Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Dariusz Półtorak (spr.)

SO Jerzy Kozaczuk

Protokolant:

st. sekr. sąd. Marzena Głuchowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 877/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 20 września 2019 roku sygn. akt II K 482/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść tego wyroku, polegający w szczególności na niezasadnym uznaniu, że oskarżony, w okresie opisanym w przyjętym opisie czynu przez Sąd, działał wykonując z góry powzięty zamiar, przekroczył swoje uprawnienia, wbrew ustawie o systemie oświaty w odniesieniu do art. 90 ust. 1, bez podstawy prawnej, wstrzymał z dniem 16.7.2016. wypłatę dotacji z budżetu Gminy dla Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w L. oraz nie wypłacił dotacji celowej na rzecz wskazanego wyżej podmiotu na zakup podręczników i ćwi8czeń dla uczniów mając wiedzę, że ta placówka oświatowa funkcjonuje i utrzymuje się z dotacji co doprowadziło do niemożliwości prowadzenia działalności edukacyjnej w tym Zespole Szkolno-Przedszkolnym i powstania szkody w interesie publicznym tego Stowarzyszenia i interesie indywidualnym nauczycieli i pracowników tego podmiotu, opisanym w przypisanym oskarżonemu czynie przez Sąd oraz spowodowało konieczność ograniczenia zajęć dodatkowych dla uczniów opisanych w zarzucie i w konsekwencji doprowadziło do zaprzestania działalności edukacyjnej Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w L., co w rozumieniu Sądu miało realizować znamiona czynu z art. 231§1 kk w sytuacji gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do wniosków, że oskarżony D. J., pełniący w okresie objętym zarzutem funkcję burmistrza Miasta i Gminy M., w najmniejszym stopniu nie realizował żadnego z góry powziętego zamiaru przestępczego działania wobec Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w L. i Stowarzyszeniu (...), D., B., zgodnie z prawem oraz orzecznictwem sądowym w tym orzecznictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 1.3.2013r. sygn.. akt III SA/GI/85/13 nie naruszył w najmniejszym stopniu art. 90 ust. 1 ustawy o systemie oświaty, wypłatę dotacji opisanych w zarzucie wstrzymał bowiem Zespół Szkolno-Przedszkolny w L. i Stowarzyszenie prowadzące ten podmiot nie posiadały podstaw prawnych do otrzymania tych dotacji, nie spełniały wymogów prawnych i faktycznych do prowadzenia placówki oświatowej, nie stosowały się do zaleceń p.poż i innych warunkujących bezpieczne prowadzenie działań edukacyjnych bowiem totalnie placówka ta zaniedbała kotłownię, nie wykonywała przeglądów i niezbędnych remontów co zagrażało dzieciom i pracownikom, nie posiadały tytułu prawnego do nieruchomości, w której zajęcia się odbywały, nie respektowały wyroków Sądów nakazujących eksmisję tego podmiotu z terenu gdzie prowadzona była działalność edukacyjna, nie respektowały orzeczenia prawomocnego Sądów o skutecznym rozwiązaniu umowy użyczenia obiektu szkole. Nadto wskazać należy, że wobec sporu dotyczącego podstaw prawnych do wypłaty wskazanych dotacji Burmistrz – oskarżony w tej sprawie, zabezpieczył odpowiednie środki finansowe w budżecie miasta do czasu zakończenia postępowań sądowych dotyczących tych dotacji i po orzeczeniu Sądu niezwłocznie dotacje te wypłacił. Dodać w tym miejscu należy i mocno podkreślić, że wszystkie organy zaangażowane w ten spór w tym Prezes regionalnej Izby Obrachunkowej, Rzecznik Dyscypliny Finansów Publicznych, Wojewoda jednoznacznie twierdzili, że spór w tym zakresie powinien być rozstrzygnięty przez Sąd Cywilny. I tak się stało. Nadto wskazać należy, że działania Burmistrza podlegały wielu kontrolom w tym: a/ Regionalnej Izbie Obrachunkowej, która przeprowadziła kompleksową kontrolę w 2016r. w czasie gdy dotacje nie były już wypłacane i nie stwierdziła nieprawidłowości w tym zakresie, b/ Rzecznikowi Dyscypliny Finansów Publicznych, który nie dostrzegł żadnych nieprawidłowości i postanowieniem z dnia 28.2.2018r. umorzył postępowanie wyjaśniające. Nadto wskazać należy, że uczniowie i kadra nauczycielska, w związku z tą sytuacją mieli zapewnioną przez Burmistrza i Gminę całościową pomoc w kontynuacji edukacji, realizacji programu szkolnego wobec dzieci w tym wobec dzieci niepełnosprawnych w innej placówce szkolnej w J. o czym wszyscy byli powiadomieni pisemnie z całą informacją na ten temat oraz informacją o dowozie dzieci do szkoły. Zatem w pełni uprawnionej jest twierdzenie, że oskarżony w żadnym momencie swego działania w tej sprawie nie realizował żadnych znamion czynu opisanego w art. 231§1 kk zwłaszcza w sytuacji, gdy czyn ten popełnić można wyłącznie z winy umyślnej, której w żadnym razie nie można się dopatrzeć w działaniu i zachowaniu oskarżonego.

