Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 925/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie II K 449/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

apelacja obrońcy oskarżonego

obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegająca na:

- niewzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności oraz uznaniu za udowodnione faktów niemających wystarczającego oparcia w dowodach, poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu 14 lipca 2022 r. w K. kierował pojazdem mechanicznym S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy poczynione w tym zakresie ustalenia opierają się wyłącznie na zeznaniach świadków w osobach funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia w określonej odległości czasowej od momentu wjechania pojazdu prowadzonego przez oskarżonego do rowu i w tych okolicznościach przeprowadzili badanie stanu trzeźwości J. P.;

- oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania poprzez uznanie, iż na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można przypisać oskarżonemu sprawstwo czynu z art. 178a § 1 kk, w sytuacji gdy Sąd pominął w sposób nieuprawniony dowód z opinii biegłego zawierającej rachunek retrospektywny, z którego wynika, iż mając na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków w osobach Z. P. i J. K. nie można oskarżonemu przypisać sprawstwa zarzucanego mu czynu; - wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, poprzez błędną ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w sytuacji gdy ich ocena w związku z rachunkiem retrospektywnym sporządzonym przez biegłego pozwalała na obdarzenie jego wyjaśnień walorem wiarygodności;

- niewskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, w sytuacji gdy oprócz podniesionych okoliczności w sprawie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, co w efekcie doprowadziło do niesłusznego skazania J. P..

pismo oskarżonego z dnia 14 grudnia 2023 r. w zakresie uzupełniającym argumentację co do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, zgodnie z poglądem wyrażonym w postanowieniu SN z 25.06.2019 r., II KK 189/19, LEX nr 2685524 (k. 213-214v akt sprawy), tj. jako stanowisko procesowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- na wstępie niniejszych rozważań podnieść trzeba, że ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, gdyż także odwołujący się, podnosząc taki zarzut, nie może ograniczyć się wyłącznie do subiektywnego zanegowania oceny przeprowadzonej przez ten Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności powinny być obdarzone jedynie dowody o korzystnej wymowie dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wskazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się ów Sąd w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (a więc nie jakiekolwiek) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 67/12, LEX nr 1710164).

- tymczasem kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, ażeby Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe niewłaściwie, a ocena dowodów jakiej dokonał była sprzeczna z dyrektywami z art. 7 kpk. Przeciwnie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone dokładnie i starannie, zaś materiał dowodowy oceniono prawidłowo, we wzajemnym powiązaniu, z podjęciem analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a wyniki tej oceny w sposób wyczerpujący Sąd I instancji zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc, wbrew temu co twierdzi skarżący, przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, a więc w pełni pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, czego właśnie nie można powiedzieć o ocenie podjętej przez skarżącego na łamach wywiedzionej apelacji, opierającej się wyłącznie na korzystnym dla oskarżonego materiale dowodowym, a pomijającej dowody wskazujące na jego sprawstwo w zakresie przypisanego mu przez Sąd I instancji zaskarżonym wyrokiem czynu, a więc sprzecznej z dyspozycją art. 410 kpk.

- z uwagi na treść opinii biegłego zawartej na k. 153-156 akt sprawy, a także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków Z. P., J. K. i jak się zdaje wobec przedstawionej argumentacji również relacji T. O. – według obrońcy oskarżony jest niewinny. Obrona twierdzi w apelacji, że Sąd Rejonowy oparł swe ustalenia w zakresie stanu nietrzeźwości oskarżonego wyłącznie na zeznaniach funkcjonariuszy Policji, tj. J. M. i K. Ś., przy czym nie wskazał w sposób należy z jakich to powodów nie uznał dowodów o przeciwstawnej wymowie za wiarygodne. Z takim rozumowaniem nie sposób się jednak zgodzić. Otóż w niniejszej sprawie nie można było przeprowadzić rachunku retrospektywnego z uwagi na to, że na podstawie wyników badań dokonanych analizatorem wydechu (k. 6 akt sprawy) nie można było ustalić fazy przemiany alkoholowej. W tej sytuacji oszacowanie stanu nietrzeźwości w chwili prowadzenia pojazdu było przez biegłego wykluczone i wynikało to z wywołanej w sprawie opinii. Tym samym słusznie Sąd Rejonowy uznając ten dowód za nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nie wprowadzał go do podstawy dowodowej zapadłego wyroku. W tym przypadku nie było również potrzeby przeprowadzania kolejnej opinii.
Nie oznacza to jednak, że nie można było ustalić, czy oskarżony w chwili prowadzenia pojazdu był w stanie nietrzeźwości. Opinia taka wszakże nie stanowiła wyłącznego dowodu, który wskazywał na stan nietrzeźwości oskarżonego, gdyż Sąd dysponował innymi źródłami dowodowymi, protokołem badania stanu trzeźwości oskarżonego analizatorem wydechu oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji, które to wespół nie pozostawiały wątpliwości co do nietrzeźwości oskarżonego, w tym również jego sprawstwa przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu. Przypomnieć należy, że dowód z opinii biegłego jest tylko jednym z dowodów, a przy wyrokowaniu nie wolno abstrahować od całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie (art. 410 kpk). Poza tym w wielu sprawach o przestępstwo z art. 178a § 1 kk nie jest możliwe przeprowadzenie rachunku retrospektywnego, z uwagi na okoliczności sprawy oraz szereg wymogów niezbędnych przy tego typu obliczeniach. Nie oznacza to jednak przyjęcia niejako z góry, iż w każdej takiej sprawy należy uniewinniać oskarżonych.

- bezspornym jest, że J. P. w dniu 14 lipca 2022 r. prowadził samochód osobowy marki S. (...), koloru żółtego, na drodze publicznej. Ustalenie to wynika z treści wyjaśnień oskarżonego, który to a propos przyznał, iż wyłącznie on jeździ tym samochodem, a także zeznań T. O., która kategorycznie zaprzeczyła, aby kiedykolwiek prowadziła jakikolwiek samochód osobowy. Zresztą właśnie z tego powodu T. O. zwróciła się z prośbą do oskarżonego. Nie było również podstaw - w świetle chociażby zeznań funkcjonariuszy Policji J. M. i K. Ś., którzy to jako zeznający w niniejszej sprawie wyłącznie z tego powodu, że wykonywali swe obowiązki służbowe, przy czym nie utrzymywali z oskarżonym jakichkolwiek relacji, by skutecznie podważyć wyniki badań na zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego i przyjmować, że nietrzeźwość w rozumieniu kodeksowym zaistniała dopiero po wjechaniu do rowu pojazdu oraz w następstwie wypicia napoju alkoholowego po zakończeniu jazdy samochodem - jak sugeruje w apelacji obrońca, opierając się na treści wyjaśnień podsądnego i współgrających z jego relacją zeznaniach świadka T. O., Z. P. i J. K., w tym na treści opinii z k. 153-156 akt sprawy . Czas, który upłynął od zawiadomienia o zdarzeniu Policji do przyjazdu funkcjonariuszy Policji w ocenie Sądu Okręgowego umożliwiał oskarżonemu dokonanie przemyśleń co do ewentualnego tłumaczenia się przed organami ścigania. Ich relacja ewaluowała wraz z biegiem postępowania i była dostosowana do poczynionych ustaleń. Oskarżony odmiennie wskazywał rzekomy rodzaj spożytego po wjechaniu napoju alkoholowego, raz było to wino, następnie wódka, by poprzestać na bimbrze. Wskazywana ilość również była odmienna (1,5 l wina, ok. 300 ml wódki, bimbru). Tym samym słusznie Sąd I instancji uznał, że postawa oskarżonego, o ile ma on prawo dowolnie ją kształtować i Sąd tego uprawnienia nie neguje, od początku była w tej sprawie chwiejna i nakierowana wyłącznie na uniknięcie odpowiedzialności karnej. T. O. w fazie przygotowawczej zaś zaprzeczyła to wersji, którą przedstawiła w trakcie rozpytania, jakoby to ona prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym podając, iż nie wie dlaczego tak powiedziała, zaś w fazie sądowej stwierdziła, że jej przyznanie się do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwym, to był tylko „żart”.
Należy pamiętać o tym, że treść wyjaśnień czy zeznań, różniących się diametralnie, niespójnych wewnętrznie, tak jak każdy inny dowód, w tym również opinia biegłego, która ma taką samą moc dowodową jak inne dowody zgromadzone w sprawie (wyrok SN z 9.04.1973 r., Rw 316/73, OSNKW 1973/9, poz. 116), podlegają kompleksowej ocenie Sądu, który każdorazowo konfrontuje je z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i nieodpartą logiką sytuacji i dopiero na tej podstawie wyprowadza właściwe wnioski odnośnie sprawstwa konkretnego podsądnego. Ponadto taką samą wartość mają zarówno depozycje osobowe złożone w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym, a decyzja którą należy obdarzyć wiarą należy do sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, który ma bezpośredni kontakt z takimi osobami w toku realizacji czynności dowodowych, ocenia złożone wyjaśnienia, zeznania, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchanymi w niniejszej sprawie stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku, nie miał żadnych zastrzeżeń co do oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków T. O., Z. P., J. K. czy wywołanej w sprawie opinii biegłego z k. 153-156 akt sprawy, w tym co do wyprowadzonego przez Sąd Rejonowy na podstawie całości zgromadzonych w sprawie dowodów stanu faktycznego. Niezależnie od powyższych okoliczności wydaje się wysoce nieprawdopodobnym oraz niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego, aby jakakolwiek osoba po wjechaniu do rowu spożyła wówczas jakikolwiek alkohol, w szczególności, gdy ma świadomość, że za chwilę może zostać w związku ze zdarzeniem przeprowadzona interwencja policyjna, połączona z poddaniem osób w nich uczestniczących badaniom na trzeźwość. Jeśli założyć nawet, że oskarżony przed wjechaniem do rowu alkoholu nie spożywał, to trudno zrozumieć, dlaczego miałby w tak niezrozumiały, nielogiczny sposób narażać się na zarzut popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk. Jak to już zostało wyżej podkreślone, zasady rozsądnego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazują, że nie ma innego wytłumaczenia ewentualnego spożywania alkoholu przez sprawcę takiego rodzaju zdarzenia drogowego przed poddaniem go badaniom na stan trzeźwości, aniżeli to, że w ten sposób chce utrudnić ustalenie, że był pod jego wpływem przed wjechaniem do rowu i w takim stanie prowadził samochód osobowy w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Gdyby zaś było tak jak twierdził oskarżony, że spożył alkohol już po wjechaniu do rowu, to niewątpliwe zostawiłyby butelkę po nim i okazałby ją funkcjonariuszom Policji w trakcie interwencji na potwierdzenie takiej okoliczności. Taka sytuacja nie miała jednak w niniejszej sprawie miejsca. Odnośnie zarzucanych niespójności w zeznaniach świadków, co do wyczuwania od oskarżonego woni alkoholu, czy też sposobu oceny zachowania się oskarżonego po wjechaniu do rowu, trzeba przypomnieć, że kwestie takie są bardzo subiektywne. Niczym nadzwyczajnym nie jest, że jedna osoba wyczuwała od oskarżonego alkohol (funkcjonariusz Policji J. M.), a inna nie (np. Z. P. czy J. K.), gdyż mogło to być wynikiem różnych czynników (np. odległości od oskarżonego czy sposobu ustawienia względem niego), przy czym niewyczuwanie woni alkoholu przez w/w świadków wcale nie świadczyło o tym, że J. P. nie znajdował się przed zjechaniem do rowu w stanie nietrzeźwości, a wręcz przeciwnie.
Należy podzielić tezę Sądu I instancji, iż dostępny w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji oraz protokołu badania stanu trzeźwości był wystarczający do stwierdzenia, że w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, J. P. znajdował się w stanie nietrzeźwości o jakim mowa w przywołanym przepisie prawnym. Stwierdzony stan nietrzeźwości urządzeniem, które miało aktualną legalizację, należało uznać za prawidłowy, znacznie przekraczający normy określone treścią art. 115 § 16 kk.
Nie sposób uznać, w świetle doświadczenia życiowego, aby zdarzenie, oparte było o takie okoliczności, które forsował oskarżony, w tym przybrałoby taki przebieg, gdyby kierujący wówczas samochodem osobowym był trzeźwy.

- wobec powyższego, skoro w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, to nie mogło być mowy o obrazie przez ten organ dyspozycji art. 410 kpk.

- kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie doprowadziła również do stwierdzenia naruszenia zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 kpk.
W przedmiotowej sprawie, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na jego korzyść. Trzeba przypomnieć w tym miejscu, że przepisy art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk mają charakter rozłączny. W sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane w sprawie dowody ocenie spełniającej rygory z art. 7 kpk, to zastosowanie zasady z art. 5 § 2 kpk może nastąpić, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi wciąż istnienie niedających się usunąć – w oparciu o nią – wątpliwości (postanowienie SN z 14 grudnia 2022 r., IV KK 497/22, LEX nr 3458431).

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność podniesionych zarzutów skutkowała niezasadnością wywiedzionego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie
II K 449/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

- z tych względów na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł (opłata w kwocie
400 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana