Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Katarzyna Antoniak
Protokolant	sekr. sądowy Monika Świątek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2018 r. w S.

odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 29 listopada 2016 r. Nr(...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo J. S. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01 listopada 2016 roku do 31 października 2018 roku;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz J. S. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt i 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 13/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 29 listopada 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił J. S. od 1 listopada 2016r. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u ubezpieczonego nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył J. S. wnosząc o jej zmianę i ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że występujące u niego schorzenia powodują następujące dolegliwości: problemy z poruszaniem się, ból w kolanach, pachwinach i stawach biodrowych, częstą rwę kulszową, puchnięcie nóg i dłoni oraz ich drętwienie. Po przebytym udarze mózgu, ubezpieczony miewa częste zawroty głowy, wskutek czego zdarzają się upadki powodujące liczne urazy kończyn. Pomimo systematycznego stosowania leków, parametry badań nie ulegają poprawie, a ubezpieczony pozostaje osobą niezdolną do pracy (odwołanie k.1-3 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 16 listopada 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.6-7 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. S., urodzony (...), był uprzednio, tj. od 27 września 1998r. do 31 października 2016r., uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (okoliczności niesporne - akta rentowe).

W dniu 26 września 2016r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.409 akt rentowych). Rozpoznając ten wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 20 października 2016r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 20 października 2016r. k.412 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika, ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 16 listopada 2016r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej k.417 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 29 listopada 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 29 listopada 2016r. k.418 akt rentowych).

Ubezpieczony zdobył wykształcenie średnie ogólnokształcące. Był zatrudniony jako pracownik mleczarski, monter-mechanik samochodowy, kierownik dworca (...), a potem wyjechał do (...), gdzie początkowo pracował jako spawacz. Ubezpieczony ukończył kurs obsługi dźwigów i suwnic oraz w tym charakterze podjął pracę w (...). Następnie, ubezpieczony został zatrudniony jako strażnik szkolny oraz prowadził działalność w formie bufetu obwoźnego na giełdzie samochodowej (okoliczności bezsporne, wyjaśnienia ubezpieczonego k.53v akt sprawy, świadectwa pracy - akta rentowe). Od 7 marca 2005r. ubezpieczony jest zatrudniony na stanowisku referenta w Poradni P.-Pedagogicznej w W. w wymiarze 7 godzin dziennie (zaświadczenie z Poradni P.-Pedagogicznej w W. k. 405 akt rentowych).

Ubezpieczony od wielu lat (od 1986r.) leczy się z powodu nadciśnienia tętniczego krwi. Utrzymująca się choroba wieńcowa jest stabilna, a układ krążenia nie wykazuje jawnych cech niewydolności serca. Występujące u ubezpieczonego niego choroby kardiologiczne wymagają stałego systematycznego leczenia, nie sprowadzają jednak niezdolności do pracy. Do podobnej oceny składnia analiza schorzeń z zakresu neurologii i neurochirurgii. Udar niedokrwienny w głębokich strukturach prawej półkuli mózgu pod postacią ustępującej niedoczulicy lewostronnej miał miejsce w 2003r. Od tego czasu nie powtarzały się epizody niedokrwienia mózgu. Ubezpieczony wymaga okresowej kontroli w poradni endokrynologicznej, kontroli TSH, stałego przyjmowania preparatów L-tyroksyny. Zaburzenia te nie sprowadzają niezdolności do pracy. Stan narządu wzroku przy prawidłowej ostrości wzroku nie sprowadza niezdolność do pracy (opinia neurologa, neurochirurga, kardiologa, okulisty oraz endokrynologa wraz z uzupełnieniem k.23-24 i 56 akt sprawy).

Ubezpieczony posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności od 2003 r. orzeczony na stałe. Ubezpieczony zgłasza problemy z chodzeniem (porusza się za pomocą laski łokciowej), zawroty głowy, tremor lewej ręki mimowolny, bóle kości stawów biodrowych i kolanowych. Jest pod opieką poradni kardiologicznej, hypotenzologicznej, urologicznej, ortopedycznej, leczenia urazowego, endokrynologicznej oraz chirurgicznej. Podczas badania przez biegłą z zakresu medycyny pracy akcja serca ubezpieczonego była miarowa, przyśpieszona, RR 220/105, tętno 100. Zanotowano osłabienie siły mięśniowej lewej kończyny ręki, osłabione zginanie lewej stopy oraz ograniczenie ruchomości kręgosłupa L-S 30 cm. Ubezpieczony nie staje na palcach. Utyka na lewą nogę. Stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia oraz aktualny stan jego zdrowia stanowią przeciwwskazanie do pracy na wysokości, kierowcy zawodowego, mechanika samochodowego, spawacza, operatora dźwigu. U ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia, która pozwoliłaby na zatrudnienie na stanowisku pracy zgodnym z posiadanymi uprawnieniami zawodowymi. Ubezpieczony może podjąć pracę na stanowisku pracy przystosowanym do istniejących schorzeń i taką pracę podjął od 2005r. i wykonuje ją w niepełnym wymiarze czasu pracy. W przedstawionych okolicznościach ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy od 1 listopada 2016r. do 31 października 2018r. (opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k.73-74 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego J. S. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego istnieje w dalszym ciągu niezdolność do pracy, a jeżeli tak to jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu neurologii, neurochirurgii, kardiologii, okulistyki oraz endokrynologii, a także biegłego z zakresu medycyny pracy. Opinia ostatnio wymienionego specjalisty dała podstawy do uznania, iż ubezpieczony jest w dalszym ciągu, tj. od 1 listopada 2016r. do 31 października 2018r. częściowo niezdolny do pracy.

Analizując opinię biegłego z zakresu medycyny pracy Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona podstawę do oparcia na niej rozstrzygnięcia. Wnioski w niej zawarte są logiczne oraz posiadają wyczerpujące i przekonujące uzasadnienie. Biegła z zakresu medycyny pracy mając na względzie stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia oraz jego aktualny stan zdrowia stwierdziła, że w stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa, która pozwoliłaby mu na zatrudnienie na stanowisku pracy zgodnym z posiadanymi uprawnieniami zawodowymi. Nie może on podjąć pracy na wysokości, pracy na stanowiskach kierowcy zawodowego, mechanika samochodowego, spawacza oraz operatora dźwigu. Oceniając tę opinię Sąd miał na względzie kwalifikacje ubezpieczonego, które posiadał przed nabyciem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, kiedy to wykonywał prace wymagające aktywności fizycznej. Pamiętać należy, iż obecnie wykonywana przez niego praca została dostosowana do stopnia stwierdzonej u niego niepełnosprawności. Dlatego też z faktu, iż ubezpieczony świadczy pracę, nie należy wyprowadzać wniosku, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. Pamiętać należy, iż ubezpieczony nabywał prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalsze okresy w trakcie tego zatrudnienia (trwającego od 2005r.) i w poprzednich latach nie stanowiło to przeszkody dla przyznawania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż biegła z zakresu medycyny pracy, w przeciwieństwie do autorów pierwszej opinii, dokonała całościowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego. Tymczasem opiniujący jako pierwszy zespół biegłych skupił się na schorzeniach ubezpieczonego z poszczególnych dziedzin medycyny, a sama opinia sprowadza się w istocie do wymienienia poszczególnych schorzeń, na które cierpi ubezpieczony. Dlatego też mimo rozbieżności wniosków zawartych w obu opiniach, wyższy walor wiarygodności i mocy dowodowej należy przypisać opinii autorstwa biegłej z zakresu medycyny pracy.

W tej sytuacji, mając na uwadze treść uzasadnienia obu opinii jak również okoliczność, iż biegła z zakresu medycyny pracy dokonała całościowej, tj. uwzględniającej wszystkie schorzenia ubezpieczonego, oceny stanu zdrowia Sąd przyjął, iż wnioski zawarte w drugiej z wymienionych opinii zasługują na podzielenie. Dlatego też Sąd przyjął, że ubezpieczony jest nadal, tj. w okresie od 1 listopada 2016r. do 31 października 2018r. osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art.12 ust. 3 ustawy o FUS.

Sąd uznał, iż zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia nie podważają merytorycznej wartości opinii biegłej z zakresu medycyny pracy oraz, że nie ma potrzeby przeprowadzania dowodu z opinii innego biegłego z zakresu medycyny pracy. Zauważenia bowiem wymaga, iż poziom posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji odnosić należy do chwili nabycia przez niego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a - co zostało już nadmienione - podjęcie przez ubezpieczonego, w trakcie pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, pracy przystosowanej do występujących u niego schorzeń nie powinno rzutować na ocenę możliwości świadczenia przez niego pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W tej sytuacji Sąd przyjął, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do wydania rozstrzygnięcia. Dlatego też wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu medycyny pracy jako zbędny, podlegał oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik i na postawie art.98§1 i §3 kpc w zw. z §9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r., poz.1800 ze zm.) zasądził od organ rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.