Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak

Protokolant

st. sekr. sądowy Marta Żuk

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania Z. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 9 lutego 2017 r. (Nr (...))

w sprawie Z. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że wysokość emerytury Z. Z. na dzień 1.01.2017r. wynosi 1.544,61 (jeden tysiąc pięćset czterdzieści cztery i 61/100) złotych brutto miesięcznie.

Sygn. akt IV U 230/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 9 lutego 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił Z. Z. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy argumentował, że z przedłożonych przez ubezpieczonego dokumentów (świadectwo pracy, karta obiegowa zmiany, umowa o przyuczenie do zawodu) dotyczących zatrudnienia w okresie od 10 grudnia 1968 r. do 24 czerwca 1972 r. wynika jedynie stawka godzinowa wynagrodzenia ubezpieczonego. Nie można natomiast ustalić liczby godzin przepracowanych przez ubezpieczonego co powoduje, że organ rentowy nie jest w stanie ustalić rzeczywistego wynagrodzenia ubezpieczonego. Tym samym organ rentowy w dalszym ciągu przyjął, że w okresie tym ubezpieczony uzyskiwał minimalne wynagrodzenie.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony Z. Z. wnosząc o jej zmianę poprzez ponowne ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu zarobków uzyskiwanych podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. w przedziale czasowym od 10 grudnia 1968 r. do 24 czerwca 1972 r. Ubezpieczony podniósł, iż był wówczas zatrudniony jako murarz, a pracę świadczył w wymiarze 200 godzin miesięcznie (odwołanie k.1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dotyczące ustalenia wysokości świadczenia. Organ rentowy stwierdził, iż odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które powodowałby uwzględnienie roszczenia ubezpieczonego (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.3-5 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

W okresie od 10 grudnia 1968r. do 24 czerwca 1972r. ubezpieczony Z. Z. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. jako murarz tynkarz. Podczas trwania powyższego stosunku pracy, w okresie od 22 października 1969r. do 14 października 1971r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową (wyciąg z książeczki wojskowej k.11 akt emerytalnych). Od początku tego zatrudnienia do dnia 15 czerwca 1969 r. ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 4,40 złotych za jedną godzinę faktycznej pracy. Następnie, od 16 czerwca 1969 r. do 21 października 1969 r. wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło 5,20 złotych za jedną godzinę pracy. W okresie od 8 listopada 1971 r. do 24 czerwca 1972r. ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 6 złotych za godzinę (umowa o przyuczenie do zawodu z dnia 10 grudnia 1968 r., świadectwo pracy, karta obiegowa zmiany k.56-59 akt emerytalnych, zaświadczenie kwalifikacyjne z 14 czerwca 1969 r. k.15 akt emerytalnych).

Ubezpieczony jest uprawniony do emerytury od dnia 1 kwietnia 2009r. Obliczając wysokość tego świadczenia, organ rentowy wybrał najkorzystniejszy wariant, przyjmując jako podstawę wymiaru składek wynagrodzenie uzyskiwane przez ubezpieczonego w ciągu 20 lat kalendarzowych przypadających na przestrzeni lat od 1973r. do 1999r. Obliczony na tej podstawie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 57,81%, a kwota emerytury wyniosła 1 254,06 złotych brutto miesięcznie (decyzja z 11 maja 2009r. o przyznaniu emerytury k. 40 akt emerytalnych). Przy obliczaniu wysokości emerytury organ rentowy przyjął, iż w okresach zatrudnienia od 10 grudnia 1968r. do 21 października 1969r. oraz od 8 listopada 1971r. do 24 czerwca 1972r. ubezpieczony otrzymywał minimalne wynagrodzenie.

Decyzją z dnia 26 maja 2009r. – w związku z nadesłaniem przez Powiatowy Urząd Pracy w W. uaktualnionego zaświadczenia o okresach i kwotach pobieranego przez ubezpieczonego zasiłku dla bezrobotnych - organ rentowy dokonał przeliczenia od 1 kwietnia 2009r. emerytury ubezpieczonego, przy czym obliczony na nowo wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 57,84%, a obliczona kwota emerytury wyniosła 1 254,38 złotych brutto miesięcznie (decyzja z 26 maja 2009r. k.43 akt emerytalnych).

W dniu 11 stycznia 2017r. ubezpieczony wniósł o ponowne ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu zarobków uzyskiwanych przez niego w okresie od 10 grudnia 1968r. do 24 czerwca 1972r. (wniosek k.54-55 akt emerytalnych). Do wniosku ubezpieczony załączył umowę o przyuczenie do zawodu z dnia 10 grudnia 1968r., kartę obiegową zmiany oraz świadectwo pracy (k.56-59 akt emerytalnych. Zaskarżoną decyzją z dnia 9 lutego 2017r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując, że przedłożone do wniosku dokumenty nie stanowią nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia. Organ rentowy wyjaśnił, że dokumenty te wskazują jedynie na stawkę godzinową wynagrodzenia ubezpieczonego. Nie jest możliwym obliczenie uzyskiwanych wówczas przez ubezpieczonego zarobków, ponieważ nie ma danych dotyczących liczby przepracowanych godzin (decyzja z 9 lutego 2017r. k.68 akt emerytalnych).

Przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia na przestrzeni lat od 1972r. do 1998r., przy uwzględnieniu w/w wynagrodzenia uzyskanego przez ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K. (obliczonego przy uwzględnieniu normatywnej ilości godzin pracy oraz udokumentowanej stawki godzinowej), wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wynosi 57,86%, a wysokość świadczenia na dzień 1 stycznia 2017r. ,tj. w miesiącu, w którym ubezpieczony wystąpił o przeliczenie emerytury, wynosi 1 544,61 złotych brutto miesięcznie (projekt decyzji z wyliczeniem wysokości świadczenia k.11-14 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. Z. okazało się uzasadnione.

Zgodnie z art.111 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016r., poz.887) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Odnosząc powyższe uregulowanie do okoliczności sprawy Sąd uznał, że decyzja organu rentowego z 9 lutego 2017r. powinna być zmieniona. Ubezpieczony przedłożył bowiem dokumentację, z której jednoznacznie wynika wysokość stawki godzinowej, wg której był wynagradzany w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w K.. Jednocześnie, Sąd nie przychylił się do argumentacji organu rentowego, iż dokumentacja ta nie ma wypływu na rozstrzygnięcie, ponieważ nie zawiera informacji o liczbie godzin przepracowanych przez ubezpieczonego. Okoliczność ta nie oznacza bowiem bezzasadności roszczenia ubezpieczonego o przeliczenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu zachowanych danych o wysokości wynagrodzenia. Znając bowiem stawkę godzinową wynagrodzenia ubezpieczonego oraz mając na uwadze zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy i wynikającą stąd normatywną ilość godzin do przepracowania możliwe jest ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego. Podkreślić przy tym należy, że z zachowana dokumentacja nie wskazuje, aby w rozpatrywanym okresie ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych bądź też, aby był niezdolny do pracy z powodu choroby, dlatego przyjęcie, że ubezpieczony nie miał tego rodzaju przerw w pracy jest uzasadnione i nie może być uznane za dowolne. Zatem, przedstawione przez organ rentowy w projekcie decyzji obliczenie wysokości emerytury ubezpieczonego, przyjmujące za podstawę obliczeń obowiązującą go stawkę godzinową oraz czas pracy wynikający z zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, należało uznać za wiarygodne i miarodajne. W tych okolicznościach zachodziła podstawa do przeliczenia emerytury ubezpieczonego, której wysokość przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 57,86% (a zatem wyższego niż dotychczas przyjmowany - 57,84%) wynosi, poczynając od 1 stycznia 2017r., tj. od początku miesiąca, w którym ubezpieczony wystąpił o przeliczenie emerytury, 1 544,61 złotych brutto miesięcznie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i ustalenia Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.