Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SSR del. Paweł Mądry

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 916/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt II K 190/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

----------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------

------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarzonego

1

obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku:

I/ art. 7 k.p.k. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków K. K. (1), T. M., M. G. (1), J. P. (1), J. P. (2), M. K., C. J., K. K. (2), J. J. oraz dokumentów w postaci pism z C. (...)., wydruków z G. M., wydruków zaświadczeń o przeprowadzonych badaniach, protokołu oględzin zapisu monitoringu, wydruku z (...), paragonów z kasy fiskalnej, pisma z PGE Dystrybucji S.A. i pisma z (...) s.c., poprzez przyjęcie, iż z zebranego materiału dowodowego wynika, że oskarżony M. S. w bliżej nieustalonej dacie sierpnia 2022 roku oraz października 2021 roku w miejscowości P., w związku z pełnioną funkcją diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych w Stacji Kontroli Pojazdów nr WM/024 przyjął od bliżej nieustalonej osoby dwukrotnie korzyść majątkową w wysokości po 176 zł za przeprowadzone badanie techniczne pojazdu marki M. (...) model A. (...) nr rej. (...), w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na odstąpieniu od przeprowadzania badań technicznych ww. pojazdu i poświadczeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nieprawdy, co do okoliczności mającej znaczenie prawne poprzez dokonanie wpisu o pozytywnym wyniku rzekomo przeprowadzonego w dniu 27 sierpnia 2020 roku oraz 7 października 2021 roku okresowego badania technicznego tego pojazdu w dowodzie rejestracyjnym oraz w odrębnym zaświadczeniu, podczas gdy:

a/ z zeznań właściciela pojazdu, tj. K. K. (2) oraz J. J. wynika, iż podczas wykonywania przeglądu technicznego na pewno samochód był na stacji diagnostycznej,

b/ z wyjaśnień oskarżonego M. S. wynika, że 27 sierpnia 2020 roku oraz 7 października 2021 roku pojazd M. (...) model A. (...) nr rej. (...) na pewno znajdował się na stacji diagnostycznej i podczas jednego z badań pojazd przebywał u oskarżonego dłużej niż jeden dzień z uwagi na naprawę,

c/ z zeznań świadka K. K. (1), M. G. (1), J. P. (1) wynika, że w trakcie prowadzenia ewidencji przez pracowników ochrony może dojść do pomyłki i samochód naprawiany jest w M. i wtedy jest prowadzony przez K. K. (2) oraz J. J.,

2/ art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego przez przyjęcie, iż oskarżony dwukrotnie przyjął korzyść majątkową w kwocie 176 złotych, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony rzeczywiście dwukrotnie otrzymał od nieustalonej osoby kwotę po 176 złotych za wykonanie badania diagnostycznego,

II/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy w/w przepisów postępowania polegający na uznaniu, że:

1/ oskarżony M. S. w bliżej nieustalonej dacie sierpnia 2020 roku oraz października 2021 roku w miejscowości P., w związku z pełnioną funkcją diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych w Stacji Kontroli Pojazdów nr WM/024 przyjął od bliżej nieustalonej osoby dwukrotnie korzyść majątkową w wysokości po 176 złotych za przeprowadzone badanie techniczne pojazdu marki M. (...) model A. (...) nr rej. (...), w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na odstąpieniu od przeprowadzania badań technicznych ww. pojazdu i poświadczeniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nieprawdy, co do okoliczności mającej znaczenie prawne poprzez dokonanie wpisu o pozytywnym wyniku rzekomo przeprowadzonego w dniu 27 sierpnia 2020 roku oraz 7 października 2021 roku okresowego badania technicznego tego pojazdu w dowodzie rejestracyjnym oraz w odrębnym zaświadczeniu, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwalał bez żadnych wątpliwości na przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

2/ że oskarżony M. S. przyjął od bliżej nieustalonej osoby dwukrotnie korzyść majątkową w wysokości po 176 złotych za przeprowadzone badanie techniczne pojazdu marki M. (...) model A. (...) nr rej. (...), podczas gdy nie ma zupełnie żadnego dowodu na to, aby M. S. otrzymał jakiekolwiek pieniądze za powyższe zachowanie,

Z ostrożności procesowej, Sądowi I instancji zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przyjęcie, iż brak jest podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas gdy zachowanie oskarżonego miało charakter jednostkowego, niepoważnego incydentu, oskarżony znał ów pojazd, niewielka osiągnięta korzyść majątkowa, brak negatywnych skutków zachowania oskarżonego, M. S. jest osobą niekaraną, z ustabilizowaną sytuacją życiową, co winno prowadzić do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, z pełną świadomością wniesienia środka zaskarżenia na korzyść oskarżonego, zarzucam Sądowi i instancji, na podstawie art. 438 § 1a k.p.k., obrazę prawa materialnego, tj. art. 91 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że pomimo podobieństwa czynów Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania przedmiotowego artykułu z uwagi na popełnienie czynów w odstępie ponad roku, podczas gdy krótkie odstępy czasu, jakie muszą wystąpić między przestępstwami objętymi ciągiem, to pojęcie nieostre i różnie interpretowane i w orzecznictwie wykluczano lub podawano w wątpliwość uznanie tej przesłanki za spełnioną, gdy przerwa między poszczególnymi przestępstwami wynosiła 2 lata (wyr. SN z 14.1.2009 r., V KK 245/08, Prok. i Pr. 2009, Nr 6, poz. 3), a przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw pozwalałoby na wymierzenie kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania z uwagi na fakt, iż sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Z ostrożności procesowej wnoszę o zmianę opisu czynu oraz zastosowanej kwalifikacji poprzez przyjęcie, iż w bliżej nieustalonej dacie sierpnia 2020 roku oraz października 2021 roku w miejscowości P., w związku z pełnioną funkcją diagnosty uprawnionego do przeprowadzania badań technicznych w Stacji Kontroli Pojazdów nr WM/024 poświadczył nieprawdę, co do okoliczności mającej znaczenie prawne poprzez dokonanie wpisu o pozytywnym wyniku rzekomo przeprowadzonego w dniu 27 sierpnia 2020 roku oraz 7 października 2021 roku okresowego badania technicznego tego pojazdu w dowodzie rejestracyjnym oraz w odrębnym zaświadczeniu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 k.k

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył art. 7 kpk. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołał się skarżący, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim - wbrew odmiennym wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd pierwszej instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.k), bezstronności (art. 4 kpk), regułę in dubio pro reo (art. 5 kpk.) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk.), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk).

Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, dokonana przez Sąd meriti ocena dowodów zarówno osobowych, jak i nieosobowych, które zostały dokładnie omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę.

Uważna analiza informacji z PGE Dystrybucja Oddział (...) wskazuje, że w okresie od 6 do 7 października 2021 roku nie było przerw w dostawach energii elektrycznej (dane paragonu - 7 października 2021 rok godz. 10.04), zaś w dniu 27 sierpnia 2020 roku przerwy były, ale po godzinie 14.45 (dane paragonu - 27 sierpnia 2020 rok godz. 13.05). Oskarżony nie przedstawił zaś paragonu obejmującego naprawę pojazdu – wiązki elektrycznej, która miała odbyć się w tym samym czasie co badanie techniczne przeprowadzone w sierpniu 2020 roku lub październiku 2021 roku. Wobec powyższego twierdzenia oskarżonego, że wpisy o badaniu z uwagi na przerwy w dostawie prądu mogły być wprowadzone w innym czasie nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. Tym bardziej, że w takich sytuacjach istnieje tryb awaryjny wpisu. Nie można wykluczyć, że oskarżony dokonywał napraw w przedmiotowym samochodzie w 2020 czy 2021 roku, sam oskarżony mówi o naprawie o innym charakterze niż np. świadek M. G. (2) czy J. P. (2), ale na tej podstawie nie można wnioskować, że pojazd był na przeglądzie technicznym w okresach wskazanych w zarzucie (I.b)

W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznań K. K. (1) i T. M.. Uzupełniając wywód pierwszoinstancyjny, warto zwrócić uwagę, iż stanowcze i konsekwentne przedstawienie przez wskazanych świadków dokonywania czynności kontrolnych pojazdów na terenie zakładu w O. wskazuje, że wpis może różnić się od wjazdu o kilka do kilkudziesięciu minut, ale takie sytuacje zdarzają się bardzo rzadko. W zasadzie skarżący nie wskazał na czym mogła konkretnie polegać pomyłka w prowadzonej ewidencji, wskazując ogólnie na możliwość zaistnienia takiej sytuacji. Jednocześnie różnice w zapisie monitoringu i książki wyjazdów zostały wyjaśnione w protokole oględzin rzeczy (k.131) poprzez oświadczenie K. F. o jednogodzinnym przesunięciu czasowym zapisu monitoringu według książki wjazdów i wyjazdów. Nie można również pominąć, że podstawą ustaleń faktycznych nie był tylko monitoring, na którym nie są widoczne numery rejestracyjne pojazdów, ale również rejestr wjazdów i wyjazdów pojazdów w zakładach w O..

Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, o wartości procesowej poszczególnych dowodów przesądziła wyłącznie ich treść w aspekcie wewnętrznej spójności oraz konfrontacji z treścią innych dowodów (spójność zewnętrzna), zaś ocena dokonana przez Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom apelującego, nie odbyła się wybiórczo poprzez aprioryczne preferowanie lub dyskwalifikowanie jednych dowodów na rzecz drugich, według klucza najkorzystniejszego dla jednej ze stron procesowych, lecz stanowiła wynik dogłębnej analizy i swobodnej oceny, następnie odpowiednio uargumentowanej. K. K. (2) wskazał, że na przegląd samochodem mógł pojechać M. G. (1), J. P. (1), J. P. (2). Świadek K. K. (2) wykluczył, aby to on lub jego wspólnik J. J. zaprowadzili samochód marki M. (...) na przegląd do m. P.. Takie zeznania złożył również J. J. i zaprzeczył, aby był na przeglądzie technicznym tym pojazdem 27 sierpnia 2020 roku i 7 października 2021 roku (k.197v). Obaj wspólnicy nie wiedzieli, który z kierowców miał jechać na przegląd tym pojazdem i komu został udostępniony dowód rejestracyjny. Wobec powyższego twierdzenia skarżącego, że z zeznań J. J. i K. K. (2) wynika, że przekonani są o rzeczywistym dokonaniu przeglądu technicznego są jedynie domniemaniem i nie wynikają z okoliczności sprawy (I.a). Należy podkreślić, że kierowcy J. P. (1), M. G. (1) i J. P. (2) zaprzeczyli, aby uczestniczyli w przeglądzie technicznym przedmiotowego pojazdu. Te okoliczności zostały uwzględnione przez Sąd I instancji i słusznie spowodowały uznaje wyjaśnień oskarżonego za nieudolną linię obrony. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II AKa 47/15, OSA 2015 nr 7, poz. 17, str. 13, Legalis Numer 1213436). Odrzucenie wyjaśnień oskarżonego stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą dowodów o całkowicie przeciwstawnej wymowie.

Zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, a oczekiwanie uznania go za skuteczny warunkuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Tymczasem takich argumentów skarżący nie przedstawił. Nie mogą nimi być przecież twierdzenia kwestionujące trafność oceny Sądu tylko na podstawie selektywnie wybranych fragmentów materiału dowodowego, jak to uczynił skarżący. Taka argumentacja pozbawiona jest waloru kompleksowości, przeciwnie do oceny Sądu, który dowody ocenił według reguł art. 7 k.p.k. z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w powiązaniu ze sobą i uwzględniając istotę czynu przypisanego oskarżonemu.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił zarzucane mu czyny z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Brak było podstaw do przyjęcia, że Sąd I instancji powinien zastosować art. 91 § 1 kk. Podstawowym czynnikiem wpływającym na wykładnię znamienia "w krótkich odstępach czasu" powinien być charakter ciągu przestępstw, w tym zwłaszcza istnienie szczególnej więzi między wieloma przestępstwami, która uzasadnia potraktowanie wszystkich ich łącznie jako jednej całości, podlegającej jednej ocenie w kontekście wymiaru kary. Na gruncie k.k. z 1969 r. SN stwierdzał, że okres 3 tygodni przerwy nie może być w żadnym wypadku uznany za zrywający czasowy związek poszczególnych działań (wyrok SN z dnia 10 grudnia 1982 r., III KR 154/82, OSNPG 1983, nr 6, poz. 68). W innym orzeczeniu przyjęto, że "nawet kilkumiesięczne przerwy sytuacyjne w systematycznie przez dłuższy czas uprawianej działalności przestępczej, spowodowane przyczynami niezależnymi od sprawcy, nie wpływają na ciągłość przestępstwa" (wyrok SN z dnia 17 września 1973 r., I KR 165/73, LEX nr 21576). Należy stwierdzić, że warunek krótkich odstępów czasu oznacza okres od kilku minut do kilku miesięcy (SA w Katowicach stwierdził, że "wymóg krótkich odstępów czasu nie jest spełniony, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami upłynął okres powyżej 1 roku" - wyrok z dnia 28 września 2000 r., II AKa 250/00, Prok. i Pr. 2001, nr 9, poz. 17). Użyteczny w odniesieniu do ciągu może być wyrażany postulat, aby okres pomiędzy poszczególnymi przestępstwami objętymi znamieniem ciągłości nie przekraczał 6 miesięcy (zob. jednak odmienne stanowisko SA w Krakowie wyrażone w wyroku z dnia 9 marca 2000 r., II AKa 12/99, KZS 2000, z. 3, poz. 30, w którym stwierdzono, że "półroczna przerwa między kilkoma przestępstwami przekracza granice krótkiego odstępu czasu znamiennego dla ciągu przestępstw") Poglądy te znajdują akceptację Sądu Okręgowego i dlatego decyzję Sądu I instancji o odrzuceniu możliwości przyjęcia art. 91 § 1 kk uznano za zasadną.

Zgodnie z definicją ustawową korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Oskarżony jest właścicielem stacji diagnostycznej w P., a więc dokonane wpłaty za rzekome przeprowadzone badania diagnostyczne wpływały na jego rzecz. Przedstawione dowody wpłat wskazują, że oskarżonym przyjął należności po 177 zł (1 zł opłaty ewidencyjnej), wprowadził zapis o przeprowadzonym badaniu, choć w rzeczywistości pojazdu nie było na badaniu technicznym, a więc nie poniósł kosztów związanych z użyciem środków osobowych – pracowników czy użyciem środków materialnych potrzebnych do przeprowadzenia badań. Również właściciele pojazdu nie ponieśli kosztów związanych z przejazdem pojazdu z O. do P.. Niewątpliwie oskarżony osiągnął korzyść majątkową i dlatego wnioski o wyeliminowanie z opisu czynów tego elementu nie zasługiwały na uwzględnienie. Przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynów była zasadna, a wobec powyższego nie mógł być uwzględniony wniosek o warunkowe umorzenie postępowania. Nie było podstaw pozostawienia kwalifikacji jedynie z at. 217 kk, jeżeli działania oskarżonego polegające na odstąpieniu od przeprowadzenia dwukrotnie badań technicznych pojazdu i dokonanie wpisu o pozytywnym wyniku rzekomego badania stanowiło naruszenie przepisów prawa nakazujących bezpośrednie przeprowadzenie badań przed dokonaniem wpisu i wydaniem zaświadczenia.

Należy wskazać, że podnoszone okoliczności o charakterze osobistym dotyczące oskarżonego, jego niekaralność, dotychczasowy tryb życia nie mogły uzasadniać zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 kk, która na charter fakultatywny. Nie występowały one w takim nasileniu, aby uznać, że nawet najniższa orzeczona kara będzie niewspółmiernie surowa. Z biegu postępowania trudno przyjąć, aby oskarżony zrozumiał naganność swojego postępowania. Oskarżony winien mieć świadomość, że tego typu przestępstwa muszą spotkać się z odpowiednią reakcją karną, która jednocześnie winna być przestrogą dla osób wykonujących zawód diagnosty i jednoznacznym sygnałem, że wpisywanie nieprawdziwych, niesprawdzonych danych, bez dokonania wymaganych przez prawo czynności, będzie podlegało karze i eliminacji z zawodu, w przypadku oskarżonego na okres 3 lat. W realiach niniejszej sprawy aktualność zachowuje wyrok SN z dnia 22 listopada 1999 r., sygn. II KKN 346/97. Podzielić należy pogląd, że "Z uregulowanego ustawowo uprawnienia diagnosty do wpisywania w dowodzie rejestracyjnym pojazdu terminu kolejnego badania technicznego, a tym samym przedłużenia okresu dopuszczenia pojazdu do ruchu, wynika, że w zakresie wykonywania tej czynności pełnił on funkcję publiczną przekazaną imiennym upoważnieniem wojewody. Przyjęcie przez diagnostę korzyści majątkowej lub osobistej albo ich obietnicy w związku z wykonywaniem tych czynności wypełniało znamiona przestępstwa określonego w art. 239 § 1 d.k.k. Diagnosta w zakresie, w jakim uprawniony jest do dopuszczenia pojazdu do uczestnictwa w ruchu drogowym, wydaje władczą decyzję, akt administracyjny w imieniu starosty i w tym sensie jest funkcjonariuszem publicznym. Brak przesłanek do traktowania czynów oskarżonego z pobłażliwością, jeżeli godzą one nie tylko w wiarygodność dokumentów, rzetelne funkcjonowanie instytucji państwowych, ale pośrednio również w bezpieczeństwo na drogach.

Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonemu kar pozbawienia wolności i kar grzywny uznając, że kary jednostkowe, ale i kary łączne są to kary sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów. We wniesionym środku odwoławczym brak było wprost zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub przyjęcie kwalifikacji z art. 271 § 1 k.k. i rozważenie możliwości warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego. Ewentualnie o zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, ewentualnie przyjęcie istnienia ciągu przestępstw i wymierzenie oskarżonemu kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 października 2022r. sygn. akt II K 190/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku o zmianę wyroku .

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art.636 § 1 kpk i art. 634 kpk zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, gdyż posiada on stałe źródło dochodu i ma możliwości uregulowania należności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 19 października 2022r. sygn. akt II K 190/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana