Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2022r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodnicząca - Sędzia Joanna Furmanek - Śnitko

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Paprocka-Malinowska

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2022 r. w Siedlcach na rozprawie

sprawy z powództwa U. B.

przeciwko (...) S. A. w S.

o odszkodowanie i sprostowanie świadectwa pracy

na skutek apelacji pozwanej (...) S. A. w S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 20 kwietnia 2022r. sygn. akt IV P 122/21

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej (...) S. A. w S. na rzecz powódki U. B. kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty.

Sygn. akt IV P 21/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 20 kwietnia 2022r. Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa U. B. przeciwko (...) S. A. w S. o odszkodowanie i sprostowanie świadectwa pracy:

1.  zasądził od (...) S. A. w S. na rzecz U. B. kwotę 15 181,44 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie powódce warunków pracy, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 czerwca 2021r. do dnia zapłaty,

2.  sprostował świadectwo pracy z 2 sierpnia 2021 roku w ten sposób, że w punkcie trzecim w miejsce dotychczasowej treści nakazał wpisać:

„W okresie zatrudnienia pracownica wykonywała pracę:

2008-07-01 – 2017-10-31 – drobiarz

2017-11-01 – 2018-02-28 – pracownik administracyjny produkcji

2018-03-01 – 2019-10-07 – drobiarz-brygadzista

2021.5.20  – 2021-05-19 – pracownik administracyjny produkcji

2021-05-20 – 2021-07-31 – drobiarz”,

3.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

4.  zasądził od (...) S. A. w S. na rzecz powódki U. B. 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

5.  wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 5 736,94 zł,

6.  nakazał pobrać od (...) S. A. w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Siedlcach 225,91 zł. (wyrok SR z 20.04.2022r. sygn. akt IV P 122/21 k. 150)

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

W pozwie wniesionym przeciwko (...) S. A. w S. powódka U. B. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego 15 181,44 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku zasądzającego do dnia zapłaty.

W kolejnym pozwie wniesionym przeciwko temu samemu pozwanemu powódka domagała się natomiast sprostowania świadectwa pracy w punkcie trzecim (wskazanie rodzaju wykonywanej pracy) poprzez dokonanie wpisu rodzaju rzeczywiście wykonywanej przez powódkę pracy w okresie zatrudnienia tj. od 1 lipca 2008r., do 31 października 2017r. drobiarza, od 1 listopada 2017r. do 28 lutego 2018r. pracy przy obsłudze kadrowo-biurowej produkcji, od 1 marca 2018r. do 7 października 2019r. drobiarza-brygadzisty, od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r. pracy przy obsłudze kadrowo-biurowej produkcji i od 20 maja 2021r. do 31 lipca 2021r. drobiarza. Wniosła także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na wskazane powyżej pozwy pozwany wniósł o oddalenie powództw i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Obie sprawy sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. akt IV P 122/21.

W toku postępowania przed Sądem I instancji powódka konsekwentnie popierała swoje powództwa, a pozwany wnosił o ich oddalenie w całości.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka U. B. od 1 lipca 2008r. była pracownikiem (...) S. A. w S., zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, od 1 kwietnia 2009 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Powódka od rozpoczęcia zatrudnienia do 31 października 2017r. pracowała na stanowisku drobiarza, na dwie zmiany, w godzinach 5:45-13:45 i 13:45-21:45. Wykonywała wówczas czynności rozbioru drobiu, jego ważenia, pakowania i etykietowania. Natomiast od 1 listopada 2017r. do 28 lutego 2018r. U. B. na polecenie mistrza produkcji przeszła na stanowisko pracownika administracyjnego produkcji. Pracę tę wykonywała dalej na dwie zmiany, ale w pomieszczeniu wydzielonym na dziale produkcji, tzw. kantorku, wyposażonym w 3 stanowiska komputerowe. Do jej obowiązków należało wtedy rozliczenie czasu pracy pracowników produkcji, norm ich pracy, ewidencjonowanie obecności w pracy i wpisywanie tych danych do programu komputerowego (...), w którym miała własne konto zabezpieczone indywidualnym hasłem, wydawanie pracownikom odzieży do pracy, przydzielanie szafek i narzędzi do pracy. Czynności te wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy. W dniu 1 marca 2018r. powódka zaczęła wykonywać czynności drobiarza-brygadzisty. Początkowo robiła to bez formalnej zmiany warunków zatrudnienia. Dopiero na okres od 1 października 2018r. do 31 maja 2019r. otrzymała od pracodawcy angaż na to stanowisko. Faktycznie obowiązki na tym stanowisku wykonywała jednak dłużej, bo do 7 października 2019r. W tym czasie zajmowała się rozdzielaniem zadań pracownikom produkcji na podstawie otrzymywanych od mistrza produkcji informacji o zamówieniach na towar określonego rodzaju i raportowała pracodawcy tonaż przerobionego przez pracowników towaru. Czynności te wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 8 października 2019r. powódka na polecenie przełożonego ponownie zaczęła wykonywać obowiązki na stanowisku pracownika administracyjnego produkcji. Po powrocie z urlopu wypoczynkowego w poniedziałek 17 maja 2021r. powódka dowiedziała się od przełożonego, że w kantorku przy wykonywaniu prac administracyjnych będzie pracować tylko do końca tygodnia i w tym czasie ma przeszkolić do pracy na tym stanowisku inną osobę. Po dwóch dniach mistrz produkcji przekazał jej, że na stanowisko drobiarza ma wrócić już następnego dnia. Od 20 maja 2021r. U. B. pracowała już na tym stanowisku. Zmiana stanowiska i rodzaju pracy odbyła się w drodze ustnego polecenia wydanego przez przełożonego. U. B. od 26 lutego 2021r. przez okres 5 lat, jako członek-skarbnik Komisji Zakładowej nr (...) Region M. w (...) S. A. korzystała ze szczególnej ochrony stosunku pracy. Z dniem 31 lipca 2021r. powódka rozwiązała umowę o pracę z pozwanym za porozumieniem stron .

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione niemal w całości. Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 22 § 1 kp, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Natomiast przepis art. 29 § 1 kp określa istotne warunki umowę o pracę i wymienia wśród nich:

1) rodzaj pracy;

2) miejsce wykonywania pracy;

3) wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia;

4) wymiar czasu pracy;

5) termin rozpoczęcia pracy.

Zmiana istotnych warunków umowy o pracę zarówno wynikających z ustawy, jak i z woli stron ustalonych w umowie o pracę, a więc przekształcenie stosunku pracy w takim zakresie, wymaga zawarcia, za zgodą pracownika, porozumienia zmieniającego dotychczasowe warunki umowy o pracę, bądź złożenia pracownikowi wypowiedzenia zmieniającego. Taką zmianą będzie wykonywanie przez pracownika innego rodzaju pracy niż dotychczas. Dalej Sąd Rejonowy przywołał art. 42 § 1 kp, z którego wynika, że przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Sąd Rejonowy powołując się na wskazane przepisy stwierdził, że pozwany zmieniając powódce rodzaj wykonywanej pracy z dniem 20 maja 2021r. z pracy dotąd przez nią wykonywanej tj. rozliczania czasu pracy pracowników produkcji na pracę drobiarza, powinien uzyskać na to zgodę pracownika i zawrzeć z nim porozumienie zmieniające dotychczasowe warunki pracy lub w braku takiej zgody po stronie pracownika, dokonać wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy, zgodnie z art. 42 § 1 kp. Powinien więc zaproponować powódce na piśmie nowe warunki pracy, ze wskazaniem przyczyny zmiany tych warunków i wskazać okres wypowiedzenia, po upływie którego nowe warunki weszłyby w życie. Pracownik miałby wówczas możliwość odmowy ich przyjęcia, zgodnie z art. 42 § 3 kp,. W przypadku powódki pracodawca powinien również, na podstawie art. 42 § 1 kp w zw. z art. 38 kp i art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. nr 55, poz. 234, ze zm.) uzyskać zgodę zarządu organizacji związkowej na wypowiedzenie jej warunków pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego bezsporne było w sprawie, że stosunek pracy powódki podlegał tego rodzaju szczególnej ochronie, przez okres pięcioletniej kadencji, do 26 lutego 2026 r., jako członka komisji zakładowej (...). W ocenie Sądu Rejonowego tych wszystkich powinności pozwany zaniechał, ograniczając się do polecenia powódce wykonywania od 20 maja 2021r. innej pracy, z zachowaniem dotychczasowego wynagrodzenia. Zmiana pracownikowi rodzaju wykonywanej pracy nie mieści się natomiast w dyspozycji art. 100 § 1 kp nakładającego na pracownika obowiązek stosowania się do poleceń przełożonych. Zaznaczyć trzeba, że zmiana rodzaju pracy nie miała mieć w sytuacji powódki ograniczenia czasowego, przy którym, w świetle art. 42 § 4 kp, wypowiedzenie warunków pracy nie byłoby wymagane. Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że praca przy rozliczaniu czasu pracy pracowników produkcji, jaką powódka wykonywała w okresach od listopada 2017r. do lutego 2018r. oraz od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r., będąc faktycznie pracownikiem administracyjnym produkcji, jest innego rodzaju pracą niż praca na stanowisku drobiarza. Pierwsza z tych aktywności to bowiem praca umysłowa, a druga to praca typowo fizyczna, które pracodawca „wrzucił do jednego worka”, określając je zbiorczo pracą „drobiarza”. Nie czynił żadnego rozróżnienia pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez powódkę na stanowisku drobiarza przy taśmie produkcyjnej tj. nieskomplikowaną pracą typowo fizyczną, wymagającą umiejętności manualnych przy przetwarzaniu drobiu, z użyciem specyficznych do tego narzędzi takich jak nóż i nożyce, a czynnościami obsługi administracyjnej produkcji, tj. pracą administracyjno-biurową, z wykorzystaniem komputerów ze specjalistycznym oprogramowaniem, których znajomość obsługi była niezbędna, a więc innego rodzaju narzędzi. Z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków - A. W. i M. S. wynikało, że praca w tzw. kantorku przy rozliczaniu produkcji była pracą „przy biurku” w odróżnieniu od typowej fizycznej pracy drobiarza, wymagała specjalnych predyspozycji i umiejętności, bo głównym zadaniem na tym stanowisku była prawidłowa obsługa programu komputerowego (...). Praca ta zajmowała też zawsze całą dniówkę. Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że powódka w okresie zatrudnienia u pozwanego wykonywała pracę różnego rodzaju, tj. były okresy wykonywania przez nią czynności administracyjnych na produkcji i czynności drobiarza. Zmiana tych warunków na czynności stricte drobiarskie była dla powódki swoistą degradacją, która skłoniła ją ostatecznie do rozwiązania z pozwanym stosunku pracy. Zmiana tych warunków wymagała więc zawarcia z powódką porozumienia zmieniającego warunki stosunku pracy lub dokonania wypowiedzenia zmieniającego, z zachowaniem wszystkich wynikających z tego tytułu z kodeksu pracy wymogów, czego pracodawca nie dopełnił. Wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę otwiera pracownikowi drogę do wystąpienia z alternatywnymi roszczeniami o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie (art. 42 § 1 kp w zw. z art. 45 § 1 kp). W świetle powyższych rozważań zgłoszone żądanie zasądzenia odszkodowania jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 47 ¹ kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 kp, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie wskazanej w pozwie, chociaż zgodnie z treścią zaświadczenia o zarobkach powódka mogła się ubiegać o odszkodowania w wyższej kwocie. Podstawą nadania wyrokowi co do części pkt. I wyroku rygoru natychmiastowej wykonalności był art. 477 ² § 1 kpc. Na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 300 kp Sąd Rejonowy zasądził również ustawowe odsetki za opóźnienie, liczone od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej powołując się na treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2003 r., III PZP 3/03, OSNP 2004/5/74. Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, że wszystkie jego ustalenia i rozważania dotyczące odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków umowy o prace w zakresie rodzaju pracy wykonywanej przez powódkę w poszczególnych okresach jej zatrudnienia u pozwanego miały również znaczenie w kwestii prawidłowości wystawionego powódce przez pracodawcę świadectwa pracy. Sąd Rejonowy zaznaczył, że jednym z obowiązków pracodawcy wobec pracownika jest określony w art. 97 kp obowiązek wydania pracownikowi świadectwa pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Wymogi, jakim powinno odpowiadać świadectwo pracy i jakie informacje dotyczące stosunku pracy pracownika winny się w nim znaleźć określa rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1862 t. j.). W myśl art. 97 § 2 kp świadectwo pracy powinno odzwierciedlać w szczególności rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy. Świadectwo pracy jest bowiem istotne dla pracownika nie tylko dla ustalenia w przyszłości jego uprawnień z zakresu ubezpieczeń społecznych, ale także w razie ubiegania się przez niego o pracę określonego rodzaju u innego pracodawcy. Istotne dla niego może być więc w takiej sytuacji wykazanie nowemu potencjalnemu pracodawcy doświadczenia w pracy określonego rodzaju czy na określonym stanowisku. Ważne jest więc odpowiednio precyzyjne określenie w świadectwie pracy wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku w poszczególnych okresach zatrudnienia u danego pracodawcy. Zdaniem Sądu Rejonowego wydane powódce przez pozwanego świadectwo pracy z 2 sierpnia 2021r. nie zawierało wszystkich niezbędnych informacji odnośnie przebiegu jej zatrudnienia. W szczególności nie uwzględniało okresów wykonywania przez nią pracy na stanowisku pracownika administracyjnego produkcji, na którym powódka wykonywała pracę polegającą na wszechstronnym rozliczaniu czasu pracy, norm pracy i ilości wykonanej pracy przez pracowników produkcji, jak również nie uwzględniało ono pełnego okresu wykonywania przez powódkę obowiązków drobiarza-brygadzisty, którą pozwany zawarł w świadectwie tylko w okresie od 1 października 2018r. do 31 maja 2019r., podczas gdy powódka pracę te wykonywała już od marca 2018r. i trwało to do 7 października 2019r. Sąd I instancji podał, że okresy wykonywania przez powódkę pracy określonego rodzaju we wskazywanych przez nią okresach potwierdzili świadkowie A. W., K. K. i M. S.. Sąd Rejonowy pozytywnie ocenił zeznania wymienionych świadków i podkreślił, że pozwany właściwie nie kwestionował w sprawie okresów wykonywania przez powódkę pracy w tzw. kantorku, utrzymując tylko, że było to w ramach jej obowiązków na stanowisku drobiarza, więc nie wymagało wyszczególnienia w świadectwie pracy. Odnośnie stanowiska drobiarza-brygadzisty wyjaśniał, że dłuższa niż wynikająca z formalnego angażu praca powódki na tym stanowisku wynikała z konieczności czasowego zastępowania przez powódkę i innych pracowników osób zatrudnionych na stanowiskach brygadzistów, w związku z ich absencjami. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynika jednak, aby były to tak sporadyczne przypadki, że nie wymagały odzwierciedlenia w świadectwie pracy. Zestawienie godzin pracy w zastępstwie brygadzisty to tylko dokument prywatny pozwanego, a w sprawie nie przedstawiono rzetelnych, źródłowych dokumentów ewidencji czasu pracy powódki na poszczególnych stanowiskach. Sąd Rejonowy przywołał przepis art. 97 § 2 ¹ kp, z którego wynika, że pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy. Według Sądu Rejonowego w świetle zebranego materiału dowodowego i przywołanych przepisów zasadne było roszczenie powódki o sprostowanie świadectwa pracy odnośnie rodzaju wykonywanej przez nią pracy w okresach od 1 listopada 2017r. do 28 lutego 2018r. oraz od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r., przy czym wystarczające było w przekonaniu Sądu określenie tego stanowiska jako pracownik administracyjny produkcji, a także uwzględnienie w świadectwie pracy w faktycznym czasokresie wykonywania przez nią pracy na stanowisku brygadzisty. Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był art. 98 § 1 i 3 kpc. Na jego podstawie Sąd Rejonowy obciążył pracodawcę obowiązkiem zwrotu na rzecz pracownika kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 (odszkodowanie) i § 9 ust. 1 pkt 3 (sprostowanie świadectwa pracy) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 2 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Pozwany został również obciążony kosztami związanymi z przeprowadzeniem w sprawie mediacji. (uzasadnienie wyroku SR w Siedlcach k. 152-156)

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany (...) S. A. w S. zaskarżając go w całości, zarzucając temu wyrokowi:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 231 kpc poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przez błędne ustalenie, że:

1)  doszło do wypowiedzenia warunków pracy powódki w dniu 20 maja 2021r. i powódka na polecenie mistrza produkcji przeszła ze stanowiska pracownika administracyjnego produkcji na stanowisko drobiarz, podczas, gdy u pozwanego nie ma takiego stanowiska w wykazie stanowisk na wydziale (...), gdzie jest tylko jedno stanowisko drobiarz, które obejmuje wszystkie czynności na tym wydziale poczynając od dzielenia mięsa po pakowanie, wprowadzanie do systemu (...) danych z czasu pracy pracowników,

2)  powódka w okresie od 1 lipca 2008r. do 31 października 2017r. pracowała na stanowisku drobiarz, od 1 listopada 2017r. do 28 lutego 2018r. na stanowisku pracownik administracyjny produkcji, od 1 marca 2018r. do 7 października 2019r. na stanowisku drobiarz-brygadzista, od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r. na stanowisku pracownik administracyjny produkcji, od 20 maja 2021r. do 31 lipca 2021r. na stanowisku drobiarz, podczas gdy powódka w całym tym okresie pracowała na stanowisku drobiarz,

3)  na wydziale (...) poza stanowiskiem drobiarz istniało stanowisko pracownika administracyjnego produkcji podczas, gdy takiego stanowiska w wykazie stanowisk na wydziale (...) nie ma, stanowisko drobiarz uwzględnia wykonywanie przez pracownika zadań na wszystkich odcinkach procesu produkcji, zaś specyfika procesu produkcji na wydziale (...) polega na tym, że stosownie do zamówienia jakie jest wykonywane w danym dniu pracownicy przesuwani są np. z etykietowania na dzielenie, pakowanie lub do innej pracy, co nie wymaga zmiany stanowiska pracy,

4)  pracodawca w dniu 20 maja 2021r. zmienił warunki pracy powódki w drodze ustnego polecenia wydanego przez przełożonego i skierował powódkę do pracy na stanowisku drobiarza, podczas gdy powódka pracowała na stanowisku drobiarza od 1 lipca 2008r. z przerwą na czas od 1 października 2018r. do 31 maja 2019r., kiedy to powódka pracowała na stanowisku brygadzisty i zmiana stanowiska odbyła się na podstawie porozumienia zmieniającego warunki pracy, czynności jako brygadzista wykonywała jedynie w zastępstwie,

5)  U. B. była przez 5 lat w zarządzie (...), podczas, gdy do pełnienia tej funkcji powołana została na 6 miesięcy przed rozwiązaniem stosunku pracy,

II.  naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że na wydziale drobiarskim pracownicy zatrudnieni na stanowisku drobiarza wykonywali pracę na stanowisku pracownik administracyjny produkcji,

III.  naruszenie przepisów prawa materialnego w zakresie:

1)  art. 291 § 1 kp i art. 42 § 1 kp przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że przesuniecie pracownika wydziału (...) do pracy polegającej na wprowadzaniu do systemu (...) ewidencji czasu pracy pracowników wykonujących pracę przy innych czynnościach na tym wydziale, wydawanie kluczy do szafek, wydawanie noży, stanowi pracę na samodzielnym stanowisku pracy nie ujętym w wykazie stanowisk wydziału (...), podczas gdy przeniesienie pracownika do innej komórki organizacyjnej zakładu, przy zachowaniu dotychczasowego stanowiska pracy i wynagrodzenia nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego, jeżeli w umowie o pracę jako miejsce jej świadczenia nie wskazano konkretnej komórki organizacyjnej, a dokonana zmiana nie wpłynie istotnie na inne, istotne warunki umowy o pracę,

2)  art. 45 § 1 kp przez przyjęcie, że skierowanie powódki do pracy w ramach tego samego wydziału stanowi wypowiedzenie warunków umowy o pracę i uprawnia do wypłaty odszkodowania, podczas gdy nie nastąpiło wypowiedzenie istotnych warunków pracy,

3)  art. 97 § 1 i 2 kp poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i sprostowanie świadectwa pracy powódki i ustalenie, że w okresie od 1 lipca 2008r. do 31 października 2017r. pracowała na stanowisku drobiarz, od 1 listopada 2017r. do 28 lutego 2018r. na stanowisku pracownik administracyjny produkcji, od 1 marca 2018r. do 7 października 2019r. na stanowisku drobiarz-brygadzista, od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r. na stanowisku pracownik administracyjny produkcji, od 20 maja 2021r. do 31 lipca 2021r. na stanowisku drobiarz, podczas gdy powódka w całym tym okresie pracowała na stanowisku drobiarz,

4)  art. 42 § 2 kp poprzez jego niezastosowanie, zgodnie z którym oddelegowanie pracownika do pracy innej niż w umowie o pracę bez konieczności wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy lub płacy jest podyktowane szczególnymi potrzebami pracodawcy.

Wskazując na powyższe pozwany (...) S. A. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania w sprawie za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego. (apelacja k. 160-163)

W odpowiedzi na apelację powódka domagała się jej oddalenia w całości oraz zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. (odpowiedź na apelację k. 169-171)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego (...) S. A. okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu II instancji Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu w apelacji naruszeń prawa procesowego i prawa materialnego, a zarzuty powoda stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego zarówno w zakresie stanu faktycznego, jak i jego subsumpcji prawnej.

W przekonaniu Sądu Okręgowego stan faktyczny będący podstawą rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Rejonowy w niemniejszej sprawie został prawidłowo ustalony na podstawie zgromadzonych w toku postępowania dowodów przeprowadzonych zarówno na wniosek powódki, jak i strony pozwanej. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie narusza kryteriów określonych w art. 233 § 1 kpc, bowiem została dokonana w sposób wszechstronny, z zastosowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Zarzut obrazy art. 233 § 1 kpc zawarty w apelacji sprowadza się jedynie do prezentacji własnych przychylnych dla apelującego ustaleń stanu faktycznego dokonanych według niewątpliwie korzystnej dla strony pozwanej własnej interpretacji zaistniałych zdarzeń faktycznych. Sąd Rejonowy bardzo precyzyjnie i szczegółowo opisał jakiego rodzaju prace wykonywała powódka w czasie zatrudnienia u pozwanego. W sposób jasny i przejrzysty wskazał co było podstawą do wyodrębnienia konkretnych okresów zatrudnienia powódki na danych stanowiskach. Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia Sądu Rejonowego, że praca przy rozliczaniu czasu pracy pracowników produkcji, jaką powódka wykonywała w okresach od listopada 2017r. do lutego 2018r. oraz od 8 października 2019r. do 19 maja 2021r., będąc faktycznie pracownikiem administracyjnym produkcji, jest zupełnie innego rodzaju pracą niż praca na stanowisku drobiarza. Słusznie Sąd Rejonowy zauważył, że pierwsza z tych aktywności, to praca umysłowa, a druga to praca typowo fizyczna. Również w ocenie Sądu Okręgowego pozwany błędnie nie czynił żadnego rozróżnienia pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez powódkę na stanowisku drobiarza przy taśmie produkcyjnej tj. nieskomplikowaną pracą typowo fizyczną, wymagającą umiejętności manualnych przy przetwarzaniu drobiu, z użyciem specyficznych do tego narzędzi takich jak nóż i nożyce, a czynnościami obsługi administracyjnej produkcji, tj. pracą administracyjno-biurową, z wykorzystaniem komputerów ze specjalistycznym oprogramowaniem, których znajomość obsługi była niezbędna, a więc zupełnie innego rodzaju narzędzi. Zdaniem Sądu okoliczność, że pracodawca nie przewidział w wykazie stanowisk na danym wydziale stanowiska określonego rodzaju, chociaż tego rodzaju praca jest faktycznie wykonywana, nie ma znaczenia czy dany pracownik faktycznie tego rodzaju pracę świadczy. To wskazuje jedynie na to, że wykaz stanowisk w danym wydziale nie przystaje do rodzaju pracy faktycznie wykonywanej w tym wydziale i winien być zaktualizowany. Nawet w powszechnym rozumieniu słowa „drobiarz” tego rodzaju stanowisko nie jest kojarzone z pracą typowo biurową polegającą przede wszystkim na ewidencjonowaniu, z wykorzystaniem specjalistycznego programu komputerowego, czasu pracy osób pracujących przy taśmie produkcyjnej. Zdaniem Sądu II instancji Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zmiana stanowiska i rodzaju pracy U. B. od 20 maja 2021r. odbyła się w drodze ustnego polecenia wydanego przez przełożonego, a zatem niezgodnie z art. 42 § 1 i 2 kp w związku z tym powódce na podstawie art. 42 § 1 kp w zw. z art. 45 § 1 kp przysługiwało odszkodowanie, które Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki. Niewątpliwie właściwe i odpowiadające określonej sekwencji zdarzeń faktycznych wyodrębnienie przez Sąd Rejonowy określonych stanowisk pracy zajmowanych przez powódkę podczas jej zatrudnienia u pozwanego skutkować musiało sprostowaniem świadectwa pracy, które powódka otrzymała od pracodawcy. Sąd Okręgowy w całości podziela te ustalenia faktyczne Sądu I instancji, które przytoczył we wstępnej części uzasadnienia, stąd nie ma potrzeby powielania ich w tym miejscu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w punkcie I wyroku na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną, zaś o kosztach procesu orzekł w punkcie II na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc i art. 99 kpc w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2018r. poz. 265 ze zm.).