Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania D. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 21 lutego 2017 r. (Nr (...) )

w sprawie D. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty socjalnej

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje D. T. prawo do renty socjalnej od 1 stycznia 2017 roku do 31 grudnia 2019 roku.

Sygn. akt IV U 231/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 lutego 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił D. T. przyznania prawa do renty socjalnej. Wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 13 lutego 2017r. uznała, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Zatem, nie został spełniony jeden z warunków uzyskania prawa do renty socjalnej określonych w ustawie z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2013r. poz. 982 ze zm.).

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony D. T., który wnosi o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca argumentował, iż ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności z powodu upośledzenia umysłowego. Ponadto, u ubezpieczonego nasiliły się objawy cukrzycy. Do odwołania D. T. załączył orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego oraz opinię psychologiczną.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosi o jej oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony D. T. ur. (...), był uprawniony do renty socjalnej przyznanej na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 30 maja 2014r. na okres od 1 czerwca 2013r. do 31 grudnia 2016r. (k. 32 akt sprawy IV U 1304/13). Przed upływem terminu na które zostało przyznane prawo do renty socjalnej D. T. złożył kolejny wniosek do organu rentowego o przyznanie prawa do tego świadczenia na dalszy okres. W toku postępowania orzeczniczego ubezpieczony został przebadany przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 13 lutego 2017r. (k. 27-28 a.l.). Powyższy organ orzeczniczy rozpoznał u wnioskodawcy zaburzenia nastroju z rozpoznanym upośledzeniem umysłowym lekkim, zespół metaboliczny oraz niedoczynność tarczyce w trakcie suplementacji. W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS schorzenia te nie powodują całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Orzeczenie to stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 21 lutego 2017r., na mocy której odmówiono wnioskodawcy przyznania prawa do renty socjalnej.

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach: psychiatra, psycholog, diabetolog i endokrynolog. Biegli wymienionych specjalności po przebadaniu wnioskodawcy, a także po zaznajomieniu się z dokumentacją lekarską z jego dotychczasowego leczenia, zdiagnozowali u niego następujące schorzenia: cukrzycę typ. 2 skojarzoną z otyłością leczoną doustnymi lekami, niedoczynność tarczycy w trakcie leczenia substytucyjnego, otyłość patologiczną, nadciśnienie tętnicze, angiopatię nadciśnieniową. Wskazali, iż aktualne funkcjonowanie intelektualne ubezpieczonego mieści się w granicach upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, brak u niego istotnych wykładników organicznego uszkodzenia (...). Ponadto, rozpoznano nieprawidłowości rozwojowe w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej bez wytwórczych objawów psychopatologicznych, a także zaburzenia adaptacyjne w wywiadzie (k. 25 a.s.). Zdaniem biegłych ubezpieczony z powodu rozpoznanych schorzeń i lekkiego upośledzenia umysłowego jest częściowo niezdolny do pracy. Na rozprawie pełnomocnik ubezpieczonego w osobie jego matki oświadczyła, że jej syn nie nadaje się do pracy i należy uznać go za całkowicie niezdolnego do pracy (k. 39v). Sąd z urzędu podjął działania w celu poczynienia dalszych ustaleń co do stanu zdrowia ubezpieczonego, a w szczególności ustalenia, jakie były podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy i przyznania świadczenia w sprawie o sygn. IV U 1304/13. Po zaznajomieniu się z opinią biegłych lekarzy zawartą w/w sprawie. Sąd Okręgowy zobowiązał biegłych psychiatrę i psychologa do zaznajomienia się z powyższą opinią i wydania opinii uzupełniającej (k. 44 a.s.). Biegły lekarz psychiatra po konsultacji z psychologiem podtrzymał swoją pierwotną opinię uznając, że nie było podstaw do rozpoznania u D. T. upośledzenia umysłowego umiarkowanego stopnia. Mając na względzie odmienną ocenę stopnia upośledzenia umysłowego wnioskodawcy obydwu zespołów biegłych, Sąd Okręgowy dopuścił z urzędu dowód z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa (k. 81-84 a.s.). Biegli wymienionych specjalności rozpoznali u D. T. umiarkowany stopień upośledzenia umysłowego. Ponadto, biegli ci stwierdzili, iż ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 grudnia 2019r. Do opinii tej zastrzeżenia złożył organ rentowy (k. 78 a.s.), zarzucając sprzeczność opiniujących biegłych o tych samych specjalności. Biegli psychiatra i psycholog odnieśli się do zastrzeżeń organu rentowego i podtrzymali swoją pierwotną ocenę. Zdaniem tych biegłych opis funkcjonowania badanego daje podstawy do stwierdzenia, że funkcjonuje on na poziomie osoby z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym (k. 87 a.s.). W dalszej części wywodów biegli podkreślili, że opiniowany jest spowolniały psychoruchowo i nie potrafi czytać, ani pisać, a także nie potrafi wykonać prostych działań matematycznych. Funkcjonowanie społeczne badanego jest na niskim poziomie. W konkluzji stwierdzili, zgadzając się z opinią biegłych wydaną w sprawie o sygn. IV U 1304/13, że upośledzenie umysłowe jest stabilną właściwością i wykazuje niewielką zmienność i dynamikę w kierunku zmniejszenia deficytu i poprawy funkcjonowania wraz z wiekiem. Do w/w opinii uzupełniającej odniósł się organ rentowy twierdząc, iż opinia ta nie wniosła nic nowego do sprawy. Dodatkowo składając wniosek dowodowy o powołaniu innych biegłych psychiatry i psychologa (k. 98-99 a.s.).

Na rozprawie pełnomocnik ZUS podpierał wniosek dowodowy i zastrzeżenia, jednakże Sąd powyższy wniosek dowodowy oddalił.

Odwołanie ubezpieczonego jest zasadne. W świetle art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej, prawo do tego świadczenia przysługuje osobie pełnoletniej, całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki szkolnej.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci trzech opinii psychiatryczno-psychologicznych daje podstawy do ustalenia, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolnym do pracy z powodu upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym. Dwa zespoły opiniujące w przedmiotowej sprawie stwierdziły umiarkowany stopień upośledzenia wnioskodawcy. Opinie te korespondują z opinią biegłych psychiatry i psychologa zawartą w sprawie o sygn. IV U 1304/14. Podkreślić należy, iż opinia w wymienionej sprawie była podstawą do przyznania D. T. prawa do renty socjalnej na okres 1 czerwca 2013r. do 31 grudnia 2016r. Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 30 maja 2014r. był przedmiotem kontroli instancyjnej, który Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 16 października 2014r. utrzymał w mocy.

Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie podzielił wniosek ostatniego zespołu biegłych, iż upośledzenie umysłowe jest stabilną właściwością i wykazuje niewielką zmienność i dynamikę. Trudno zatem przypuszczać, iż u wnioskodawcy po dniu 31 grudnia 2006r. nastąpiła taka poprawa funkcjonowania, która pozwalałaby uznać go za upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim, co z kolei skutkowałoby odmienną oceną stopnia niezdolności do pracy.

Zatem w świetle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony w dalszym ciągu jest całkowicie niezdolny do pracy i przyznał mu prawo do renty socjalnej na dalszy okres, tj. od 1 stycznia 2017r. do 31 grudnia 2019r.

Powyższe, Sad rozstrzygnął na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc.