Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r. w S.

odwołania T. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 września 2011 r. Nr (...)

w sprawie T. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1066/12

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 28 września 2011r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu T. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczony T. G. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu decyzji podniósł, iż stan jego zdrowia pogorszył się.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł te same argumenty co w uzasadnieniu decyzji.

Postanowieniem z dnia(...). Sąd Okręgowy w Siedlcach uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. celem ponownego rozpoznania oraz umorzył postępowanie.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył organ rentowy zarzucając naruszenie art. 477 ¹⁴ § 4 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Apelacyjny w Lublinie uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd zalecił dopuszczenie dowodu z opinii biegłego neurologa, który wypowie się, czy przedłożona przez ubezpieczonego dokumentacja lekarska świadczy o występowaniu schorzenia, które istniało w dacie wydania decyzji, czy też jest to nowe schorzenie, wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania, jak również, czy rozpoznane schorzenie skutkuje niezdolnością do pracy ubezpieczonego, w jakim stopniu i w jakim przedziale czasowym.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony T. G., urodzony (...), w dniu 13 lipca 2011r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k.1 a.r.).

Po przeprowadzeniu badania lekarskiego Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie lekarskie k.19 a.r.). Komisja Lekarska ZUS po stwierdzeniu u wnioskodawcy organicznych zaburzeń nastroju, ZZA w fazie abstynencji, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, bólów kręgosłupa L-S bez uszkodzeń neurologicznych uznała go za zdolnego do pracy (k. 24 a.r.).

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza neurologa. Biegła w swojej opinii (k. 101-103 a.s.) stwierdziła u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, bez zespołu korzeniowego i bez upośledzenia funkcji ruchowej, neuropatię nerwów pośrodkowych i nerwu łokciowego lewego – bez objawów klinicznych uszkodzenia nerwów. Schorzenia te, zdaniem biegłej, nie powodują niezdolności do pracy.

Ubezpieczony złożył do akt pismo procesowe wraz z nową dokumentacją medyczną. Na rozprawie w dniu 13 lutego 2013r. popierał odwołanie. Oświadczył, że nie zgadza się z opinią biegłej neurolog.

Sąd przesłał akta biegłym w celu zapoznania się z dołączoną dokumentacją i wydania opinii uzupełniającej.

W swojej opinii uzupełniającej biegli stwierdzili, iż nie znajdują podstaw do zmiany swojego stanowiska zawartego w opinii głównej. Skarżący cierpi na wiele schorzeń somatycznych, które wymagają systematycznej kontroli i przyjmowania leków. Choroby te przy prawidłowym leczeniu nie sprowadzają jednak na badanego niezdolności do pracy. Biegły psychiatra stwierdza, iż rozpoznany u opiniowanego zespół uzależnienia od alkoholu w okresie abstynencji też nie sprowadza niezdolności do pracy (k. 122 a.s.).

W dniu (...). T. G. złożył do akt sprawy kolejne wyniki badań, zaświadczenia o stanie zdrowia i orzeczenie o stopniu niepełnosprawności.

Na rozprawie w dniu 17 października 2013r. ubezpieczony wnosił o wywołanie opinii biegłego okulisty.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego okulisty. W swojej opinii (k. 158-159 a.s.) biegła rozpoznała u badanego stan po operacji zaćmy oka prawego z wszczepieniem soczewki wewnątrzgałkowej, astygmatyzm mieszany obu oczu, mety w ciele szklistym obu oczu, angiopatię nadciśnieniową. Biegła nie stwierdziła u T. G. niezdolności do pracy.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r. ubezpieczony nie zgadzał się z opinią okulisty. Podnosił, że jego stan zdrowia pogarsza się, ma depresję, skoki nastrojów, bierze coraz silniejsze leki. Wnosił o dopuszczenie opinii innego lekarza psychiatry.

Wniosek ten Sąd oddalił, uznając, iż sporna okoliczność została już dostatecznie wyjaśniona.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich warunków zawartych w tym przepisie. Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd podzielił opinie wszystkich biegłych, ponieważ zostały wydane przez lekarzy odpowiednich specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych "niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu".

Przy ocenie opinii wydanych w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że T. G. nie jest osobą niezdolną do pracy. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. Sąd Najwyższy wy­jaśniał w przeszłości, że do dowodu z opinii biegłego nie mo­gą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 kpc, a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania (wyrok SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz, że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, póz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie występowały okoliczności, które przemawiałyby za dopuszczeniem kolejnych opinii biegłych lekarzy, gdyż wszystkie niezbędne zagadnienia zostały wszechstronnie wyjaśnione w opiniach już w sprawie sporządzonych. Biegli odnieśli się do wszystkich stwierdzonych schorzeń.

W ocenie Sądu wnioski zawarte w opiniach powołanych w sprawie biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Opinie są zupełne, jasne, zaś zawarte w niech stwierdzenia są kategoryczne. Biegli w sposób wyczerpujący i skrupulatny dokonali oceny stanu zdrowia opiniowanego, zaś wynikające z przeprowadzonych badań przedmiotowych i podmiotowych wnioski mają walor dowodowy.

Podnieść należy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Zgodnie z opiniami biegłych stwierdzone schorzenia nie sprowadzają niezdolności do pracy. Ubezpieczony nie zgadzał się z opinią biegłych neurologa, ortopedy, psychiatry, psychologa i diabetologa oraz opinią okulisty, lecz nie zgłosił merytorycznych zarzutów do ich treści.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴§1 kpc orzekł jak w wyroku.