Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2014r. w S.

odwołania Z. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 1 lutego 2012 r. Nr (...)- (...)

w sprawie Z. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 249/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01.02.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy Z. Ł. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy do domu, albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26.01.2012 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy wnioskodawcy w związku ze skutkami wypadku zaistniałego dnia 26.11.2002 r. W związku z tym pozwany ZUS powołując się na treść art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167 poz. 1322) odmówił prawa do wnioskowanego świadczenia.

Od decyzji tej odwołanie złożył Z. Ł., który wnosił o zmianę decyzji organu rentowego i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. Ubezpieczony argumentował swoje odwołanie pogorszeniem stanu zdrowia oraz wymienił schorzenia na które choruje.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie przytaczając argumentację zawartą w decyzji z dnia 1.02.2012 r.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony Z. Ł. ur. (...) złożył dnia 30.09.2011 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy do domu jakiemu uległ w dniu 26.11.2002 r. W toku postępowania orzeczniczego Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawcy: przebyty uraz stawu skokowego prawego – skręcenie z infrakcją kostki przyśrodkowej powikłane zespołem zatoki stępu leczony operacyjnie, wygojony z ograniczeniem ruchomości stawu skokowego. Przebyte powikłane złamanie lewej kości łokciowej w 2005 r. leczone operacyjnie – wygojony staw rzekomy kości łokciowej lewej, przebyty w 2007 r. uraz prawego stawu kolanowego (k. 17v – 18 a.l.). W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku ze skutkami urazu przebytego w 2002 r. Orzeczenie to stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 1.02.2012 r.

W toku postępowania odwoławczego Sąd wywołał dowód z opinii biegłych lekarzy: neurologa i ortopedy. Biegli wymienionych specjalności opiniowali oddzielnie. Biegli ci rozpoznali te same schorzenia co Komisja Lekarska ZUS. Ocenili oni, że obecnie brak jest niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy do domu. Biegły lekarz ortopeda podkreślił, iż chód opiniowanego jest sprawny. Badany może wykonywać dotychczasową pracę konsultanta telefonicznego (k. 13 i 21 a.s.).

Na rozprawie ubezpieczony nie zgadzał się z opiniami biegłych (k. 78 a.s.). Wyjaśnił on, iż był zatrudniony w (...)przez 3 lata, a obecnie od listopada 2012 r. prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą tj. zakład stolarski, zaś z zawodu jest technologiem drewna. Z. Ł. złożył nowy dokument w postaci wyniku badania MR stopy prawej wykonanego 11.02.2013 r. Dotychczasowy biegły ortopeda Z. T. ze względu na zawieszenie funkcji biegłego odmówił wydania opinii uzupełniającej (k. 79 a.s.). W związku z tym Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego lekarza tej specjalności K. K. (1). Biegły ten po przebadaniu ubezpieczonego oraz po zaznajomieniu się z dokumentacją medyczną z jego leczenia rozpoznał: pourazową neuropatię nerwu piszczelowego tylnego prawego, po kilkakrotnym leczeniu operacyjnym z przykurczem zajęciowym prawego stawu skokowo – goleniowego z dolegliwościami bólowymi, zaburzenia wydolności chodu, chondropatię stawu kolanowego prawego, entezopatię nadkłykcia bocznego kości ramiennej prawej, stan po złamaniu kości łokciowej lewej po leczeniu operacyjnym (k. 83 a.s.). Zdaniem biegłego schorzenia te powodują częściową niezdolność do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy, przy czym biegły stwierdził, że niezdolność ta powstała 13.04.2013 r., a przewidywany okres jej trwania biegły określił na 30.03.2014 r. Do opinii tej zastrzeżenia wniósł pozwany organ rentowy, który twierdził, że opinia ta jest niezgodna z opinia poprzednio opiniującego biegłego ortopedy (k. 91 a.s.). Ponadto organ rentowy wnosił o powołanie innych biegłych z zakresu ortopedii i neurologii. Sąd uwzględnił ten wniosek i dopuścił dowód z opinii innego biegłego neurologa i ortopedy. Biegły neurolog P. W. stwierdził u Z. Ł. przebyty uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgu w 2012 r., uszkodzenie części ruchomej nerwu piszczelowego prawego i lewego potwierdzone EMG, zespół bólowy kręgosłupa L-S na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych bez objawów korzeniowych (k. 104 a.s.). W ocenie biegłego schorzenie te nie powodują niezdolności do pracy opiniowanego. Biegły ten podzielił ocenę poprzednio opiniującego neurologa. Drugi z powołanych biegłych ortopeda M. R. złożył pisemne oświadczenie, w którym wnioskował o dopuszczenie do opiniowana jeszcze jednego biegłego ortopedy celem obiektywizacji opinii, ponieważ biegły R. opiniował w innej sprawie Z. Ł. o ustalenie wysokości uszczerbku na zdrowiu (k. 110 a.s.). Biegły M. R. z drugim biegłym ortopedą W. P. wydał wspólną opinię (k. 114 – 115 a.s.). Biegli ci rozpoznając te same schorzenia co poprzednio opiniujący lekarze. Wydanie opinii było poprzedzone dwukrotnym badaniem przedmiotowym ubezpieczonego, które to badanie przeprowadzono w dniach 29.10.2013 r. i 19.11.2013 r. a także zapoznali się z dokumentacją medyczną złożoną przez wnioskodawcę. Zdaniem tych biegłych ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Ich zdaniem stan morfotyczno – czynnościowy narządów ruchu nie wskazuje na istotne pogorszenie stanu zdrowia w związku ze schorzeniami powstałymi wskutek wypadku w drodze z pracy zaistniałego dnia 26.11.2002 r. Stwierdzili oni dobra sprawność kręgosłupa bez istotnych zaburzeń statyczno – dynamicznych upośledzających funkcję narządu osiowego. Biegli stwierdzili także, iż istniejące schorzenia nie stanowią przeciwwskazań do wykonywania pracy, którą przez ostatnie lata wykonywał ubezpieczony na stanowiskach kierowniczo – biurowych, a także konsultanta telefonicznego. Ubezpieczony według biegłych nabył nowe doświadczenia zawodowe. Ponadto biegli stwierdzili, że nie podzielają opinii biegłego ortopedy K. K. (1), który niewłaściwie określił poziom wykształcenia ubezpieczonego i nieprawidłowo określił przyczynę urazu w 2005 r.

Na kolejnej rozprawie ubezpieczony Z. Ł. nie zgadzał się z ta opinią, twierdząc, że lekarz ortopeda nie badał go (k. 124 a.s.). Wnioskodawca złożył również nowy dokument w postaci opinii sądowo – lekarskiej wydanej przez ortopedę K. K. (1) dla potrzeb postępowania w sprawie rodzinnej (k. 123 a.s.), a także zaświadczenie o stanie zdrowia wystawione przez leczącego go ortopedę. Ubezpieczony złożył również wniosek dowodowy o powołanie biegłego lekarza neurochirurga.

Sąd oddalił ten wniosek dowodowy.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do ustalenia, iż ubezpieczony Z. Ł. nie jest osobą niezdolna do pracy zarobkowej.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227) definiuje pojęcie niezdolności do pracy. Mianowicie w rozumieniu tego przepisu jest osoba, która całkowicie bądź częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W przypadku ubezpieczonego bezsporne jest, iż z wykształcenia jest on technikiem obróbki drewna. Z kwestionariusza dotyczącego okresów ubezpieczeniowych Z. Ł. wynika, iż od lat dziewięćdziesiątych pracował on na stanowiskach kierowniczych, bądź jako kierownik stolarni, bądź prezes Spółdzielni Pracy (...), na której to funkcji był zatrudniony w dacie wypadku w drodze z pracy. Później zaś był konsultantem telefonicznym przez 3 lata, a ostatnio prowadzi działalność gospodarczą. Analizując te dane, Sąd doszedł do przekonania, iż ocenę zdolności do pracy ubezpieczonego należy odnosić do kwalifikacji pracownika umysłowego albowiem większą część kariery zawodowej nie wykonywał prac wymagających wysiłku fizycznego lub intensywnego przemieszczania się.

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii ostatniego zespołu biegłych lekarze ortopedów. Biegli ci ocenili nie tylko charakter schorzeń Z. Ł., ale również dokonali ich oceny pod kątem aktualnych kwalifikacji ubezpieczonego zgodnie z definicją zawartą w art. 12 ust. 1 ustawy o FUS. Opinia tych biegłych jest zgodna z opinią biegłego ortopedy Z. T., a także opiniami biegłych neurologów. Biegli ci wskazali w swojej opinii dlaczego nie zgadzają się z opinią ortopedy K. K. (1). Sąd podzielił te uwagi, uznając, że opinia biegłego K. nie uwzględnia faktycznych kwalifikacji ubezpieczonego.

Reasumując Sąd Okręgowy przyjął, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy do domu. Sąd nie widział potrzeby wywoływania opinii biegłego neurochirurga, gdyż dowody z opinii biegłych ortopedów były wystarczające dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

W tej sytuacji Sąd oddalił odwołanie wobec braku niezdolności do pracy ubezpieczonego co jest niezbędnym warunkiem do uzyskania prawa do wnioskowanego świadczenia.

Mając powyższe na względzie Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.