Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Katarzyna Antoniak
Sędziowie:	SSO Jacek Witkowski (spr.) SSO Elżbieta Wojtczuk
Protokolant:	st.sekr.sądowy Dorota Malewicka

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...)w W.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda E. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 grudnia 2013r. sygn. akt IV P 71/09

I.  apelację oddala;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) na rzecz pełnomocnika powoda radcy prawnego L. C. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem i 60/100) zł – w tym podatek od towarów i usług w stawce 23 % - tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Pa 18/14

UZASADNIENIE

W pozwie przeciwko Wojewodzie (...) powód E. S. domagał się stwierdzenia, że decyzja Wojewody (...) z 17 października 1983r. nr OR III- (...) jest niezgodna z prawem, przywrócenia go do pracy na odpowiednim stanowisku zgodnym z kwalifikacjami i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o odrzucenie pozwu, ewentualnie o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 6 września 2013 r. strona powodowa sprecyzowała oznaczenie pozwanego na (...), wnosząc o przywrócenie powoda do pracy (k. 221).

W piśmie procesowym z dnia 23 października 2013 r. (k. 235-237) strona powodowa sprecyzowała swoje roszczenia, wnosząc o przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W piśmie złożonym na rozprawie w dniu 28 października 2013 r. (k. 239-239v) powód rozszerzył swoje powództwo o żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 3.504,13 zł.

Pozwany (...) niezmiennie wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiem z 20 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy w Siedlcach:

I.  powództwo oddalił;

II.  nie obciążył powoda (...)kosztami zastępstwa procesowego;

III.  przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Siedlcach na rzecz pełnomocnika powoda radcy prawnego L. C. kwotę 295,20 zł, w tym podatek od towarów i usług w stawce 23% tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

E. S. będąc Naczelnikiem Miasta i Gminy Ż., na własny wniosek został w dniu 22 grudnia 1982r. zgłoszony przez Wojewodę (...) na studia podyplomowe w Centrum (...) w W.. W związku z tym w dniu 26 lutego 1983r. Wojewoda (...) udzielił mu urlopu bezpłatnego na okres od 1 marca 1983r. do 31 lipca 1984r. Z dniem 28 lutego 1983r. E. S. został odwołany ze stanowiska Naczelnika Miasta i Gminy Ż. .

Z dniem 5 października 1983r. Dyrektor Centrum (...) w W. skreślił E. S. z listy słuchaczy studiów podyplomowych, na wniosek Wojewody (...) z dnia 3 października 1983r.

Na skutek powyższego Wojewoda (...) pismem z dnia 6 października 1983r., skierowanym do powoda i doręczonym mu w dniu 18 października 1983r. oświadczył, że zatrudnia go na stanowisku inspektora wojewódzkiego w Urzędzie Wojewódzkim w S.. Powód nigdy jednak nie przyjął tego stanowiska .

Decyzją Wojewody (...) z dnia 17 października 1983r. E. S. został odwołany z dniem 18 października 1983r. ze stanowiska inspektora wojewódzkiego w Urzędzie Wojewódzkim w S. .

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo E. S. było pozbawione uzasadnionych podstaw i podlegało oddaleniu.

W rozważaniach Sąd wskazał, że (...) Urząd Wojewódzki nie jest w prosty sposób następcą prawnym zlikwidowanego Urzędu Wojewódzkiego w S.. Zgodnie bowiem z art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. nr 133, poz. 872 ze zm.), pracownicy dotychczasowych urzędów wojewódzkich, wykonujący do dnia wejścia w życie ustawy zadania i kompetencje podlegające przejęciu przez samorząd województwa lub powiat, z dniem 1 stycznia 1999r. stają się odpowiednio pracownikami urzędu marszałkowskiego lub starostwa powiatowego. Pracownicy dotychczasowych urzędów wojewódzkich, nie wymienieni w ust. 1, wykonujący z upoważnienia wojewody jego zadania i kompetencje, z dniem 1 stycznia 1999r. stają się pracownikami urzędu wojewódzkiego (ust. 2). Powód nie wykonywał natomiast nigdy z upoważnienia wojewody jego zadań i kompetencji, bowiem w dniu wejścia w życie tej ustawy, ani nigdy wcześniej, nie wykonywał pracy w Urzędzie Wojewódzkim w S.. Nie wykazał w żaden sposób dlaczego to (...) Urząd Wojewódzki ma być stroną pozwaną w niniejszej sprawie. Już z tego tylko powodu, wobec nie wykazania przez powoda, reprezentowanego przez fachowego pełnomocnika, legitymacji procesowej biernej strony pozwanej, jego powództwo podlegało oddaleniu.

Zdaniem Sądu powód, w dacie doręczenia mu pisma Wojewody (...) z dnia 17 października 1983r. nie był pracownikiem tego urzędu. Do dnia 28 lutego 1983r. był on bowiem Naczelnikiem Miasta i Gminy Ż., kiedy to przez Wojewodę (...) został odwołany z tego stanowiska w trybie art. 70 § 1 i 2 kp. Należy więc przyjąć, że stosunek pracy łączący go wcześniej z Urzędem Miasta i Gminy Ż. rozwiązał się po upływie okresu wypowiedzenia, czyli z dniem 31 maja 1983r. Urlop bezpłatny udzielony mu przez Wojewodę (...), wykonującego wobec niego obowiązki pracodawcy, miał się rozpocząć dopiero od 1 marca 1983r. Przed tą datą jednak, jak już wspomniano, powód został odwołany ze stanowiska Naczelnika. Po dacie 31 maja 1983r. nie mógł więc pozostawać na urlopie bezpłatnym, zwłaszcza jako pracownik Urzędu Wojewódzkiego w S., z którym nie łączył go wówczas stosunek pracy. Nie miał bowiem zawartej nigdy z tym urzędem umowy o pracę i wbrew jego twierdzeniom nie łączył go później z tym podmiotem stosunek pracy z mianowania. W ocenie Sądu nie można uznać za zatrudnienie go na podstawie mianowania na stanowisku inspektora wojewódzkiego pisma Wojewody (...) z dnia 6 października 1983r., gdyż powód nigdy nie przyjął tego stanowiska i nie zgodził się na takie zatrudnienie, co podnosił w kierowanych później do Wojewody (...) pismach. Oświadczenie woli pracownika o nawiązaniu stosunku pracy na podstawie mianowania wyraża się zaś przyjęciem aktu nominacji i akceptacją jego warunków. Pismo z dnia 6 października 1983r. miało natomiast charakter jednostronny, bez uwzględnienia woli powoda. Pismo to doręczono mu dopiero w dniu 18 października 1983r., co pokwitował na nim własnym podpisem, jednak już następnego dnia jasno wskazał, że odmawia przyjęcia oferowanej mu pracy. Nie doszło więc do nawiązania między stronami stosunku pracy, gdyż niezbędnym jego elementem jest zgodna wola obu stron, której w tej sytuacji zabrakło.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 76 kp stosunek pracy nawiązuje się na podstawie mianowania wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Tego rodzaju stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w akcie nominacji, jednakże, gdy go nie określono – z chwilą doręczenia osobie mianowanej tego aktu. Według powoda aktem mianowania w jego przypadku miałoby być pismo Wojewody (...) z dnia 6 października 1983r. Stosunek pracy między stronami nie mógł jednak być nawiązany z tym dniem, gdyż ten „akt nominacji” doręczono powodowi dopiero w dniu 18 października 1983r. Stosunek pracy mógł więc powstać najwcześniej z tym dniem. Wojewoda (...) pismem z dnia 17 października 1983r. „odwołał” jednak powoda ze stanowiska inspektora wojewódzkiego. Pismo to doręczono powodowi w dniu 18 października 1983r. Z powyższego wynika, że powód tego samego dnia miał być mianowany i odwołany ze stanowiska. Nie wiadomo przy tym co nastąpiło pierwsze. Również z tego więc powodu trudno logicznie zaakceptować tezę, że stosunek pracy z mianowania w ogóle wówczas między stronami został zawiązany. E. S. jeszcze w dniu 19 października 1983r. utrzymywał zaś, że pozostaje pracownikiem Urzędu Miasta i Gminy Ż., o czym świadczy jego odręczna adnotacja na piśmie wojewody „zatrudniającym” go na stanowisku inspektora wojewódzkiego.

Gdyby E. S. był zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim w S. na podstawie mianowania, a pismo z dnia 17 października 1983r. skutkowało rozwiązaniem z nim stosunku pracy, to miałby zastosowanie wobec niego obowiązujący wówczas art. 38 ustawy z dnia 18 września 1982r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 1982 r., nr 31, poz. 214 ze zm.), zgodnie z którym od decyzji w sprawach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym urzędnik ten może w terminie 7 dni wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w którym jest zatrudniony. Od tych decyzji urzędnikowi państwowemu mianowanemu, zgodnie z tym przepisem, przysługiwała zaś skarga do sądu administracyjnego na zasadach przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego. Powód w swoim piśmie z dnia 23 października 2013r. sam zauważył, że art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 18 września 1982r. o pracownikach urzędów państwowych został skreślony dopiero z dniem 1 stycznia 2004r. Wojewoda (...) nie miał więc obowiązku, jak sugeruje powód, przekazywać jego pisma z dnia 19 października 1983r. do sądu pracy, skoro nie obligowały go wówczas do tego żadne przepisy, a dopuszczalna była wtedy wyłącznie droga postępowania przed sądem administracyjnym.

Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że powód swoje odwołanie złożył po terminie, a wniosek o przywrócenie terminu nie zasługuje na uwzględnienie, m.in. dlatego, że uchybienie terminu wynosi 25 lat.

Zdaniem Sądu I instancji, roszczenie powoda sformułowane w niniejszej sprawie uległo przedawnieniu. Zgodnie bowiem z art. 291 § 1 kp roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Powód odwołanie od wypowiedzenia stosunku pracy winien był wnieść do sądu pracy jeszcze w październiku 1983r., a nie dopiero po przeszło 25 latach. W ocenie Sądu powód do czasu złożenia pozwu w niniejszej sprawie nie dokonał żadnej czynności, która przerwałaby bieg przedawnienia, o których mowa w art. 295 § 1 kp. Skoro bowiem tylko sąd pracy mógłby orzec o przywróceniu powoda do pracy, które to stanowisko reprezentowały również sądy administracyjne rozpoznające dotychczasowe skargi powoda, to pierwszą taką czynnością było złożenie przez niego pozwu w niniejszej sprawie, a nie złożenie przez niego pisma z dnia 19 października 1983r., które uruchomiło w jego przypadku drogę administracyjną i było później przedmiotem badania przez sądy administracyjne. Samo wszczęcie postępowania przed sądem administracyjnym nie przerywa bowiem biegu przedawnienia roszczenia ze stosunku pracy, podlegającego rozpoznaniu przez sąd pracy.

Z uwagi na charakter sprawy, sytuację osobistą, materialną i zdrowotną powoda Sąd nie obciążał go kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony przeciwnej, w myśl art. 102 kpc.

O kosztach zastępstwa procesowego pełnionego z urzędu Sąd orzekł w oparciu o § 11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2003 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od wyroku złożył powód, zaskarżając go w części oddalającej powództwo. Apelujący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I.  naruszenie prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności art., 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 kpc poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i niewskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, tj. faktów, które Sąd uznał za udowodnione i dowodów, na których się oparł;

II.  Naruszenie prawa materialnego, w szczególności:

1)  Art. 52 ust. 2 w zw. z art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną poprzez przyjęcie, iż (...)Urząd Wojewódzki w W. nie jest następcą prawnym Urzędu Wojewódzkiego w S., co w konsekwencji prowadzi do przyjęcia braku legitymacji procesowej biernej;

2)  Art. 76 kp poprzez przyjęcie, iż powód nie został mianowany przez Wojewodę (...) na stanowisko inspektora wojewódzkiego i w rezultacie stwierdzenie, że powód nie był nigdy pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w S.;

3)  Art. 30 § 5 kp poprzez przyjęcie, że Wojewoda (...) nie miał w ogóle obowiązku przekazać odwołania powoda z dnia 19 października 1983r. do sądu pracy, w sytuacji, gdy obowiązek taki zaistniał od dnia 1 stycznia 2004r. i przeszedł na następcę prawnego Urzędu Wojewódzkiego w S., tj. na (...) Urząd Wojewódzki w W. na skutek bierności Wojewody (...) w przekazaniu odwołania powoda do właściwego wówczas organu tj. do kierownika organu nadrzędnego nad Urzędem na podstawie obowiązującego wówczas art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 18 września 1982r. o pracownikach urzędów państwowych;

4)  Art. 264 § 1 kp poprzez przyjęcie, że powód nie wniósł odwołania w wyznaczonym terminie, podczas, gdy powód nie będąc pouczonym o prawie, terminie i sposobie do wniesienia odwołania, wniósł w ustawowym terminie odwołanie z dnia 19 października 1983r.;

5)  Art. 265 kp poprzez przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki do przywrócenia powodowi terminu do wniesienia odwołania, w sytuacji, gdy powód wniósł pozew do Sądu administracyjnego, nie będąc pouczonym o terminie wniesienia odwołania do sądu pracy;

6)  Art. 291 kp w zw. z art. 264 kp poprzez przyjęcie, że termin do wniesienia odwołania do sądu pracy jest terminem przedawnienia, podczas, gdy termin ten jest terminem zawitym, do którego nie stosuje się 3-letniego okresu przedawnienia.

W konkluzji skarżący wnosił o dopuszczenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania stron z ograniczeniem do strony powodowej na okoliczność otrzymania przez powoda w dniu 18 października 1983r. osobiście w pierwszej kolejności „aktu mianowania”, wyrażenia zgody na mianowanie go na stanowisko inspektora wojewódzkiego, otrzymania odwołania ze stanowiska inspektora wojewódzkiego w tym samym dniu po 2 godzinach oczekiwania, powzięcia informacji o prawie wniesienia odwołania do sądu pracy. Nadto wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik powoda podnosił, że Sąd nie wskazał konkretnej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, tj. faktów które Sąd uznał za udowodnione i dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. To w dalszej kolejności spowodowało liczne naruszenie przepisów prawa materialnego. Dalej pełnomocnik wskazał, że (...) Urząd Wojewódzki w W. jest następcą prawnym Urzędu Wojewódzkiego w S. w zakresie żądania powoda przywrócenia do pracy, powód wniósł odwołanie od wypowiedzenia stosunku pracy w przepisanym terminie, jednakże do niewłaściwego organu, ponieważ nie został pouczony o prawie, sposobie i terminie wniesienia odwołania. Dalej pełnomocnik podnosił, że zachodzą przesłanki do przywrócenia powodowi terminu do wniesienia odwołania oraz że roszczenia powoda nie uległy przedawnieniu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego wskazał, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy, wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania strony powodowej jest spóźniony i bezzasadny, pismo z 19 października 1983r., na które powołuje się pełnomocnik powoda, nie nosi żadnych cech odwołania, powód nie może być przywrócony do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko, ponieważ nie wykonywał żadnej pracy a Urząd Wojewódzki w S. nie istnieje od 15 lat, w wyniku reformy administracji publicznej pracownicy Urzędu Wojewódzkiego w S. nie stali się automatycznie pracownikami (...) Urzędu Wojewódzkiego w W.. Dalej pełnomocnik pozwanego podnosił, że zarzuty i wywody prawne pełnomocnika powoda w przedmiocie braku przedawnienia są chybione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest niezasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 § 1 kpc.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 kpc nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189).

W niniejszej sprawie zasady z art. 233 § 1 k.p.c. nie zostały naruszone, gdyż ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i brak jest podstaw do podzielenia stanowiska apelującego co do ich nieprawidłowości.

Sąd I instancji przeanalizował dowody, stosując dyrektywy z art. 233 § 1 kpc i ocenił ich wiarygodność według własnego przekonania opartego o wszechstronną analizę zebranego materiału, zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z analizy dowodów nie budzą zastrzeżeń. W wyroku z dnia 12.04.2012r. sygn. akt I UK 347/11 Sąd Najwyższy stwierdził, że same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska. Pogląd ten Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości.

Nie znalazł Sąd Okręgowy podstaw do przeprowadzenia dowodu z uzupełniającego przesłuchania strony powodowej. Wszystkie sporne kwestie zostały przez Sąd Rejonowy wyjaśnione. Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że powód nigdy nie był pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w S.. Skoro tak, to nie może skutecznie wnosić o przywrócenie do pracy w tym urzędzie na poprzednich warunkach pracy i płacy. Pozostałe zarzuty podniesione w apelacji również są chybione i stanowią jedynie polemikę z prawidłowo ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym i jego oceną prawną.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego pełnionego z urzędu Sąd orzekł w oparciu o § 11 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r., poz. 490).