Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Katarzyna Antoniak

Sędziowie : SO Julia Kozaczuk

SO Jacek Witkowski (spr.)

Protokolant : st.sekr.sądowy Marzena Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Szpitalowi (...) Sp. z o.o.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 czerwca 2012r. sygn. akt IV P 565/11

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powódki M. S. na rzecz pozwanego Szpitala (...) Sp. z o.o. kwotę 60 (sześćdziesiąt) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt IV Pa 65/12

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 października 2011r. skierowanym przeciwko pozwanemu Szpitalowi (...) Sp. z o.o. Niepublicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej (...)w G. powódka M. S. domagała się przywrócenia do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy, zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie po 3.459,53 zł miesięcznie oraz zwrotu kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku procesu strony popierały swoje stanowiska.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 czerwca 2012r. Sąd Rejonowy w Siedlcach Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych: w punkcie I. zasądził od pozwanego Szpitala (...) Spółka z o.o. Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...)w G. na rzecz powódki M. S. kwotę 10.328,70 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z przepisami rozwiązanie umowy o pracę; w punkcie II. zasądził od pozwanego Szpitala (...) Spółka z o.o. (...) w G. na rzecz powódki M. S. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; w punkcie III. wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.442,90 zł.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że M. S. była zatrudniona w Szpitalu (...) Sp. z o.o. Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w G. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 21 września 1999r. na stanowisku lekarza medycyny. W dniach 25 sierpnia 2011r. – 7 września 2011r. Narodowy Fundusz Zdrowia przeprowadził kontrolę realizacji umowy dotyczącej opieki psychiatrycznej i kontroli uzależnień z dnia 4 stycznia 2011r. Kontrolą objęto okres od dnia 1 lutego 2011r. do dnia 30 czerwca 2011r. W dniu 7 września 2011r. świadczeniodawca otrzymał protokół kontroli. Kontrolerzy NFZ ustalili, że M. S. w sposób nieuprawniony posłużyła się nazwą pracodawcy oraz drukami recept pracodawcy, nie prowadziła dokumentacji medycznej osób, dla których wystawiała przedmiotowe recepty, a tym samym w sposób nieuprawniony wypisywała recepty na leki refundowane. Skutkowało to obowiązkiem zwrotu przez pracodawcę kwoty 572,56 zł. W dniu 20 września 2011r. M. S. otrzymała zwolnienie lekarskie na 1 dzień. W dniu 20 września 2011r. pracodawca podjął decyzję o rozwiązaniu z M. S. umowy o pracę bez wypowiedzenia przygotowując stosowne oświadczenie woli. Wskazano w nim, że umowa o pracę zostaje rozwiązana w trybie art. 52 kp z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na nieuprawnionym posłużeniu się nazwą pracodawcy oraz drukami recept pracodawcy, nieprowadzeniu dokumentacji medycznej, nieuprawnionym wypisywaniu recept na leki refundowane, skutkującym obowiązkiem zwrotu przez pracodawcę kwoty 572,56 zł oraz narażeniu pracodawcy na szkodę w wysokości 572,56 zł. W dniu 21 września 2011r. oświadczenie to zostało wysłane za pośrednictwem poczty do M. S. listem poleconym. W dniach 22 września 2011r. i 7 października 2011r. przesyłka pocztowa zawierająca oświadczenie pracodawcy została awizowana, a następnie zwrócona do nadawcy. W dniu 23 lub 24 września 2011r. M. S. poinformowała telefonicznie sekretarkę pracodawcy o fakcie pobytu w szpitalu. Po jego opuszczeniu w dniu 27 września 2011r. M. S. przesłała pracodawcy faksem kserokopię zwolnienia lekarskiego za okres od dnia 21 września 2011r. do 26 września 2011r. W dniach 21 września 2011r. do 16 października 2011r. M. S. przebywała w dwóch szpitalach – Klinice (...) w (...) i od dnia 27 września 2011r. w Szpitalu (...) ZOZ w M..

W ocenie Sądu Rejonowego pozwany nie dochował miesięcznego terminu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika przewidzianego w art. 52§2 kp, co otwiera powódce drogę do skutecznego domagania się roszczenia o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Sąd uznał jednak, że przywrócenie do pracy powódki jest niecelowe, z uwagi na nieprawidłowości w wystawianiu przez nią recept i nie wykazanie przez nią praktyk dyskryminacyjnych stosowanych wobec niej przez pracodawcę.

Od wyroku tego apelację wywiodła powódka zaskarżając go w części dotyczącej nieuwzględnienia powództwa o przywrócenie do pracy, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i przywrócenie jej do pracy wraz z zasądzeniem od pozwanego na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za 1 miesiąc, tj. 3442,90 zł oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Apelująca zarzuciła wyrokowi:

1.  Naruszenie prawa materialnego:

a)  Art. 52 § 1 pkt 1 kp polegające na zakwalifikowaniu zachowania powódki jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych;

b)  Przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 maja 2007r. w sprawie recept lekarskich - poprzez jego niezastosowanie;

c)  Postanowień umowy łączącej powódkę z NFZ, jako źródła prawa i stosunku prawnego, właściwego do oceny zasad postepowania przy wystawianiu recept lekarskich;

2.  Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, w szczególności:

a)  Art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu części materiału dowodowego wskazującego na dyskryminację jako rzeczywistą przyczynę rozwiązania umowy o pracę z powódką.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik powódki podnosił, że dla oceny zachowania powódki jako pracownika, w kontekście rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, ustalenie, że powódka wystawiła recepty dla siebie i swojego ojca na drukach opatrzonych pieczątką pracodawcy, jest niewystarczające. Sąd I instancji nie wyjaśnił w sposób przekonujący żadnej z przesłanek art. 52 § 1 pkt 1 kp, tj. podstaw rozwiązania umowy o pracę. Teza o naruszeniu przez powódkę obowiązków pracowniczych nie może ostać się w świetle ustaleń faktycznych i rozważań prawnych. Uzasadnienie nie zawiera rozważań wykazujących, że hipotetyczne naruszenie zasad wystawiania recept jest podstawowym obowiązkiem pracowniczym oraz, że doszło do kwalifikowanego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego podnosił, że zarzut naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 kp jest nietrafny, a pozostałe zarzuty są chybione. Ustalenie niecelowości przywrócenia do pracy powódki jest prawidłowe, bowiem pracodawca utracił zaufanie do pracownika, naruszone przez powódkę obowiązki mają charakter ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a mianowicie obowiązku dbałości o mienie i dobro pracodawcy oraz rzetelne i staranne wykonywanie zawodu. Zdaniem pełnomocnika pozwanego chybiony jest zarzut podniesiony w apelacji, dotyczący niezastosowania przepisów rozporządzenia Ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007r. w sprawie recept lekarskich poprzez jego niezastosowanie.

Na rozprawie apelacyjnej strony popierały swoje stanowiska.

Sąd odwoławczy dopuścił dowód z przesłuchania prezesa zarządu spółki w charakterze strony. J. Z. zeznała, że pozwana spółka nie prowadziła szkoleń dla zatrudnionych lekarzy w sprawie wydawania recept. Obowiązek znajomości przepisów wynika z zawartych kontraktów. Lekarze mają też do dyspozycji vademecum i informacje na stronach internetowych. Szpital leczył wyłącznie dzieci do 18 roku życia, zaś na receptach wystawianych przez powódkę znajdowały się numery pesel osób dorosłych. Kontrola nie stwierdziła innych nieprawidłowości, poza przypadkami dotyczącymi powódki. Po kontroli znaleziono numery pesel trzech osób: dwa z nich były numerami powódki i jej ojca, trzecia osoba nie dotyczyła pozwanego szpitala. Recepty są drukami ścisłego zarachowania. Powódka prawidłowo wypełniała recepty, ale wykorzystała je niezgodnie z przeznaczeniem, zostały nadużyte możliwości ich wystawienia w celu uzyskania refundacji. Powódka mogła wystawiać recepty refundowane na własne potrzeby na mocy indywidualnej z NFZ. Szpital musiał zwrócić kwotę 562 zł oraz zapłacić karę w wysokości 593,54 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Wbrew zarzutom apelującego Sąd I instancji szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko. W pierwszej kolejności zauważyć należy, że przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę powódki są rzeczywiste. Zdaniem Sądu Okręgowego wykorzystanie recept przez powódkę niezgodnie z ich przeznaczeniem i wystawienie recept refundowanych na własne potrzeby stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, a mianowicie narażenie pracodawcy na straty finansowe. Zarzut powódki, że nie została przeszkolona, jak wypełniać recepty jest chybiony, bowiem recepty były przez nią wypełniane prawidłowo, jednak druki recept zostały przez nią wykorzystane niezgodnie z ich przeznaczeniem.

W tej sytuacji stwierdzić należy, że pozostałe zarzuty podniesione w apelacji są chybione.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 kpc nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189).

W niniejszej sprawie zasady z art. 233 § 1 kpc nie zostały naruszone, gdyż ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i brak jest podstaw do podzielenia stanowiska apelującego co do ich nieprawidłowości.

Sąd Rejonowy przeanalizował dowody, stosując dyrektywy z art. 233 § 1 kpc i ocenił ich wiarygodność według własnego przekonania opartego o wszechstronną analizę zebranego materiału, zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Wnioski wyprowadzone z analizy dowodów nie budzą zastrzeżeń.

W tej sytuacji wyrok Sądu I instancji należy uznać za prawidłowy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 kpc ustalając wysokość wynagrodzenia na mocy § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).