Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2022r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Agnieszka Pasikowska

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2022 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa K. P. (1)

przeciwko Uniwersytetowi (...) w S.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda i pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 23 czerwca 2022r. sygn. akt IV P 280/21

I.  oddala obie apelacje;

II.  koszty procesu za drugą instancję między stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt IV Pa 32/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa K. P. (1) przeciwko Uniwersytetowi (...) w S. o przywrócenie do pracy, wyrokiem z 23 czerwca 2022 r. :

1.  zasądził od pozwanego Uniwersytetu (...) w S. na rzecz powoda K. P. (1) 19 729,14 złotych tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę,

2.  zasądził od pozwanego Uniwersytetu (...)w S. na rzecz powoda K. P. (1) 3063 złote tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 180 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3.  zasądził od pozwanego Uniwersytetu (...) w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Siedlcach 158,80 tytułem kosztów postępowania,

4.  wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości 6576,38 złotych.

Wydanie powyższego wyroku poprzedziły następujące stanowiska stron oraz ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego wskazane szczegółowo w uzasadnieniu wyroku, z których najistotniejsze przedstawią się następująco:

Powód K. P. (1) reprezentowany przez pełnomocnika domagał się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia i rozwiązania umowy o pracę, przywrócenia powoda do pracy u pozwanego Uniwersytetu (...) w S. na poprzednich warunkach oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany reprezentowany przez pełnomocnika domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód K. P. (1) był zatrudniony na Uniwersytecie (...) w S. od 15 lutego 2012 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku adiunkta Instytutu (...)

Od 2020 roku powód pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Koła Związkowego Nr(...) (...) Organizacji Związku Zawodowego (...) i z tego tytułu podlegał szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie od 1 kwietnia 2021 roku do 31 marca 2022 roku.

Decyzją Dziekana Wydziału (...) K. P. (1) został powołany w roku akademickim (...) do zespołu odpowiedzialnego za opracowanie wniosku do ministra właściwego ds. szkolnictwa wyższego o nadanie uprawnień pozwanemu uniwersytetowi do prowadzenia studiów na kierunku prawo. Powód otrzymał polecenie opracowania sylabusów i regulaminu praktyk zawodowych, którego nie wykonał, a zadanie to wykonała prodziekan ds. studiów Wydziału (...) A. R..

Po rozpoczęciu nauczania na kierunku prawo K. P. (1) kierował do studentów tego kierunku niepochlebne i godzące w wizerunek pozwanego uniwersytetu wypowiedzi polegające na dyskredytowaniu tego kierunku i przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy („żadni z nich będą prawnicy po naszej uczelni”, „będziemy z rodzicami do 40 roku życia mieszkali, że tutaj prawo zdało gorzej egzaminy od nas, prawo w ogóle nie ma sensu tutaj, że pieniędzy z tego nie mamy żadnych”, „dlaczego wybraliśmy akurat te S. i co po tych S., z naciskiem na „tych” myślimy robić”, „dobrze nie skończymy, bo to jest droga podobna albo do biegłego albo adwokata albo policjanta, czyli osób nadużywających używek i popadających w alkoholizm”, „Co Wy chcecie po tym robić? Dlaczego akurat tu przyszliście, mieliście inne uczelnie”, „fabryka magistrów”, „nie jest to uczelnia z prestiżem”).

Powód będąc promotorem prac dyplomowych w toku ich sprawdzania miał obowiązek podjęcia działań zmierzających do wykluczenia fragmentów stanowiących zapożyczenia nieuprawnione, co miało na celu przygotowanie prac z poszanowaniem praw autorskich. Po sprawdzeniu prac przez powoda obrona prac dyplomowych trzech studentek została przniesiona na inny dzień i po ponownym sprawdzeniu prace te zostały dopuszczone do obrony bez poprawek.

W dniu 30 kwietnia 2021 roku powód złożył pisemną skargę, w której zarzucił swojemu przełożonemu dyrektorowi Instytutu (...) A. I. (1) szykanowanie. Pracodawca powołał komisję mającą na celu wyjaśnienie okoliczności podanych w tej skardze. Na potrzeby prac tej komisji pracownik został 8 czerwca 2021 roku wezwany do uszczegółowienia zarzutów skargi. Powód zawiadomił wówczas pracodawcę, że jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, który nie sprecyzował zarzutów skargi.

Powód był nieobecny w pracy w następujących okresach: od 27 lipca do 13 sierpnia 2021 roku ((...), od 2 do 3 października 2021 roku ((...)), 8 i 21 października oraz 8 listopada 2021 roku ((...)) i od 14 do 15 listopada 2021 roku ((...)). W okresie od 27 lipca do 13 sierpnia 2021 roku pracownik – zgodnie z decyzją rektora – miał korzystać z urlopu wypoczynkowego.

W dniu 7 października 2021 roku odbyło się zebranie wyborcze mające na celu wybranie społecznego inspektora pracy. W zebraniu wzięła udział bardzo duża liczba pracowników pozwanego, w tym (wymienieni w uzasadnieniu wyroku) pracownicy funkcyjni, radca prawny oraz przedstawiciele związków zawodowych. W toku tego spotkania mającego burzliwy przebieg, osoby funkcyjne oraz część przedstawicieli związków zawodowych spierała się z przedstawicielami pozostałych związków zawodowych w kwestiach związanych z uzgodnieniem regulaminu wyborów i jego treści. Na polecenie przewodniczącego Zarządu Koła Związkowego Nr (...) (...) Organizacji Związku Zawodowego (...) udzielał odpowiedzi na pytania zadawane w kwestiach prawnych. Udzielone odpowiedzi skutkowały natężeniem stopnia dyskusji. Część z uczestników spotkania (wskazanych w uzasadnieniu wyroku) odebrała wypowiedzi powoda jako lekceważące i złośliwe, inni zaś pracownicy (również wskazani) nie widzieli w tych wypowiedziach nic niestosownego. Z powodu niemożności osiągnięcia porozumienia spotkanie zostało przerwane, a następnie bezterminowo odroczone.

Pismem z 15 listopada 2021 roku, doręczonym 18 listopada 2021 roku, pracodawca zwrócił się do (...) Organizacji Związku Zawodowego (...) w S. o wyrażenie zgody na rozwiązanie z K. P. (1) umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Nie czekając na udzielnie odpowiedzi przez organizację związkową, pracodawca w dniu (...) roku wypowiedział K. P. (1) umowę pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął (...) roku. Jako przyczyny swej decyzji pracodawca wskazał rażące naruszanie przez pracownika zasad współżycia społecznego, których przestrzeganie stanowi jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych. Pracodawca w wymienionym piśmie, przytoczonym przez Sąd Rejonowy, wskazał jako przyczyny wypowiedzenia:

- wysoce niestosowną postawę prezentowaną przez pracownika w trakcie zebrania wyborczego (...) roku mającego na celu wyłonienie społecznego inspektora pracy, podczas którego powód wielokrotnie naruszał standardy i normy etyczne związane z wykonywaniem zawodu nauczyciela akademickiego, przez wielokrotne okazywanie lekceważącego stosunku wobec części uczestników spotkania;

- leżące w sferze naruszenia zasad współżycia społecznego przekraczanie przez pracownika granic dopuszczalnej krytyki co do osoby bezpośredniego przełożonego Dyrektora Instytutu (...), po polegało na złożeniu w dniu 30 kwietnia 2021 roku pisemnej skargi, w której pracownik zarzucił przełożonemu in. szykanowanie, a następnie po powołaniu przez pracodawcę komisji mającej na celu wnikliwe wyjaśnienie okoliczności sprawy, pracownik ani jego pełnomocnik nie uszczegółowili zarzutów skargi;

- niewłaściwy stosunek do przełożonych wyrażający się brakiem należytej współpracy oraz nienależytej realizacji powierzonych zadań;

- niepochlebne i godzące w wizerunek uczelni wypowiedzi kierowane przez pracownika do studentów kierunku prawo polegające na dyskredytowaniu tego kierunku na uczelni i przydatności zawodowej osób, które do ukończą, na rynku pracy;

- budząca wątpliwości postawa pracownika jako promotora prac dyplomowych z uwagi na dopuszczenie do obrony prac o bardzo wysokim wskaźniku nieuprawionych zapożyczeń, co powinno wzbudzić uzasadnione podejrzenie, czy dyplomant przygotował pracę z poszanowaniem praw autorskich;

- brak oczekiwanej w stosunku do pracownika dyspozycyjności wynikającej z absencji, naruszających organizację pracy w zakresie realizacji obowiązków dydaktycznych (prowadzenia zajęć ze studentami) oraz organizacyjnych (wykonywania zadań związanych z procesem rekrutacji).

Pismem z (...) roku (...) Organizacja Związku Zawodowego (...) w S. nie wyraziła zgody na rozwiązanie z K. P. (1) umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody wskazane w uzasadnieniu wyroku.

Sąd Rejonowy stwierdził, że co do zasady, działacz związkowy jako pracownik chroniony ma prawo domagać się przywrócenia do pracy zgodnie z art. 45 § 3 kp. Sąd podzielił jednak prezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że w razie istnienia rzeczywistych, konkretnych i w pełni usprawiedliwionych przyczyn wypowiedzenia, niepozostających w związku z ratio legis określonej w art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych szczególnej ochrony stosunku pracy działaczy związkowych, domaganie się przywrócenia do pracy może w szczególnych sytuacjach faktycznych pozostawać w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem takiej szczególnej ochrony prawnej. Mając ten pogląd na uwadze Sąd Rejonowy w rozpoznawanej sprawie dokonał oceny przyczyn wypowiedzenia powodowi umowy o pracę i stwierdził, że jedyną prawdziwą przesłanką przemawiającą za zasadnością tego wypowiedzenia było kierowanie przez powoda do studentów kierunku prawo niepochlebnych i godzących w wizerunek pozwanego wypowiedzi polegających na dyskredytowaniu tego kierunku oraz przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy. Sąd Rejonowy, po analizie orzecznictwa Sądu Najwyższego na tle objęcia pracownika ochroną związkową, stwierdził w rozpoznawanej sprawie, że roszczenie powoda o przywrócenie do pracy w ustalonych okolicznościach faktycznych pozostawało w sprzeczności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem szczególnej ochrony prawnej wynikającej z pełnienia funkcji w związku zawodowym. Za adekwatną odpowiedź prawną na naruszenie przez pozwanego przepisów dotyczących wypowiadania umów o pracę Sąd Rejonowy uznał przyznanie powodowi odszkodowania określonego w art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp i art. 36 § 1 pkt 3 kp.

Apelacje od powyższego wyroku Sądu Rejonowego wniosły obie strony procesu prezentowane przez pełnomocników.

Powód zaskarżył powyższy wyrok w zakresie punktu pierwszego, w którym Sąd Rejonowy w miejsce żądania przywrócenia do pracy orzekł o odszkodowaniu, zarzucając temu wyrokowi naruszenie:

- art 233 § 1 kpc w zw. z art 473 kpc w zw. z art. 232 kpc w zw. z 235 ² § 1 i § 2 kpc poprzez nieprzeprowadzenie zawnioskowanego przez stronę powodową dowodu z przesłuchania stron, pomimo, że okoliczności na które miały zeznawać strony były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i niezastępowalne przez inne środki dowodowe;

- art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie błędnej oraz wybiórczej oceny materiału dowodowego przywołanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w zakresie przesłanki scharakteryzowanej przez sąd I instancji jako niepochlebne i godzące w wizerunek uczelni wypowiedzi kierowane przez pracownika do studentów kierunku prawo, polegające na dyskredytowaniu tego kierunku na uczelni i przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy;

- art. 45 § 3 kp w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych w związku z art. 8 k.p. poprzez ich błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, że ochrona trwałości stosunku pracy działacza związkowego nie ma zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na sprzeczność żądania przywrócenia do pracy ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem takiego prawa do ochrony, gdy nie wykazano aby w niniejszej sprawie zaistniała szczególna sytuacja faktyczna dająca ku temu podstawy;

- art. 477 ¹ kpc w związku z art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp i art. 36 § 1 pkt 3 kp. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na zasądzeniu odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, mimo żądania powoda przywrócenia do pracy, w sytuacji, gdy zgłoszone przez powoda roszczenie było uzasadnione, stanowiło wykonywanie prawa i korzystało z szczególnej ochrony w sprawie niniejszej, w sytuacji kiedy okoliczności faktyczne i prawne przemawiają za koniecznością zastosowania art. 45 § 3 kp w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych;

- art. 30 § 4 kp w związku z art. 45 § 1 i § 3 kp poprzez dokonanie przez sąd I instancji faktycznego rozszerzenia przyczyn wypowiedzenia mimo, że pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za zasadnością wypowiedzenia umowy (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 maja 2019 r. I PK 40/18);

Wobec powyższych zarzutów powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie pierwszym przez uwzględnienie powództwa i orzeczenie o przywróceniu powoda do pracy u pozwanego na poprzednich warunkach oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych (apelacja powoda k. 448-458) .

Pozwany w odpowiedzi na apelację powoda wnosił o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 466-469).

Pozwany zaskarżył powyższych wyrok w całości zarzucając mu:

1) naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez pominięcie wniosków wynikających z zeznań świadków A. I. (1), M. K., S. F., M. C. (1), J. S., M. R. (1), A. R., B. S., L. C., A. B., T. K., M. R. (1), z których wynikało, że w trakcie spotkania wyborczego powód bez uzasadnionych podstaw prezentował lekceważącą postawę wobec osób uczestniczących, co skutkowało błędnym przyjęciem przez Sąd Rejonowy, że z uwagi na burzliwy przebieg spotkania wyborczego, zachowanie powoda nie mogło stanowić przyczyny wypowiedzenia z powodem, zwłaszcza że uczestniczył w spotkaniu jako działacz związkowy (nie zaś nauczyciel akademicki). Sąd nie uwzględnił przy tym faktu, że niezależnie od roli, powód nie powinien prezentować tego rodzaju postawy;

2) naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędne przyjęcie, że dopuszczenie przez powoda (jako promotora) do obrony prac dyplomowych o bardzo wysokim wskaźniku nieuprawnionych zapożyczeń nie mogło stanowić uzasadnionej podstawy wypowiedzenia, skoro ostatecznie - po dodatkowej weryfikacji - prace te zostały dopuszczone do obrony, podczas gdy sąd pominął istotny i niekwestionowany fakt, że w pierwotnej dacie studenci nie zostali dopuszczeni do obrony pracy i obronili ją w innym dniu, dopiero po zgłoszeniu zastrzeżenia ze strony przewodniczącej komisji;

3) naruszenie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp — poprzez błędne przyjęcie, że zachowanie powoda w trakcie zebrania wyborczego społecznego inspektora pracy w dniu 7 października 2021 r. miało związek z funkcją powoda jako działacza związkowego i nie mogło stanowić przyczyny wypowiedzenia, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy (w tym zeznania świadków wskazane w zarzucie 1) świadczy o tym, że w trakcie spotkania wyborczego powód prezentował lekceważącą postawę wobec osób uczestniczących — bez uzasadnionych ku temu podstaw i nie powinien tego robić niezależnie od zajmowanej roli;

4) naruszenie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ^{( 1)} kp - poprzez błędne przyjęcie, że przyczyna wypowiedzenia w postaci przekroczenia przez powoda granic dopuszczalnej krytyki co do osoby bezpośredniego przełożonego Dyrektora Instytutu (...) wskutek skargi złożonej 30 kwietnia 2021 roku, w której pracownik zarzucił dyrektorowi m. in. szykanowanie, była przyczyną nieuzasadnioną, podczas gdy zgromadzony materiał dowody wskazuje jednoznacznie, że powód, jak również jego pełnomocnik nie sprecyzowali zarzutów skargi, a zasadność skargi nie została wykazana również na etapie toczącego się postępowania, przez co wskazana na wstępie przyczyna okazała zdaniem pozwanego wystarczająca;

5) naruszenie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp poprzez błędne przyjęcie, że przyczyna dotycząca niewykonania polecenia stanowiła co najwyżej podstawę do zastosowania wobec powoda kary porządkowej, podczas gdy wypowiedzenie stanowi zwykły sposób rozwiązania stosunku pracy, który nie musi być podyktowany szczególnymi okolicznościami, a w realiach niniejszej sprawy nie można mówić o drobnym przeoczeniu, czy błędzie ze strony pracownika, lecz ignorowaniu obowiązku wykonania polecenia przełożonego, co w świetle całokształtu postawy powoda opisanej w wypowiedzeniu, składało się na uzasadnioną przyczynę zakończenia współpracy;

6) naruszenie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp poprzez błędne przyjęcie, że dopuszczenie przez powoda jako promotora do obrony prac dyplomowych o bardzo wysokim wskaźniku nieuprawnionych zapożyczeń nie mogło stanowić uzasadnionej podstawy wypowiedzenia, skoro ostatecznie po dodatkowej weryfikacji prace te zostały dopuszczone do obrony, podczas gdy Sąd pominął istotny i bezsporny fakt, że w pierwotnej dacie studenci nie zostali dopuszczeni do obrony i mogli przystąpić do egzaminu w innej dacie, dopiero po ponownej weryfikacji prac przez powoda,

7) naruszenie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp poprzez przyjęcie, że przyczyna w postaci braku oczekiwanej w stosunku do powoda dyspozycyjności wynikającej z absencji, naruszających organizację pracy okazała się nieprawdziwa, podczas gdy z treści przyczyny oraz zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że nagłe, nieprzewidziane absencje powoda występujące w m.in. w dni zjazdów na studiach niestacjonarnych dezorganizowały pracę i w zestawieniu z pozostałymi przyczynami mogły uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy z powodem;

8) naruszenie art. 477 ¹ kpc w zw. z art. 8 kp i 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazywał na zasadność oddalenia powództwa — mając na uwadze fakt, iż nie tylko żądanie przywrócenia do pracy, ale również zasądzone w miejsce tego roszczenia odszkodowanie należy ocenić jako sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa oraz zasadami współżycia społecznego.

Mając powyższe na uwadze powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (apelacja pozwanego k.432-438).

Powód w odpowiedzi na apelację pozwanego wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 470-473).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje obu stron podlegają oddaleniu z braku uzasadnionych podstaw. Wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy, który Sąd Okręgowy podziela, w związku czym nie zachodzi potrzeba jego ponownego przytaczania. Trafne są również wnioski Sądu Rejonowego w zakresie oceny prawnej roszczenia tj. uznania, że z uwagi na szczególne okoliczności faktyczne przejawiające się charakterem działań powoda, jego roszczenie o przywrócenie do pracy jako sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa nie korzystało z ochrony i nie mogło być uwzględnione. Z uwagi natomiast na wypowiedzenie przez pozwanego umowy o pracę z naruszeniem przepisów o dotyczących wypowiadania umów o pracę tj. art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych w zw. z art. 45 § 1 k.p. zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania.

W odniesieniu do zarzutów apelacji powoda Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

Apelacja powoda zmierzająca do zmiany zaskarżonego wyroku i przywrócenia powoda do pracy nie mogła być uwzględniona, ponieważ jej zarzuty nie są trafne.

Powód niezasadnie zarzuca Sądowi I instancji naruszenia prawa procesowego art 233 § 1 kpc w zw. z art 473 kpc w zw. z art. 232 kpc w zw. z 235 ² § 1 i § 2 kpc polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu z przesłuchania stron. Na wstępie należy zauważyć, że dowód z przesłuchania stron trybie art. 299 kpc został przeprowadzony na rozprawie w dniu 15 marca 2022 r. z ograniczeniem tego dowodu do przesłuchania powoda (protokół skrócony rozprawy k.272-273, transkrypcja k. 290-299). Jeśli chodzi o przesłuchanie przedstawiciela pozwanego w charakterze strony, to w świetle art. 299 k.p.c. nie zachodziła potrzeba przeprowadzania tego dowodu, ponieważ materiał dowodowy sprawy był obszerny i wystarczający do wyjaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie podziela stanowiska powoda, że dowód ten był niezastępowalny przez inne środki dowodowe.

Nie jest też trafny drugi z zarzutów naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 kpc, który zdaniem apelującego, polegał na dokonaniu błędnej oraz wybiórczej oceny materiału dowodowego przywołanego w uzasadnieniu wyroku, w zakresie przesłanki określanej jako niepochlebne i godzące w wizerunek uczelni wypowiedzi kierowane przez pracownika do studentów kierunku prawo polegające na dyskredytowaniu tego kierunku na uczelni i przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy. Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena dowodów nie została dokonana sposób wybiórczy, lecz w sposób wszechstronny, po rozważenia całego zebranego materiału dowodowego sprawy. Apelujący akcentuje, że w tej przyczynie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, która zdaniem Sądu I instancji była rzeczywista, chodzi o wypowiedzi powoda kierowane do studentów prawa, a nie studentów innych kierunków, natomiast spośród studentów pozwanego przesłuchanych w toku sprawy w charakterze świadków, tylko dwoje było studentami kierunku prawo tj. M. R. (2) i E. K. (1). Pozostali zaś świadkowie: W. G., T. D. i D. K. byli studentami innych kierunków i zeznawali, zdaniem apelującego, na podstawie własnych ewentualnych spostrzeżeń niedotyczących kierowania przez pracownika wypowiedzi do studentów kierunku prawo.

Analiza dowodów osobowych wskazuje, że powód niepochlebne i godzące w wizerunek uczelni negatywne treści na temat nowo utworzonego kierunku prawo oraz przydatności zawodowej osób po skończeniu prawa, kierował nie tylko do studentów tego kierunku, ale również do studentów kierunków administracja, kryminologia, zarzadzanie. Z uwagi jednak na to, że istotnie omawiana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę dotyczy kierowania tych wypowiedzi do studentów kierunku prawo, i na tym koncentruje się zarzut apelacyjny, trafność tego zarzutu zostanie poddana analizie w tym aspekcie. Dowodem wprost potwierdzającym prawdziwość omawianego zarzutu są zeznania świadka E. K. (2), który będąc studentem prawa słyszał negatywne wypowiedzi powoda. Z obszernych zeznań E. K. (3) wynika m.in., że powód powiedział do studentów prawa, że nie był za tym, żeby otwierać na pozwanym uniwersytecie kierunku prawo, że jest dużo innych uczelni, co studenci odbierali tak, że ich uczelnia jest gorsza. Spośród opisywanych przez świadka wypowiedzi powoda istotne jest określenie pozwanego „fabryką magistrów” oraz ocena, że „nie jest to uczelnia z prestiżem”. Nie tylko zeznania tego świadka potwierdzają, że powód kierował niepochlebne i godzące w wizerunek uczelni wypowiedzi do studentów kierunku prawo, polegające na dyskredytowaniu tego kierunku na uczelni i przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy.

Prawdziwość omawianej przyczyny wypowiedzenia potwierdzają również zeznania świadków: M. R. (1) – studentki prawa w połączeniu z zeznaniami M. C. (2) – pracownika pozwanego. Z zeznań świadka M. R. (1) wynika, że powód podczas prowadzenia zajęć prezentował lekceważącą postawę wobec studentów kierunku prawo, chociaż nie pamiętała dokładnych wypowiedzi powoda na temat przydatności zawodowej studentów po ukończeniu prawa na pozwanym uniwersytecie. Choć M. R. (2) w toku przesłuchana oświadczyła, że nie pamięta wypowiedzi powoda, to jej relacje z wypowiedzi powoda kierowanych do studentów prawa przekazał przesłuchany w toku sprawy w charakterze świadka M. C. (2) zatrudniony u pozwanego na stanowisku Prodziekana Nauk (...). Świadek ten dobrze pamiętał spotkanie z grupą studentów kierunku prawo, do którego doszło z ich inicjatywy po niezdanym egzaminie u powoda. Z relacji świadka wynika, że podczas tego spotkania M. R. (2) mówiła o negatywnych wypowiedziach powoda na temat pozwanego, że tu nie ma odpowiedniego poziomu, że „to szkółka, a nie uczelnia”. Tak więc, choć wymieniona studentka prawa składając zeznania nie pamiętała wypowiedzi powoda, to jej wcześniejszy przekaz dotyczący wypowiedzi powoda pamiętał i zrelacjonował w toku sprawy wymieniony pracownik pozwanego. Inny świadek T. D. – student kierunku (...) również wiedział o niepochlebnych wypowiedziach powoda na temat utworzenia kierunku prawo na pozwanym uniwersytecie, rangi tej uczelni, studentach kierunku prawo i ich przydatności do zawodu. Choć świadek wiedzę na ten temat miał przede wszystkim z wypowiedzi powoda podczas zajęć prowadzonych ze studentami kierunku (...), to również informacje w tym zakresie świadek posiadał z rozmów prowadzonych ze studentami kierunku prawo w różnych sytuacjach, np. na korytarzu, albo podczas spotkania grupy języka migowego, w której uczestniczyli również studenci prawa. Zeznania podobnej treści złożyli też świadkowie D. K. (...) oraz W. G. studentka (...), następie (...). Wiedza tych świadków o dyskredytowaniu przez powoda studentów prawa, ich przydatności w zawodzie prawnika i rangi uczelni pochodziła z rozmów prowadzonych przez świadków ze studentami prawa, przy czym w przypadku D. K. również z rozmów prowadzonych w związku z pełnieniem przez niego funkcji w samorządzie studenckim. D. K. wiedzę tę miał również z ich własnych obserwacji zachowań powoda podczas prowadzonych przez niego zajęć na (...). Świadek W. G. zeznała, że podczas spotkania ze znajomymi z prawa mówili oni o kierowaniu do nich przez powoda wypowiedzi typu „żadni będą z nich prawnicy po naszej uczelni”.

Treść zeznań wyżej wymienionych świadków potwierdza prawdziwość przyczyny wypowiedzenia dotyczącej kierowania przez powoda do studentów kierunku prawo niepochlebnych i godzących w wizerunek uczelni wypowiedzi polegających na dyskredytowaniu tego kierunku na uczelni i przydatności zawodowej osób, które go ukończą, na rynku pracy. Zasadnie więc Sąd I instancji stwierdził, że ta przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę jest prawdziwa i wystarczająca do rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem.

Dodatkowo należy zważyć na tę część zeznań świadka M. R. (1) - pracownika naukowo-dydaktycznego pozwanego, w której zeznała na temat rozmów ze studentami kierunku (...), podczas których otrzymywała informacje, że zdarzało się, że K. P. (1) nazywał ich idiotami, którzy nic w życiu nie osiągną, gdyż (...) nie ma nic wspólnego z renomowaną uczelnią. Zeznania tego świadka, choć dotyczą wypowiedzi kierowanych przez powoda do studentów (...), a nie studentów prawa, potwierdzają jedynie to, że powód zatrudniony w pozwanym uniwersytecie na stanowisku nauczyciela akademickiego kierował do jego studentów niepochlebne i godzące w wizerunek uniwersytetu wypowiedzi. Zeznania tego świadka w omawianym zakresie utwierdzają więc w przekonaniu, że skoro powód tego typu wypowiedzi kierował do studentów administracja, to prawdziwe są zeznania świadków, z których wynika, że powód podobnej treści wypowiedzi kierował również do studentów prawa.

Jeśli chodzi o ankiety studenckie, to istotnie, ich wyniki nie odzwierciedlają negatywnej oceny zachowania powoda. Mając jednak na uwadze anonimowy charakter ankiet, nie można nadać tym dowodom takiej mocy, która by zaprzeczyła wnioskom wynikającym z zeznań wyżej wymienionych świadków.

Apelujący nie wykazał, by Sąd I instancji dokonał faktycznego rozszerzenia przyczyn wypowiedzenia, w związku z czym chybiony jest zarzut naruszenia przepisów art. 30 § 4 kp w związku z art. 45 § 1 i § 3 kp (5.zarzut apelacji).

Wyniki postępowania dowodowego wykazały, że powód naruszył podstawowy obowiązek pracowniczy w postaci dbania o dobro zakładu pracy, w szczególności o jego dobre imię i renomę. Prezentowane przez powoda negatywne oceny pozwanego miały charakter umyślny, a ich charakter świadczy o rażącym naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych. Nauczyciel akademicki, który w wypowiedziach kierowanych do studentów nowo otwartego kierunku kwestionuje zasadność otwarcia tego kierunku kształcenia, który podważa renomę uczelni i przydatność zawodową na rynku pracy przyszłych absolwentów nowego kierunku, działa wbrew interesom swego pracodawcy i dlatego nie może skutecznie domagać się przywrócenia do pracy. Powoływanie się na niski poziom nauczania u pozwanego zniechęca podejmowania lub kontynuowania kształcenia na takiej uczelni, na co wskazuje rezygnacja części dotychczasowych studentów innych kierunków do podjęcia nauki na kierunku prawo. Przy ocenie zasadności roszczenia o przywrócenie do pracy należy też mieć na uwadze, że działania dyskredytujące uczelnię, nowo otwarty kierunek i przydatność zawodową absolwentów, naruszały również dobro osób, które podjęły już studia na tym kierunku, dla których wypowiedzi były przykre i zniechęcały do dalszego kształcenia. Z tego względu przywrócenie do pracy nauczyciela akademickiego, który nie dba o dobro studentów których sam kształci, naruszałoby również zasady współżycia społecznego. Podkreślić przy tym należy, że działania powoda godzące w dobro pracodawcy, nie miały żadnego powiązania z pełnioną przez niego funkcją w organizacji związkowej. W tej sytuacji Sąd I instancji zasadnie stwierdził, że przyczyny uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę były konkretne i rzeczywiste oraz że w ustalonych szczególnych okolicznościach faktycznych sprawy roszczenie powoda o przywrócenie do pracy jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem szczególnej ochrony prawnej wynikającej z pełnienia funkcji w związku zawodowym. Z tych względów roszczenie powoda o przywrócenie do pracy stanowiłoby nadużycie prawa podmiotowego i w świetle treści art. 8 kp nie może korzystać z ochrony na podstawie art. 45 § 1 i 3 kp w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.). Właściwą zaś reakcją na naruszenie przepisów o ochronie związkowej, było zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania na podstawie art. 477 ¹ kpc w zw. z art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp i art. 36 § 1 pkt 3 kp, które zostały w sprawie prawidłowo zastosowane (zarzuty trzeci i czwarty apelacji powoda).

Powyższe wskazuje, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia wskazanych w apelacji powoda przepisów prawa procesowego i przepisów materialnego.

W odniesieniu do apelacji pozwanego, Sąd II instancji zważył, co następuje;

Apelacja pozwanego zmierzała do zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, ponieważ zdaniem pozwanego, wszystkie przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o prace były prawdziwe, a uwzględnienie powództwa nawet przez zasądzanie odszkodowania, nie znajduje uzasadnionych podstaw. Zdaniem Sądu II instancji, apelacja pozwanego nie może odnieść oczekiwanego przez tego apelującego rezultatu w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, ponieważ tylko jeden z zarzutów tej apelacji jest w pewnym zakresie trafny, o czym będzie mowa niżej, zaś pozostałe zarzuty są chybione. Potwierdza to zasadność zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania, ale nie daje jednak wystarczających podstaw do oddalenia powództwa.

W nawiązaniu do tego częściowo uzasadnionego zarzutu Sąd Okręgowy wskazuje, że chodzi o zarzut wymieniony w punkcie czwartym apelacji pozwanego. W zarzucie tym apelujący zarzuca Sądowi I instancji naruszenie art. 45 § 1 w zw. z art. 47 ^{( 1)} kp - przez błędne przyjęcie, że przyczyna wypowiedzenia w postaci przekroczenia przez powoda granic dopuszczalnej krytyki co do osoby bezpośredniego przełożonego Dyrektora Instytutu (...) wskutek skargi złożonej (...)roku, w której pracownik zarzucił dyrektorowi m. in. szykanowanie, była przyczyną nieuzasadnioną, podczas gdy zgromadzony materiał dowody wskazuje jednoznacznie, zdaniem apelującego, że powód, jak również jego pełnomocnik nie sprecyzowali zarzutów skargi, a zasadność skargi nie została wykazana również na etapie toczącego się postępowania, przez co wskazana na wstępie przyczyna, okazała się wystarczająca. Przy ocenie tego zarzutu należy odnieść się do tej części treści pisma pozwanego z dnia (...) r. rozwiązującego z powodem umowę o prace za wypowiedzeniem, która dotyczy omawianej przyczyny wypowiedzenia. Z treści tego pisma wynika, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę było m.in. przekraczanie przez powoda granic dopuszczalnej krytyki co do osoby bezpośredniego przełożonego, któremu powód w skardze z (...) r. zarzucił szykanowanie, a następnie po powołaniu przez pracodawcę komisji do zbadania zasadności skargi i wezwaniu powoda do uszczegółowienia jej zarzutów, powód tej skargi nie sprecyzował, czym uniemożliwił członkom komisji merytoryczne zbadanie sprawy. Po pierwsze, z pisma pozwanego rozwiązującego umowę o prace z powodem wynika, że pracodawca nie badał merytorycznie skargi powoda, wobec czego również Sąd I instancji nie miał podstaw do oceny merytorycznej skargi. Dlatego niezasadnie pozwany w zarzucie czwartym apelacji podnosi, że zasadność skargi nie została wykazana również na etapie toczącego się postepowania. Pojawia się w związku z tym kwestia, czy bez zbadania merytorycznego zasadności skargi pracodawca mógł w piśmie wypowiadającym umowę o pracę podać jako przyczynę wypowiedzenia przekroczenie przez pracownika granic dopuszczalnej krytyki co do osoby bezpośredniego przełożonego. Zdaniem Sądu tę kwestię należy rozstrzygnąć negatywne, wobec czego pracodawca nie mógł tak sformułować przyczyny wypowiedzenia. Niemniej jednak faktem jest, niekwestionowanym przez powoda, że w wymienionym piśmie z (...) r. zarzucił on przełożonemu szykanowanie, jak również, że tego zarzutu nie uszczegółowił na wezwanie komisji. Tak więc, jeśli tę przyczynę wypowiedzenia rozumieć jako brak uszczegółowienia zarzutu szynkowania pracownika przez przełożonego, to ta przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę była rzeczywista. Sąd II instancji nie podziela w tym jednym zakresie stanowiska Sądu I instancji, że w związku z ustanowieniem przez powoda pełnomocnika, tego rodzaju zarzut należałoby postawić nie powodowi lecz jego pełnomocnikowi. Jak wiadomo, pełnomocnik działa w imieniu mocodawcy w granicach umocowania. Jeśli mocodawca nie dostarcza pełnomocnikowi informacji, albo nie upoważnia pełnomocnika do przekazania posiadanych informacji, to w takiej sytuacji nie można pełnomocnikowi zarzucać niewykonania wezwania, bo przyczyną tego była postawa mocodawcy, którą pełnomocnik jest związany. Ponadto, powód w toku przesłuchania przyznał, że nie skonkretyzował skargi, ponieważ nie chciał zaogniać sytuacji, bo funkcjonuje w tym środowisku (k.295v.). Tak więc prawdą jest, że powód zarzucając przełożonemu szykanowanie nie uszczegółowił skargi, czym uniemożliwił merytoryczne jej zbadanie. Taka postawa powoda, nie pojmowana jako przekroczenie granic dozwolonej krytyki, ale jako brak uszczegółowienia skargi, mogła być przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Trudno bowiem pracodawcy akceptować sytuację, w której pracownik zarzuca przełożonemu szykanowanie, a następnie uniemożliwia merytoryczne zbadanie sprawy, do czego pracodawca jest zobowiązany. Choć w takim znaczeniu zarzut wymieniony w punkcie czwartym apelacji pozwanego był zasadny, to jednak jego trafność nie miała wpływu na wynik apelacji, ponieważ nie dawała podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa.

Wszystkie pozostałe zarzuty apelacji pozwanego są chybione. Sąd Okręgowy, poza tą jedną wyżej omówioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, w pełni akceptuje i przyjmuje za własne ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego co do bezzasadności pozostałych czterech przyczyn wypowiedzenia.

W doniesieniu do pierwszego zarzutu dotyczącego naruszenia art. 233 § 1 kpc należy wskazać, że Sąd I instancji nie pominął dowodów z zeznań świadków wymienionych w punkcie pierwszym apelacji, będących pracownikami pozwanego. Sąd po wszechstronnym rozważeniu dowodów, po analizie zeznań świadków wymienionych w apelacji, ale również zeznań innych osób, które nie widziały nic niestosownego w zachowaniu powoda podczas spotkania wyborczego w dniu (...) r., doszedł do przekonania, że zachowanie powoda nie stanowiło uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Dochodząc do takiego wniosku Sąd miał na uwadze, że spotkanie to przebiegało w emocjonującej atmosferze i jego uczestnicy prezentowali na nim różne stanowiska, a w toku rozprawy prezentowali własne uwagi na temat postawy powoda, który występował na tym spotkaniu nie w roli pracownika, ale przedstawiciela związku zawodowego. Sąd II instancji podziela stanowisko, że postawa powoda działającego wówczas w charakterze przedstawiciela związku zawodowego, prezentowana na tym burzliwie przebiegającym spotkaniu, odbierana przez niektórych uczestników jako lekceważąca, nie może być przyczyną rozwiązania stosunku pracy. Należy mieć bowiem na uwadze, że relacje świadków, na które powołuje się powód, mają w znacznej części charakter oceny, przy czym dwie grupy przesłuchanych świadków odmiennie oceniały postawę powoda. Nadto, trzeba też mieć na uwadze tą istotną okoliczność, że postawa powoda obierana przez niektórych uczestników spotkania jako lekceważąca, nie była skierowana przeciwko pracodawcy i nie stanowiła naruszenia obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy, w związku z tym nie może stanowić przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Z tych przyczyn stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe. Omawiany zarzut wiąże się z zarzutem zawartym w punkcie trzecim apelacji dotyczącym naruszenia art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp., który z tych samych względów jest chybiony.

W drugim zarzucie dotyczącym naruszenia art. 233 § 1 kpc w związku z zajętym przez Sąd I instancji stanowiskiem co do pełnienia przez powoda funkcji promotora prac dyplomowych, apelujący niezasadnie zarzuca Sądowi pominięcie faktu, że w pierwotnej dacie studenci nie zostali dopuszczeni do obrony prac i bronili je w innym dniu. O bezzasadności tego zarzutu świadczy fakt, że studenci obronili te prace w innym terminie bez dokonywania poprawek, co przemawia za przyjęciem, że prace te już pierwszym terminie nadawały się do obrony, nie było w nich nieuprawnionych zapożyczeń, lecz prawidłowo opisane cytaty. Z tego względu nie jest również trafny zarzut zawarty w punkcie szóstym apelacji dotyczącym naruszenia art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp.

W odniesieniu do zarzutu zawartego w punkcie piątym apelacji dotyczącego naruszenia art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ^{( 1)} kp Sąd II instancji podziela stanowisko, że przyczyna dotycząca niewykonania przez powoda polecenia, stanowiła co najwyżej podstawę do zastosowania kary porządkowej, a nie wypowiedzenia umowy o pracę. Analizując ten zarzut należy mieć na uwadze treść korespondencji e-mail prowadzonej na omawiane tematy między powodem i innymi pracownikami pozwanego. W wiadomości skierowanej do K. P. (2) powód napisał, że sylabus z praktyk powinien sporządzić opiekun praktyk, ponieważ może on mieć inny pogląd na jego treść niż powód, a nadto, że powód zastąpił S. J. jako opiekun praktyk na kierunku (...) i kadencja powoda trwała do końca września. Po otrzymaniu tej wiadomości K. P. (2) w tym samym dniu o godz. 11.10 zwrócił się do Prodziekan A. R. o wyznaczenie innej osoby do sporządzenia sylabusa z praktyki zawodowej (treść wiadomości k. 215). W kwestii zaś regulaminu praktyk na kierunku (...) powód prowadził korespondencję z A. I. (2) (treść wiadomości k.128). Treść powołanej korespondencji wskazuje, że powód uzasadniał swoje stanowisko tak w zakresie sylabusa, jak i regulaminu praktyk, wobec czego nie można mówić o ignorowaniu obowiązku wykonania polecenia przełożonego.

Nie jest uzasadniony zarzut zawarty w punkcie siódmym apelacji dotyczący naruszenia art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp w kontekście braku dyspozycyjności powoda wnikającej z absencji. W tym zakresie również stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe. Niewątpliwie niezdolność powoda do pracy w czasie wyznaczanego urlopu wypoczynkowego nie na ruszała organizacji pracy w zakresie obowiązków dydaktycznych i organizacyjnych. Jeśli zaś chodzi o pozostałe nieobecności spowodowane krótkimi okresami choroby lub obowiązkiem stawiennictwa na wezwanie organu państwowego, to nie zdarzały się one tak często, albo w tak długim okresie, by można mówić o braku dyspozycyjności pracownika i o naruszeniu organizacji pracy wydziału w zakresie prowadzenia zajęć lub procesu rekrutacji.

Nie znajduje też podstaw ostatni zarzut apelacji pozwanego, dotyczący naruszenia art. 477 ¹ kpc w zw. z art. 8 kp i 45 § 1 kp w zw. z art. 47 ¹ kp. Sąd I instancji nie naruszył tych przepisów przez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania z tytułu naruszania przepisów o wypowiadaniu umowy o pracę. Sąd II instancji podziela stanowisko, że w ustalonych szczególnych okolicznościach dotyczących postawy powoda wobec studentów kierunku prawo, tylko wybrane przez powoda roszczenie o przywrócenie do pracy było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. To stanowisko potwierdzają dodatkowo wnioski Sądu II instancji o zasadności przyczyny wypowiedzenia polegającej na niesprecyzowaniu przez powoda skargi dotyczącej szykanowania go przez przełożonego. Jak wskazano wyżej, nie można przywrócić do pracy pracownika będącego nauczycielem akademickim, który kierował do studentów nowo otwartego kierunku wypowiedzi dyskredytujące ten kierunek kształcenia i przydatność zawodową jego absolwentów na rynku pracy, oraz pracownika, który formułuje poważne zarzuty wobec swego przełożonego, a następnie tych zarzutów nie wyjaśnia na wezwanie komisji powołanej do zbadania ich zasadności. Nie pozbawia to jednak powoda prawa do odszkodowania z powodu naruszenia przez pozwanego przepisów o wypowiadania umów o pracę. Pozwany rozwiązując umowę o pracę z pracownikiem podlegającym ochronie związkowej, naruszył przepisy art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych w zw. z art. 45 § 1 kp. Pozwany nie czekając na zajęcie stanowiska przez organizację związkową pismem z dnia 25 listopada 2021 r. wypowiedział powodowi umowę o pracę, a organizacja związkowa udzieliła negatywnej odpowiedzi w ustawowym terminie, tj. pismem z 26 listopada 2021 roku. Pozwany pracodawca w dacie wypowiedzenia umowy miał więc świadomość naruszenia przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, wobec czego takie umyślne naruszenie przepisów nie może skutkować oddaleniem powództwa i pozbawieniem pracownika odszkodowania.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił obie apelacje.

O kosztach procesu za drugą instancję Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc mając na uwadze, że apelacje obu stron zostały oddalone i obie były reprezentowane przez zawodowych pełnomocników i poniosły w sprawie podobne koszty.