Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	stażysta Izabela Rucińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2020 r. w S.

odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 9 października 2019 r. Nr (...)

w sprawie J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury pomostowej

I. oddala odwołanie,

II. odstępuje od obciążania ubezpieczonego kosztami procesu.

Sygn. akt: IV U 1082/19 UZASADNIENIE

Decyzją z 9 października 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych odmówił J. G. prawa do emerytury pomostowej wskazując, że ubezpieczony po 31 grudnia 2008r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach ani w szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, a ponadto nie rozwiązał stosunku pracy. Nadto organ rentowy wskazał, że ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 42 lat i 21 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 41 lat, 4 miesiące i 11 dni, a okresy nieskładkowe 8 miesięcy i 10 dni, ponadto w udowodnionym okresie ubezpieczenia okres pracy w szczególnych warunkach wynosi 17 lat, 9 miesięcy i 13 dni. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono natomiast okresu zatrudnienia ubezpieczonego od 1 stycznia 2009r. do 31 stycznia 2001r., gdyż zgodnie z ustawą z 8 września 2006r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w skład zespołów ratownictwa medycznego wchodzą: lekarz systemu, pielęgniarka systemu, ratownik medyczny, pilot zawodowy oraz kierowca. Tymczasem ubezpieczony we wskazanym okresie pracował jako sanitariusz, a praca na tym stanowisku nie jest pracą o szczególnych charakterze w myśl ustawy o emeryturach pomostowych (decyzja z 9 października 2019r. k.8 akt emerytalnych).

Odwołanie od w/w decyzji złożył J. G. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury pomostowej. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że od 1 września 1990r. wykonuje pracę w szczególnym charakterze jako sanitariusz w (...) Publicznym Zespole (...) w M.. Na okoliczność rodzaju wykonywanej pracy ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków (odwołanie wraz z załącznikiem w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w SPZOZ w M. k.3-6 akt sprawy)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.7 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. G. w dniu (...). ukończył(...) rok życia. W dniu 10 września 2019r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury pomostowej (wniosek o emeryturę pomostową z 10 września 2019r. k.1-2v akt emerytalnych). Na podstawie przedłożonych do dokumentów organ rentowy ustalił, że ubezpieczony udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 42 lat i 21 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 41 lat, 4 miesiące i 11 dni, a okresy nieskładkowe 8 miesięcy i 10 dni, a ponadto w udowodnionym okresie ubezpieczenia okres pracy w szczególnych warunkach wynosi 17 lat, 9 miesięcy i 13 dni. Nadto organ rentowy ustalił, że ubezpieczony po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, gdyż w myśl ustawy o emeryturach pomostowych praca na stanowisku sanitariusza nie jest pracą o szczególnych charakterze. Mając na uwadze powyższe ustalenia zaskarżoną decyzją z 9 października 2019r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury pomostowej (decyzja z 9 października 2019r. k.8 akt emerytalnych).

Ubezpieczony J. G. jest sanitariuszem. Od 1 września 1990r. jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Publicznym Zespole (...) w M. (umowa o pracę na czas określony od 1 września 1990r. do 30 listopada zawarł umowę o pracę na czas określony z dnia 1 września 1990r. na okres do 30 listopada 1990r. i przedłużenie umowy o pracę k.1 i 4 akt osobowych). W ramach tego zatrudnienia ubezpieczony pracuje jako sanitariusz w zespole wyjazdowym pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (zeznania i wyjaśnienia ubezpieczonego k.21-21v akt sprawy).

Pracodawca ubezpieczonego ,tj. (...)w M. wystawił świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach kwalifikując pracę ubezpieczonego na stanowisku sanitariusza w okresie od 1 września 1990r. do 31 grudnia 2008r. jako pracę w szczególnych warunkach określoną w wykazie A załącznika do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12 lipca 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnym charakterze: w Dziale XII „W służbie zdrowia i opiece społecznej” pod poz. 4 pkt 6 „Prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego” (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k.4 akt emerytalnych).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. G. podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art.4 ustawy z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j.: Dz.U. z 2015r., poz.965 ze zm.) prawo do emerytury pomostowej przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.,

2)  ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat,

3)  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn,

4)  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art.5-9 i art.11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn,

5)  przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ustawy lub w art.32 i art.33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS,

6)  po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3,

7)  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Z kolei w myśl art.49 ustawy o emeryturach pomostowych prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1)  po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3,