2.  obrazę przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść wyroku i polegało w szczególności na:

- obrazie art. 4 kpk co polegało w szczególności na badaniu oraz uwzględnieniu okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego z pominięciem i brakiem właściwej interpretacji licznych faktycznych i prawnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, co skutkowało zaskarżonym rozstrzygnięciem;

- obrazie art. 5§2 kpk bowiem w swoim uzasadnieniu Sąd orzekający wskazał jednoznacznie, że wszelkie wątpliwości występujące na każdym kroku tej sprawy interpretuje na niekorzyść oskarżonego w sytuacji gdy wątpliwości te poparte stanowiskami tak regionalnej Izby Obrachunkowej jak i Rzecznika Dyscypliny Publicznej czy Wojewody i Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz wyrokami Sądów utwierdzały Burmistrza – oskarżonego w tym, że działa zgodnie z prawem, w interesie finansów publicznych, którymi zarządza i winien poddać się ocenie i wyrokom sądów cywilnych w tym zakresie. Co też uczynił.

- obrazie art. 7 kpk co polegało na ukształtowaniu swego poglądu przez Sąd orzekający w tej sprawie w sposób dowolny zamiast uczynić to w sposób swobodny przy uwzględnieniu wszystkich przeprowadzonych dowodów, a nie tylko niekorzystnych dla oskarżonego, z uwzględnieniem prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść a polegający na mylnym uznaniu, że okoliczności przedmiotowej sprawy w pełni uzasadniają przekonanie, że stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu nie są znaczne, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności, tj. nadużycie uprawnień urzędniczych w stosunku do podmiotu realizującego działalność użyteczności publicznej cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień zawinienia. Nadto postawa sprawcy, konsekwentnie podtrzymującego, iż podjęte przez niego bezprawne działanie było uzasadnione oraz brak przeproszenia pokrzywdzonego przed sądem, uniemożliwiają zastosowanie w niniejszej sprawie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie wniesione w przedmiotowej sprawie apelacje okazały się bezzasadne i pomimo, że aktualne przepisy kodeksu postępowania karnego nie operują takim pojęciem, można je określić za bezzasadne w stopniu oczywistym.

Przed ustosunkowaniem się do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (tylko te podmioty złożyły wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego) podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy, która z uwagi chociażby na swoją materię, nie należała do łatwych i standardowych, podjął wszelkie niezbędne czynności zmierzające do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. Przejawiło się to w pierwszej kolejności w przeprowadzeniu przewodu sądowego, w trakcie którego – czy to na wnioski stron, czy też z urzędu, zgromadzony został cały dostępny materiał dowodowy. Dowody te następnie sąd meriti poddał wszechstronnej i wnikliwej analizie, która skutkowała wydaniem zaskarżonego wyroku. Ocena dowodów zaprezentowana przez ten sąd jest w pełni zgodna ze wskazaniami zawartymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jej odzwierciedleniem jest sporządzenie wzorcowego wręcz można określić uzasadnienia wyroku. Uzasadnienie to bowiem nie tylko, że spełnia wymogi art. 424 kpk wskazując, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione , na jakich w tej mierze oparł się dowodach, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej, ale także zawiera argumentację wprost ukierunkowaną do zarzutów jakie zawarte zostały w apelacjach. Dlatego Sąd Okręgowy akceptując w całej rozciągłości ustalenia i stanowisko sądu meriti i nie chcąc powielać uzasadnienia zaskarżonego wyroku ograniczy się jedynie do wskazania najbardziej istotnych kwestii, które przesądziły o treści orzeczenia zapadłego w II instancji.

Niewątpliwie dalej idącą, bo kwestionującą winę oskarżonego jest apelacja obrońcy, dlatego Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odniesie się do tego środka odwoławczego.

I tak autor tej apelacji podnosi obrazę szeregu przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk, 5§2 kpk, 7 kpk, jednakże zarzut ten ocenić należało za całkowicie bezzasadny. Przede wszystkim zarzucając dokonanie błędnej oceny dowodów obrona nie precyzuje w odniesieniu do jakich dowodów to miałoby nastąpić i w czym nieprawidłowość tej oceny miała się przejawiać. Analogiczną sytuację mamy w odniesieniu do zarzutu obrazy art. 4 kpk, bowiem skarżący nie precyzuje jakie to rzekomo okoliczności zostały przez sąd niezbadane i nieuwzględnione obiektywnie, ze szkodą dla oskarżonego. Ogólnikowość tak sformułowanych zarzutów uniemożliwia Sądowi Okręgowemu merytoryczne się do nich ustosunkowanie. Bezpodstawny jest także zarzut naruszenia art. 5§2 kpk, który mówi o stosowaniu reguły in dubio pro reo , ale jedynie w sytuacji istnienia wątpliwości nie dających się usunąć. Trudno mówić w przedmiotowej sprawie o jakichkolwiek wątpliwościach skoro same czynności wykonawcze przedsięwzięte przez oskarżonego w ramach stawianego mu zarzutu (niewypłacenie dotacji) nie były kwestionowane. Sposób sformułowania zarzutu odwołującego się do art. 5§2 kpk, a więc przekonanie oskarżonego, że działa zgodnie z prawem raczej odwołuje się do instytucji z art. 30 kk (błędu co do bezprawności działania), jednakże również w tej postaci zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Uzasadniając swoje stanowisko obrona powołuje się na pismo Regionalnej Izby Obrachunkowej, Rzecznika Dyscypliny Publicznej, Wojewody i Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz wyroku sądów, jednakże kwestia ta została poruszona w uzasadnieniu wyroku, gdzie na str. 17-21, 25-26 sąd dokonuje analizy pism kierowanych przez w/w instytucje do oskarżonego. Z treści tych pism, z którymi oskarżony się zapoznawał wynika, że był on informowany o interpretacji przez RIO oraz Ministerstwo Edukacji art. 90 ust. 1 i 1 a ustawy z dnia 7 września 1991 roku, a więc, że jedynym warunkiem wypłaty dotacji jest podanie organowi właściwemu do udzielenia dotacji, planowanej liczby dzieci nie później niż do dnia 30 września roku poprzedzającego rok ustalenia dotacji, który to warunek został spełniony przez Zespół Szkolno-Przedszkolny w L.. Regionalna Izba Obrachunkowa wskazywała na jedyny przypadek wstrzymania dotacji przewidziany w art. 90 ust. 3 ustawy (utrudnianie kontroli), który w przedmiotowej sprawie nie zaistniał. Co więcej, w swoich pismach RIO odwoływał się do orzecznictwa sądowo-administracyjnego potwierdzającego powyższe stanowisko, które stało w sprzeczności z jednostkowym orzeczeniem w SA w Gliwicach, na które powołuje się obrona w opisanej wyżej sytuacji w żadnym razie nie można mówić, że oskarżony działał w granicach kontratypu opisanego w art. 30 kk, albowiem brak jest podstaw do przyjęcia, że podejmując decyzję o zaprzestaniu wypłaty dotacji działał on w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności tych działań. Takiego poglądu w żadnym razie nie może również podważać stanowisko Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych, który umorzył postępowanie wyjaśniające w zakresie niewypłacania dotacji. Po pierwsze art. 8§1 kpk stanowi, że sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Po drugie nie można przyjąć, że taka decyzja rzecznika mogła wpłynąć na proces decyzyjny oskarżonego, skoro zapadła ona 28.02.2018r., a więc po upływie prawie 2 lat od wstrzymania wypłaty dotacji.

Jako niezasadny ocenić także należało zarzut zawarty w pkt 1 apelacji obrońcy, a podnoszący dokonanie przez sąd meriti błędnych ustaleń faktycznych polegających na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa w zakresie występku z art. 231§1 kk. Precyzując ten zarzut obrońca przywołał okoliczność, do której Sąd Okręgowy odniósł się już we wcześniejszej części uzasadnienia (orzeczenie WSA w Gliwicach z dnia 1.03.2013r. sygn.. akt SA/GI/85/13), a nadto podniósł, iż o braku zamiaru przestępczego po stronie oskarżonego świadczy, że: Zespół Szkolno-Przedszkolny w L. i Stowarzyszenie prowadzące ten podmiot nie spełniały wymogów prawnych i faktycznych do prowadzenia placówki oświatowej, nie stosowały się do zaleceń p.poż., nie spełniały innych warunków bezpiecznego prowadzenia zajęć edukacyjnych, nie posiadały tytułu prawnego do nieruchomości, nie respektowały prawomocnych wyroków sądowych, a ponadto środki na wypłatę dotacji zostały zabezpieczone i niezwłocznie wypłacone po wyroku sądu nakazującego jej wypłatę. Nie zauważa już jednak stawiający zarzut oparty na w/w okolicznościach, że nie mają one żadnego znaczenia przy ocenie czy D. J. swoim działaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu, są to fakty, które co najwyżej mogą mieć znaczenie (i jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku faktycznie miały) przy ocenie stopnia winy oskarżonego oraz rozmiaru społecznej szkodliwości czynu jemu przypisanego. Niezbędnym bowiem dla bytu występku z art. 231§1 kk jest zaistnienie dwóch znamion: przekroczenia lub niedopełnienia przez funkcjonariusza publicznego obowiązków oraz działanie w ten sposób na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Pierwsze znamię kwestionowane przez obronę, zostało zrealizowane poprzez przekroczenie uprawnień polegające na wstrzymaniu wypłaty dotacji pomimo istnienia takiego obowiązku wynikającego z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1971 roku o systemie oświaty. W trakcie procesu ponad wszelką wątpliwość zostało również wykazane, że oskarżony swoim czynem doprowadził do powstania szkody w interesie publicznym Stowarzyszenia (...), D., B. oraz interesie indywidualnym ich nauczycieli, pracowników i uczniów. Zaistnienie tej przesłanki szeroko omawiane jest w uzasadnieniu wyroku (str. 32-33) dlatego nie chcąc powielać argumentacji sądu meriti i w pełni akceptując stanowisko tego Sądu, Sąd Okręgowy odsyła do wskazanego wyżej fragmentu uzasadnienia.

Z uwagi na powyższe podzielić należało ustalenia Sądu Rejonowego i przyjętą przez ten sąd kwalifikację prawną czynu popełnionego przez D. J. jako występku z art. 231§1 kk, co przesądza o niezasadności zarzutu obrońcy kwestionującego te ustalenia i kwalifikację.

Za bezzasadny uznać należało również zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego , który kwestionował ustalony przez Sąd meriti stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. W kwestii tej drugiej przesłanki dającej podstawę do stosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania, bardzo obszernie wypowiedział się sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 34-35) trafnie argumentując, że czyn popełniony przez oskarżonego cechował się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości, na co miały wpływ niewłaściwe zachowanie Stowarzyszenia, które nie dostosowało się do skutków wypowiedzenia umowy użyczenia nieruchomości, z niezrozumiałych i pozbawionych racjonalnych przyczyn nie stosowało się do prawomocnego wyroku nakazującego eksmisję. Odmówiło również przystąpienia do mediacji z udziałem Ministerstwa Edukacji Narodowej. Sąd Rejonowy przytacza również inne negatywne przejawy zachowań władz statutowych Stowarzyszenia, które często nie tylko nie zmierzały do wygaszenia istniejącego konfliktu ale wprost przeciwnie, do jego eskalacji.

Uzasadniając zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania Sąd Rejonowy ograniczył się jedynie do uzasadnienia jednej z przesłanek dających podstawę do stosowania tej instytucji (tj. nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu) pomijając drugą (nieznaczny stopień winy), jednakże to uchybienie w zakresie uzasadnienia wyroku w żadnym razie nie może podważać zawartego w tym wyroku rozstrzygnięcia. Przy ocenie stopnia winy należy bowiem uwzględnić motywację jaka towarzyszyła działaniom oskarżonego, którego końcowym celem było dążenie do racjonalnej modyfikacji systemu oświaty w jednostce samorządowej, które zarządzał. Fakt, że do osiągnięcia tego celu D. J. przedsięwziął działania niezgodne z prawem, a działaniom tym towarzyszyła szkoda wyrządzona określonym podmiotom (była o tym mowa we wcześniejszej części uzasadnienia), niemniej założonym przynajmniej przez oskarżonego docelowym skutkiem było osiągnięcie pozytywnych zmian dla całej lokalnej społeczności.

Wniosek

Wnioski o uniewinnienie oraz o orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów warunkowała niezasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów omówiona we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 636§1 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23 kwietnia 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego opłatę za II instancję oraz wydatki postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS