowodów tak, by grożącej mu surowej odpowiedzialności uniknąć, jest nieprawdziwa, w tej części dowodowi temu nie dał wiary. Na tym tle informacje od oskarżonego, przekazane przez świadków D. i J., że alkohol pił poprzedniego dnia, nie mają znaczenia dla ustaleń faktycznych, bowiem rzeczywiście oskarżony tak początkowo twierdził, przy czym następnego dnia wyjaśnił, że bał się wówczas konsekwencji. Obrońca potwierdzenia tejże nowej wersji upatrywał w nierównych wynikach badań zawartości alkoholu wskazując, że skoro pierwsze badanie wskazało 0,36 mg/l, a kolejne wyniki – dużo wyższe – wskazywały na fazę eliminacji, to wersja o piciu alkoholu na krótko przed zatrzymaniem jest wiarygodna. Zauważyć jednakże należy, że pierwsze badanie zostało wykonane innym niż kolejne pomiary urządzeniem alcotech, o charakterze przenośnym, bez możliwości wydruku wyniku, którego główną zaletą jest szybkość pomiaru, pozwalająca na sprawdzenie w krótkim czasie u wielu osób, czy w ich organizmach alkohol jest, czy go nie ma, o nieustalonej godzinie między 12.00 a 12.32. Trudno więc wyniki badań różnymi urządzeniami stawiać na równi ze sobą i na ich podstawie budować wspólną krzywą wchłaniania i eliminacji – co słusznie przemawiało przeciwko dopuszczeniu dowodu z opinii toksykologicznej. Przede wszystkim jednak nawet najniższy wynik wskazywał na stan nietrzeźwości, którego w chwili kierowania oskarżony podczas pierwszego przesłuchania nie kwestionował i nie było podstaw do uznania, że zebrane dowody mogą wskazywać na co innego, niż niewątpliwą winę oskarżonego w zakresie popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 kk. Trudno w kategoriach wskazanych w zarzucie I lit. b i e, tj. w kategoriach dowolności oceny dowodów rozpatrywać kwestię oceny wyjaśnień oskarżonego o co najmniej szkodliwym spożywaniu alkoholu czy wywiadu środowiskowego. Sąd nie zakwestionował ani wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, ani treści zawartych w wywiadzie kuratora, zaś treść zarzutu wskazuje raczej na zamiar zarzucenia sądowi niewzięcia pod uwagę wszelkich ujawnionych okoliczności („nie nadanie odpowiedniego waloru wnioskom”). W części dot. nadużywania alkoholu wiąże się to z zarzutem oddalenia wniosku dowodowego o opinię sądowo-psychiatryczną i nierozważenia, czy może oskarżony nie był aby niepoczytalny. W tym zakresie zarzutów również nie można uznać za trafne. Choroba alkoholowa sama w sobie nie wywołuje żadnych wątpliwości w zakresie zdolności rozpoznawania znaczenia czynu czy pokierowania swoim postępowaniem. Zachowanie oskarżonego podczas zdarzeń i po nich w żadnym stopniu nie było nietypowe, nie wskazywało na brak w nim podstawowej logiki – wręcz przeciwnie, oskarżony racjonalnie uzasadniał swoje postępowanie, wskazywał na pełną świadomość grożących mu konsekwencji, nie podnosił żadnych okoliczności nakazujących mieć jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy mógł podjąć decyzję o tym, czy kierować pojazdem w stanie nietrzeźwości, czy od tego odstąpić, czy zatrzymać się do kontroli, czy próbować uciekać. Nie było więc kompletnie żadnych podstaw, by nieistniejące wątpliwości rozwiewać za pomocą opinii sądowo-psychiatrycznej. Oskarżony był już kilkakrotnie karany za podobne czyny, w żadnym z tych postępowań nie stwierdzono, by poczytalność miał choćby ograniczoną, nigdy się nie leczył, skarżący również niczym innym wątpliwości takich nie wykazał. W części dotyczącej wywiadu środowiskowego z uzasadnienia apelacji wynika, że wnioski w nim zawarte miałyby skutkować rażącą surowością kary, wobec czego ten zarzut zostanie omówiony w dalszej kolejności. Tymczasem stwierdzić należy, że prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, prowadziła do niewątpliwych, jednorodnych wniosków o tym, że faktycznie oskarżony kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości (wcześniejsza karalność za podobne zachowania i płynące z tego następstwa prawne słusznie nie były kwestionowane), jak również, że nie zatrzymał się do kontroli (co również słusznie nie było przedmiotem żadnego zarzutu, aczkolwiek nie przeszkodziło to we wskazaniu, że wyrok jest zaskarżany w całości i wnioskowaniu o uniewinnienie oskarżonego). Wobec powyższego i zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych, co miało być prostym następstwem niewłaściwej oceny dowodów, nie można było uznać za uzasadniony.

Co do zarzutu rażącej surowości kary, wymierzonej oskarżonemu przez Sąd I instancji, w tym miejscu wystarczy jedynie wskazać, że Sąd uwzględnił przeciwny zarzut apelacji oskarżyciela publicznego i karę podwyższył, a uzasadnienie tego rozstrzygnięcia (obejmujące logicznie oba przeciwstawne zarzuty) znajdzie się w dalszej rubryce uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I, poprzez obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i skazanie go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w tym w zakresie kary, a już w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego – zwłaszcza gdy nie było kwestionowane sprawstwo oskarżonego w zakresie występku z art. 178b kk.

3.2.

Oskarżyciel publiczny wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że zachowanie polegające na kierowaniu najpierw pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, a następnie nie zatrzymanie pojazdu pomimo wezwania do zatrzymania wydanego przez funkcjonariuszy Policji i kontynowanie w dalszym ciągu jazdy w stanie nietrzeźwości stanowi jedno zdarzenie faktyczne podczas, gdy były to dwa odrębne czyny popełnione w innym miejscu, czasie i z innym zamiarem, co uzasadnia skazanie oskarżonego za dwa czyny opisane w akcie oskarżenia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że do popełnienia czynu z zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia doszło jedynie w miejscowości H. podczas, gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony znajdował się również w stanie nietrzeźwości poruszając się pojazdem na trasie pomiędzy miejscowością H. a miejscowością O.;

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczoną A. P. w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy, wynikającej z orzeczenia zbyt niskiej kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności popełnienia czynu z art. 178b k.k. w postaci podjęcia ucieczki w trakcie której oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości oraz czynu z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. gdzie oskarżony miał stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu z pomiarami I - 0.86 mg/1, II - 0.79 mg/1, III - 0.77 mg/1, IV - 0.73 mg/1, z uwzględnieniem danych w zakresie uprzedniej karalności A. P. powoduje, że orzeczona przez Sąd I instancji kara nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, a także nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z apelacji oskarżyciela publicznego niezasadny okazał się jedynie zarzut 2, bowiem choć oskarżony podczas popełnienia czynów rzeczywiście był w ruchu i przemieszczał się drogą łączącą dwie miejscowości, nie było dowodowych podstaw by ustalić, że trasa ta wykroczyła poza obszar administracyjny miejscowości H. i zmieniać tym samym ustalenia sądu, poczynione zresztą w oparciu o tezę aktu oskarżenia, że czyny te terytorialnie w tychże granicach administracyjnych się zamknęły. W pełni trafny był natomiast zarzut, że zachowania oskarżonego stanowiły dwa odrębne czyny zabronione, tak jak przyjęto to w akcie oskarżenia. Swojego odmiennego stanowiska w tym przedmiocie Sąd Rejonowy nie uzasadnił w najmniejszym choćby stopniu, wobec czego trudno uznać, że zmiana względem zarzutów aktu oskarżenia była uzasadniona. Zdaniem Sądu odwoławczego zaś zachowanie oskarżonego, choć co oczywiste w ujęciu naturalnym stanowiło jeden nieprzerwany ciąg zdarzeń, polegający na tym, że oskarżony jechał motorowerem i nie przestał, nawet gdy żądali tego policjanci, to jednak w ujęciu prawnym należało zauważyć, że odrębny zamiar, powodujący określone działania i zaniechania, powoduje wyodrębnienie się osobnego czynu zabronionego. Przy wsiadaniu za kierownicę w stanie nietrzeźwości i pod zakazy oskarżonemu przyświecał całkiem inny cel niż wówczas, gdy widząc policjantów podejmował decyzję, by wbrew obowiązkowi się nie zatrzymywać, ale podjąć ucieczkę; naruszył tym zresztą zupełnie inne przepisy prawa o ruchu drogowym. Na pewnym odcinku oskarżony jechał nie niepokojony przez funkcjonariuszy, wyczerpując jedynie znamiona z art. 178a kk, a dopiero od pierwszego sygnału do zatrzymania się, do którego się nie zastosował, jego zachowanie zaczęło wyczerpywać również znamiona z art. 178b kk. Nieprzerwana jazda nie powoduje jedności czynu – gdyby po drodze oskarżony celowo zniszczył cudze mienie, najeżdżał na policjanta, by zmusić go do odstąpienia go od czynności zatrzymania, a ostatecznie śmiertelnie potrącił pieszego, nie byłby to jeden czyn, ale kilka osobnych – z art. 288 kk, z art. 224 kk, z art. 177 kk. Wielość, a nie jedność czynów w takich przypadkach, a zwłaszcza w sytuacji kierowania w stanie nietrzeźwości i spowodowania w takim stanie wypadku komunikacyjnego, jest już zresztą utrwalona w orzecznictwie oraz doktrynie i nie wymaga w ocenie Sądu Okręgowego szerszego motywowania.

Za w pełni zasadny należało uznać również zarzut rażącej niewspółmierności, tj. łagodności orzeczonej przez Sąd Rejonowy sankcji karnej. Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie co do wymiaru kary uzasadnił niewiele wykraczając poza stwierdzenie, że wymierzył tyle, ile się należało, a o środkach karnych w zasadzie tylko wspomniał, że trzeba było je orzec. Tymczasem sprawa niniejsza niesie bogactwo okoliczności, wskazujących na potrzebę ukształtowania sankcji karnej na odpowiednim poziomie. W pierwszej kolejności należało tu mieć na względzie okoliczność, ustaloną już przez Sąd meriti, a niekwestionowaną przez obrońcę, że również zachowanie stypizowane w art. 178b kk miało miejsce w warunkach recydywy – tej samej, co w przypadku czynu z art. 178a § 4 kk. Mamy więc do czynienia z popełnieniem dwóch przestępstw w warunkach recydywy, z wcześniejszym trzykrotnym już skazywaniem oskarżonego - za przestępstwa z art. 178 a § 4 kk, z art. 178b kk, z art. 177 § 1 kk, z art. 244 kk – w tym na kary pozbawienia wolności, co jest istotną okolicznością obciążającą, jako że oskarżony nie wyciąga z wcześniejszych postępowań żadnych pozytywnych wniosków. Co więcej, przedmiotowych przestępstw oskarżony dopuścił się w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (k. 91v, k. 1v), co świadczy wybitnie o tym, że łagodne traktowanie go mija się z celem postępowania karnego i tylko silne, zdecydowane odstraszanie może skłonić go do zaprzestania powodowania zagrożenia dla życia i zdrowia innych osób w ruchu drogowym. Sąd I instancji wziął już pod uwagę wysokie stężenie alkoholu w organizmie sprawcy, nie uwypuklił zaś jego zachowania po popełnieniu czynów, gdy nie tylko nie zatrzymał się do kontroli (co należy do znamion przestępstwa), ale również skutecznie uciekł i ukrył się przed interweniującymi policjantami i jedynie udział jego matki pozwolił na jego niezwłoczne zatrzymanie – co wskazuje, że nawet najbliżsi (mimo pozytywnych relacji – k. 100), zdając sobie sprawę z zagrożenia, jakie oskarżony stwarza na drodze, współpracują z organami ścigania, by doprowadzić do tego, by oskarżony zagrożenie takie przestał wywoływać. Sąd wziął pod uwagę również treść wywiadu środowiskowego, jednak nie można dopatrzyć się w nim żadnych treści, wskazujących na potrzebę łagodzenia odpowiedzialności za przestępstwa. Oskarżony jest bezdzietnym kawalerem, mieszka z matką i rodzeństwem, choć pracuje dorywczo, nie dokłada się do kosztów utrzymania, matce w gospodarstwie rolnym pomagał wtedy, gdy z racji odbywania kary w systemie dozoru elektronicznego musiał przebywać w domu, od lat ma problem z alkoholem, ale nigdzie się nie leczy, twierdzi, że nic mu nie dolega. Trudno więc w treści tej dopatrzeć się jakichkolwiek okoliczności łagodzących (może jedynie poza trudnym dzieciństwem).

Czyn z art. 178a § 4 kk (tak samo jak czyn z art. 178b kk) zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat, recydywa z art. 64 § 1 kk podwyższa górną granicę wymiaru kary do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony jechał w stanie znacznej nietrzeźwości łamiąc dwa zakazy sądowe, skutecznie uciekał przed Policją, wykonanie kary półtora roku pozbawienia wolności nie przekonało go, że nie wolno jeździć w stanie nietrzeźwości, wcześniejszy dożywotni zakaz kierowania pojazdami także nie wpłynął na niego powstrzymująco. Na tym tle wniosek apelacji oskarżyciela publicznego o wymierzenie oskarżonemu 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, dużo poniżej górnej granicy, nie jest żądaniem wygórowanym, zaś wniosek obrońcy o wymierzenie kary w minimalnej (przy kwalifikacji kumulatywnej) wysokości jest bezdyskusyjnie nieakceptowalny. Z podobnych względów za zasadny należało uznać wniosek o orzeczenie za ten czyn dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Prokurator wniósł o orzeczenie obligatoryjnego świadczenia pieniężnego w minimalnej ustawowej wysokości i z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego wniosek taki zyskał aprobatę sądu. Za czyn z art. 178b kk oskarżyciel publiczny zażądał już tylko 5 miesięcy pozbawienia wolności, co przy wcześniejszym skazaniu w sprawie II K 479/20 za analogiczne zachowanie na 6 miesięcy pozbawienia wolności może nadal być uznane za wybitnie łagodne, choć może nie w stopniu rażącym, dlatego i ten wniosek Sąd zaakceptował – podobnie jak wnioski o wymierzenie za ten czyn 2 lat zakazu prowadzenia pojazdów i ponownie minimalnego świadczenia pieniężnego w kwocie 5 tys. zł. Bliskość czasowa obu czynów, ale i ich powtarzalność, działanie w warunkach recydywy, nieskuteczność wcześniejszych kar i środków karnych uzasadniły wymiar kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Wniosek