2)  spełnia warunki określone w art.4 pkt 1-5 i 7 i art.5-12,

3)  w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 2009r.) miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z przesłanek ustalenia prawa do emerytury pomostowej jest rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą. Poza sporem pozostaje, że ubezpieczony ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji (9 października 2019r.), ani w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy (10 czerwca 2020r.) nie rozwiązał stosunku pracy. Okoliczność ta skutkować musiała oddaleniem odwołania ubezpieczonego jako bezzasadnego. Należy podkreślić, że zgodnie z art.15 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych prawo do emerytury pomostowej powstaje z dniem spełnienia warunków wymaganych do nabycia tego prawa. W sprawie niesporne jest, że jedną z ustawowych przesłanek nabycia prawa do emerytury pomostowej jest rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą, a ubezpieczony przesłanki tej nie spełnił. Niespełnienie choćby jednej przesłanki warunkującej nabycie prawa do emerytury powoduje - w myśl w/w przepisu art.15 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych – że prawo do świadczenia nie powstaje. Podkreślić należy, że organ rentowy oraz sąd badający odwołanie od decyzji organu rentowego wydają rozstrzygnięcie o nabyciu prawa do świadczenia lub odmowie takiego prawa, przy czym odmową skutkuje niespełnienie choćby jednej przesłanki nabycia prawa do świadczenia. Z tych przyczyn ,tj. z uwagi na niespełnienie przez ubezpieczonego przesłanki dotyczącej rozwiązania w stosunku pracy Sąd oddalił wnioski ubezpieczonego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność ustalenia, czy ubezpieczony po 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W okolicznościach sprawy przeprowadzenie tych dowodów byłoby sprzeczne z zasadą ekonomii procesowej, gdyż niezależnie od wyniku tego postępowania odwołanie ubezpieczonego od decyzji z 9 października 2019r. podlegałoby oddaleniu wobec niespełnienia przesłanki dotyczącej rozwiązania stosunku pracy. Kończąc wskazać należy, że w przekonaniu Sądu praca ubezpieczonego na stanowisku sanitariusza po dniu 31 grudnia 2008r. jest pracą o szczególnym charakterze. Z przedstawionych wyżej ustaleń Sądu wynika, że po dniu 31 grudnia 2008r. ubezpieczony pracował jako sanitariusz w zespole wyjazdowym ratownictwa medycznego (pracę na tym stanowisku kontynuuje od 1 września 1990r.). Wprawdzie taka praca nie jest wprost wymieniona w załącznikach do ustawy pomostowej i przepisie art.36 ust. 1 ustawy z 8 września 2006r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w myśl którego zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na zespoły specjalistyczne w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych (w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny) oraz zespoły podstawowe w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych (w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny), ale podzielić należy stanowisko odwołującego się, że praca sanitariusza ta tożsama była z pracą członków zespołu ratownictwa medycznego, która wskazana jest w załączniku nr 2 do ustawy pomostowej pod pozycją 18. Wszakże sanitariusz - noszowy tak jak i ratownik medyczny pracowali w takich samych jednostkach wyjazdowych do ratowania życia i zdrowia ludzi. Najpierw nazywało się to pogotowie ratunkowe, a później w związku z ustawą o Państwowym Ratownictwie Medycznym zespół ratownictwa medycznego. Praca jednak członków pogotowia ratunkowego niczym nie różniła się od pracy członków ratownictwa medycznego. Niosła za sobą takie same odciążenie organizmu i ewentualne skutki zdrowotne, zwłaszcza w aspekcie pełnionych dyżurów i pracy nocnej oraz obciążeniu psychicznym związanym z udzieleniem medycznej pomocy osobom bardzo chorym bądź uczestniczącym w różnych wypadkach, nie tylko drogowych. Nie ma zatem powodu aby prace członków tak dawnego pogotowia ratunkowego jak obecnie członków zespołu ratownictwa medycznego traktować odmiennie. Różnica pomiędzy dawnym pogotowiem ratunkowym, a obecnym zespołem ratownictwa medycznego polega na innym funkcjonowaniu organizacyjnym oraz tym, że aby być członkiem zespołu ratownictwa medycznego trzeba mieć lepsze wykształcenie niż dawniej, co dotyczy szczególnie ratownika medycznego, który nie jako zastąpił prace sanitariusza - noszowego i który winien mieć większą wiedzę fachową z dziedziny medycyny. Praca jednak ratownika medycznego jest właściwie taka sama jak i dawniej sanitariusza – noszowego. Do takich wniosków doszedł też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 5 lutego 2016r. w sprawie III AUa 1511/15.

Mając jednak na uwadze fakt, że ubezpieczony nie rozwiązał stosunku pracy, Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 kpc odwołanie ubezpieczonego oddalił.

Na podstawie art.102 kpc Sąd odstąpił od obciążania ubezpieczonego kosztami procesu.