Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

sekr. sądowy Kinga Ambroziak vel Mrozowicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 873/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 września 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 437/22;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

--

P. K.

wartość drzewa brzozowego 3375,28 zł

dowód z opinii biegłego z zakresu leśnictwa

k.222-231

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

-------------------

-------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Opinia biegłego z zakresu leśnictwa

Opinia biegłego sądowego z zakresu leśnictwa, pełna jasna, sporządzona przez osobę posiadającą wiedzę i kompetencje w tym zakresie.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

---------------------------------

-------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty obrońcy oskarżonego:

I.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1. art. 167 k.p.k. i art, 170 § 2 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. K., D. K. i bezzasadne stwierdzenie, że wnioski te nie maja żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji gdy zeznania tych świadków mają istotne znaczenie dla ustalenia, czy czyn zabroniony został popełniony przez oskarżonego P. K. oraz jaka była rzeczywista wartość skradzionego drewna;

2. art. 410 k.p.k. i 7 k.p.k,

- poprzez oparcie ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego P. K. na dowodach z dokumentów w postaci: protokołu oględzin miejsca przestępstwa, protokołu oględzin drewna, obliczenia wartości drewna, dowodu wpłaty za skradzione drewno, wniosku oskarżonego o warunkowe umorzenie postępowania, dokumentacji fotograficznej, w sytuacji gdy dowody te nie zostały ujawnione w toku rozprawy głównej w procesowo przewidziany sposób, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia niekorzystnych ustaleń w zakresie winy oskarżonego, a w konsekwencji jego skazania.

- poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. dowodów z dokumentów w postaci asygnaty nr 12/127 oraz paragonu, złożonych przez obrońcę oskarżonego na rozprawie w dniu 1 lutego 2023 roku z których wynika, że drzewo które znajdowało się na posesji oskarżonego zostało zakupione, a nie skradzione;

3.  Art. 410 k.p.k., art. 220 § 1, 2, 3 k.p.k., poprzez dokonanie ustaleń faktycznych o w zakresie sprawstwa oskarżonego P. K. w oparciu o dowody ujawnione w toku przeszukania, w sytuacji gdy czynność przeszukania nie została zatwierdzona przez prokuratora, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia niekorzystnych ustaleń w zakresie winy oskarżonego w oparciu o dowody uzyskane w sposób nielegalny, wbrew procedurze karnej;

4.  art. 7 k.p.k. polegające na:

a)  dowolnym, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów uznaniu przez Sąd meriti, że wycena drewna dokonana przez, leśnika, który występował w sprawie w charakterze oskarżyciela publicznego, jest wiarygodna i pozwala ustalić wartość skradzionego drewna, w sytuacji gdy wycena ta takich walorów nie posiada, albowiem nie jest jasna i pełna, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie przyjętą kwalifikacje prawną czynu, wartość drewna oraz wysokość orzeczonej nawiązki.

b)  wyciągnięciu błędnych wniosków z dowodu w postaci zdjęcia wykonanego za pomocą fotopułapki, a mianowicie:

- błędnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy daty popełnienia czynu tj. 14 i 15 czerwca 2022 roku; w sytuacji gdy z dowodu tego wynika, iż zdjęcia zostały wykonane w dniu 14 czerwca 2022 roku.

- błędnego przejęcia przez Sąd Rejonowy, że na fotografiach widać twarz oskarżonego P. K. oraz wywózkę drewna, w sytuacji gdy wniosek taki jest nieuprawniony, albowiem zdjęcia są niewyraźnie i nic pozwalają na rozpoznanie utrwalonej na nich osoby, a ponadto na podstawie tego dowodu nie da się ustalić, czy widocznym na zdjęciach pojeździe znajdowało się skradzione drewno,

c) dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków: P. S. i E. G., w sytuacji gdy zeznania tych osób w zakresie jakim rozpoznają na okazanych im fotografiach (w postępowaniu przygotowawczym) oskarżonego P. K. są niewiarygodne, albowiem na podstawie tych fotografii, biorąc pod uwagę ich jakość, nic ma obiektywnych możliwości rozpoznania osoby, która kierowała pojazdem,

d) poprzez wybiórcze potraktowanie wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za wiarygodne w tym zakresie, jakim oskarżony przyznał się do zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, przy jednoczesnym odmówieniu nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonych na późniejszym etapie postępowania, bez uwzględnienia pełnej treści tych dowodów, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

5.  art. 193 § l k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez bezzasadne stwierdzenie, iż wzór bieżnika pojazdu należącego do oskarżonego był taki sam jak ujawniony na gruncie w miejscu przestępstwa, podczas gdy ustalenia w wyżej wymienionym zakresie wymagały wiadomości specjalnych i zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu traseologii,

6.  art. 53 k.p.k., art. 54 § I k.p.k. arl. 89 k.p.k. w zw. art. 68 § 1 k.p.c. poprzez dopuszczenie do udziału pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Nadleśnictwa Ł., w sytuacji gdy w niniejszej sprawie pełnomocnik nie wykazał należycie swojego umocowania,

7.  art. 168 k.p.k. poprzez powołanie się na notoria urzędowe - nagminność kradzieży drewna na terenie działania tutejszego Sądu bez zwrócenia na nie uwagi stronom, co miało wpływ na treść wyroku w zakresie wymiaru kary, gdyż została uznana przez Sąd I instancji za okoliczność obciążającą.

w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania zarzucono także:

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony wspólnie z inną osobą w dniach 14-15 czerwca 2022 roku dokonali w celu przywłaszczenia wyrębu i kradzieży drzewa brzozowego w ilości 28 sztuk o łącznej masie 9.02 nr ³, wartości 4078,68 zł z lasu Państwowego Nadleśnictwa Ł., Leśnictwa R., podczas gdy brak jest dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego oraz dowodów świadczących o wartości przywłaszczonego drewna, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego skazania oskarżonego P. K..

Ponadto z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia w/w zarzutów, zarzucam także:

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na błędnym uznaniu, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu jest znaczny, podczas gdy występujące w niniejszej sprawie okoliczności przedmiotowo-podmiotowe określone w art. 115 § 2 k.k. świadczą o tym, że stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu nie jest znaczny, przy jednoczesnym wystąpieniu pozytywnej prognozy kryminologicznej, co powinno skutkować warunkowym umorzeniem postępowania, a nie skazaniem oskarżonego;

IV.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata oraz kary grzywny w liczbie 150 stawek dziennych przy ustaleniu jednej stawki dziennej na kwotę 40 zł przy wymiarze której Sąd Rejonowy nie uwzględnił wszystkich okoliczności łagodzących - zapłaty przez oskarżonego kwoty stanowiącej równowartość skradzionego drewna oraz nie nadał właściwego znaczenia okolicznościom łagodzącym tj. pozytywnej prognozy kryminologicznej, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, a ponadto niezasadnie uwzględnił za okoliczność obciążającą nagminność kradzieży drewna na terenie działania tutejszego Sądu, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektyw kary określonych w art. 53 kk., a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem kary łagodniejszego rodzaju.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna. Bezzasadność przedmiotowego środka odwoławczego wynikała przede wszystkim z faktu, iż kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie obarczone było uchybieniami wskazanymi przez skarżącego – poza ustaloną ponownie wartością drewna brzozowego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących sposobu procedowania przez Sąd I instancji to należy wskazać, że obecnie art. 394 § 2 kpk nie stanowi już podstawy do ujawnienia dokumentów bez odczytania, gdyż mechanizm w nim zawarty przeniesiono do art. 405 § 2 i 3, jednak z istotną zmianą, że obecnie nie jest już konieczne wydanie decyzji procesowej o uznaniu dokumentów za ujawnione bez odczytania, gdyż do takiego ujawnienia dochodzi ex lege z chwilą zamknięcia przewodu sądowego. Należy stwierdzić, że ustawodawca wykreował nową formę wprowadzenia dowodów do procesu, która ma uprościć postępowanie sądowe, gdyż obecnie nie jest wymagane wydanie decyzji procesowej o dopuszczeniu określonych dowodów, ponieważ następuje to ex lege po spełnieniu wskazanych w ustawie warunków. Należy wskazać, że akt oskarżenia wniesiony w przedmiotowej sprawie wskazuje jako dokument wykaz dowodów rzeczowych, w którym zawarte są odniesienia do protokołu oględzin drewna i protokołu oddania rzeczy na przechowanie. W toku postępowania sądowego przeprowadzone dowody stały się podstawą ustaleń faktycznych bez konieczności wydawania odrębnego postanowienia. Dokumentacja fotograficzna stanowi również element opinii z zakresu badań dokumentów audiowizualnych oraz została przesłana w całości w ramach postępowania sądowego i w ten sposób zaliczona do materiału dowodowego (k.88) jako przeprowadzony dowód. Należy wskazać, że wniosek o warunkowe umorzenie postępowania karnego jest pismem procesowym, a nie dowodem. Wobec powyższego wskazywane przez skarżącego rzeczywiste dowody zostały prawidłowo wprowadzone do procesu i mogły być podstawa ustaleń faktycznych. Również kwestia umocowania G. U. została wyjaśniona w toku postępowania odwoławczego (k.219-220),

