Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2024r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Jerzy Zalasiński

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2024 r. w Siedlcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. S. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w S.

o wynagrodzenie za pracę

na skutek apelacji pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 27 października 2023r. sygn. akt IV P 53/23

oddala apelację.

Sygn. akt: IV Pa 38/23

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 27 października 2023r. Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa K. S. (1) przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S. o wynagrodzenie za pracę:

1. zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Zakładowi Karnego w S. na rzecz powoda K. S. (1) kwotę 1 200 złotych tytułem dodatku służbowego,

2. umorzył postępowanie w części objętej cofnięciem powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia,

3. oddalił powództwo skierowane przeciwko pozwanemu Zakładowi Karnemu
w S.,

4. zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu,

5. nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Rozstrzygnięcie to było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

Powód K. S. (1) domagał się od pozwanego Zakładu Karnego
w S. 200 złotych z odsetkami od 1 sierpnia 2022r. i przywrócenia dodatku służbowego w wysokości 700 złotych.

Pełnomocnik pozwanego Zakładu Karnego w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Postanowieniem z 18 maja 2023r. sąd wezwał do udziału w sprawie
w charakterze pozwanego Skarb Państwa - Zakład Karny w S..

Pełnomocnik pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w S. wniósł o oddalenie powództwa.

Na rozprawie 25 lipca 2023. powód wyjaśnił, że ostatecznie domaga się różnicy w dodatku służbowym w wysokości po 200 złotych za okres od sierpnia 2022r.
do lutego 2023r. w łącznej wysokości 1200 złotych oraz cofnął pozew i zrzekł się roszczenia w zakresie 200 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił, że K. S. (1) od 3 grudnia 2007r. pełnił służbę
w Służbie Więziennej w Zakładzie Karnym w S. ostatnio na stanowisku oddziałowego w dziale terapeutycznym dla skazanych z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi lub upośledzonych umysłowo. Ze Służby Więziennej wystąpił z dniem 31 stycznia 2023r.

Pismem z 5 lipca 2021r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2020r. poz.848 z późn. zm.) oraz §4 ust.2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 13 stycznia 2011r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2016r. poz.2044) przyznał K. S. (1) z dniem 1 lipca 2021r. dodatek służbowy w wysokości 700 złotych.

W 2011r. K. S. (1) przebywał na zwolnieniach lekarskich łącznie przez 116 dni, które kontynuował do dnia odejścia ze służby. Były one związane
z warunkami wykonywanej służby.

Pismem z 29 lipca 2022r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2020r. poz.848 z późn. zm.) oraz §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.633)
w związku z utratą dyspozycyjności ustalił K. S. (1) na okres od 1 sierpnia 2022r. do 30 września 2022r. dodatek służbowy w wysokości 500 złotych (ustalony
w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia) i 248 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 2 rozporządzenia), łącznie 748 złotych.

Pismem z 29 września 2022r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz. U.
z 2020r. poz.848 z późn. zm.) oraz §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.633) w związku z trwającym brakiem dyspozycyjności ustalił K. S. (1) na okres od 1 października 2022r. do 30 listopada 2022r. dodatek służbowy w wysokości 500 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia) i 248 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 2 rozporządzenia), łącznie 748 złotych.

Pismem z 28 listopada 2022r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U.
z 2020r. poz.848 z późn. zm.) oraz §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.633) w związku z trwającym brakiem dyspozycyjności ustalił K. S. (1) na okres od 1 do 31 grudnia 2022 roku dodatek służbowy w wysokości 500 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia) i 248 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 2 rozporządzenia), łącznie 748 złotych.

Pismem z 29 grudnia 2022r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U.
z 2020r. poz.848 z późn. zm.) oraz §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.633) w związku z trwającym brakiem dyspozycyjności ustalił K. S. (1) na okres od 1 do 31 stycznia 2023r. dodatek służbowy w wysokości 500 złotych (ustalony
w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia) i 248 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 2 rozporządzenia), łącznie 748 złotych.

W przedstawionym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo K. S. (1) jest zasadne w przeważającej części.

Na wstępie Sąd Rejonowy wskazał, że pozwanym w tej sprawie był Skarb Państwa – Zakład Karny w S., a nie Zakład Karny w S.. Szczegółowa argumentacja dotycząca tej kwestii została zaprezentowana przez Sąd Okręgowy
w S. w uzasadnieniu wyroku z 23 marca 2021r. wydanego w sprawie IV Pa 42/20. Wskazano w nim, że „(…) Zakład Karny nie jest pracodawcą dla funkcjonariuszy służby więziennej, których zatrudnienie ma źródło w stosunku administracyjnoprawnym, a nie w stosunku pracy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2014r., III BP 2/14, LEX nr 1616906, wyrok Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2009r., I PK 226/08, OSNP 2011 nr 3-4, poz.33). Dla tego rodzaju pracowników pracodawcą jest Skarb Państwa reprezentowany przez organ jednostki prezentacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie lub organ jednostki nadrzędnej (por. uchwały sądu Najwyższego z 13 sierpnia 2013r. III PZP 5/13, LEX 1360420 i PZP 4/13, LEX 1360419)”. Powództwo skierowane przeciwko Zakładowi Karnemu w S. podlegało więc oddaleniu, gdyż ten podmiot nie miał biernej legitymacji procesowej.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art.58 ust.1 pkt 3 ustawy
z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.2470) funkcjonariusze otrzymują do uposażenia zasadniczego dodatek o charakterze stałym w postaci dodatku służbowego. Pismem z 5 lipca 2021r. dyrektor Zakładu Karnego w S. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej oraz §4 ust.2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 stycznia 2011r.
w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2016r. poz.2044) przyznał powodowi
z dniem 1 lipca 2021r. dodatek służbowy w wysokości 700 złotych. Zgodnie z §4 ust.2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 stycznia 2011r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2016r. poz.2044) przy ustalaniu wysokości dodatku służbowego uwzględnia się - na pozostałych stanowiskach służbowych - prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych, w szczególności inicjatywę i samodzielność w realizacji zadań służbowych, terminowość i efektywność podejmowanych działań, posiadane kwalifikacje i umiejętności wykorzystywane na zajmowanym stanowisku, a także powierzenie nowych lub dodatkowych obowiązków służbowych lub wystąpienie innej istotnej zmiany warunków służby wymagającej zwiększenia zaangażowania funkcjonariusza w wykonywanie zadań służbowych. W okresie od 1 sierpnia 2022r. do 31 stycznia 2023r. na podstawie art.58 ust.1 pkt 3 ustawy z 9 kwietnia 2010r.
o Służbie Więziennej oraz §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.633) w związku z utratą dyspozycyjności ustalono powodowi dodatek służbowy w wysokości 500 złotych (ustalony w zw. z §6 pkt 1 rozporządzenia) i 248 złotych (ustalony
w zw. z §6 pkt 2 rozporządzenia), łącznie 748 złotych.

Sąd Rejonowy podniósł, że kwestią sporną była zasadność obniżenia powodowi dodatku służbowego z 700 złotych do 500 złotych na podstawie §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków
o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej z uwagi na przebywanie powoda na długotrwałych zwolnieniach lekarskich.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z §5 ust.1 pkt 2 tego rozporządzenia przy ustalaniu wysokości dodatku służbowego uwzględnia się - na stanowiskach niekierowniczych - prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych, w szczególności inicjatywę i samodzielność w realizacji zadań służbowych, terminowość i efektywność podejmowanych działań, posiadane kwalifikacje
i umiejętności wykorzystywane na zajmowanym stanowisku, a także powierzenie nowych lub dodatkowych obowiązków służbowych lub wystąpienie innej istotnej zmiany warunków służby związanej ze zwiększeniem obowiązków, wymagającej zaangażowania funkcjonariusza w wykonywanie zadań służbowych. Sąd Rejonowy podkreślił, że katalog kryteriów stanowiących o prawidłowym wykonywaniu obowiązków służbowych jest przykładowy, na co wskazuje zwrot „w szczególności”. Z tego względu na wysokość omawianego dodatku mogą również wpływać takie okoliczności jak zmniejszenie obowiązków służbowych, niski poziom odpowiedzialności związanej z wykonywaną pracą, brak samodzielności itp. W myśl §7 ust.1 rozporządzenia dodatek służbowy można obniżyć w razie zmiany lub ustania przesłanek, o których mowa w §5 ust.1 i 2. Jest to tzw. fakultatywne obniżenie dodatku służbowego.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że decyzja Dyrektora Zakładu Karnego
w S. o obniżeniu powodowi dodatku służbowego w spornym okresie o 200 złotych miesięcznie była niezasadna. W zakresie wykładni powyższych przepisów
w świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy w pełni podzielił argumentację wyrażoną w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Łomży IV Wydział Pracy
i (...) wydanego w dniu 4 stycznia 2023r. w sprawie IV P 101/22. Wskazano w nim, że „Po pierwsze, wskazać należy, że przepis rangi ustawowej ,tj. art.60g ustawy o Służbie Więziennej wskazuje, że uposażenie w trakcie zwolnienia lekarskiego oblicza się biorąc pod uwagę dodatki o charakterze stałym. Gdyby ustawodawca chciał, aby w okresie zwolnienia lekarskiego dodatek służbowy nie był wypłacany, to w tym przepisie wskazałby, że ten dodatek, którego wysokość uzależniona jest przecież od jakości wykonywanej pracy, nie przysługiwałby
w okresie zwolnienia lekarskiego lub ulegał obniżeniu – takiej regulacji jednak w tym przepisie nie ma. Również z wykładni językowej §7 ust.1 powołanego rozporządzenia nie wynika wprost, że dodatek ulega obniżeniu w związku z usprawiedliwioną absencją funkcjonariusza. Prawodawca w §7 ust.2 był w stanie enumeratywnie wyliczyć przypadki, kiedy obniżenie dodatku jest obligatoryjne, skoro nie wpisał zwolnienia chorobowego do tego katalogu, to należy uznać, że tworząc powyższe przepisy nie uważał takiej sytuacji za powód do obniżenia dodatku służbowego. Sąd Rejonowy podkreślił, że w większości przypadków w trakcie absencji chorobowej funkcjonariusz otrzymuje 80% uposażenia, a więc również 80% dodatku służbowego. Absencja chorobowa nie jest zawiniona przez funkcjonariusza, nie powinien on być zatem dodatkowo „karany” za niedyspozycję zdrowotną. Przebywanie na zwolnieniach lekarskich przez powoda wynika z rozpoznania stanu chorobowego, czyli sytuacji niezależnej od pracownika, za którą nie ponosi od odpowiedzialności. Funkcjonariusz, który przed zwolnieniem lekarskim prawidłowo wykonywał swoją pracę ma prawo liczyć na lojalność pracodawcy, który w sytuacji choroby zapewni mu odpowiednie wynagrodzenie umożliwiające zaspokajanie zwykłych potrzeb życiowych zwiększonych o koszty leczenia. Warto wskazać, że jeśli pracodawca ma wątpliwości co do prawidłowości zwolnienia lekarskiego albo co do przydatności funkcjonariusza do służby, winien skorzystać z przewidzianych w prawie instrumentów, obniżenie dodatku służbowego, w ocenie Sądu Rejonowego, nie jest
w takim wypadku uzasadnione. Powyższa kwestia stanowiła przedmiot rozważań Rzecznika Praw Obywatelskich, do którego zwracali się funkcjonariusze Służby Więziennej, którym obniżono dodatki służbowe w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim. Sąd pierwszej instancji zgodził się z zajętym przez Rzecznika stanowiskiem, iż fakt przebywania funkcjonariusza na długotrwałym zwolnieniu lekarskim nie mieści się w zakresie pojęcia „zmiany lub ustania prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych”. W tym czasie bowiem, ze względów zdrowotnych, funkcjonariusz ten w ogóle nie wykonuje obowiązków służbowych. Nie można zaś do ustania wykonywania obowiązków służbowych z tej przyczyny odnosić kategorii ich prawidłowości bądź nieprawidłowości (...). Sąd Rejonowy zwrócił także uwagę, że nieobecności powoda miały charakter ciągły, tym samym w rozpatrywanym przypadku pracodawca nie miał do czynienia z wielokrotnie powtarzanym schematem, w którym funkcjonariusz w wyniku częstej absencji chorobowej, przerywanej dniem lub kilkudniową zdolnością do służby, ponownie otrzymywał zwolnienie lekarskie, co powodowało trudności w prawidłowym zabezpieczeniu toku służby. Nie doszło zatem do powstania ryzyka wystąpienia zagrożenia braku właściwej realizacji ustawowych zadań określonych w ustawie o Służbie Więziennej i ustawie Kodeks karny wykonawczy, spoczywających na formacji jaką jest Służba Więzienna. Pracodawca bowiem miał możliwość wcześniejszego zaplanowania zastępstwa za powoda, zabezpieczenia interesów zakładu pracy i prawidłowości jego funkcjonowania (argumentacja z odpowiedzi M. W., Sekretarza S. w MS na wystąpienie (...)). Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na fakt zajęcia się sprawą dodatków służbowych przez Rzecznika Praw Obywatelskich świadczy o masowości obniżania dodatków służbowych funkcjonariuszom SW. Zdaniem Sądu Rejonowego wydaje się, że nie
o brak dyspozycyjności, czy niewłaściwe wykonywanie obowiązków tu chodzi, lecz
o kwestie budżetowe. Reasumując, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skoro powód wykonywał obowiązki prawidłowo, to wypracował sobie określoną wysokość dodatku służbowego. Na skutek zdarzenia losowego, jakim jest choroba, nie mógł
w ogóle wykonywać swoich obowiązków. Przepisy prawa w sposób jasny
i precyzyjny wskazują, jak powinno być wyliczane uposażenie funkcjonariusza
w okresie zwolnienia lekarskiego (art.60g ustawy). Pozbawienie dodatku służbowego w trakcie długotrwałej choroby jest sprzeczne z ustawą o Służbie Więziennej oraz
z §7 ww. rozporządzenia. Reasumując Sąd Rejonowy uznał, że takie postępowanie pracodawcy ma charakter dyskryminujący pracowników przebywających na zwolnieniach lekarskich i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego”. Zgadzając się w całości z zaprezentowaną wyżej wykładnią przepisów Sąd Rejonowy dodatkowo zauważył, że niekonsekwencję dyrektora Zakładu Karnego w S., który z jednej strony zadeklarował, że „Nie zabrałbym dodatku, gdyby to było zwolnienie spowodowane wypadkiem przy pracy”, a w sytuacji, gdy zwolnienia lekarskie powoda były spowodowane warunkami służby, podjął decyzję o obniżeniu tego dodatku.

Mając powyższe argumenty na uwadze, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w S. na rzecz powoda ostatecznie dochodzoną sumę dodatku służbowego.

W części objętej cofnięciem powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia (200 złotych) Sąd pierwszej instancji na podstawie art.355 kpc umorzył postępowanie.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie żądań stron, Sąd Rejonowy na podstawie art.100 kpc zniósł je wzajemnie między stronami.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art.477 ²§1 kpc.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozowany Skarb Państwa – Zakład Karny w S., reprezentowany przez pełnomocnika, zaskarżając go w części ,tj. w punkcie 1 i 4 wyroku i zarzucając mu naruszenie:

I.  przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, w szczególności art.233 kpc poprzez:

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych
w sprawie, dokonanej wybiórczo i wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na pominięciu w całości zeznań świadka K. S. (2) i niedokonaniu jakiejkolwiek oceny przeprowadzonego w sprawie dowodu, z których to zeznań wynika, że obniżenie dodatku służbowego powodowi, jak i innym funkcjonariuszom przebywającym na długotrwałych zwolnieniach lekarskich wynikało z konieczności oddelegowania innego funkcjonariusza do wykonywania zadań nieobecnego funkcjonariusza, zapewnienia bezpieczeństwa jednostki i próby zmniejszenia absencji chorobowych funkcjonariuszy,

- dokonania oceny w sposób wybiórczy, sprzeczny z zasadami logiki
i doświadczenia życiowego, polegający na pominięciu zeznań Dyrektora Zakładu Karnego w S. w zakresie w jakim wskazał, że obniżenie dodatku służbowego dotyczyło jednie funkcjonariuszy przebywających na zwolnieniach lekarskich powyżej trzech miesięcy i wynikało z konieczności oddelegowania innego funkcjonariusza do wykonywania zadań nieobecnego funkcjonariusza, zapewnienia bezpieczeństwa jednostki, przy jednoczesnym wskazaniu braku konsekwencji w działaniach Dyrektora Zakładu Karnego w S. w zakresie, w jakim wskazał, że nie obniża dodatków służbowych funkcjonariuszy przebywających na zwolnieniach lekarskich
w związku z wypadkiem przy pracy ,tj. nieprawidłowej oceny jedynie części jego zeznań,

II.  naruszenie prawa materialnego ,tj. §5 ust.1 pkt 2 w zw. z §7 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022r. poz.663) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż ustawodawca nie przewidział możliwości obniżenia stałego dodatku stażowego funkcjonariuszy Służby Więziennej
w przypadku przebywania na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, podczas gdy w rzeczywistości zastosowanie sformułowania „może”
i ustanowienie otwartego katalogu przesłanek, o którym mowa
w §5 rozporządzenia pozwala na fakultatywne podjęcie decyzji w zakresie obniżenia dodatku służbowego z w/w przyczyny przez przełożonych funkcjonariuszy.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu drugiej instancji Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu w apelacji naruszeń prawa procesowego i prawa materialnego, a zarzuty pozwanego stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art.233§1 kpc.

Zarzut naruszenia art.233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego polegające na uchybieniu zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego, okazał się chybiony. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko
w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6 listopada 2003r. II CK 177/02). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który
w przekonaniu apelującego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Skuteczna obrona stanowiska skarżącego pozwanego wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998r. II UKN 151/98 – OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 – OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999r. II UKN 76/99 – OSNAPiUS 2000/19/732). Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23 stycznia 2001 roku IV CKN 970/00, opubl: L., wyrok SN z 27 września 2002 roku II CKN 817/00 opubl: L.). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy należycie wyjaśnił sprawę,
a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, a wręcz przeciwnie dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodowego, wyprowadzając prawidłowe wnioski. Apelacja nie wykazuje uchybień
w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Podkreślić należy, iż naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna – czego skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił.

W apelacji pozwanego przedstawione zostały zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. W tym miejscu należy zauważyć, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo
w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97 – OSNC 1997, z. 9, poz. 128). Rozpoznając apelację strony pozwanej Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego. Sąd Rejonowy słusznie wywiódł brak prawa do obniżenia dodatku służbowego powoda – funkcjonariusza Służby Więziennej na podstawie §5 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej z uwagi na przebywanie przez powoda na długotrwałych zwolnieniach lekarskich. Zdaniem Sądu Okręgowego pozbawienie powoda dodatku służbowego w trakcie choroby jest sprzeczne z ustawą o Służbie Więziennej oraz z §7 w/w rozporządzenia. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że takie postępowanie pracodawcy miało charakter dyskryminujący wobec powoda przebywającego na zwolnieniu lekarskim i było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu Okręgowego absencja chorobowa funkcjonariusza, potwierdzona zwolnieniem lekarskim, nie jest okolicznością uzasadniającą obniżenie dodatku służbowego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art.385 kpc oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.