Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Jacek Witkowski (spr.)
Sędziowie:	SSO Katarzyna Antoniak SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant:	st.sekr.sądowy Iwona Chojecka

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. w Siedlcach

na rozprawie, sprawy z wniosku G. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji powódki G. P.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 lipca 2013r. sygn. akt IV U 166/11

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach, na rzecz adw. J. S. kwotę 73,80 (siedemdziesiąt trzy 80/100) zł obejmującą podatek VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu.

Sygn. akt IV Ua 31/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31.05.2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonej G. P. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, gdyż zdarzenie z dnia 11.02.2006 r. nie było wypadkiem przy pracy ze względu na brak przyczyny zewnętrznej powstania udaru mózgu u wnioskodawczyni.

Odwołująca się od tej decyzji G. P. wnosiła o jej zmianę, argumentując, że Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi wyrokiem z dnia 7.11.2008 r., stwierdził, że zdarzenie z dnia 11.02.2006 r. było wypadkiem przy pracy.

Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. po powtórnym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 8.07.2013 r. oddalił odwołanie G. P. i w pkt. II wyroku przyznał od Skarbu Państwa wynagrodzenie na rzecz pełnomocnika ubezpieczonej w kwocie 590,40 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Ubezpieczona G. P. zatrudniona była na stanowisku pielęgniarki w (...) w O.. W dniu 11.02.2006 r. pełniła całodobowy dyżur pielęgniarski. Jej praca polegała na wykonywaniu czynności opiekuńczych wobec pacjentów, których było ok. 20, a do pomocy miała dwie salowe. Od wczesnych godzin przedpołudniowych, G. P. sygnalizowała swoim współpracowniczkom złe samopoczucie. W godzinach wieczornych w trakcie wykonywania czynności administracyjnych tj. pisania raportu poczuła, iż drętwieje jej prawa część ciała. O swoim stanie ubezpieczona powiadomiła telefonicznie lekarza K. K., który w tym dniu nie pracował. Lekarz ten wezwał pogotowie ratunkowe. W szpitalu stwierdzono u G. P. udar krwotoczny lewej półkuli mózgu, a nadto rozpoznano nadciśnienie tętnicze i hipercholesterelomię. W wyniku tego udaru, ubezpieczona doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 60%. Sąd Rejonowy ustalił, że G. P. od długiego czasu przed tym zdarzeniem uskarżała się na złe samopoczucie. Lekarz K. K. mierzył jej ciśnienie stwierdzając wysokie wartości i w związku z tym zalecał jej przyjmowanie leków obniżających ciśnienie. W dalszej części ustaleń Sądu I instancji przywołał treść wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi z dnia 7.11.2008 r., który rozstrzygnął, że zdarzenie to było wypadkiem przy pracy i w związku z tym nakazał sprostowanie protokołu powypadkowego. Sąd ten przyjął, że oprócz choroby nadciśnieniowej przyczyną wypadku były trudne warunki pracy tj. wysiłek i stres.

W rozważaniach Sąd Rejonowy w Siedlcach przytoczył treść przepisu art. 3 ust. 3 pkt. 8 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199 poz. 1673 ze zm.) oraz tezy orzeczeń Sądu Najwyższego dokonujących wykładni pojęcia przyczyna zewnętrzna w kontekście schorzenia samoistnego pracownika i wysiłku fizycznego oraz stresu związanego z wykonywaniem pracy. Sąd I instancji w rozważaniach omówił dowód z opinii biegłego lekarza neurologa i podzielił wnioski w niej zawarte, że warunki pracy ubezpieczonej w dniu 11.02.2006 r. nie mogły być współprzyczyną zaistniałego zdarzenia, a przyczyną wystąpienia udaru było długotrwałe nadciśnienie tętnicze. Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka K. K., lekarza współpracującego z pracodawcą ubezpieczonej, iż ten kilkakrotnie badał G. P. stwierdzając u niej nadciśnienie tętnicze i zalecał podjęcie stosownego leczenia i jednocześnie ostrzegał o konsekwencjach zaniechania podjęcia leczenia. Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż opinia biegłego neurologa M. D. jest zbieżna z opinia dwóch innych biegłych neurologów, z których jeden opiniował w postępowaniu prowadzonym w sprawie o sprostowanie protokołu powypadkowego, a drugi wydał opinię w niniejszej sprawie przy pierwszym rozpoznaniu sprawy. Biegli ci wskazali, że nie było innej przyczyny współsprawczej poza organizmem ubezpieczonej. W końcowej fazie swoich rozważań, Sąd Rejonowy odniósł się do wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi w sprawie sprostowania protokołu powypadkowego, stwierdzając, że ustalenia tam poczynione nie mają charakteru wiążącego, a wyrok nie ma powagi rzeczy osądzonej w sprawie toczącej się na skutek odwołania od decyzji organu rentowego.

Z tych względów, Sąd I instancji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł o oddaleniu odwołania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik z urzędu ubezpieczonej, który zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1. Naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 3 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i błędną wykładnię; 2. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

a) art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz bak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w sprawie, w szczególności oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na opinii biegłego neurologa M. D., a nadto wyciągnięcie błędnych wniosków z tej opinii, a także z opinii biegłych neurologów J. G. i Z., pominięcie zeznań świadka U. O., jak również dokumentów znajdujących się w aktach VI P 707/07 Sądu Rejonowego w Warszawie a załączonych do niniejszej sprawy, w tym książeczki zdrowia oraz zaświadczeń złożonych do pisma pełnomocnika z dnia 9.11.2011 r., a także dokumentacji złożonej 8.07.2013 r.,

b) art. 328 § 2 kpc poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób nie odpowiadający wymogom ustawowym a w szczególności brak należytego omówienia materiału dowodowego tj. wskazania na jakich dowodach oparł się Sąd wydając rozstrzygnięcie, a jakich nie uznał za niewiarygodne, a tym z jakich powodów pominął zeznania ubezpieczonej oraz świadka U. O., a także dlaczego pominął dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy VI P 707/07;

3. błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem przekroczenia swobodnej oceny dowodów, polegający na błędnym ustaleniu iż:

a) ubezpieczona cierpiała na nadciśnienie tętnicze i było ono przyczyną sprawczą udaru w dniu 11.02.2006 r. w sytuacji gdy brak jest obiektywnych dowodów potwierdzających fakt istnienia tego schorzenia u ubezpieczonej zarówno przed wypadkiem jak i aktualnie;

b) od dłuższego czasu uskarżała się na duszności i złe samopoczucie, gdy nie znajduje to potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym;

c) lekarz K. kilkakrotnie mierzył ubezpieczonej ciśnienie i notował wartości wskazując na występowanie u niej nadciśnienia tętniczego, w sytuacji gdy nie znajduje to odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym;

d) dzień zdarzenia był zwykłym dniem pracy ubezpieczonej, w sytuacji gdy z zeznań ubezpieczonej, a także z zeznań świadków U. O. i H. P. wynika co innego.

W konkluzji apelacji, jej autorka wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie G. P. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy i zasądzenia kwoty 54.330 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31.05.2010 r. do dnia zapłaty, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja pełnomocnika ubezpieczonej nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż do sytuacji ubezpieczonej, która w dacie zaistniałego wypadku przy pracy wykonywała czynności pielęgniarki, ma zastosowanie przepis art. 3 ust. 3 pkt. 8 cyt. wyżej ustawy wypadkowej, albowiem pracę swoją wykonywała na podstawie umowy zlecenia. Zatem nie mógł być naruszony przepis art. 3 ust. 1 tej samej ustawy, jak zarzucała to strona apelująca.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów z zachowaniem zasady swobodnej ich oceny, a nie dowolnej. Wprawdzie Sąd I instancji poświęcił wiele uwagi omówieniu opinii biegłego neurologa M. D. to jednak nawiązał do opinii biegłych tych samych specjalności, z których biegły B. Z. opiniował w sprawie VI P 707/07 prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi (k. 128 – 131 t. a.s.), zaś drugi biegły neurolog J. G. opiniował w przedmiotowym postępowaniu (k. 209 t. II a.s.). Trafnie Sąd Rejonowy w Siedlcach stwierdził, że wnioski wypływające z tych trzech opinii biegłych neurologów wskazują, ze nie było przyczyny zewnętrznej, która pogorszyłaby istniejący stan chorobowy G. P. co doprowadziłoby do wystąpienia udaru lewej półkuli mózgu w dniu 11.02.2006 r. Zarzut pominięcia dowodów przez Sąd I instancji dowodu z zeznań świadka U. O., zeznań ubezpieczonej czy też pominięciu dokumentów medycznych nie znajduje potwierdzenia. Stwierdzić bowiem należy, iż Sąd I instancji sporządzając uzasadnienie wyroku, nie ma obowiązku omawiania oddzielnie każdego dowodu czy to osobowego czy też z dokumentów. Dokumenty, które złożone zostały przez pełnomocnika zarówno 9.11.2011 r. jak i 8.07.2013 r. były składane w postępowaniu toczącym się w sprawie VI P 707/07 i biegli opiniując mieli te dokumenty do wglądu. Odnośnie zaś zeznań ubezpieczonej, Sąd ocenił, że fragment jej zeznań, w którym twierdziła, że nie miała problemów z nadciśnieniem polemizując z twierdzeniem poprzez powołanie się na zapis historii choroby sporządzonej w następstwie leczenia poudarowego. Istotnie Sąd Rejonowy nie odniósł się do całości zeznań ubezpieczonej, jednakże ten brak nie daje podstaw, do oceny, że uchybienie to miało wpływ na treść orzeczenia. Niezasadnie również, zdaniem Sądu Okręgowego były zarzuty błędnych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji wskazał w uzasadnieniu, iż przebieg dnia pracy ubezpieczonej w dniu 11.02.2006 r. ustalił na podstawie dowodów z zeznań G. P. jak i świadka H. P., salowej, która pracowała z ubezpieczoną od rana do późnego popołudnia. W świetle tych zeznań Sąd przyjął, że nie było w dniu 11.02.2006 r. żadnych szczególnych zdarzeń, które wyróżniałyby ten dzień pracy od poprzednich. Placówka ta nie była szpitalem, a pełniła funkcję opiekuńczo – pielęgnacyjną. Lekarz K. K., którego wiarygodność podważa strona apelująca, był lekarzem współpracującym i w dacie składania zeznań w przedmiotowej sprawie już nie współpracował z tym zakładem. Podobnie świadek H. P. nie pracowała już jako salowa w tej placówce. Zatem zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych nie znajdują uzasadnionych podstaw. Sąd Rejonowy dokonał zasady określonej treścią art. 233 § 1 kpc.

Sąd Okręgowy podzielił również ocenę prawną przedstawioną przez Sąd I instancji. Istota sporu w tej materii sprowadzała się do rozumienia zakresu jaki należy nadać pojęciu „współsprawczy charakter” jako przyczyna zewnętrzna. Z wywodów strony apelującej wynika, że warunki wykonywania pracy w wymienionym zakładzie opiekuńczym były ciężkie, ubezpieczona miała wiele obowiązków przy dużej ilości tj. ok. 20 pacjentów i praca była stresująca i wymagająca siły fizycznej. Warunki te, zdaniem skarżącej można uznać za przyczynę współsprawczą.

Zdaniem Sądu Okręgowego, tego rodzaju pogląd nie jest słuszny. Nie można bowiem przyjmować, iż takie warunki pracy są współprzyczyną wypadku jeśli były to warunki typowe dla danego rodzaju zawodu, bądź zakładu pracy. należy podkreślić, iż jednym z elementów wypadku przy pracy jest nagłość zdarzenia. Zatem musi wystąpić jakaś sytuacja nietypowa w stosunku do normalnego dnia pracy, która jest przyczyna współsprawczą przy istniejącym schorzeniu pracownika. Zasadne jest w tym miejscu przytoczenie tezy wyroku SN z dnia 12.11.2008 r. I UK 96/08, w którym to orzeczeniu w tezie 3, SN stwierdził, że „tylko w razie wyjątkowo dużego nawarstwienia się w środowisku pracowniczym niekorzystnych dla poszkodowanego okoliczności, przekraczających przeciętne normy wrażliwości psychicznej pracownika, można upatrywać w tych zjawiskach przyczyny zewnętrznej zdarzenia”.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie ustalono, aby nawarstwienie nastąpiło. Do udaru mózgu u wnioskodawczyni doszło po godzinie 19, kiedy zajmowała się pracą administracyjną związaną z wypełnianiem dokumentów. We wcześniejszych godzinach pracy również nie wydarzyło się nic szczególnego w porównaniu z wcześniejszymi dniami zatrudnienia. Przed 11.02.2006 r. ubezpieczona miała wolny dzień, a więc nie powinna była być przemęczona. Dlatego też argumentacja strony apelującej nie znalazła uzasadnionych podstaw.

Reasumując, Sąd Okręgowy, uznał zaskarżony wyrok za prawidłowy i z mocy art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.