W wersji zmodyfikowanej na rozprawie odwoławczej - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uznanie oskarżonego za winnego czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia przy dodatkowym ustaleniu, że do popełnienia przestępstwa doszło również na trasie pomiędzy miejscowościami H. i O. w Ł. i wymierzenie na podstawie art. 178a § 4 k.k. kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeczenie dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz na podstawie art. 43a § 3 k.k. orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 10 000 zł;

- uznanie oskarżonego za winnego czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia przy przyjęciu, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk i wymierzenie na podstawie art. 178b k.k. kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 5 000 zł oraz na podstawie art. 42§ la pkt 1 k.k. orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat;

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączenie jednostkowych kar pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączenie środków karnych orzekając dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wskazano wyżej, nie było podstaw do uwzględnienia zarzutu dot. zmiany opisu czynu poprzez inne określenie miejsca jego popełnienia, dlatego tego wniosku nie uwzględniono. Zasadność pozostałych zarzutów powodowała konieczność dokonania zmian jak w korelujących z nimi wnioskach. Wymiar kar uzasadniono we wcześniejszej rubryce.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Stwierdzenie winy oskarżonego w zakresie obu zachowań jak w zarzutach aktu oskarżenia oraz ich kwalifikacja prawna.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji obrońcy oskarżonego w powyższym zakresie i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

W miejsce uznania A. P. „za winnego dokonania postawionych mu zarzutów” z ustaleniem, iż stanowią one jedno przestępstwo, którego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne w rozumieniu art. 64 §1 kk co wypełnia dyspozycje art. 178 a § 4 kk w zb. z art. 178bkk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 64 §1 kk i skazania go za to na podstawie art. 178 a § 4 kk w zb. z art. 178bkk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 64 §1 kk, przy przyjęciu za podstawę wymiaru kary art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 64 §1 kk , na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; orzeczenia za to na podstawie art. 42 § 3 k.k. jednego środka karnego w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i na podstawie art. 43a § 3 k.k. jednego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wracając do konstrukcji z aktu oskarżenia:

1. uznał oskarżonego A. P. za winnego tego, że w dniu 08 października 2023 roku w miejscowości H., gm. A., woj. (...) prowadził, jako kierujący w ruchu lądowym, pojazd mechaniczny marki R. nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości: I – 0.86 mg/l, II – 0.79 mg/l, III – 0.77 mg/l, IV – 0.73 mg/l (alkoholu w wydychanym powietrzu), przy czym czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 3 lutego 2021 roku sygn. akt II K 479/20 oraz zakazu prowadzenia pojazdów orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 29 maja 2023 roku sygn. akt II K 552/22, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 18 października 2022 roku sygn. akt II K 365/22 za przestępstwo podobne, to jest czynu z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go i na podstawie art. 178 a § 4 kk wymierzył mu karę roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 42 § 3 k.k. w zw. z tym czynem orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

3. na podstawie art. 43a § 3 k.k. w zw. z tym czynem orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

4. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 08 października 2023 roku w miejscowości H., gm. A., woj. (...) nie zatrzymał się niezwłocznie, do kontroli drogowej i kontynuował jazdę, kierowanym pojazdem marki R. nr rej. (...) pomimo dawanych znaków świetlnych i dźwiękowych przez znajdujących się w ruchu oznakowanym radiowozem policyjnym umundurowanych policjantów Komisariatu Policji w A., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 18 października 2022 roku sygn. akt II K 365/22 za przestępstwo podobne, to jest czynu z art. 178b k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go i na podstawie art. 178b kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5. na podstawie art. 42 § 3 k.k. w zw. z tym czynem orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

6. na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z tym czynem orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

7. na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk orzeczone za poszczególne przestępstwa kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu łączną karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

8. na podstawie art. 90§2 kk, art. 85§1 kk i art. 86§1 kk orzeczone za poszczególne przestępstwa środki karne zakazu połączył i wymierzył oskarżonemu łączny dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność części zarzutów i wniosków apelacji oskarżyciela publicznego

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd generalnie uwzględnił apelację oskarżyciela publicznego, nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego. Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący, wg art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk tylko nieuwzględnienie więcej niż jednej apelacji skutkuje rozdzieleniem kosztów między skarżących. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana