Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Paweł Mądry

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 883/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 października 2024 r., sygn. akt II K 1327/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

--

----------------------

-------------------------------------------------------------

-------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

---------------------

--------------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

----------------------------------

------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającej na dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez bezkrytyczne danie wiary zeznaniom A. J. i Z. B. złożonych w toku rozprawy, które odbiegały w swej treści od ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym jak również odbiegały od ich relacji co do przebiegu zdarzenia, jaką przedstawili przybyłym na miejsce zdarzenia funkcjonariuszom Policji a także jaką Z. B. przedstawił w czasie telefonicznego zgłoszenia, bez rozważenia motywacji świadków do złożenia odmiennej treści zeznań; nadto bezzasadną odmowę uznania za wiarygodne zeznań świadków J. S. oraz T. K., mimo iż z ich zeznań jak również z zapisów w ich notatnikach służbowych wynika, że relacje świadków zdarzenia tj. A. J. i Z. B. przedstawione na miejscu zdarzenia co do faktu, że oskarżony prowadził pojazd po drodze gruntowej jak również sama relacja co do tej kwestii oskarżonego były zgodne i stanowcze, a nadto świadkowie ci widzieli ślady świadczące o kierowaniu pojazdem po drodze gruntowej; wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego, który nie zaprzeczył, że jeździł po drodze gruntowej w dacie czynu, a jedynie podnosił, że stanowi ona jego własność i może jeździć po niej jako po trawniku; nadto zaś wadliwą ocenę okoliczności braku możliwości wjazdu pojazdem z drogi głównej na gruntową drogę dojazdową, polegającą na błędnym uznaniu, że brak możliwości wjazdu pojazdem na przedmiotową drogę wyklucza uznanie, iż mógł odbywać się na niej ruch lądowy w sytuacji, gdy drogą tą mogły się poruszać pojazdy, choćby pojazd oskarżonego, jak również mogli się nią poruszać inni uczestnicy ruchu, co doprowadziło do błędnych ustaleń, iż oskarżony nie kierował w czasie czynu pojazdem w ruchu lądowym a w konsekwencji skutkowało uznaniem braku winy po stronie oskarżonego,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzuty sformułowane przez oskarżyciela publicznego jako zasadne zasługiwały na uwzględnienie. Sąd Okręgowy poddając skarżony wyrok kontroli instancyjnej stwierdził obrazę przepisów postępowania przez Sąd Rejonowy, która miała wpływ na treść orzeczenia.

- należy zgodzić się ze skarżącym, że ocena zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana przez Sąd meriti w sposób dowolny, z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie ulega wątpliwości, że wadliwą oceną zostały obarczone zeznania A. J. i Z. B. złożone w toku rozprawy, którym Sąd Rejonowy bezkrytycznie dał wiarę nie zestawiając ich z treścią depozycji tych świadków złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Sąd Rejonowy ponadto błędnie ocenił zeznania funkcjonariuszy policji – J. S. i T. K., dowolnie stwierdzając, że depozycje te nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

- jak wynika z materiału dowodowego, świadek A. J. oświadczyła przybyłym na miejsce policjantom, że widziała jak oskarżony jeździł samochodem po drodze gruntowej, będącej częścią posesji oskarżonego, na której ustanowiona jest służebność, a swoim zachowaniem stwarzał zagrożenie. Droga po której z relacji świadka oskarżony poruszał się samochodem, stanowi drogę dojazdową dla innych mieszkańców dalej położonej nieruchomości. Dodatkowo jak wynika z notatki urzędowej (k. 1), treści notatnika służbowego (k. 145) oraz zeznań świadka J. S., oskarżony na miejscu zdarzenia oświadczył, że spożywał alkohol i kierował samochodem po drodze gruntowej, lecz tłumaczył, że ma do tego prawo, ponieważ jest to jego własność. Oskarżony w toku rozprawy konsekwentnie wyrażał się w sposób świadczący o tym, że traktuje pas drogi gruntowej jako część swojej posesji, a nie jako drogę wewnętrzną stanowiącą dojazd do posesji znajdujących się wgłębi miejscowości. O nastawieniu oskarżonego do statusu drogi świadczy treść jego wyjaśnień złożonych na rozprawie głównej w dniu 19 kwietnia 2024 r., w trakcie których powiedział: „nie było możliwości fizycznej wjechania ani wyjechania na teren mojej posesji. Policjanci uznali mój trawnik za drogę publiczną, a sami radiowozem nie mogli wjechać, a sami twierdzą, że ja wyjeżdżałem, wjeżdżałem bo jestem oskarżony o udział w ruchu co nie miało miejsca”, „przed wjazdem na mogą działkę były prowadzone roboty budowlane”. Treść tych depozycji jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony traktuje cały obszar swej działki jako swoje podwórko nie bacząc, że jak wynika z treści aktu notarialnego (k. 38-40; 44-46), wzdłuż wschodniej granicy działki nr (...) zajmowanej przez oskarżonego, na pasie gruntu szerokości 3,5 metra przez całą jej długość ustanowiona została służebność gruntowa polegająca na prawie przejazdu, przechodu i przegonu. Również gdy Przewodniczący Sądu na rozprawie okazał oskarżonemu zdjęcie nr 2 (k. 89v) podpisane „droga gruntowa”, oskarżony stwierdził, że: „na fotografii nr 2 to jest mój trawnik”. Ponadto w toku wyjaśnień oskarżony zapytany o to, jak dojeżdżał pod swój dom powiedział, że zjeżdżał ulicą bezpośrednio na swoje podwórko. Analizując treść wyjaśnień oskarżonego jasnym jest, że w jego ocenie, droga gruntowa biegnąca wzdłuż jego działki jest jego własnością i może się po niej poruszać dowolnie. Oskarżony tym samym neguje, że po jego posesji odbywa się także ruch lądowy. W tym zakresie jednocześnie wyjaśnienia I. M. zdają się być wewnętrznie sprzeczne, ponieważ w jednym zdaniu stwierdza, że droga gruntowa nie jest drogą publiczną, a chwilę później w toku wyjaśnień przyznaje, że za jego działką znajduje się inna działka, na którą ktoś dojeżdża.

- świadek A. J. w toku postępowania przygotowawczego zeznała, że słyszała wycie silnika samochodu na drodze dojazdowej prowadzącej do posesji oskarżonego. Następnie na pierwszym terminie rozprawy, świadek wskazała, że idąc chodnikiem przy drodze głównej usłyszała ryk silnika, następnie spojrzała w tamtą stronę i widziała jak samochód, który jeździł do przodu i do tyłu. W dalszych depozycjach świadek mówiła, że ruch pojazdu prowadzonego przez oskarżonego był nieznaczny i odbywał się przed domkiem holenderskim oskarżonego. Przewodnicząca okazała świadkowi fotografię nr 4, na której świadek wskazała, gdzie poruszał się samochód oskarżonego. Z tej czynności wynika, że oskarżony, zgodnie z relacją świadka, miał poruszać się jedynie wzdłuż domku, co jest sprzeczne z pierwszymi jej depozycjami. Wersja świadka A. J., w której wskazuje, że pojazd oskarżonego poruszał się tylko nieznacznie wzdłuż domku jest również wątpliwa mając na uwadze miejsce, z którego świadek obserwowała całe zdarzenie. Jak wynika z fotografii, przyjmując, iż świadek stała na chodniku, nie miała ona możliwości dostrzeżenia, że oskarżony jeździ wzdłuż domku, bowiem z perspektywy początku drogi dojazdowej, domek ten nie jest dobrze widoczny ze względu na rosnące tam drzewa i krzewy, zwłaszcza we wrześniu, ok. godziny 19:00. Natomiast świadek stojąc w opisanym miejscu miałaby bardzo dobry widok na całą długość drogi dojazdowej, po której – jak oświadczyła policjantom – oskarżony poruszał się pojazdem. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, depozycje świadka składane w toku rozprawy były niewiarygodne, sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami funkcjonariuszy policji oraz wyjaśnieniami samego oskarżonego i miały na celu umniejszenie jego odpowiedzialności.

- stanowisko Sądu Okręgowego o niewiarygodności depozycji świadka A. J. złożonych w toku rozprawy świadczy ponadto dokładna analiza zeznań jej ojca – Z. B.. Świadek ten, dzwoniąc na numer alarmowy (nagranie na płycie CD – k. 153), powiedział operatorowi, że jego sąsiad jeździ pijany samochodem, wyjeżdża na ulicę. Precyzując swoje zgłoszenie świadek wskazał, że pomimo złego stanu technicznego samochodu, oskarżony jeździ nim po podwórku i wyjeżdża na szosę. Oczywistym jest, że jako szosę należy rozumieć drogę o twardej nawierzchni przeznaczoną dla pojazdów, a nie drogę piaskową biegnącą wzdłuż posesji oskarżonego na której ustanowiona została służebność gruntowa. Ponadto, świadek w toku postępowania przygotowawczego zeznał, że widział, jak oskarżony jeździ samochodem po swojej posesji, wyjeżdża do drogi, a następnie cofa się i stwierdził, że była to szybka jazda. W toku postępowania sądowego, na rozprawie głównej świadek opisał ponownie całe zdarzenie wskazując, że gdy po raz drugi podszedł do oskarżonego, to spuścił mu powietrze z kół z jednej strony samochodu, „żeby nie mógł już tak szaleć” (k. 121). Jednocześnie świadek ten w toku rozprawy głównej zeznał, że oskarżony jeździł tylko do dróżki i z powrotem, co w ocenie Sądu Rejonowego, jest wiarygodne i koresponduje z zeznaniami świadka A. J. z postępowania sądowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, taka ocena jest błędna jako niezgodna z zasadami logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy zważył, że sposób opisywania zdarzenia przez świadka, w szczególności używanie słów, że „ była to szybka jazda” (k. 12v), „ żeby nie mógł już tak szaleć” (k. 121), wskazują na większą dynamikę i dłuższy tor jazdy niż tylko „ do dróżki i z powrotem” (k.121v). Sposób w jaki opisuje to zdarzenie świadek bardziej korespondują z jego pierwszymi depozycjami oraz relacją przekazaną operatorowi, z której wynika, że oskarżony poruszał się samochodem z większą prędkością przemierzając odcinek drogi gruntowej od swojego domku holenderskiego do drogi głównej i z powrotem. Wobec powyższego, zeznania z postępowania przygotowawczego jako korespondujące z relacją przekazaną operatorowi numeru alarmowego należało ocenić jako szczere i wiarygodne. Natomiast w toku postępowania sądowego, świadek Z. B., podobnie jak świadek A. J. zaczął umniejszać całemu zdarzeniu, zeznając odmiennie. Ponadto, świadek w toku postępowania sądowego, będąc skonfrontowanym z nagraniem uzyskanym od operatora numeru alarmowego stwierdził, że przejęzyczył się mówiąc w zgłoszeniu, że oskarżony wyjeżdża na ulicę.

- w ocenie Sądu Okręgowego, zeznania świadka są niewiarygodne w części, w której stwierdza, że w rozmowie telefonicznej z operatorem przejęzyczył się, a oskarżony w dniu zdarzenia jeździł tylko przed domkiem holenderskim, od drogi dojazdowej w kierunku ogrodzenia działki (tak jak oznaczone na rozprawie przez Przewodniczącego kropką na fotografii 4 k. 90). Twierdzenia o przejęzyczeniu się są nielogiczne i nie korespondują z treścią nagrania rozmowy, z której wynika, że świadek od początku do końca mówi bardzo spokojnie i wyraźnie, rzeczowo opisując zachowanie oskarżonego, które wcześniej zaobserwował oraz wygląd jego pojazdu i szczegóły takie jak brak tablic rejestracyjnych w pojeździe i zasłonięte szyby.

- należy zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Rejonowy dopuścił się zarzucanych mu naruszeń także w odniesieniu do oceny zeznań funkcjonariuszy policji – J. S. i T. K.. Świadek J. S. w toku postępowania zeznał, że w dniu zdarzenia pełnił służbę wraz z T. K., z którym odpowiedział na zgłoszenie operatora i z polecenia dyżurnego KMP w S. udali się pod adres zgłaszającego. Na miejscu rozmawiali ze świadkiem A. J.. W rozmowie z nią ustalono, że oskarżony kierował samochodem na drodze gruntowej stanowiącej jego własność, na której to drodze ustanowiona jest służebność gruntowa przejazdu. Ponadto, zgodnie z relacją funkcjonariuszy, oskarżony w rozmowie z nimi przyznał, że kierował pojazdem tłumacząc, że może tam jeździć, bo jest właścicielem całej posesji. Świadek T. K. ponadto zeznał, że świadkowie spotkani na miejscu zdarzenia wskazali, że tego dnia oskarżony jeździł od chodnika i z powrotem pod swój dom. Funkcjonariusz ponadto zeznał, że świadek Z. B. stwierdził, że „kierowca szalał”, co jest spójne z relacją przekazaną przez samego świadka w toku całego postępowania i świadczy o dynamice całego zdarzenia. Niezależnie od relacji ustnej przekazywanej świadkowi T. K. jako funkcjonariuszowi przez innych świadków zdarzenia, na drodze gruntowej biegnącej wzdłuż działki oskarżonego ujawniono świeże ślady pojazdu ciągnące się aż do nasypu ziemi przy krawężniku. Biorąc pod uwagę, że tego dnia ruch na drodze gruntowej ze względu na roboty budowlane był ograniczony dla samochodów wjeżdżających od strony ulicy, zgodnym z zasadami logicznego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego jest wniosek, że ślady te utworzył oskarżony dynamicznie jeżdżąc po tej drodze samochodem. Niezrozumiały dla Sądu Okręgowego jest zatem tok rozumowania Sądu meriti, który stwierdził, że depozycje świadków J. S. i T. K. nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie tylko dlatego, że wiedzę na temat zdarzenia powzięli w oparciu o treść zgłoszenia oraz informacji pozyskanych na miejscu od osób rozpytywanych. W ocenie Sądu Okręgowego, funkcjonariusze w sposób dokładny i metodyczny ustalili przebieg zdarzenia, co skutkowało zatrzymaniem oskarżonego i wszczęciem dochodzenia w sprawie. O rzetelności postępowania i prawidłowości ustaleń poczynionych na miejscu zdarzenia świadczy ponadto fakt, że gdy funkcjonariusze po rozpytaniu świadków dowiedzieli się, że droga po której jeździł oskarżony jest drogą dojazdową do innych posesji, do której dostęp mają wszyscy mieszkańcy, skonsultowali się w tej sprawie z dyżurnym KMP, który podjął decyzję, że należy kontynuować interwencję.

- błędna ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy skutkowała błędnymi ustaleniami faktycznymi, a w konsekwencji niesłusznym uniewinnieniem oskarżonego. Nie ulega wątpliwości, że prawidłowa ocena materiału dowodowego doprowadziłaby Sąd meriti do prawdziwego i słusznego ustalenia, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości.

- przestępstwo określone w art. 178a § 1 kk może być popełnione w każdym miejscu gdzie odbywa się ruch pojazdów, gdyż kryterium „ruchu lądowego” należy wiązać, nie z formalnym statusem konkretnej drogi, czy określonego miejsca, lecz faktyczną dostępnością i rzeczywistym jego wykorzystaniem dla ruchu pojazdów. Dlatego sąd powinien dokonać analizy, czy na konkretnym podwórku taki ruch lądowy rzeczywiście się odbywał. W przedmiotowej sprawie, na drodze, po której poruszał się oskarżony ustanowiona jest służebność gruntowa polegająca na prawie przejazdu, przechodu i przegonu. Zdaniem oskarżonego, ruch lądowy tego dnia nie mógł się odbywać, ponieważ rozstawione były sprzęty i materiały do robót budowlanych prowadzonych na chodniku drogi publicznej, jednak jak wynika z wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, droga po której poruszał się oskarżony jest drogą dojazdową do kolejnych posesji. Ponadto, o tym, że w dniu zdarzenia odbywał się ruch lądowy na odcinku drogi po którym jeździł oskarżony świadczą bezpośrednio depozycje świadka D. O., która wprost powiedziała na rozprawie, że tego dnia, około godziny 15:00 poruszała się rowerem, tj. pojechała z posesji oskarżonego rowerem do swoich znajomych do J., a potem została odwieziona przez znajomych na posesję. Fakt ten nie jest istotny z punktu widzenia samego ustalenia, gdzie dokładnie oskarżony poruszał się prowadzonym pojazdem, bowiem to wynika z pozostałego poprawnie ocenionego materiału dowodowego, jednakże depozycje świadka D. O. w zakresie, w których wskazała, że poruszała się tego dnia rowerem jednoznacznie wskazują, że na posesji należącej do oskarżonego, na odcinku obciążonym służebnością gruntową ruch lądowy rzeczywiście się odbywał i nie musiał być to ruch samochodów, który tego dnia mógł być uniemożliwiony ze względu na roboty budowlane. Pojęcie ruchu lądowego obejmuje nie tylko ruch na drogach publicznych, w strefach zamieszkania, lecz także ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku (zob. wyrok SN z 5.05.2009 r., IV KK 432/08, LEX nr 598142; wyrok SN z 2.03.2012 r., V KK 358/11, LEX nr 1157593; postanowienie SN z 30.07.2015 r., IV KK 201/15, LEX nr 1765994; postanowienie SN z 22.05.2019 r., IV KK 567/18, LEX nr 2671520). Jednocześnie należy wskazać, że pojęcia ruchu lądowego nie można rozumieć wyłącznie jako ruch samochodów, bowiem do ruchu lądowego zalicza się także ruch pieszy i rowerów.

- mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu, tj. tego, że w dniu 20 września 2023 roku w S., gmina S., woj. (...), prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki H. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości to jest mając 2,08 promila alkoholu we krwi prowadzące do stężenia 2,23 promila alkoholu we krwi. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk.

- całościowa kontrola zaskarżonego wyroku pozwoliła jednak Sądowi Odwoławczemu na rozważania odnośnie zasadności zastosowania wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego. W przekonaniu Sądu II instancji, I. M. w pełni zasługuje na zastosowanie wobec niego tej instytucji. Zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Przechodząc do meritum, w realiach sprawy spełnione zostały wszystkie przesłanki określone w art. 66 § 1 kk determinujące dopuszczalność warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego. Bez wątpienia okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. Również postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy, ustabilizowany sposób życia oraz uprzednia niekaralność, uzasadniają przypuszczenie, że będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni w przyszłości przestępstwa.

- jednocześnie Sąd odwoławczy ma pełną świadomość charakterystyki przestępstwa z art. 178a § 1 kk i skutków jakie ze sobą może nieść, lecz generalizowanie, iż każdy taki czyn charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości czynu, przy nieuwzględnieniu zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej (art. 21 kk), doprowadziłoby do wyeliminowania tego przestępstwa z możliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania, co przeczyłoby celowi tej regulacji. Stanowisko niniejsze Sądu znajduje potwierdzenie m.in. w postanowieniu SN z 18 września 2020 roku, sygn. akt V KK 365/19, LEX nr 3126964.

- kluczowe znacznie ma jednak to, iż zdaniem Sądu Okręgowego zarówno wina, jak i społeczna szkodliwość czynu rozpatrywane in concreto nie były znaczne. O ile pamiętać należy, iż dobrem chronionym przez przepis art. 178a § 1 kk jest nie tylko bezpieczeństwo w komunikacji, ale też życie i zdrowie innych uczestników ruchu drogowego, a oskarżony I. M. naruszył jedną z podstawowych zasada bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. zasadę trzeźwości, o tyle okoliczności niniejszej sprawy należące do znamion przypisanego mu czynu podlegające stopniowaniu przemawiają na jego korzyść.

- dostrzec w tym miejscu należy, iż oskarżony kierował samochodem znajdując się w stanie nietrzeźwości, niemniej jednak w ocenie Sądu Okręgowego, oskarżony swoim czynem nie spowodował wysokiego stopnia niebezpieczeństwa w ruchu drogowym, a stwarzane przez niego zagrożenie miało charakter ograniczony, bowiem oskarżony poruszał się po drodze gruntowej, do której dostęp innych samochodów był tego dnia uniemożliwiony ze względu na roboty drogowe. Zdarzenie miało ponadto miejsce w godzinach wieczornych, już po godzinach szczytu, w miejscowości niezbyt gęsto zaludnionej, na odcinku drogi publicznej, na której ruch pieszych i rowerów jest mniejszy. Zdaniem Sądu Okręgowego, analiza całokształtu okoliczności sprawy wskazuje, iż popełnione przez oskarżonego przestępstwo z art. 178a § 1 kk miało charakter incydentalny.

- rozstrzygając o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonego I. M. Sąd orzekł również o zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, a także świadczeniu pieniężnym w wysokości 3.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Środki te, co należy uwidocznić jako fakultatywne przy takim rozstrzygnięciu jakie zapadło, mają uzmysłowić oskarżonemu bezprawność swego czynu, a także zapobiec popełnianiu przez niego kolejnych przestępstw oraz umocnić w nim poszanowanie prawa i zasad współżycia społecznego. Sąd Okręgowy oddał oskarżonego na okres jednego roku próby, a więc najniższy przewidziany ustawą.

Wniosek

wniosek o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadność zarzutów apelacji skutkowała trafnością konkluzji o konieczności zmiany sposobu zakończenia przedmiotowej sprawy. Niezasadny był jednakże wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zgodnie z treścią art. 437 § 2 kpk, uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 kpk (zaistnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej), art. 454 kpk (przy potrzebie kasacji wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Kasacja wyroku uniewinniającego możliwa jest jednakże wyłącznie wówczas, gdy zachodzą podstawy do skazania oskarżonego (art. 454 kpk), ale nie jest możliwa, jeżeli zachodzą podstawy do innego niż skazanie rozstrzygnięcia. Tymczasem w ocenie Sądu odwoławczego zaistniały przesłanki do tego, by postępowanie wobec oskarżonego warunkowo umorzyć, bo takie rozstrzygnięcie pozwoli w pełni osiągnąć cele postępowania karnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 30 października 2024 r., sygn. akt II K 1327/23 został zmieniony w ten sposób, że w pkt I.1. ustalono, iż oskarżony popełnił zarzucony mu aktem oskarżenia czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178a § 1 kk i na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umorzono postępowanie karne wobec I. M. na okres jednego roku tytułem próby, w pkt. I.2. na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 43a § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszy Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 3.000 złotych, w pkt. I.3. na podstawie art. 67 § 3 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, w pkt. I.4. na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 20 września 2023 r. do 31 marca 2025 r.

Zwięźle o powodach zmiany

wobec zasadności zarzutu podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego koniecznym było dokonanie zmiany wyroku, o czym szerzej w rubryce 3.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego I. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty za obie instancje i na podstawie art. 627, art. 629 kpk oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663) 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w sprawie.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana