Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2021r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia SO Joanna Furmanek-Śnitko

Protokolant St. Sekr. Sąd. Iwona Chojecka

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2021r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) S. A.

o dodatek stażowy

na skutek apelacji pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 stycznia 2021r. sygn. akt IV P 17/20

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A. na rzecz powoda A. W. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od upływu tygodnia od dnia ogłoszenia orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt IV Pa 16/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2021r. Sąd Rejonowy w Siedlcach w sprawie z powództwa A. W. przeciwko Przedsiębiorstwu (...) S. A. o dodatek stażowy:

1.  zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A. na rzecz powoda A. W. kwotę 10 612 zł tytułem dodatku za staż pracy w poprzednich zakładach pracy,

2.  zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A. na rzecz powoda A. W. kwotę 2 700 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

3.  nadał wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości 3 281,15 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

Pełnomocnik powoda A. W. domagał się od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A. zasądzenia na rzecz powoda 10 612 zł tytułem dodatku stażowego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że od 1 marca 1996r. A. W. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S. A. i jego poprzednikach prawnych, ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy autobusowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 6 czerwca 2002r. u pracodawcy powoda obowiązuje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Przedsiębiorstwa (...) (zwany dalej (...)) zawarty 24 kwietnia 2002r. Zgodnie z § 16 (...) pracownikowi przysługuje dodatek za staż pracy w poprzednich zakładach pracy oraz dodatek za staż w jednostkach organizacyjnych (...), zwany dalej zakładowym stażem pracy (ust. 1). Według ustępu 2 cytowanego uregulowania uprawnienia do każdego z dodatków ustala się odrębnie. W myśl § 17 (...) za okresy pracy w poprzednich zakładach pracy przed zatrudnieniem w jednostkach organizacyjnych (...) przysługuje pracownikowi dodatek za staż pracy po przepracowaniu 3 lat w wysokości 3% najniższego wynagrodzenia wzrastający o 1% za każdy następny rok – do wysokości 20% tego wynagrodzenia (ust. 1). Ustęp 2 § 17 wymienia okresy podlegające zaliczeniu do okresu wymaganego dla uzyskania uprawnień do dodatku za staż pracy. Podstawę naliczenia dodatku za staż pracy stanowi kwota najniższego wynagrodzenia (ust. 3). Pracownikom wynagradzanym według godzinowych stawek płac zasadniczych podstawę do naliczenia dodatku za staż pracy oblicza się w oparciu o faktyczny czas pracy w danym miesiącu i godzinową stawkę płacy wynikającą z kwoty najniższego wynagrodzenia (ust. 4). Do czasu przepracowania w Spółce pełnego roku stanowiącego uprawnienia do zakładowego stażu pracy ten okres pracy jest traktowany na równi z poprzednimi okresami zatrudnienia (ust. 5). Zgodnie z § 19 ust. 1 (...) dodatek za staż pracy wypłacany jest miesięcznie łącznie z wynagrodzeniem. Według ustaleń Sądu Rejonowego (...) był kilkukrotnie zmieniany w drodze protokołów dodatkowych. Z uwagi na trudną sytuację finansową pracodawcy Protokołem Dodatkowym Nr 2 z 14 października 2010r. od 1 stycznia 2011 r. dokonano zmian w (...) polegających m. in. na skreśleniu zapisu § 17. Protokół ten został zarejestrowany 3 listopada 2010r. Następnie Protokołem Dodatkowym Nr 5 z 30 października 2019r. od 18 listopada 2019 r. dokonano zmian w (...) polegających m. in. na nadaniu § 16 ust. 1 następującej treści: „Pracownikowi przysługuje dodatek za staż pracy w Przedsiębiorstwie (...) S. A., zwany dalej ogólnym zakładowym stażem pracy” oraz uchyleniu zapisu § 16 ust. 2. Protokół ten został zarejestrowany 18 listopada 2019r. Z dniem 23 czerwca 2020 r. (...) został wypowiedziany.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że pismem z 27 stycznia 2010r. pracodawca poinformował A. W., że od 1 stycznia 2010r. jego wynagrodzenie będzie określone według V kategorii zaszeregowania na kwotę 6,43 zł/godz. Do 31 grudnia 2010r. A. W. otrzymywał dodatek za staż pracy za okresy pracy w poprzednich zakładach pracy przed zatrudnieniem w jednostkach organizacyjnych (...) (tzw. dodatek za staż obcy). Po tej dacie pracodawca zaprzestał wypłaty tego świadczenia mając na uwadze zmiany (...) wynikające z treści Protokołu Dodatkowego Nr 2 z 14 października 2010r. Pismem z 25 stycznia 2011r. pracodawca poinformował pracownika, że od 1 stycznia 2011r. jego wynagrodzenie będzie określone według VIII kategorii zaszeregowania na kwotę 6,73 zł/godz. Pismem z 1 lutego 2013r. pracodawca poinformował pracownika, że od 1 lutego 2013r. jego wynagrodzenie będzie określone według XI kategorii zaszeregowania na kwotę 7,00 zł/godz. Pismem z 24 maja 2013r. pracodawca poinformował pracownika, że od 1 czerwca 2013r. jego wynagrodzenie będzie określone według XI kategorii zaszeregowania na kwotę 7,20 zł/godz. Pismem z 26 lutego 2019 r. pracodawca poinformował pracownika, że od 1 lutego 2019r. jego wynagrodzenie będzie określone według XI kategorii zaszeregowania na kwotę 7,50 zł/godz., jednakże pracownik nie wyraził zgody na tę zmianę. Pismem z 31 maja 2019r. pracodawca poinformował pracownika, że od 1 czerwca 2019r. jego wynagrodzenie będzie określone według XI kategorii zaszeregowania na kwotę 7,60 zł/godz. Od 11 czerwca 2018r. A. W. objął funkcję p. o. Przewodniczącego Zakładowej Rady (...) przy (...) S.A. W dniu 23 grudnia 2019r. A. W. zwrócił się do pracodawcy o wypłacenie dodatku za staż pracy za okresy pracy w poprzednich zakładach pracy w wysokości 14%, lecz spotkał się z odmową.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powództwo A. W. okazało się uzasadnione i podlegało uwzględnieniu. Na wstępie Sąd Rejonowy wskazał, że niezasadny okazał się zarzut pozwanego dotyczący niedopuszczalności drogi sądowej w odniesieniu do roszczenia powoda. A. W. precyzyjnie określił, że jego żądanie dotyczyło dodatku za staż pracy za okresy pracy w poprzednich zakładach pracy przed zatrudnieniem w jednostkach organizacyjnych (...) (tzw. dodatek za staż obcy). Sąd pierwszej instancji podkreślił, że powód nigdy nie domagał się ustalenia nieważności Protokołu Dodatkowego nr 2 do (...), jak zinterpretowano to w odpowiedzi na pozew. Zdaniem Sądu Rejonowego niezasadny okazał się również zarzut pozwanego dotyczący jego braku legitymacji biernej. Sąd pierwszej instancji zgodnie z art. 3 kp oraz art. 3 ¹ § 1 kp zarządzeniem z 20 stycznia 2020 r. określił jako stronę pozwaną Przedsiębiorstwo (...) S. A.

Sąd Rejonowy uznał, że na podstawie § 16 (...) powód był uprawniony do otrzymywania dodatku za staż pracy w poprzednich zakładach pracy, gdyż (...) wszedł w życie od 6 czerwca 2002 r., zaś powód pozostawał w tej dacie pracownikiem pozwanego i został objęty zapisami tego Układu. Sąd pierwszej instancji wskazał, że z treści Protokołu Dodatkowego Nr 2 wynika, że z dniem 1 stycznia 2011r. usunięto zapis § 17, natomiast zgodnie z Protokołem Dodatkowym nr 5 z dniem 18 listopada 2019r. nadano § 16 ust. 1 następującą treść: „Pracownikowi przysługuje dodatek za staż pracy w Przedsiębiorstwie (...) S. A., zwany dalej ogólnym zakładowym stażem pracy” oraz uchylono § 16 ust. 2. Zgodne zeznania świadków A. K., R. M. i S. S. oraz dokumenty w postaci projektu zmian w (...) z 11 października 2010r. i protokołu ze spotkania zarządu pozwanego z przedstawicielami związków zawodowych z 14 października 2010r. wskazywały, że zamiarem sygnatariuszy Protokołu Dodatkowego Nr 2 było m. in. zaprzestanie wypłacania dodatku za staż obcy z powodu bardzo trudnej sytuacji finansowej pracodawcy. Zdaniem Sądu Rejonowego wykreślenie zapisu § 17 Protokołu Dodatkowego Nr 2 okazało się nieprecyzyjne, gdyż określał on jedynie sposób liczenia wysokości dodatku oraz podstawy jego naliczania. Nie zmieniono przy tym zapisu § 16 wymieniającego dwa rodzaje dodatków przysługujących pracownikom pozwanego, w tym dodatku za staż obcy. Pozostawienie po 1 stycznia 2011r. zapisu § 16 przy braku przepisu określającego zasady jego naliczania spowodowało, że w części dotyczącej dodatku za staż obcy przepis ten okazał się pozbawiony treści normatywnej. W konsekwencji zmiana dokonana Protokołem Dodatkowym Nr 5 w części dotyczącej nadania nowej treści § 16 ust. 1 i uchyleniu § 16 ust. 2 była jedynie doprecyzowaniem zapisów (...) bez znaczenia prawnego. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że po 1 stycznia 2011 r. nastąpiła zmiana (...) polegająca m. in. na wyeliminowaniu wypłaty świadczenia określanego jako dodatek za staż obcy.

W ocenie Sądu Rejonowego zgodnie z art. 241 ¹³ § 2 zd. 1 kp zmiana (...) dokonana Protokołem Dodatkowym Nr 2 w części zaprzestania wypłaty powodowi dodatku za staż obcy była dla niego niekorzystna. Sąd pierwszej instancji po analizie akt osobowych powoda oraz zeznań prezesa zarządu pozwanego złożonych na rozprawie przeprowadzonej 7 sierpnia 2020r., a także oświadczenia pełnomocnika pozwanego złożonego na rozprawie 18 września 2020r. stwierdził, że pozwany po 31 grudnia 2010r. nie zmodyfikował treści stosunku pracy powoda w drodze wypowiedzenia zmieniającego. Zdaniem Sądu Rejonowego pracodawca nie przedstawił na poparcie tej tezy wiarygodnych dowodów. Sąd pierwszej instancji nie dał wiary twierdzeniom pełnomocnika pozwanego, że w dniu 14 października 2010r. zostało zawarte porozumienie zmieniające z pracownikami Przedsiębiorstwa (...) w Ł.. Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka S. S. za niewiarygodne oraz nieobiektywne, gdyż jest ona pracownikiem pozwanego, kierownikiem działu kadr, zaś porozumienie zmieniające nie zostało zawarte w formie pisemnej. Ponadto Sąd pierwszej instancji stwierdził, że pozwany nie zachował warunku skutecznego wypowiedzenia warunków pracy i płacy lub porozumienia zmieniającego dopiero po wejściu w życie układu lub zmiany. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 14 października 2010r. został zawarty Protokół Dodatkowy Nr 2, zarejestrowany 3 listopada 2020r., a obowiązujący od 1 stycznia 2011r. Sąd pierwszej instancji wskazał, że pozwany nie udowodnił, aby w tej dacie lub w dacie późniejszej zawarł z powodem wymagane przez przepisy kodeksu pracy porozumienie. W ocenie Sądu Rejonowego analiza zeznań świadków A. K. i R. M. oraz treść protokołu ze spotkania zarządu pozwanego z przedstawicielami związków zawodowych z 14 października 2010r. prowadzi do wniosku, że tego dnia pracodawca konsultował najpierw ze związkami zawodowymi, a następnie z pracownikami zamiar dokonania zmian w (...) w drodze Protokołu Dodatkowego Nr 2. Zdaniem Sądu pierwszej instancji wiedza o zmianie (...) wpływająca na treść stosunku pracy oraz pobieranie przez powoda obniżonego wynagrodzenia bez zgłaszania zastrzeżeń nie oznaczało jego zgody na pogorszenie płacowych warunków zatrudnienia. Sąd Rejonowy nie zaakceptował poglądu pozwanego o zgodzie powoda na wprowadzenie nowych zasad wynagradzania na podstawie jego zachowania, które nie ujawniało jego sprzeciwu w tej kwestii.

W ocenie Sądu pierwszej instancji o zawarciu porozumienia zmieniającego nie świadczył fakt przyznania powodowi pismem pracodawcy z 25 stycznia 2011 r. stawki zaszeregowania w wysokości 6,73 zł/godz. Sąd Rejonowy uznał, że podwyżka wynagrodzenia powoda nie była elementem porozumienia zmieniającego, tzw. rekompensatą za zgodę pracownika na pozbawienie go dodatku za staż obcy. Powyższych ustaleń nie zmienił fakt, że takie podwyżki dostało 55 pracowników uprawionych dotychczas do wypłaty dodatku za staż obcy – część w styczniu, a część w lutym 2011r. Data sporządzenia pisma pracodawcy o podwyżce stawki zaszeregowania nie korelowała z datą zawarciu porozumienia zmieniającego. Analiza treści protokołów Państwowej Inspekcji Pracy także nie wyjaśniła sposobu dokonania zmian w umowie o pracę powoda dokonanych po 1 stycznia 2011r. Sąd pierwszej instancji uznał, że żądanie powoda nie uległo przedawnieniu.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd pierwszej instancji nadał orzeczeniu w tej części rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 281,15 zł.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie:

1.  przepisów postępowania:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. polegające na:

⚫

uznaniu za niewiarygodne zeznań świadka S. S., podczas gdy zeznania te są spójne z zeznaniami świadków A. K. i R. M. oraz z twierdzeniami prezesa pozwanego, a także potwierdzają je dokumenty w postaci pisma z 25 stycznia 2011r., protokołu z 14 października 2010r.,

⚫

pominięcie dowodu z dokumentu w postaci pisma z 25 stycznia 2011r., z którego wynika, że powodowi zmieniono stawkę zaszeregowania z V na VIII, wobec czego podwyżka od 2011r. na skutek zawartego porozumienia zmieniającego nie była standardową podwyżką wynagrodzenia, jako że od co najmniej 2004r. do 2011r. powód pobierał wynagrodzenie według stawki V, a na skutek porozumienia zmieniającego została mu podwyższona stawka zaszeregowania na VIII, w taki sposób, aby jego wynagrodzenie po utracie dodatku stażowego obcego nie było za niskie,

⚫

pominięcie dowodu z dokumentu w postaci zestawienia stawek płac kierowców w latach 2010 i 20211 załączonego do pisma pełnomocnika pozwanego z 25 stycznia 2020r., z którego to dokumentu wynika, że podwyżkę wynagrodzenia otrzymali jedynie pracownicy, którzy utracili dodatek za staż obcy, natomiast pozostali pracownicy nie, co potwierdza zawarcie porozumienia pomiędzy powodem i innymi pracownikami a pracodawcą, którzy utracili dodatek za staż obcy (55 osób) załącznik do pisma z 18 grudnia 2020r.,

⚫

pominięcie zaświadczenia kadrowej Spółki z 17 września 2020r. o liczbie osób 55, które utraciły dodatek stażowy w pozwanej spółce wydane przez kadrową – załącznik do pisma z 18 września 2020r.,

⚫

pominięcie dowodu z petycji z 9 maja 2011r., z której wynika, że powód wiedział o likwidacji dodatku stażowego, godził się na to, sam za tym optował, ażeby zakład pracy nie upadł (załącznik do pisma z 20 sierpnia 2020r.),

⚫

pominięcie protokołów PIP, z których wynika, że wynagrodzenie powoda było wielokrotnie badane, nie stwierdzono nigdy żadnych nieprawidłowości, powód również nigdy nie zgłaszał do PIP, że jego wynagrodzenie jest nieprawidłowo wypłacane, powód jako członek zarządu od 9 marca 2012 r. (dokument w aktach załącznik do pisma z 20 sierpnia 2020r.),

⚫

pominięcie zeznań świadków R. M. i A. K., które potwierdzają zeznania S. S. o tym, że były spotkania pracodawcy z pracownikami w temacie likwidacji dodatku stażowego, zaś poszczególni pracownicy zaakceptowali te warunki,

b)  art. 229 k.p.c. polegające na uznaniu za przyznaną przez pozwanego wysokość dodatku stażowego należną powodowi, podczas gdy pozwany kwestionował wysokość tego dodatku, pozwany został zobowiązany przez Sąd do dokonania wyliczenia dodatku, zgłosił również zastrzeżenie do protokołu dotyczące tego zobowiązania, pozwany został zmuszony przez sąd do dokonania wyliczenia wbrew swojej woli, po czym Sąd pierwszej instancji wykorzystał to wyliczenie przeciwko pozwanemu, po to by zdjąć ciężar dowodzenia z powoda,

c)  art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. polegające na oddaleniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. Ł., podczas gdy zeznania te były istotne dla rozpoznania sprawy, dowód ten nie był spóźniony, gdyż został zgłoszony w momencie, gdy pełnomocnik pozwanego dowiedział się, że świadek G. K. nie stawił się, a sąd oddalił wniosek o jego przesłuchanie,

d)  art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. polegające na o oddaleniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. K. i uznanie, że dowodu nie da się przeprowadzić, podczas gdy dokumentacja świadka nie pochodziła od lekarza sądowego,

e)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że nie doszło do zawarcia porozumienia zmieniającego pomiędzy powodem a pracodawcą w formie ustnej lub choćby dorozumianej, a także nieprawidłowe przyjęcie, że powodowi przysługuje dodatek za staż obcy w takiej wysokości jak wnosił powód, podczas gdy zarówno w umowie, jak (...) oraz innych dokumentach pracodawcy nie było sposobu wyliczenia tego dodatku,

2.  naruszenie prawa materialnego:

a)  art. 60 k.c. w związku z art. 300 kp polegające na uznaniu, że nie doszło do modyfikacji treści stosunku pracy, podczas gdy zachowanie powoda po utracie prawa do dodatku za staż obcy wskazywało w sposób dostateczny na to, że powód wyraża zgodę na utratę dodatku, co potwierdził między innymi podpisami na dokumentach w postaci zmiany angażu z 25 stycznia 2011r. w związku z utratą dodatku i otrzymaniem rekompensaty z tego tytułu, podpisaniem petycji z poparciem dla zarządu (...) z 9 maja 2011r., z treści którego to dokumentu wynika jakie zmiany zostały wprowadzone w stosunku do powoda,

b)  art. 241 ¹³ § 2 kp polegające na jego błędnej wykładni poprzez uznanie, że porozumienie zmieniające może być zawarte dopiero po wejściu w życie zmiany układu zbiorowego.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto pozwany wnosił o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. Ł. i ewentualnie G. K. na okoliczność zawarcia porozumienia zmieniającego pomiędzy stronami w zakresie likwidacji dodatku stażowego za pracę w obcych zakładach pracy, a także dowodu z dokumentu w postaci zaświadczenia z 10 marca 2021r. na okoliczność, którzy pracownicy utracili dodatek za staż obcy i otrzymali w zamian za ten dodatek rekompensatę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego Przedsiębiorstwa (...) S. A. okazała się nieuzasadniona i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia faktyczne i ocenę prawną przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W przekonaniu Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu w apelacji naruszeń prawa procesowego i prawa materialnego. Odmienne twierdzenia pozwanego stanowią polemikę z prawidłowymi wnioskami Sądu Rejonowego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że gdy sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym z całości materiału dowodowego, z którego można wysnuć także wnioski odmienne, nie można mu przypisać zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc. Takie działanie mieści się w przyznanych sądowi kompetencjach do swobodnego uznania, którą z możliwych wersji uznaje za prawdziwą (wyrok SN z 27.09.2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; postanowienie SN z 9.01.2004 r., IV CK 339/02, LEX nr 175929). Skuteczne zgłoszenie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 nie może ograniczać się do wskazywania, że możliwe były inne wnioski odnośnie do faktów, lecz polega na wykazaniu, że wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający w świetle zasad doświadczenia życiowego i budowy sylogizmów były niemożliwe (wyrok SN z 6.06.2003 r., IV CK 274/02, LEX nr 146440). Sąd I instancji w sposób obszerny dokonał analizy i oceny dowodów zebranych w sprawie, które mu posłużyły do ustalenia stanu fatycznego, będącego podstawą wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Argumenty przemawiające za taką, a nie inną oceną dokonaną przez Sąd I instancji co do dowodów z części zeznań świadków: S. S., A. K. i R. M. zostały podane w uzasadnieniu wyroku i brak podstaw do uznania, że wynik rozumowania Sądu jest niezgodny z zasadami logicznego myślenia i doświadczeniem życiowym. Podkreślenia wymaga również okoliczność, że zeznania te miały dotyczyć faktu zawarcia przez pozwanego z powodem porozumienia zmieniającego w dniu 14 października 2010r., natomiast jak słusznie Sąd Rejonowy wskazał w tej dacie nie mogło dojść do porozumienia zmieniającego, gdyż wówczas nie obowiązywały jeszcze postanowienia Protokołu Dodatkowego Nr 2 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Jego rejestracja nastąpiła bowiem 3 listopada 2010r., a określone w nim zasady zaczęły obowiązywać od 1 stycznia 2011r., stąd najwcześniejszą datą zawarcia porozumienia zmieniającego mógł być dzień 2 stycznia 2011r.

Z treści uzasadnienia wyroku wynika, iż Sąd analizując materiał dowodowy nie pominął dowodów z dokumentów wymienionych w pkt. 9 apelacji. Świadczą o tym chociażby zapisy znajdujące się na str. 15 i 16 wskazanego uzasadnienia. W tym miejscu dodać należy, że Sąd II instancji w pełni podziela zdanie Sądu Rejonowego, że wymienione dowody nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 235 ² § 1 pkt 4 i 5 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. polegające na oddaleniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. Ł. oraz dowodu z zeznań świadka G. K. w pierwszej kolejności należy wskazać art. 6 § 1 i 2 kpc strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie fakty i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko, a sąd powinien przeciwdziałać przewlekaniu postępowania. Wymienione osoby miały zeznawać na okoliczność przebiegu spotkania w dniu 14 października 2010r., w tym zawarcia w tym dniu porozumienia zmieniającego pomiędzy stronami. W tym zakresie Sąd Rejonowy wykazał inicjatywę dowodową dopuszczając dowód z zeznań świadka L. R. (k. 133). Świadek G. K. został dodatkowo zgłoszony przez stronę pozwaną w piśmie z 3 listopada 2020r. (k. 135). Był to świadek znany stronie pozwanej i strona pozwana mając kontakt ze świadkiem oraz wiedzę, że świadek ma kłopoty ze zdrowiem mogła dbając o właściwą dynamikę postępowania wcześniej zgłosić wniosek dowodowy z zeznań świadka B. Ł. tak, aby ten dowód mógł ewentualnie być przeprowadzony w dniu 26 listopada 2020r. lub 12 stycznia 2021r. Słusznie Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań tej osoby na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 kpc jako służący jedynie do przedłużenia postępowania. Z kolei uzasadnieniem pominięcia dowodu z zeznań świadka G. K. był art. 235 ² § 1 pkt 4 kpc, gdyż świadek z powodu stanu zdrowia nie mógł się dwukrotnie stawić na wyznaczonym terminie rozprawy i nie było żadnych konkretnych informacji ze strony zgłaszającej ten dowód, kiedy i czy w ogóle świadek będzie w stanie złożyć zeznania. Swoje decyzje procesowe Sąd Rejonowy uzasadnił, co znalazło odzwierciedlenie w protokole rozprawy (nagranie z 12.01.2021r. 00:04:07-00:05:05, 00:12:07-00:12:55). Podkreślenia wymaga jeszcze jedna okoliczność, a mianowicie relacje tych osób nie miały istotnego znaczenia w sprawie wobec tego, że dotyczyły rzekomego zawarcia porozumienia wypowiadającego między stronami 14 października 2010r., a w tym dniu takiego porozumienia skutecznie nie można było zawrzeć, bo nie obowiązywały jeszcze postanowienia Protokołu Dodatkowego Nr 2 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Jak wskazano powyżej jego rejestracja nastąpiła 3 listopada 2010r., a jego regulacje zaczęły obowiązywać dopiero od 1 stycznia 2011r.

Nie sposób podzielić stanowiska apelującego, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 229 k.p.c. polegającej na uznaniu za przyznaną przez pozwanego wysokość dodatku stażowego należną powodowi. Sąd nie przesądzając co do zasady czy roszczenie powoda jest zasadne czy nie, zobowiązał stronę pozwaną do hipotetycznego wyliczenia dodatku stażowego obcego za okres wskazany przez powoda. Strona pozwana kwestionując roszczenie powoda co do zasady miała możliwość samodzielnego określenia wysokości spornego roszczenia, a zatem była to sytuacja korzystna dla tej strony. Samo wyliczenie wysokości dodatku stażowego przez pozwanego nie przesądzało o uwzględnieniu jego roszczenia, a jedynie pozwalało Sądowi na ustalenie czy w tym zakresie konieczne jest prowadzenie dalszego postępowania dowodowego np. poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego czy też wysokość roszczenia jest bezsporna. Ponieważ kwota wskazana przez powoda w pozwie była niższa aniżeli hipotetyczne wyliczenie tej należności przez pozwanego, nie można wywieść innego wniosku aniżeli to, że wysokość dochodzonego roszczenia nie była sporna.

W świetle powyższych rozważaniach za chybiony należy uznać zarzut pozwanego w zakresie naruszenia art. 241 ¹³ § 2 kp polegające na jego błędnej wykładni poprzez uznanie, że porozumienie zmieniające może być zawarte dopiero po wejściu w życie zmiany układu zbiorowego oraz art. 60 k.c. w związku z art. 300 kp polegające na uznaniu, że nie doszło do modyfikacji treści stosunku pracy. Jak już wcześniej zaznaczono Sąd Okręgowy w całości podziela pogląd wyrażony przez Sąd I instancji, że pracodawca może dokonać wypowiedzenia warunków pracy i płacy lub porozumienia zmieniającego dopiero po wejściu w życie układu lub jego zmiany.

Sąd Okręgowy w toku postępowania apelacyjnego pominął wnioski dowodowe zawarte w środku odwoławczym. W odniesieniu do dowodu z dokumentu, to zgodnie z treścią art. 381 kpc Sąd drugiej instancji może pominąć nowe dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Załączony do apelacji dokument był sporządzony co prawda 10 marca 2021r., jednakże jego treść wskazuje, iż nie było przeszkód, aby został wydany wcześniej, jeszcze w okresie postępowania przed Sądem I instancji. Natomiast w zakresie dowodów z zeznań świadków, to brak ich przeprowadzenia w postępowaniu przed Sądem Rejonowym został oceniony przez Sąd II instancji przez pryzmat art. 380 kpc, czemu Sąd dał wyraz we wcześniejszej części uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie przytoczonych przepisów i art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wynikiem sprawy na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 615 ze zm.) oraz art. 98.