Odnośnie złożonej do akt asygnaty to uzupełniając stanowisko Sądu I instancji należy wskazać, że dotyczy ona innych gatunków drzew niż znalezione u oskarżonego – brzoza tylko z oznaczeniem BRZS4, wskazuje na inną wartość, inną nazwę nadleśnictwa, a przede wszystkim nabywcą była osoba o nazwisko O., która odebrała drzewo 12 maja 2022 roku i podpisała się jako odbierający. Wobec powyższego trudno przyjąć, że drewno znajdujące się na posesji oskarżonego zostało przez niego kupione i jest to drewno które opisano w asygnacie.

W aktach sprawy brak jest protokołu przeszukania, o którym mówił skarżący i który wymagałby zatwierdzenia.

Należy wskazać, że przestępstwo zostało ujawnione w dniu 14 czerwca 2022 roku godz. 13.00, a wiec mogło być tak, że sprawcy tego dnia rano dokonali ścięcia drzew i część z nich zabrali. Po zamontowaniu foto pułapki, następnego dnia 15 czerwca 2022 roku ujawniono, że sprawcy zabrali pozostałą część drzew. Wobec powyższego nie było podstaw do przeprowadzania dowodu z zeznań świadka K. K., celem ustalenia co oskarżony robił 13 czerwca i o której godzinie wrócił do domu. Należy dodać, że to Sąd ustala czas popełnienia przestępstwa, a ewentualne przypuszczenia zawarte w notatce nie są wiążące.

W zakresie zarzutów dotyczących ustalenia wartości drewna Sąd Okręgowy podzielając po części argumentację skarżącego dopuścił dowód z opinii biegłego w zakresie wyceny drewna brzozowego i opinia ta w sposób odmienny ustaliła te wartości. Sąd Okręgowy nie miał do niej zastrzeżeń i uznał ją za wiarygodną. Nadto podniesienia wymaga, iż okoliczność, że opinia biegłych nie jest przekonująca dla stron nie oznacza jeszcze, że konieczne jest dopuszczenie kolejnej opinii, skoro dotychczasowa opinia jest pełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił ( post. SN – Izba Karna z 12.02.2016r., III KK 29/16). Opinię biegłego ocenia sąd i sąd decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonywająca, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności. Jeśli w którejś z powyższych kwestii sąd poweźmie uzasadnione wątpliwości (w szczególności pod wpływem argumentacji stron postępowania) to wówczas sąd decyduje - zgodnie z dyrektywą art. 201 kpk - o wezwaniu tych samych biegłych, skonfrontowaniu biegłych lub o powołaniu innych biegłych. Strona domagająca się wydania opinii uzupełniającej, powinna wykazać, w jakim zakresie ekspertyza złożona na piśmie jest niepełna lub niejasna czy wewnętrznie sprzeczna, albo na czym polega jej sprzeczność z inną opinią wydaną w tej sprawie, a więc uprawdopodobnić zaistnienie sytuacji wskazanych w art. 201 kpk ( wyrok SA we Wrocławiu z 17.02.2016r., II AKa 13/16, LEX nr 2023599). Skarżący w swoim stanowisku czynił zarzuty odnośnie opinii nie zauważając jaki był cel sporządzenia tej opinii i jakie ramy wyznaczono biegłemu przy sporządzaniu opinii. Szereg podnoszonych kwestii nie było przedmiotem opinii i skarżący nie domagał się rozszerzenia tego zakresu będąc obecnym na rozprawie. Jednocześnie opinii wydana przez biegłego D. M. jasno określa jakie okoliczności decydowały o przyjętej wartości i nie odnosił się do zrywki czy wycinki drzew. Niewątpliwe ocena wzoru bieżnika pojazdu ujawnionego na gruncie w miejscu przestępstwa i wydanie jednoznacznego wskazania co do tożsamości, wymagały wiadomości specjalnych i zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu traseologii. Jednak Sąd I instancji przedstawił inne dowody, które w sposób jednoznaczny, bez konieczności wydania tej opinii potwierdzały odpowiedzialność oskarżonego.

Bez zawahania stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie wina podsądnego została wykazana w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zaś przede wszystkim - na podstawie dowodu z wyjaśnień oskarżonego oraz dokumentów, które nie tylko okazały się autentyczne i najbardziej miarodajne, ale przy tym również obiektywne i rzetelne. Jednocześnie, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej wykładni treści płynących z rzeczonych źródeł dowodowych, wyprowadzając racjonalne i należyte konkluzje. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy jego obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem zarówno jego jak i jego obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 kpk. Autor apelacji za wszelką cenę starał się nadać wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na etapie postępowania przygotowawczego marginalne znaczenie wskazując, że wiarygodne są te złożone przed sądem i to na ich podstawie należało dokonywać ustaleń faktycznych. Nie można bowiem pominąć, że oskarżony w toku postępowania przygotowawczego 16 czerwca 2022 roku przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyraził również gotowość naprawienia szkody, opisał przebieg przestępstwa. Oskarżony osobiście odczytał swoje wyjaśnienia i podpisał je bez zastrzeżeń (k.29). Oskarżony jest osobą dorosłą, poczytalną, a przez to miał świadomość wagi oświadczeń o przyznaniu się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Niewątpliwie z taką wersją spójne są ustalenie poczynione w miejscu jego zamieszkania, a podany przez niego numer rejestracyjny podpowiada temu widocznemu na zdjęciach wykonanych w lesie. W toku oględzin drewna nie odnaleziono oznaczeń wskazujących, aby zostało ona wycięte legalnie. Do przedstawionej asygnaty Sąd odniósł się we wcześniejszej części uzasadnienia. Oskarżony próbował wskazać, że przyznając się do winy chciał chronić najbliższą rodzinę, ale czynu nie mogły dokonać przecież jego małoletnie dzieci czy też żona – zdjęcia pokazują dwóch mężczyzn. Oskarżony nie wyjaśnił dlaczego w sierpniu 2022 roku zmienił zdanie i ochrona osoby najbliższej już nie była tak istotna podczas wyjaśnień składanych 9 sierpnia 2022 roku. Z wyjaśnieniami gdzie oskarżony przyznaje się do popełnienia czynu korespondowały zeznania P. S. i E. G., którzy znając oskarżonego rozpoznali go na okazanych im zdjęciach. Niewątpliwie to powiązanie materiału dowodowego składa się w całość i pozwala na ustalenie odpowiedzialności P. K.. Dodać należy, że oskarżony nie wykazał w jakich okolicznościach pojazd o numerze rejestracyjnym (...) znajdujący się na jego posesji znalazł się w miejscu zainstalowania foto pułapki (k.115) Sąd Rejonowy zobligowany został nie tylko do kompleksowego przeanalizowania stanowiska procesowego zajmowanego przez podsądnego, ale również oceny pozostałej części ujawnionego materiału dowodowego. Bez wątpienia jednak, Sąd merytoryczny sprostał tak nakreślonej powinności, czemu wyraz dał w pisemnych motywach do zaskarżonego orzeczenia, gdzie – być może zwięźle, ale konkretnie – wypunktował jakie przesłanki przemawiały za odmówieniem wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który negował swoje sprawstwo.

Tym samym, reasumując całość niniejszych wywodów stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny wiarygodności ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, stwierdzając przy tym winę P. K. w zakresie zarzucanego mu czynu. Apelujący w wywiedzionym środku zaskarżenia w sposób obiektywny nie wykazał zaś nieprawidłowości procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów. Bezzasadność wszystkich zarzutów obrazy prawa procesowego zawartych w apelacji, czyni niezasadnym także wywiedziony na ich podstawie wtórny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, polegający w istocie na ustaleniu sprawstwa oskarżonego. Jak niezwykle zwięźle i trafnie orzekł Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. II AKa 171/15 jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych. Stanowisko przedstawione w tym judykacie aprobuje także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Przesłanka rażącej niewspółmierności kary (analogicznie – również kary łącznej, środków karnych i środków kompensacyjnych) jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko oskarżonego czy jego obrońcy, ale i ogółu społeczeństwa, te jawią się jako niesprawiedliwe, zbyt drastyczne, przynoszące nadmierną dolegliwość. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie kary i środków karnych dotychczas ukształtowane nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmiernym, czyli niewspółmiernym w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zatem znaczną dysproporcję między karą zastosowaną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Tymczasem, ferując rozstrzygnięcie w zakresie kary Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie ustawowe dyrektywy płynące z treści stosownych przepisów karnomaterialnych, właściwie zważył stopień winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, bacząc jednocześnie na wszelkie okoliczności dotyczące stricte osoby sprawcy oraz jego możliwości finansowych – co wyartykułowano w stosownej części pisemnych motywów do zaskarżonego orzeczenia. Twierdzenia, że Sąd I instancji nie uwzględnił postawy i warunków osobistych oskarżonego, nie były zasadne, gdyż w uzasadnieniu orzeczenia Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich wskazanych elementów. To dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe, możliwości zarobkowe, warunki osobiste i rodzinne determinują wysokość stawki dziennej, a te w odniesieniu do oskarżonego pozwalały na ustalenie stawki dziennej na kwotę 40 zł (oskarżony jest młodą, zdrową osobą posiadającą możliwości pracy zawodowej, posiadał takie dochody, które pozwoliły mu na uzyskanie kredytu hipotecznego).

Rzecz jasna, nie budzi najmniejszych wątpliwości, że podsądny jest osobą dotychczas niekaraną, ale popełnione przez niego przestępstwo cechowało się dużym stopniem społecznej szkodliwości, biorąc pod uwagę ilość i wartość drewna. Powołanie się na notoria urzędowe - nagminność kradzieży drewna wymagało wskazania na to stronom, ale nie była to jedyna okoliczność obciążająca przy wymiarze kary. Należało zwrócić jeszcze uwagę, że oskarżony działał w sposób zaplanowany, z pomocą innej osoby, w celu osiągnięcia nienależnej korzyści majątkowej. Orzeczenie przez Sąd Rejonowy kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania już samo w sobie stanowiło swoisty przejaw premiowania oskarżonego i uwzględnienia jego doczasowej niekaralności. Oskarżony składał wniosek o warunkowe umorzenie postępowania, ale jego późniejsza postawa wskazywała, że zrezygnował z tego wniosku. Oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, co oczywiście nie stało na przeszkodzie warunkowemu umorzeniu, ale zaczął również kwestionować ustalenia faktyczne i okoliczności istotne w zakresie zarzucanego czynu. Sąd Okręgowy również nie znalazł podstaw do warunkowego umorzenia postępowania karnego z uwagi, że nie można uznać, iż stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu lub warunkowe umorzenie postępowania na okres próby 1 roku lub wymierzenie mu kary grzywny 100 stawek dziennych przyjmując wysokość stawki na 10 zł lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów, na uwzględnienie nie zasłużyły tak sformułowane wnioski apelacyjne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 września 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 437/22 – zmiana dotyczyła jedynie wartości drewna i wysokości nawiązki

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów i przy jednoczesnym braku przesłanek podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby podjąć ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia poza zmiana wartości drewna i wysokości nawiązki.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa, mając na uwadze obecną sytuację materialną oskarżonego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 września 2023r. sygn. akt II K 437/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana