Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2022r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Joanna Furmanek-Śnitko

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2022 r. w Siedlcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko G. A. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w Ł.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda J. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 3 listopada 2021r. sygn. akt IV P 93/21

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda J. W. na rzecz pozwanego G. A. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym kwotę 120 zł (sto dwadzieścia zł) z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt: IV U Pa 64/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2021r. Sąd Rejonowy w Siedlcach w sprawie o sygn. akt IV P 93/21 oddalił powództwo J. W. skierowane przeciwko G. A. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł., w którym powód domagał się przywrócenia do pracy, zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

W pozwie wniesionym w dniu (...) 2021r. przeciwko G. A. powód J. W. domagał się przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenia na jego rzecz od pozwanego wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, jak również zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 1 marca 2021r. miał wrócić do pracy po zwolnieniu lekarskim. Chciał móc pracować na pół etatu jako kierowca, zgodnie z umową o pracę, bo wcześniej pracował po 12 godzin dziennie. Pozwany nie zgodził się na to i zaproponował powodowi rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron, na co ten się nie zgodził. Pozwany powiedział więc, żeby powód od 1 marca 2021r. nie przychodził do pracy i będzie mu przesłane wypowiedzenie umowy o pracę. Powód podał, że 6 marca 2021r. uległ w domu wypadkowi i od tamtej pory przebywał na zwolnieniu lekarskim. W dniu 8 marca 2021r. powiadomił o wypadku pracodawcę, który miał mu potwierdzić, że wkrótce otrzyma wypowiedzenie umowy o pracę. Zamiast tego 10 marca 2021r. otrzymał od niego pismo z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Podkreślił, że nie przychodził do pracy na wyraźne polecenie pozwanego, czekając na wypowiedzenie. (pozew k. 2)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że w rozmowie z powodem w lutym 2020r. pracownik zażądał podwyżki wynagrodzenia, na co pozwany nie mógł się zgodzić. Jako że powód twierdził, że nie odpowiada mu dotychczasowe wynagrodzenie, pozwany zaproponował rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Wobec tego, że powód nie był tym zainteresowany, pozwany oczekiwał, że nadal będzie on normalnie pracował. Nie pojawił się jednak w pracy 1 marca 2021r. i w kolejnych dniach. Pozwany zadzwonił więc do niego 8 marca 2021r., ale kontakt z nim był utrudniony i powód nie chciał zadeklarować czy przyjdzie jeszcze do pracy. Nie wspominał też o żadnych problemach ze zdrowiem ani o zwolnieniu lekarskim. Pozwany podniósł, że miał zaplanowane kursy dla powoda, które wobec jego nieobecności musiał inaczej obsadzić. Niestawiennictwo w pracy powoda było więc zagrożeniem dla interesów pracodawcy, który musiał w takiej sytuacji rozwiązać z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia. (odpowiedź na pozew k. 24-29)

Sąd Rejonowy ustalił, że J. W. od 26 października 2015r. był pracownikiem G. A. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) A. G. z siedzibą w Ł., od 22 listopada 2018r. zatrudnionym na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku kierowcy, w połowie wymiaru czasu pracy. Powód od 23 lipca 2020r. do 20 stycznia 2021r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego od pracy. Od 21 stycznia 2021r. do 28 lutego 2021r. przebywał natomiast na urlopie bezpłatnym. Uzyskawszy 23 lutego 2021r. od lekarza medycyny pracy zaświadczenie o zdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku, powód w piątek 26 lutego 2021r. stawił się w siedzibie pracodawcy, aby zgłosić swoją gotowość do pracy i złożyć zaświadczenie o zdolności do pracy. Zainicjował wtedy rozmowę z pozwanym na temat podwyżki wynagrodzenia. Pracodawca poinformował jednak powoda, że jego warunki zatrudnienia pozostają bez zmian, a jeśli powód nie chce już pracować, to mogą rozwiązać stosunek pracy za porozumieniem stron, czym J. W. nie był jednak zainteresowany. W tej sytuacji pozwany poinformował powoda, że w ramach dotychczasowych obowiązków w poniedziałek 1 marca 2021r. ma wykonać kolejny kurs i samochodem pracodawcy typu bus zawieźć na rynek klienta Ł. M. wraz z żoną. Po zakończeniu rozmowy z pozwanym powód potwierdził obecnemu na terenie przedsiębiorstwa pozwanego Ł. M. wyjazd w najbliższy poniedziałek i zainteresował się stanem technicznym samochodu, który miał mieć do dyspozycji. W niedzielę powód zadzwonił jednak do Ł. M. z informacją, że nigdzie z nim w poniedziałek nie pojedzie. Powód nie stawił się w pracy 1 marca 2021r., przez co z Ł. M. musiał pojechać inny kierowca. Nie przyszedł do pracy również w kolejnych dniach i nie skontaktował się z pracodawcą, aby wyjaśnić przyczyny nieobecności. Nie odpowiedział na jego sms. Pozwany zadzwonił więc do powoda 8 marca 2021r., aby dowiedzieć się dlaczego ten przestał przychodzić do pracy, ale niczego konkretnego się nie dowiedział. Od 6 marca 2021r. do 18 czerwca 2021r. powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego od pracy.

Pismem z 9 marca 2021r., doręczonym powodowi 10 marca 2021r. pozwany rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia, jako przyczynę podając niestawienie się w pracy w okresie od 1 marca 2021r. do 9 marca 2021r.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powództwo J. W. okazało się nieuzasadnione i podlegało oddaleniu. Sąd Rejonowy uznał, że decyzja pozwanego pracodawcy o rozwiązaniu z J. W. umowy o pracę w trybie bez wypowiedzenia była adekwatna do okoliczności zarzucanego mu czynu oraz jego ciężaru gatunkowego.

Sąd pierwszej instancji podzielił argumenty pozwanego, że w dniach od 1 marca 2021r. do 5 marca 2021r. powód bez usprawiedliwienia nie przychodził do pracy, chociaż miał taki obowiązek i był tego świadomy. Twierdzenie powoda, że pozwany polecił mu, aby nie przychodził do pracy od 1 marca 2021r. i żeby oczekiwał w domu na przesłanie mu wypowiedzenia umowy o pracę, w ocenie Sądu Rejonowego było całkowicie gołosłowne. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nielogiczne było stanowisko powoda, żeby pozwany miał polecić mu nieprzychodzenie do pracy i ponosić koszty dalszego zatrudniania powoda mimo niewykonywania przez niego pracy, jak również, że obiecał mu przesłanie wypowiedzenia umowy o pracę, w sytuacji, gdy pozwany wcale nie chciał go zwalniać z pracy i w przedsiębiorstwie pozwanego było nadal zapotrzebowanie na pracę powoda. Sąd Rejonowy wskazał, że powód bezzasadnie uznał, że skoro nie dostał oczekiwanej podwyżki, to bez konsekwencji może już nie przychodzić do pracy. Przyznał, że pozwany planował dla niego trasę, która według niego nie doszła do skutku z uwagi na brak porozumienia w sprawie podwyżki. Powód jednostronnie zdecydował o tym, że po prostu nie będzie już przychodził do pracy do pozwanego, bez formalnego rozwiązywania umowy o pracę z pracodawcą we właściwym trybie. Powinien więc, zdaniem Sądu Rejonowego, liczyć z konsekwencjami takiego kroku i reakcją na to pracodawcy. Postępowanie powoda nie miało żadnego usprawiedliwienia. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że powód od 1 marca 2021r. nie stawiał się w pracy, a jego nieobecność nie wynikała z faktu zaistnienia zdarzeń czy okoliczności określonych przepisami prawa, które uniemożliwiałyby stawienie się do pracy i jej świadczenie. Nie zachodziły także inne przypadki niemożności wykonywania pracy przez pracownika.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy oddalił powództwo J. W.. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).

Od powyższego wyroku apelację złożył powód zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 231 kpc i art. 233 § 1 kpc poprzez nienależyte rozważenie treści dowodów w postaci zeznań powoda, zeznań świadka Ł. M. oraz zeznań pozwanego we wzajemnym ich powiązaniu, co w konsekwencji skutkowało bezpodstawnym odmówieniem wiarygodności zeznaniom powoda (z których wynikało, iż jego niestawiennictwo w pracy u pozwanego w okresie od 1 marca 2021r. do 5 marca 2021r. było uzgodnione z pozwanym i wiązało się z oczekiwaniem powoda na przesłanie mu przez pozwanego pisemnego wypowiedzenia umowy o pracę w związku z brakiem porozumienia co do podwyższenia wynagrodzenia powoda, zaś jego nieobecność w pracy w okresie od 6 marca 2021r. do 9 marca 2021r. wynikała ze stwierdzonej zwolnieniem lekarskim niezdolności powoda do pracy wskutek urazu doznanego w dniu 6 marca 2021r., o której to okoliczności powód powiadomił pozwanego telefonicznie w dniu 8 marca 2021r.) i bezpodstawnym obdarzeniem wiarygodnością zeznań pozwanego (z których wynika, iż powód w okresie od 1 marca 2021r. do 9 marca 2021r. nie stawił się w pracy bez usprawiedliwienia),

2)  błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą wydania zaskarżonego wyroku polegający na dowolnym, błędnym oraz sprzecznym z zasadami wiedzy, logiki, doświadczenia życiowego i zawodowego, a przy tym nie znajdującym potwierdzenia w całokształcie zebranego materiału dowodowego przyjęciu, iż:

- powód w okresie od 1 marca 2021r. do 5 marca 2021r. bez usprawiedliwienia nie przychodził do pracy, chociaż miał taki obowiązek i był tego świadomy,

- powód nie powiadomił pozwanego o wystawionym zwolnieniu lekarskim za okres od 6 marca 2021r. do 9 marca 2021r.,

3)  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 30 § 4 kp oraz art. 52 § 1 pkt 1 kp poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wyrażające się uznaniem, iż wskazana przez pozwanego przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia w postaci niestawiennictwa powoda w pracy w dniach od 1 marca 2021r. do 9 marca 2021r. bez usprawiedliwienia była przyczyną rzeczywistą i uzasadniała rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy powoda z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych – podczas, gdy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku (z których wynika, że nieobecność powoda w pracy w okresie od 6 marca 2021r. do 9 marca 2021r. była usprawiedliwiona, gdyż wynikała z faktu, iż powód w okresie tym przebywał na zwolnieniu lekarskim, zaś nieobecność powoda w pracy w okresie od 1 marca 2021r. do 5 marca 2021r. wynikała z bezzasadnego uznania, że skoro nie dostał oczekiwanej podwyżki, to bez konsekwencji może już nie przychodzić do pracy) wskazują, iż podana przez pozwanego przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia była nieprawdziwa (nierzeczywista), zaś zachowanie powoda nie stanowiło ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych i nie uzasadniało rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przywrócenie go do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od daty doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty, a ponadto zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów z tytułu zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Odpowiedź na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego J. W. okazała się nieuzasadniona i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne, ocenę prawną zgromadzonego materiału dowodowego oraz subsumpcję prawną wywiedzionego stanu faktycznego przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W przekonaniu Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu w apelacji naruszeń prawa procesowego i prawa materialnego. Odmienne twierdzenia strony pozwanej stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami okoliczności faktycznych i subsumpcją prawną tego stanu faktycznego dokonanymi przez Sąd Rejonowy.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc są chybione. Zarzut tego rodzaju może odnieść skutek jedynie wówczas, gdy sąd dokona wybiórczej oceny materiału dowodowego, bezpodstawnie pominie niektóre dowody, nie wskaże w sposób spójny powodów, dla których jednym dowodom odmówił wiary, a inne uznał za wiarygodne, bądź też gdy dokonana ocena całokształtu materiału dowodowego jest nielogiczna bądź sprzeczna z doświadczeniem życiowym. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał w jakich okolicznościach ten zarzut może być uznany za uzasadniony i w przekonaniu Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie tego rodzaju sytuacja nie zaistniała ( vide wyrok SN z 27.09.2002r. II CKN 817/00 LEX nr 56906, wyrok SN z 6.06.2003r. IV CK 274/02 LEX nr 146440 postanowienie SN z 9.01.2004r. IV CK 339/02 LEX nr 175929). W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo i wszechstronnie rozważył oraz ocenił przedstawiony przez strony materiał dowodowy, czemu szczegółowo dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd II instancji w całości podziela argumentację dotyczącą oceny zgromadzonego materiału dowodowego przedstawioną przez Sąd Rejonowy, a przytoczoną obszernie we wcześniejszej części uzasadnienia. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę Sądu I instancji zeznań powoda i uznaje za nielogiczne i nieprzekonujące w zakresie twierdzeń, że pozwany miał polecić powodowi nieprzychodzenie do pracy i jednocześnie ponosić dalsze koszty jego zatrudniania, obiecać przesłanie powodowi wypowiedzenia umowy o pracę za porozumieniem stron, w sytuacji gdy pozwany chciał, aby powód nadal był u niego zatrudniony na dotychczasowych warunkach pracy i miał dla niego konkretne obowiązki do wykonania, które wobec jego nieobecności zmuszony był polecić komuś innemu. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 231 kpc skarżący nie wskazał jakie domniemania faktyczne wywiódł Sąd i dlaczego do takich wniosków nie mógł dojść, stąd Sąd uznał ten zarzut za całkowicie niezasadny.

Sąd I instancji, opierając się na właściwie zebranym i ocenionym materiale dowodnym, prawidłowo ustalił, że powód bez usprawiedliwienia nie stawił się do pracy od 1 marca do 5 marca 2021r., a jego nieobecność nie wynikała z faktu zaistnienia zdarzeń czy okoliczności określonych przepisami prawa, które uniemożliwiałyby stawienie się do pracy i świadczenie pracy. Nie zachodziły także inne przypadki niemożności wykonywania pracy przez pracownika. Powód po odmowie podwyższenia mu wynagrodzenia przez pozwanego, jednostronnie zdecydował o tym, że nie będzie przychodził do pracy bez formalnego rozwiązania umowy o pracę z pracodawcą we właściwym trybie. W tej sytuacji powinien liczyć się z konsekwencjami swojego działania. Postępowanie powoda nie miało żadnego usprawiedliwienia. W tych realiach rozwiązanie umowy z pozwanym bez wypowiedzenia było uzasadnione i zgodne z treścią art. 30 § 1 pkt 3 i § 4 kp oraz art. 52 § 1 pkt 1 kp. Z powołanych przepisów wynika, że umowa zawarta na czas nieokreślony może być rozwiązana przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, przy czym w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z powodem pozwany wskazał jego niestawiennictwo w pracy w dniu 1 marca 2021r. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo w pracy powoda trwało do 5 marca 2021r. Była to zatem rzeczywista i prawdziwa przyczyna rozwiązania umowy o pracę. W całości Sąd II instancji podzielił argumentację Sądu Rejonowego w zakresie ustaleń dotyczących przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę, która została przywołana we wcześniejszej części uzasadnienia i nie ma potrzeby powielania tych wywodów w tym miejscu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz powołane przepisy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację strony powodowej jako nieuzasadnioną. Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2018r. poz. 265)