Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Zalasiński

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania E. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 18 stycznia 2017 r. (Nr (...) )

w sprawie E. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 186/17

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z 18.01.2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656) i przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887), odmówił E. R. przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że brak jest podstaw do przeliczenia emerytury, ponieważ na indywidualnym koncie wnioskodawczyni brak jest składek po dniu ostatniego przeliczenia świadczenia. Stwierdził również brak podstaw do przyznania rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem na dzień 1 stycznia 2009r. nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od decyzji tej odwołanie złożyła ubezpieczona E. R. wnosząc o jej zmianę i przyznanie znacząco wyższej emerytury. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że przez okres ponad 15 lat wykonywała pracę lekarza w bardzo trudnych warunkach w szpitalu gruźliczym w R., a następnie w przychodni w C.. Domagała się zatem zaliczenia jako pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia w (...) Zespole (...) w R. oraz w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w C. i przyznania z tego tytułu rekompensaty.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na okoliczność, iż ubezpieczona nie przedstawiła stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W konsekwencji, ubezpieczona nie wykazała, by legitymowała się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. Przeliczenie emerytury w oparciu o art. 108 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie jest możliwe ze względu na brak składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej od czasu ostatniego przeliczenia świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Decyzją z dnia 15 grudnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał E. R. prawo do emerytury na podstawie art.24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 2 grudnia 2015r., tj. od daty osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została ustalona na podstawie art.26 w/w ustawy (decyzja k.17 akt ZUS).

W dniu 27.05.2016r. ubezpieczona złożyła wniosek o przeliczenie emerytury. Decyzją z dnia 08.06.2016r. organ rentowy przeliczył emeryturę E. R. z uwzględnieniem składek zgromadzonych do grudnia 2015r. W dniu 05.01.2017r. ubezpieczona złożyła ponownie wniosek o ustalenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem składek zewidencjonowanych na jej koncie po dniu ustalenia prawa do świadczenia, doliczenie okresów opieki nad dziećmi, nauki w szkole wyższej o przyznanie rekompensaty do przyznanej emerytury (wniosek k.26 akt ZUS). Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w okresie od 15.11.1982r. do 31.07.1999r. E. R. była zatrudniona w (...) Zespole (...) w R.. Początkowo pracowała jako stażysta, następnie młodszy asystent, asystent, starszy asystent a od 01.10.1991r. p.o. ordynatora i od 23.01.1992r. ordynatora oddziału pulmonologicznego. Funkcję tę sprawowała do dnia rozwiązania stosunku pracy. W okresie zatrudnienia w szpitalu w R. ubezpieczona wykonywała wszystkie czynności należące do lekarza, a ponadto w okresie sprawowania funkcji ordynatora dodatkowo czynności administracyjne przypisane do tej funkcji. W procesie leczenia miała również do czynienia z pacjentami chorymi na nowotwory płuc. Stosowała wobec niektórych z nich leczenie cytostatykami. W okresie od 01.06.1995r. ubezpieczona w ramach zwiększonego wymiaru czasu pracy wykonywała badania USG oraz dwa racy w tygodniu przyjmowała pacjentów w poradni Przeciwgruźliczej. Od 01.01.2000r. E. R. była zatrudniona w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w C. jako kierownik Zakładu, a od 18.10.2001r. do 31.01.2002r. jako lekarz podstawowej opieki zdrowotnej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania ubezpieczonej (k.20v i 9-9v), dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego i aktach osobowych ubezpieczonej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. R. okazało się uzasadnione.

Stosownie do treści art.2 pkt5 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2015r., poz.965 ze zm.), pod pojęciem rekompensaty należy rozumieć odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Zgodnie z art.21 ust.1 i 2 oraz art.23 ust.1 i 2 tej ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art.173 i art.174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Artykuł 22 ust.1-3 ustawy o emeryturach pomostowych zawiera normy regulujące wyliczenie rekompensaty. Celem rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2015r., III AUa 717/15, Legalis numer 1398722).

Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS celem ustalenia rodzajów prac wykonywanych w szczególnych warunkach odsyłają do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdzie w wykazie A załącznika do rozporządzenia szczegółowo wymieniono prace wykonywane w szczególnych warunkach. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 w/w rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Przedmiotem sporu zaistniałego na gruncie niniejszej sprawy było to, czy ubezpieczona jest uprawniona do rekompensaty uregulowanej w ustawie o emeryturach pomostowych, która ma wpływ na wysokość emerytury. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało zatem ustalenia, czy ubezpieczona posiada 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Należy zaznaczyć, że nie zachodziły negatywne przesłanki przyznania rekompensaty, gdyż ubezpieczona nie nabya prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym w związku z pracą w warunkach szczególnych, a także do emerytury pomostowej. Decyzją z dnia 15.12.2015r. E. R. uzyskała prawo do emerytury na podstawie art.24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia 02.12.2015r., tj. od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Podkreślenia wymaga, że jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wypływa na uprawnienia do rekompensaty.

Bezspornym jest w sprawie, że pracodawcy E. R. nie wydali jej świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W toku postępowania sądowego ubezpieczona nie udowodniła, że taką pracę wykonywała. Niewątpliwie praca lekarza na oddziale pulmonologicznym i gruźliczym w szpitalu jest pracą bardzo ciężką i odpowiedzialną. Wiąże się również z ryzykiem zakażenia gruźlicą i innymi chorobami oraz negatywnym oddziaływaniem niektórych leków stosowanych w terapii chorób nowotworowych. Jednak, aby stwierdzić, że dana czynność zawodowa może być zaliczona do prac wykonywanych w szczególnych warunkach musi ona być wymieniona w katalogu takich prac zawartym w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Katalog ten nie zawiera prac wykonywanych przez ubezpieczoną zarówno w szpitalu w R. jak i w poradni w C.. W ocenie Sądu nie można również uznać, że ubezpieczona wykonywała prace narażające na działanie promieniowania jonizującego lub elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia. Jeżeli nawet ubezpieczona obsługując ultrasonograf lub stosując leczenie cytostatykami była narażona na promieniowanie, to narażenie to nie trwało stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wynika to wprost z zeznań ubezpieczonej. Należy zatem stwierdzić, że ubezpieczona nie nabyła prawa do rekompensaty.

Odnośnie pozostałych wniosków ubezpieczonej to również nie zasługują one na uwzględnienie. Nie jest możliwe przeliczenie świadczenia E. R. w oparciu o art. 108 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ, jak wynika z akt ZUS, po dacie ostatniego przeliczenia w dniu 08.06.2016r. na koncie ubezpieczonej nie zewidencjonowano składek emerytalno-rentowych.

Okresy studiów wyższych i wychowywania dzieci zostały uwzględnione w obliczeniu wysokości kapitału początkowego (akta ZUS).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.477 ¹⁴§1 kpc, należało orzec jak w wyroku.